Στις 21-05-2023 στο Circo Massimo της Ρώμης, ο Bruce Springsteen,- και αφού είχε ήδη φτάσει τις δύο ώρες συναυλίας-, στάθηκε στο κέντρο της σκηνής. “The screen door slams, Mary’s dress sways, like a vision she dances across the porch….” , ξεκίνησε να τραγουδά. Περίπου 60.000 ψυχές, ενώθηκαν σε μία. Για τα επόμενα 5 λεπτά περίπου, όσο διαρκεί δηλαδή το “Thunder Road”, ένας όρκος πίστης, αφοσίωσης και λατρείας, που σμιλεύτηκε 48 χρόνια πριν, επιβεβαιώθηκε για ακόμα μία φορά. Και θα επιβεβαιώνεται σε κάθε γωνιά της γης, για όσο διαρκούν οι ψυχές μας.
Στις 25 Αυγούστου του 1975, δικαιώθηκε η δικιά του ψυχή. Τα δικά του όνειρα. Τότε κυκλοφόρησε το “Born to Run”. Ο δίσκος που άλλαξε την ιστορία της αμερικανικής μουσικής. Ίσως και να ήταν η τελευταία προσπάθεια του ίδιου, να αλλάξει τη ροή του ανέμου. Τα δύο πρώτα studio album που είχε κυκλοφορήσει, αν και εξαιρετικά, είχαν αποτύχει εμπορικά. Η τρίτη του προσπάθεια, αποδείχθηκε καταλυτική. Κατέκτησε το ψυχοσυναισθηματικό σύμπαν της παγκόσμιας ροκ κοινότητας. 40 λεπτά και 8 κομμάτια ήταν αρκετά. 14 μήνες διήρκεσαν οι ηχογραφήσεις ,στα 914 Sound Recording και The Record Plant studios της Νέας Υόρκης. Δύο singles κυκλοφόρησαν, τα “Born to Run” και “Tenth Avenue Freeze- Out”. Δύο τραγούδια, που ανεξάρτητα από την πρωτοφανή τους εμπορική επιτυχία, περιέχουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τη γενικότερη φιλοσοφία του Bruce Springsteen και της E-Street Band. Τόσο σε μουσικό, όσο και σε στιχουργικό επίπεδο. Τα sax του Clarence Clemons, οι τρομπέτες, τα keyboards, και φυσικά οι κιθάρες. Το “Born to Run” αποτελεί την επιτομή της ελευθεριάζουσας όψης του American Dream. Το μουσικό αντίστοιχο του On the Road του Kerouac και του Easy Rider του Hopper. Το “Tenth Avenue Freeze- Out” περιγράφει τη δημιουργία της μπάντας και την εκπλήρωση του ονείρου του κάθε καλλιτέχνη.
Το πλέον rock κομμάτι του δίσκου, με ασύλληπτη ενορχήστρωση, είναι το “Backstreets”. To πιάνο στην εισαγωγή, που εξελίσσεται σταδιακά σε μια συγχορδία πιάνου-κιθάρας, Κομμάτι- προπομπός του επόμενου άλμπουμ του “Darkness on the Edge of Town”. Στην α΄πλευρά περιέχεται και το “The Night”, εμβληματική σύνθεση της οπτικής του Springsteen για την εργατική τάξη της πατρίδας του.
Επιπλέον υπάρχουν 3 ακόμα διαμάντια. Το “She’s the One”, που είχε γράψει πριν την περίοδο των ηχογραφήσεων και ήταν επιφυλακτικός για το αν θα έπρεπε να το συμπεριλάβει στο άλμπουμ, έχει εξελιχθεί με το πέρασμα των δεκαετιών σε live favorite song. Ο στακάτος ρυθμός, που οφείλει πολλά στην παράδοση του Bo Diddley, “ντύνεται” με στίχους που παραπέμπουν στην αιωνιότητα του ερωτικού πάθους, ανεξαρτήτως περιστάσεων. Στο σχεδόν jazz “Meeting Across the River”, που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί το βασικό score σε οποιαδήποτε ταινία του Martin Scorsese ή του Clint Eastwood, οι ρυθμοί “πέφτουν” κάπως, θυμίζοντας τη μπάντα των δύο πρώτων δίσκων. Το δεκάλεπτο “Jungleland” με το οποίο γράφεται ο επίλογος, είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι που έχει γράψει ποτέ. “ The hungry and the hunted, explode into rock n roll bands,” Οι εικόνες που περιγράφονται, απεικονίζουν μια κοινωνία που διατηρεί την αθωότητά της όταν και εφόσον αυτό επιτρέπεται. “In the parking lot, the visionaries dress in the latest rage, inside the backstreet girls are dancing to the records that the DJ plays”.
Εμβληματικό υπήρξε και το εξώφυλλο του δίσκου. Ο Bruce Springsteen να στηρίζεται στον ώμο του Clarence. Είναι ο φίλος του. Για πάντα θα είναι. Το διαφορετικό χρώμα του δέρματος δεν διαχωρίζει, αλλά ενώνει.
Μέχρι πρόσφατα θεωρούσα ότι ο ίδιος ως καλλιτέχνης όταν έγραφε το “Born to Run” είχε ως πρότυπο τον Bob Dylan. Στο βιβλίο που κυκλοφόρησε πέρυσι και περιείχε τις συνομιλίες του με τον Barrack Obama (“Renegades”), δήλωνε ότι ήρθε σε συστηματική επαφή με τη μουσική του σπουδαίου Αμερικανού συνθέτη μετά τα 30 του. Τον πιστεύω. Ό,τι και αν κάνει θα τον πιστεύω. Για πάντα.
