MAGNUM: Στον πάγο και επίσημα από τον Bob Catley

NEWS

Ο Tony Clarkin, ιδρυτής και κιθαρίστας/συνθέτης των βρετανών θρύλων του rock, Magnum, πέθανε στις 7 Ιανουαρίου. Την Πέμπτη (7 Μαρτίου), ο τραγουδιστής των Magnum, Bob Catley, μοιράστηκε ένα βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ο Bob δήλωσε: “Γεια σε όλους.. Μακάρι να μην χρειαζόταν να σου το πω αυτό, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να συνεχίσω χωρίς τον Tony να είναι πια εδώ. Συγχωρέστε με και ελπίζω να καταλάβετε πώς νιώθω. Το σκέφτομαι πολύ τον τελευταίο καιρό.

“Από τότε που χάσαμε τον Tony, χάσαμε το φως που μας οδηγούσε, τη δύναμη πίσω από το συγκρότημα, τον συνθέτη μας, τον παραγωγό μας, τον κιθαρίστα μας. Ήταν τα πάντα για το συγκρότημα. Ήταν τα πάντα για μένα. Τα τελευταία 50 χρόνια, ποτέ δεν πήγαμε πουθενά ο ένας χωρίς τον άλλον. Σε περιοδεία, στο στούντιο, ήμουν στο πλευρό του συνεχώς και δούλευα μαζί του. Είχα μια υπέροχη ζωή με τον Tony. Αλλά τώρα είναι πάρα πολύ για μένα, φίλοι. Δεν μπορώ να αντέξω χωρίς τον Tony.

«Μπορεί να εμφανιστώ σε κάποιο άλλο σχήμα ή μορφή στο εγγύς μέλλον, ποτέ δεν ξέρεις, αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι. Είναι πολύ λυπηρό, είναι πολύ λυπηρό…

“Λοιπόν, ελπίζω να καταλαβαίνετε. Ήσασταν φανταστικοί, το καλύτερο κοινό όλων των εποχών. Κρατήσατε αυτό το συγκρότημα χρόνο με το χρόνο, άλμπουμ με άλμπουμ, και σας ευχαριστούμε για αυτό.

“Να είστε λοιπόν πάντα καλά. Κρατήστε τη μουσική του Tony πάντα στην καρδιά σας. Ξέρω ότι θα το κάνετε. Θα κουβαλάω πάντα τους Magnum μέσα μου. Και θα έχω πάντα τον Tony Clarkin δίπλα μου όπου κι αν πάω.

“Σας αγαπώ. Ήσασταν υπέροχοι. Αλλά ήρθε η ώρα να υποκλιθώ τώρα. Είναι το τελευταίο μου κάλεσμα, εντάξει; Θα σας δω κάποια στιγμή. Να είστε καλά. Υγεία. Αντίο.”

Website

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 896 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.