Ο πολυσχιδής Ashley Reaks μας εξέπληξε ευχάριστα τη χρονιά που πέρασε με το prog διαμαντάκι του “Winter Crawls” (κριτική), κι αποφασίσαμε να τον προσεγγίσουμε για μια συνέντευξη. Πρόκειται, όπως θα διαπιστώσετε, για έναν πολύπλευρο και πολυτάλαντο καλλιτέχνη που χρησιμοποιεί τη φαντασία του στο μέγιστο βαθμό, ανακαλύπτοντας κάθε φορά την απεραντοσύνη της τόσο στη μουσική, το collage art, αλλά και τη συγγραφή. Από την punk της δεκαετία του 70, τα live ως support στους Radiohead στα 90s μέχρι το ευφάνταστο progressive του σήμερα, ο Ashley Reaks μας ξεδιπλώνει την προσωπική του πορεία, την προοπτική του στην τέχνη, χωρίς ταμπού, σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Ashley σε χαιρετώ από την Αθήνα εκ μέρους του Soundcheck.Network! Καταρχάς, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για το χρόνο που μας αφιερώνεις για να απαντήσεις στις ερωτήσεις μας και στη συνέχεια να σε συγχαρώ για το τελευταίο σου, εξαιρετικό άλμπουμ, το “Winter Crawls”! Μπορείς να μας πεις για το πώς ήταν σε γενικές γραμμές η διαδικασία για την ολοκλήρωση αυτής της δουλειάς;
Χαίρετε από τη βροχερή Βόρεια Αγγλία! Χαίρομαι που ξεχώρισες το “Winter Crawls” και σ’ ευχαριστώ! Αυτό το άλμπουμ μου πήρε πολύ χρόνο για να ολοκληρωθεί. Τα τελευταία 8-10 χρόνια έβγαζα 2 άλμπουμ τον χρόνο, αλλά για διάφορους λόγους το “Winter Crawls” πήρε 5 χρόνια μέχρι την κυκλοφορία του. Τα βασικά κομμάτια γράφτηκαν και προβαρίστηκαν κατά τη διάρκεια ενός 15νθήμερου οίστρου το 2018, και ξεκίνησα τις ηχογραφήσεις με τον Rob Hirons να έρχεται από τη Μασσαλία για να παίξει drums. Μετά, διάφορα γεγονότα στη ζωή μου το έβαλαν στον πάγο για πολύ, πάρα πολύ καιρό.
Η πανδημία του Covid σταμάτησε περαιτέρω τις ηχογραφήσεις ως το 2022, όταν κι οι υπόλοιποι μουσικοί πρόσθεσαν τα μέρη τους – ο Joel Purnell στο σαξόφωνο, ο Nick Dunne στις κιθάρες και η Lucy Mizen στα φωνητικά, οι οποίοι έχουν μακρά συνεισφορά στις δουλειές μου. Η αναγκαστική παύση των ηχογραφήσεων με οδήγησε να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στη σύνθεση και στην ενορχήστρωση του άλμπουμ, προγραμματίζοντας με προσήλωση τα πάντα, μέχρι να είμαι ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Το κομμάτι “Winter Crawls» προστέθηκε αργότερα στο άλμπουμ και μου έδωσε τον τίτλο που επιζητούσα.
Επίσης, πέρασα πολύ χρόνο κατά τη διάρκεια πανδημίας κάνοντας νυχτερινούς περίπατους με τα σκυλιά μου, και η φωτογραφία στο εξώφυλλο ανήκει σε μια από αυτές τις μεταμεσονύχτιες βόλτες.
Αναμφισβήτητα όπως έχει ειπωθεί το “Winter Crawls”, είναι ένα άλμπουμ που αντικατοπτρίζει βαθιά προσωπικά συναισθήματα. Πιστεύω ότι το φωτεινό κι άλλοτε μελαγχολικό progressive hard rock, είναι το ιδανικό όχημα έκφρασης ώστε να μεταδώσεις τα προσωπικά σου συναισθήματα και τις κοινωνικές σου ανησυχίες μέσα από τους στίχους. Είναι το προσωπικό σου «Άγιο Δισκοπότηρο» για να δραπετεύσεις από δύσκολες καταστάσεις, προσωπικούς δαίμονες, ή να τους αντιμετωπίσεις με κάποιον τρόπο (είναι αυτό η μουσική);
Απολαμβάνω τα πολύ-επίπεδα σχήματα και τις λεπτομέρειες στη μουσική και την τέχνη, αφού ψάχνοντας μέσα από την πολυπλοκότητα μπορώ να φέρω μια κάποια τάξη στο χάος που με περιβάλλει. Είναι κάτι αντίστοιχο με την αγάπη μου για την τέχνη του collage, όπου πολλές πληροφορίες, ιδέες, σκέψεις και συναισθήματα μπορούν να συμπυκνωθούν σε μουσικά κομμάτια, ενώ οι αντιφάσεις στους μεταβαλλόμενους ρυθμούς μπορούν να οδηγήσουν σε «ευτυχή ατυχήματα», προσδίδοντας βαθύτερο νόημα και έκφραση στους στίχους και τη μουσική.
Αναμφίβολα, η δημιουργικότητα ήταν και είναι ο τρόπος μου να δώσω νόημα στον πολύ αναταραγμένο εσωτερικό μου κόσμο. Σε κάποιο βαθμό, αποτελεί τη «θεραπεία» μου, καθώς όχι μόνο εκφράζει και δίνει διέξοδο σ’ αυτήν την αναταραχή αλλά και τη «θεραπεύει», δημιουργώντας κάτι καινούργιο κι ελπίζω πιο όμορφο από τα ψυχρά συμβατικά ψυχολογικά εργαλεία.
