O Elvis Presley και οι Led Zeppelin υπήρξαν δύο από τα πιο επιτυχημένα live ονόματα της δεκαετίας του 1970,. Έτυχε να μοιράζονται και το ίδιο promotion περιοδειών, τη μεγάλη και πετυχημένη Concerts West, πουλώντας τους μεγαλύτερους αριθμούς εισιτήριων από οποιονδήποτε άλλο. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως οι δρόμοι τους συναντήθηκαν παραπάνω από μια φορά.
Ο Jimmy Page είχε ήδη αρνηθεί την ευκαιρία να γνωρίσει τον Presley το 1969, αφού πέταξε στο Las Vegas για να τον δει να παίζει, μετά τη μίξη του Led Zeppelin II στη Νέα Υόρκη, συνοδευόμενος από την τότε κοπέλα του, Pamela De Barres. Ενώ προσκλήθηκε στα παρασκήνια από έναν από τους λεγόμενους Memphis Mafia του τραγουδιστή, ο Page απέρριψε την πρόσκληση, προς μεγάλη απογοήτευση της Des Barres, που είχε πει χαρακτηριστικά: “Δεν το ξεπέρασα ποτέ”.
Η πρώτη συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο Inglewood Forum στο Los Angeles τον Μάιο του 1974. Οι Led Zeppelin βρέθηκαν στην πόλη για να παρευρεθούν στο πάρτι έναρξης της τη δισκογραφική τους εταιρείας, Swan Song. Η κοινή τους εταιρεία promotion Concerts West πρόσφερε δωρεάν εισιτήρια στους Zeppelin για τη συναυλία του Elvis στο “LA Inglewood Forum”, με τη δυνατότητα να τον συναντήσουν αργότερα. Στη μπάντα όλοι ήταν τεράστιοι θαυμαστές του Elvis και τρία μέλη (οι Plant, Page και Bonham) δέχτηκαν με χαρά μαζί με τον διαβόητο μάνατζέρ τους, Peter Grant την πρόσκληση. Αν και δεν ήταν μεγάλος λάτρης του rock, ο Elvis ήξερε ποιοι ήταν οι Zeppelin και διασκέδαζε που ο νεαρός θετός αδερφός του Ricky, ενθουσιάστηκε τόσο πολύ όταν άκουσε ότι θα ήταν στο κοινό.
Το βράδυ μετά το πάρτι έναρξης της Swan Song στο ξενοδοχείο Bel Air, το συγκρότημα, εκτός από τον μπασίστα John Paul Jones, παρακολούθησε τη συναυλία του Elvis Presley στο Forum. Κάποια στιγμή, ο Elvis πρέπει να ειδοποιήθηκε για την παρουσία του διάσημου rock γκρουπ στο κοινό γιατί, κατά τη διάρκεια της εμφάνισης – η οποία μαγνητοσκοπήθηκε και αργότερα κυκλοφόρησε σαν “Live in L.A” – ακούγεται να λέει στην μπάντα του, σε ένα λάθος ξεκίνημα του “Funny How Time Slips Away”: “Περιμένετε λίγο. … Αν μπορούμε να ξεκινήσουμε μαζί, παιδιά, γιατί έχουμε τους Led Zeppelin εκεί έξω. … Ας προσπαθήσουμε να δείξουμε ότι ξέρουμε τι κάνουμε, είτε ξέρουμε είτε όχι”.
Ιδιαίτερα για τον Plant, η συνάντηση αυτή ήταν σαν μια εκπλήρωση των εφηβικών του ονείρων. Η ήσυχη ανατροφή του στα West Midlands έγινε σε έναν κόσμο μακριά από τη ζωή φωτεινών αστέρων όπως ο Elvis Presley. Η ιδέα ότι θα μεγάλωνε για να σταθεί κάποια στιγμή δίπλα στον Βασιλιά φαινόταν σαν φάρσα, στην καλύτερη περίπτωση.
