BLACK ORCHID EMPIRE: “Tempus Veritas”

ALBUM

Από το 2016, όταν κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους με τον τίτλο “Archetype”, οι Λονδρέζοι Black Orchid Empire είχαν μια δεδομένα φρέσκια αντίληψη για την εξέλιξη και την πρόοδο του σκληρού ήχου στην εποχή μας. Μέσα από την πορεία με τα δυο επόμενα έργα τους, το “Yugen” του 2018, και το “Semaphore” του 2020, εδραίωσαν ένα ύφος που σήμερα αντιμετωπίζει πια την “ώρα της αλήθειας” με το τέταρτο, ολόφρεσκο άλμπουμ τους.

Κάτω από την ομπρέλα της Season Of Mist, το τρίο των Paul Vissert (φωνητικά και κιθάρες), Dave Ferguson (μπάσο και φωνητικά) και Billy Freedom (ντραμς), μας υπόσχεται μια συλλογή ιστοριών που επιδιώκουν να βρουν  συναρπαστικές, φανταστικές αφηγήσεις κρυμμένες σε αυτό που αποκαλούμε συνολικά ιστορία. “Πώς ένιωσε ο Πάπας Ουρβανός ο Η’ όταν συγκρούστηκε με τον φίλο του Γαλιλαίο για τη θεωρία του ηλιοκεντρισμού; Πώς ήταν να είσαι ένας Νορβηγός άποικος ανάμεσα σε Σάξονες; Άρχισαν να εξαφανίζονται οι οιωνοί των αρχαίων θεών;” Βέβαια όλες αυτές οι προβοκατόρικες ερωτήσεις δεν μεταφράζονται σε κάτι εντυπωσιακό στιχουργικά, όπου συνήθως οι προσεγγίσεις είναι απλές και επιδερμικές. Άλλωστε το δυνατό στοιχείο των φίλων μας είναι η μουσική.

Για να καθορίσει κανείς με την απαιτούμενη δικαιοσύνη τη μουσική του Λονδρέζικου τρίο, οφείλει να ξεκαθαρίσει πως υπάρχει μια ιδανική συνύπαρξη δύναμης, έκρηξης και έντασης με τον λυρισμό, τη μελωδία και την αμεσότητα. Ο κρίκος όλων αυτών που ρυθμίζει την τελική αξιοθαύμαστη ισορροπία του αποτελέσματος είναι η παραγωγή: ένας ήχος διαυγής αλλά και τεράστιος, που αγκαλιάζει τις μεταπτώσεις των τραγουδιών με ελαστικότητα και αναδεικνύει κάθε διαφορετική πτυχή της μπάντας. Οι BOE είναι αναμφισβήτητα εκφραστές και συνοδοιπόροι όσων συμβαίνουν στον μοντέρνο προοδευτικό ήχο τα τελευταία χρόνια, και πολύ έξυπνα έχουν επικαλεστεί διάφορες αποχρώσεις για να συμπληρώσουν και να εξελίξουν τη δική τους πρόταση. Καταφέρνοντας να συγκρατήσουν την τεχνική τους και την ευφυΐα τους μέσα σε ενδείξεις άμεσης λειτουργικότητας, μέσα στα εκτάρια των ρυθμών, μπορούν να απλώσουν την απαιτητική τους, μοντέρνα φρεσκάδα  με έναν ραδιοφωνικό αέρα. Οι BOE μπορούν να είναι djenty με διακριτικότητα, alternative με κομψότητα, prog με ρυθμικές αρχές, ακόμα και heavy rock με απίθανα ανθεμικά ρεφρέν. Μέσα στην πληθώρα των περιστασιακών εντυπώσεων περνούν και αμιγώς μεταλλικά ριφ, όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει στο “Scarlet Haze”και το “Vesuvius”, υποταγμένα βέβαια στη συνολική ισορροπία, ενώ τα μελωδικά αδειάσματα των τραγουδιών υπηρετούνται έξοχα από την σπουδαία φωνή του Paul. Για να ρίξω και τα παραδοσιακά δολώματα κατευθύνσεων, σίγουρα επικράτησαν κάποιες ισχυρές εντυπώσεις των πιο μελωδικά ρυθμικών στιγμών των TesseracT, με συχνά παραπλήσια φωνητικά παιχνιδίσματα με αυτά του Daniel Tompkins, ιδιαίτερα εμφανή στο “Last Ronin”, ενώ πολλά πιο εναλλακτικά διαστήματα έφεραν στη σκέψη μου τους Coheed And Cambria, αν όμως ήθελα συνολικά να διαλέξω μια συνοδευτική συντροφιά για ένα υποθετικό κονσέρτο, μάλλον θα κατέληγα στους Vola.

Επιστρέφοντας λοιπόν από το πεδίο επιστημονικής φαντασίας του προκατόχου του “Semaphore”, και ταξιδεύοντας πια σε διάφορα σημεία του πλανήτη αναζητώντας απαντήσεις από τη θρησκεία, την επιστήμη και την τέχνη απέναντι στη ζωή και το θάνατο, το “Tempus Veritas” παρουσιάζει ένα σχήμα σε συνεχή ωριμότητα, εμπνευσμένη διαχείριση των επιδράσεων, και ιδανική εκμετάλλευση της λεπτομέρειας ανάμεσα στον κόσμο της ευφυούς προοδευτικής μουσικής και της εμπορικότητας.

Με έναν τρόπο ελκυστικό και λειτουργικό για πολλούς διαφορετικούς τύπους ακροατών, οι BOE είναι η Νέα Μουσική που συμβαίνει τώρα.  

Είδος: Progressive/Djent/Alternative Rock/Metal
Εταιρεία: Season Of Mist
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 14 Απριλίου 2023

Website: https://blackorchidempire.com/
Facebook: https://www.facebook.com/blackorchidempire

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 836 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.