Οι Magic De Spell είναι μία από τις μπάντες που διαμόρφωσε την ταυτότητα του ελληνικού ροκ από τη δεκαετία του 80 και μετά. Προσωπικά την κατατάσσω στις 4-5 κορυφαίες μπάντες της συνολικής ιστορίας του εν λόγω ιδιώματος. Πρωτοπόροι, επιδραστικοί, κοινωνικά και πολιτικά ευαισθητοποιημένοι. Μακριά από τα φθοροποιά (ενίοτε) φώτα της δημοσιότητας, και από τα καλλιτεχνικά και εμπορικά κυκλώματα.
Παρά τις κατά καιρούς αλλαγές στη σύνθεσή τους, αλλά και τη στροφή που πραγματοποίησαν από τον αγγλικό, στον ελληνικό στίχο, ουδέποτε έχασαν, ή απώλεσαν τον χαρακτήρα τους, ή μέρος αυτού. Το ταξίδι τους διαρκεί χρόνια, και εμπλουτίζεται διαρκώς με ιδέες, ποιητικές αναφορές, και ποιοτικές συνθέσεις. Το προηγούμενο Σάββατο στο Skyland, η μπάντα από την Αθήνα έδωσε ρέστα. Σε μια συναυλία που άγγιξε τις 2,5 ώρες, απέδειξαν ότι όσο στηρίζεσαι στην ψυχή σου, αυτή δεν πρόκειται να σε εγκαταλείψει ποτέ.
Τη βραδιά άνοιξαν οι Εναλλάξ, ένα σχήμα που εδρεύει στη Λάρισα, και οι επιρροές της αντλούνται πρωτίστως από το ελληνικό ροκ. Συγκροτήματα, όπως οι Τρύπες, αλλά και οι Πυξ-Λαξ, έχουν διαμορφώσει το χαρακτήρα τους, και στο σετ του Σαββάτου έπαιξαν διασκευές από παλαιότερες επιτυχίες ελληνικών συγκροτημάτων.
Γύρω στις 22.30 οι Magic De Spell ανέβηκαν στη σκηνή, μαγνητίζοντας εξ’ αρχής τους θεατές. Με ήχο αψεγάδιαστο, και σκηνική παρουσία που επιβεβαίωνε τόσο το status τους ως μπάντας, αλλά και την αυτοπεποίθηση της τωρινής τους σύνθεσης, παρέδωσαν συναυλιακό μάθημα σεμιναριακού επιπέδου. Από το εναρκτήριο,- και από τα πλέον γνωστά τους κομμάτια-, “Νίψον Aνομήματα Mη Mόναν Oψιν”, την εκπληκτική διασκευή τους στο “Βιετνάμ” του Σαββόπουλου, και το “Πρόγονε Πίθηκε Εσύ τι Λες”, κατάφεραν να δομήσουν μια setlist αντιπροσωπευτική της ιστορικής τους διαδρομής που ταυτόχρονα αποτύπωνε και την τωρινή τους περίοδο. Αυτή ακριβώς η περίοδος έγινε ευδιάκριτη μέσα από το “Σφαγείο” του Μίκη Θεοδωράκη, που είναι ένα από τα τελευταία τους κομμάτια.
Φυσικά, ανέκαθεν ξεχώριζαν για τις επανεκτελέσεις ή διασκευές παλαιότερων κομματιών, που προέρχονται από διαφορετικά παρακλάδια της ελληνικής μουσικής. Από το “Πότε Βούδας, Πότε Κούδας” και το “Μαθητή” του Ζαμπέτα, έως τις, κάτι σαν tribute αναφορές στον αιώνιο πρίγκιπα του ελληνικού ροκ ( ένας είναι ο Παύλος), το συγκρότημα έχει μια απαράμιλλη ικανότητα, να καθιστά αυτά τα κομμάτια σχεδόν δικά του. Το “Να μ’ αγαπάς”, με τον Μιχάλη Σκαράκη στη φωνή να δίνει ρέστα, αλλά και το “Rock n Roll στο Κρεβάτι”, ήταν από τις πλέον εντυπωσιακές στιγμές του live. Δεν θα μπορούσε να λείψει ο Τζίμης Πανούσης, “Νεοέλληνας”, ο Άσιμος (“Μπαταρία”) και εννοείται ο καλός μας άνθρωπος “Κυρ Παντελής” του Τζαβέλα.
Ο επίλογος, ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Το “Sarajevo”, που τους εκτόξευσε στις αρχές της δεκαετίας του 90, και εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τα κορυφαία τραγούδια της ιστορίας του ελληνικού ροκ, και το “Εμένα οι Φίλοι”, βασισμένο στην ποίηση της Κατερίνας Γώγου, αποτέλεσαν τις δυνατότερες στιγμές της συναυλίας.
Εν προκειμένω δεν ήταν απλά μια συναυλία. Ήταν ένα μάθημα πολιτικής, κοινωνικής και μουσικής αυτογνωσίας. Από τους πρωτοπόρους του μουσικού ακτιβισμού. Τους έχουμε ανάγκη. Τόσο ως κοινωνία, όσο και ως άτομα.