Ένα μεγάλο μέρος της παιδικής ηλικίας του Plant ήταν βυθισμένο στην ονειροπόληση, με το βλέμμα έξω από το παράθυρο, με εικόνες και ελπίδες ότι μια μέρα θα γίνει rock σταρ. Παρόλο που του φαινόταν απίθανο, αυτό το όνειρο του πρόσφερε μια μορφή απόδρασης, μια μορφή στην οποία προσκολλήθηκε σαν να εξαρτιόταν η ζωή του από αυτό. Ενώ πολλοί έχουν αυτό το όνειρο σαν παιδιά, λίγοι το πετυχαίνουν με τον εμφατικό τρόπο που το έκανε ο τραγουδιστής των Led Zeppelin. Την δεδομένη στιγμή που πρωτογνωρίστηκαν, ο Plant είχε ήδη γίνει μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές στο rock ‘n’ roll, ενώ ο Presley βρισκόταν σταθερά σε παρακμή. Παρόλο που οι Led Zeppelin ήταν οι νικητές, ο Βασιλιάς είχε ακόμα μια αύρα που τον χώριζε από οποιονδήποτε άλλον στον πλανήτη.
Ο Elvis ήξερε πως τότε οι Zeps πουλούσαν εισιτήρια με πιο γρήγορους ρυθμούς από αυτόν και ήθελε να μάθει και να αντιληφθεί τι είδους φαινόμενο ήταν αυτό. Μετά ανακάλυψε ότι ήταν βαθιά επηρεασμένοι από τον Muddy Waters, τον Carl Perkins, από αυτόν φυσικά και όλη αυτή την υπέροχη μουσική.
Είχε τον τελευταίο όροφο ενός ξενοδοχείου στο Inglewood απέναντι από το Forum. Ήταν σαν μια από τις λεγόμενες Royal Suites που έχουν στην Αμερική, χωρίς να έχουν βασίλισσα, όπως είχε πει αστειευόμενος ο Plant. Σιγά-σιγά το δωμάτιο γέμιζε με γυναίκες κυρίως, και με τον πατέρα του Elvis Vernon, παρόντα. Ο Plant από την πρώτη στιγμή παρατήρησε τη σωματική του διάπλαση: ήταν πιο κοντός από αυτόν αλλά είχε το σώμα τραγουδιστή με ένα πολύ καλό στήθος, ένα ιδανικό αντηχείο.
Στα πρώτα λεπτά της συνάντησης κορυφής, ο Elvis είχε αγνοήσει σχεδόν προκλητικά τους Led Zeppelin. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο με μια αμήχανη σιωπή. Οι σωματοφύλακες παρακολουθούσαν την ένταση. Ο Jimmy Page – ο οποίος είχε πρωτοπιάσει κιθάρα όταν άκουσε μικρός τον Elvis να τραγουδά το “Baby Let’s Play House” στο αμερικάνικο ραδιόφωνο , άρχισε να αναρωτιέται τι συνέβαινε. Ήθελε στα αλήθεια να τους συναντήσει ή όλο αυτό ήταν μια φάρσα;
Επιτέλους ο Elvis στράφηκε στους καλεσμένους του. Η πρώτη του ερώτηση δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική των Zeppelin. Ήταν η αλλόκοτη φήμη τους που τον ενδιέφερε. “Πέστε μου”, ρώτησε ο Elvis, “είναι αλήθεια, όλες αυτές οι ιστορίες για εσάς στις περιοδείες;”
Ήταν ένας καλός τρόπος για να ξεκινήσει η βραδιά. Το υπέροχο πράγμα σε όλη τη συνάντηση ήταν ότι η αίσθηση του χιούμορ του Βασιλιά ήταν κοφτερή σαν ξυράφι και η πραγματική του αντίληψη για το δρόμο ήταν πολύ καλά συντονισμένη. Μίλησαν για τους μιμητές του Elvis και τους μιμητές των Zeppelin. Τραγούδησαν μαζί, και ο Jimmy Page αστειεύτηκε με τον Elvis ότι δεν κάνανε ποτέ soundcheck, αλλά αν κάνανε, το μόνο που ήθελε να κάνει ο Plant ήταν να τραγουδήσει τραγούδια του Elvis. Αυτός μάλλον το πήρε αρχικά σαν αστείο και τον ρώτησε ποια τραγούδια τραγουδά. Ο Plant του απάντησε πως του άρεσαν αυτά όπως εκείνο το υπέροχο country τραγούδι “Love Me”: “treat me like a fool / treat me mean and cruel / but love me’.
