BRUCE SPRINGSTEEN: Το “Αφεντικό” έρχεται στη ζωή το 1949

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ- 23 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Ο Bruce Frederick Joseph Springsteen , διάσημος Αμερικανός τραγουδιστής, συνθέτης και μουσικός, γεννιέται στις 23 Σεπτεμβρίου 1949. Έχει κυκλοφορήσει 20 άλμπουμ στούντιο, τα περισσότερα με το συγκρότημά του, τους E Street Band. Αρχικά από το Jersey Shore, είναι ένας από τους δημιουργούς του μουσικού στυλ της Heartland Rock, συνδυάζοντας το mainstream rock μουσικό στυλ με αφηγηματικά τραγούδια για την αμερικανική ζωή της εργατικής τάξης. Κατά τη διάρκεια μιας καριέρας που έχει καλύψει έξι δεκαετίες, ο Springsteen έχει γίνει γνωστός για τους ποιητικούς, κοινωνικά συνειδητούς στίχους και τις ζωντανές, γεμάτες ενέργεια  εμφανίσεις του, που μερικές φορές διαρκούν μέχρι και τέσσερις ώρες.  Έχει αποκτήσει το παρατσούκλι  “The Boss” .

Ο Springsteen χαρακτηρίστηκε από πολλούς σαν ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς όλων των εποχών, και  προσδιορίστηκε σαν ένας “rock’ n ‘roll ποιητής που ακτινοβολούσε την αυθεντικότητα της εργατικής τάξης”. Συχνά περιγράφονται σαν κινηματογραφικοί, οι στίχοι του Springsteen διερευνούν εξαιρετικά προσωπικά θέματα, όπως η ατομική δέσμευση, η δυσαρέσκεια και η απογοήτευση με τη ζωή σε ένα πλαίσιο καθημερινών καταστάσεων.  Τα θέματα του Springsteen περιλαμβάνουν κοινωνικά και πολιτικά σχόλια  και έχουν τις ρίζες τους στους αγώνες που αντιμετώπισε και η οικογένεια από την οποία προερχόταν.

Το πιο πρόσφατο άλμπουμ του είναι το “Letter to You” του 2020, ενώ συνεχίζει να εμφανίζεται ζωντανά σε ολόκληρο τον πλανήτη, διατηρώντας τη μεγάλη διάρκεια στις εμφανίσεις του.

1991– Το “Ceremony” είναι το πέμπτο στούντιο άλμπουμ του βρετανικού rock γκρουπ The Cult, που κυκλοφόρησε από την Beggars Banquet. Τα πιο δημοφιλή τραγούδια στο άλμπουμ είναι το “Wild Hearted Son” και το “Heart of Soul”.

Το άλμπουμ αντιπροσώπευε μια περίοδο μεγάλης αναταραχής μέσα στο σχήμα. Ο μακροχρόνιος μπασίστας Jamie Stewart είχε αναχωρήσει πριν από την ηχογράφηση και οι επαγγελματικές σχέσεις μεταξύ του τραγουδιστή Ian Astbury και του κιθαρίστα Billy Duffy ήταν σε κρίσιμο σημείο. Σύμφωνα με πληροφορίες, το ζευγάρι σπάνια συμφώνησε να εμφανιστεί στο στούντιο μαζί, επιλέγοντας να ηχογραφήσουν τα μέρη τους χωριστά σε διαφορετικούς χρόνους.

Το άλμπουμ αναμενόταν ιδιαίτερα τόσο από τους κριτικούς όσο και από τους οπαδούς σαν αποτέλεσμα των προηγούμενων παγκόσμιων επιτυχιών της μπάντας με το άλμπουμ τους του 1987 “Electric” και το επόμενο του 1989 “Sonic Temple”. Ήταν έντονα εμπνευσμένο από τον πολιτισμό των αυτοχθόνων Ινδιάνων . Το συγκρότημα μηνύθηκε για  61.000.000 δολάρια από τους γονείς του ιθαγενούς αμερικανικού αγοριού που απεικονίζεται στο εξώφυλλο του άλμπουμ.

Το άλμπουμ έφτασε στο Νο 25 στις Η.Π.Α. και στο Νο 9 στον Καναδά και έγινε πλατινένιο, αλλά οι πωλήσεις επηρεάστηκαντην άφιξη του Grunge Rock και από την αντιμετώπιση της αγωγής. Ορισμένες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Νότιας Κορέας και της Ταϊλάνδης, δεν είδαν το άλμπουμ να κυκλοφορεί  μέχρι το 1992, και δεν κυκλοφορούσε στην Τουρκία μέχρι που οι Cult έκαναν κάποιες  εμφανίσεις στην Κωνσταντινούπολη τον Ιούνιο του 1993. Έφτασε στο Νο 16 στα Cashbox Charts των ΗΠΑ.

Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το “Prisoners in Paradise”, που είναι το πέμπτο στούντιο άλμπουμ των σουηδών hard rockers  Europe. Κυκλοφόρησε από την Epic Records και έδωσε κάποια singles όπως το ομώνυμο “Prisoners in Paradise” και το  “I’ ll Cry for You”. Το άλμπουμ δεν μπήκε στα charts στις ΗΠΑ, κάτι που είναι ασυνήθιστο για μια μεγάλη δισκογραφική συνέχεια σε δύο πρόσφατα (πολυ)πλατινένια άλμπουμ. Το “Prisoners in Paradise” είναι το τελευταίο άλμπουμ με τον κιθαρίστα Kee Marcello.

O κιθαρίστας του συγκροτήματος δηλώνει στη βιογραφία του το 2011 ότι ο Bob Rock ήταν η πρώτη επιλογή για παραγωγός  στο άλμπουμ και συμφώνησε αρχικά, αλλά αποσύρθηκε να δουλέψει στο ομώνυμο άλμπουμ των Metallica. Ο μεγάλος αριθμός των τελειωμένων μπόνους κομματιών εξηγείται επίσης σε αυτό το βιβλίο: η πρώτη έκδοση αυτού του άλμπουμ, που ονομάζεται “Seventh Sign” απορρίφθηκε από την εταιρεία το 1990 και το συγκρότημα έπρεπε να γράψει και να ηχογραφήσει νέα τραγούδια. Πέντε ακόμη κομμάτια παρουσιάστηκαν εκτός από τα 25 αρχικά , δύο από αυτά ξαναγράφτηκαν και έγιναν το  “New Love in Town” στο Last Look at Eden και το “Bring it All Home” στο Bag of Bones.

Και πάλι το 1991 κυκλοφορεί το “Wretch” είναι το πρώτο στούντιο άλμπουμ του αμερικανικού stoner rock συγκροτήματος Kyuss, και βγήκε από την Dali. Τα κομμάτια “Black Widow” και “Deadly Kiss” προέρχονται από το ντεμπούτο EP του συγκροτήματος, “Sons of Kyuss” (1990), ηχογραφημένο με τον αρχικό μπασίστα Chris Cockrell, ενώ το υπόλοιπο άλμπουμ ηχογραφήθηκε με τον αντικαταστάτη του Nick Oliveri. Τα τραγούδια του Sons of Kyuss “Love Has Passed Me By”, “Katzenjammer” και “Isolation Desolation” επαναηχογραφήθηκαν για το Wretch, ενώ ο τίτλος του τελευταίου συντομεύτηκε σε “Isolation”.

1997– Το “Falling into Infinity” είναι το τέταρτο στούντιο άλμπουμ του αμερικανικού progressive metal συγκροτήματος Dream Theater, που κυκλοφόρησε από την EastWest Records. Είναι το μοναδικό στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος στο οποίο συμμετέχει ο κημπορντίστας Derek Sherinian, μετά την αποχώρηση του Kevin Moore το 1994.

Η παραγωγή του “Falling into Infinity” έγινε από τον Kevin Shirley. Οι φάσεις σύνθεσης και προπαραγωγής του άλμπουμ ήταν στρεσαρισμένες περίοδοι για το συγκρότημα, καθώς ένιωθαν συνεχή πίεση από τη δισκογραφική για να παραδώσουν ένα πιο φιλικό προς το ραδιόφωνο άλμπουμ. Ηχογραφήθηκε τον Ιούνιο του 1997 στα Avatar Studios (παλαιότερα γνωστά ως Power Station Studios) στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης.

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 887 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.