Το πιο αστείο πράγμα για όλη τη νύχτα, εκτός από το γεγονός ότι έμεινε μαζί τους για δύο ώρες ενώ συνήθως έβλεπε κόσμο μόνο για δέκα λεπτά, επειδή όλοι περνούσαν υπέροχα, ήταν ότι ο μάνατζέρ των Zeppelin, Peter Grant, που ζύγιζε περίπου 360 κιλά εκείνη την εποχή, μπήκε μέσα και κάθισε, και κάποια στιγμή κατέληξε να κάθεται στην αγκαλιά του μπαμπά του Elvis, κάτι που ήταν ξεκαρδιστικό γιατί παραλίγο να σπάσει τα πόδια του Vernon. O Βασιλιάς τους αποκάλυψε πως του άρεσε πραγματικά το “Stairway to Heaven”, και προς μεγάλη τους έκπληξη τους ζήτησε αυτόγραφα, που προορίζονταν για την κόρη του Lisa.
Όταν βγήκαν από το δωμάτιο και άρχισαν να περπατούν στο διάδρομο, ο Βασιλιάς στάθηκε στην πόρτα, δείχνοντας αρκετά ικανοποιημένος με τον εαυτό του, και άρχισε να τραγουδάει αυτό το τραγούδι που άρεσε στον Plant: “Treat me like a fool”. O Plant γύρισε και ανταπέδωσε με τον επόμενο στίχο στον Elvis. Στάθηκαν εκεί για λίγο, τραγουδώντας ο ένας στον άλλον.
Η δεύτερη συνάντησή τους έγινε πολύ σύντομα, μετά την πρόσκληση του Elvis να τον επισκεφτούν στο σπίτι του στο Memphis, όπου πέρασαν και μια νύχτα εκεί. Ζώντας τον σαν οικοδεσπότη ήταν ακόμα πιο ισχυρή η εντύπωση πως ήταν μεγαλύτερος από τη ζωή. Το μόνο που έκανε κατά τη διάρκεια των δύο ημερών που ήταν εκεί, ήταν να μοιράζει δώρα στους ανθρώπους, όπως ρολόγια, ρόμπες και κοσμήματα.
Με τον Elvis, που πρέπει να είχε 20 άτομα γύρω του όλη την ώρα· όλοι έλεγαν ναι. Και έκανε κοκαΐνη τότε, οπότε μπορούσε κανείς να δει το τέλος να έρχεται. Πριν τελειώσει η βραδιά, ο Elvis είπε ότι ήθελε να κάνει άλλη μια ανταλλαγή. Δεν είχε ρολόγια, αλλά είχε κάτι άλλο στο μυαλό του. Έτσι στάθηκε, κοίταξε τον John Bonham και είπε, “Ας ανταλλάξουμε παντελόνια”, ενώ ταυτόχρονα, άφησε το κάτω μέρος της πιτζάμας του να πέσει κάτω από τη ρόμπα του. Η Sheila, η κοπέλα του Elvis, και ο John ξέσπασαν σε γέλια. Κανείς δεν δέχτηκε την ανταλλαγή, αλλά ήταν μια υπέροχη νότα για να τελειώσει η νύχτα.
Η τρίτη και τελευταία συνάντηση ήταν τυχαία και έγινε στην άσφαλτο του αεροδρομίου Ουάσινγκτον- Βαλτιμόρης το 1977. Η περιοδεία του Presley έκανε στάση στην Ουάσιγκτον και οι Led Zeppelin έπαιζαν στο Capital Centre. Το γκρουπ του Presley προσγειώθηκε με το Lisa Marie, το ιδιωτικό τζετ του, και οι Led Zeppelin έφτασαν με το Caesar’s Chariot. Ήταν εντυπωσιακό θέαμα να βλέπεις αυτά τα δύο ιδιωτικά τζετ να κάθονται δίπλα-δίπλα στην ιδιωτική άσφαλτο. Ο David Stanley, κουνιάδος του Elvis, τον ρώτησε διστακτικά αν μπορούσε να πάει με τους Zeppelin εκείνο το βράδυ για τη συναυλία. Εκείνος απάντησε απλά: “όχι!’. Όταν μπαίνοντας στη λιμουζίνα του είπε πως έχουν ωραίο τζετ, ο Elvis απάντησε “το μισθώνουν από την Caesar’s Palace, εμένα είναι δικό μου”.
Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, έφυγε πρόωρα από τη ζωή.