Είναι γεγονός ότι η μουσική σου δεν είναι για όλους, χωρίς ωστόσο να είναι κατά κάποιο τρόπο ελιτίστικη ή σνομπ. Παρόλο που δεν παίζεις mainstream μουσική, έχεις έναν σταθερό και αυξανόμενο με τα χρόνια πυρήνα θαυμαστών. Σε ποιο είδος κοινού απευθύνεσαι;
Αγαπώ τόσο πολύ τη μουσική που όσο πιθανό είναι να κυκλοφορήσω ένα punk άλμπουμ, μπορώ αντίστοιχα να συνθέσω ένα prog ή ένα pop άλμπουμ και λοιπά… Αν και υπάρχουν ορισμένοι fans που πρόσκεινται σε συγκεκριμένα ήδη, πιστεύω γενικά ότι οι άνθρωποι που εκτιμούν το έργο μου, το κάνουν για την συνολική μου αφοσίωση στη δημιουργική διαδικασία και για το γεγονός ότι προσπαθώ να βρω και να εκφράσω τη δική μου ατομική φωνή, είτε μέσα από τη μουσική, τη συγγραφή ή την τέχνη του collage γενικότερα.
Τι σημαίνει για σένα η “progressive” rock/metal; Πρόκειται για μια ασταμάτητη εξέλιξη της μουσικής σου ή αναφέρεται σε κάτι πιο συγκεκριμένο, με σαφή και πιο ευδιάκριτα χαρακτηριστικά;
Άρχισα να ασχολούμαι με το “progressive rock” από μια ασυνήθιστη συγκυρία. Ήταν το punk και ιδιαίτερα το post-punk στα τέλη των 70s και των αρχών των 80s που με ενέπνευσε. Μερικά από τα post-punk συγκροτήματα διατήρησαν την ευθύτητα και την «επιθετικότητα» των πρώιμων punk σχημάτων και τη μετέτρεψαν σε κάτι διαφορετικό.
Τα δύο συγκροτήματα που αγάπησα πραγματικά ήταν οι Stranglers και οι Magazine, και οι δύο (σχετικά ασυνήθιστο για punk μπάντα) είχαν εξέχοντες και εξαιρετικούς πληκτράδες και χρησιμοποιούσαν μη τυπικούς ρυθμούς, φαινόμενο με το οποίο δεν ήμουν εξοικειωμένος τότε.
Πέρασα επίσης μια μικρή “prog” φάση όταν έπαιζα φιλικά με το αγγλικό prog-pop σχήμα It Bites στα 80s. Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Francis Dunnery (με τον οποίο αργότερα περιόδευσα) με εισήγαγε στον κόσμο του Peter Gabriel των Genesis, τους οποίους αμέσως αγάπησα και συνδέθηκα με το έργο τους.
Πιο σημαντικό, όμως, για μένα ήταν το γεγονός ότι ο όρος “progressive” ήταν κατά βάση μια στάση και φιλοδοξία που υπερέβαινε ένα μουσικό ύφος. Λατρεύω τη μουσική και την τέχνη όπου ο καλλιτέχνης πραγματικά αφοσιώνεται στο να βρει τη δική του φωνή και ν’ αποδώσει το δικό του έργο, προβάλλοντας αυτή την ατομικότητα στο σύνολο. Για μένα κάτι τέτοιο εκπροσωπούσαν τόσο οι πρώιμοι Genesis ή οι Yes, αλλά και οι Devo, ο Captain Beefheart, ο Steve Reich, οι X-Ray Spex, οι The Fall κι άλλοι πολλοί. Πρόκειται περισσότερο για στάση παρά για τεχνική (αν και αυτή μου αρέσει ενίοτε).
Είναι αναπόφευκτο για μένα να σε ρωτήσω για την έως τώρα μουσική σου πορεία. Θα μπορούσες να μας πεις κάποια πράγματα;
Σε πρώτη φάση, ενθουσιάστηκα με την ιδέα να μάθω μπάσο και να είμαι σε μια μπάντα, όντας επηρεασμένος από το punk rock και κυρίως από τους Ramones, οι οποίοι με τις αστείες ιστορίες τους γιόρταζαν το να είσαι περίεργος και διαφορετικός – τους ένιωθα σα δικούς μου.
Έπαιζα μπάσο για χρόνια σε πολλά τοπικά συγκροτήματα και ακόμα και ως session μουσικός, συμμετείχα σε μερικές pop ηχογραφήσεις των 90s και σ’ ένα άλμπουμ του Gordon Haskell, πρώην τραγουδιστή και μπασίστα των King Crimson.
Το μεγάλο μου άλμα ήρθε όταν ήμουν 27 κατά την περιοδεία που έκανα με τον Francis Dunnery, όπου κατέληξα να κάνω φωνητικά και να παίζω ακουστική κιθάρα, πράγματα που δεν είχα δοκιμάσει ποτέ πριν. Το βάπτισμα του πυρός ήρθε με την πρώτη συναυλία ως support στους Radiohead στη Νέα Υόρκη! Ακολούθησαν κι άλλες συμμετοχές ως session μπασίστας, πριν αποφασίσω να δημιουργήσω το δικό μου σχήμα τους Younger Younger 28’s το 1998, ένα electro – pop συγκρότημα, με τους οποίους υπογράψαμε συμβόλαιο εκείνη την εποχή με τη Virgin Records, αλλά δυστυχώς, μετά από αρκετό ενθουσιασμό και προσδοκίες, το σχήμα εξαφανίστηκε χωρίς ν’ αφήσει περεταίρω ίχνη. Ήταν η πρώτη φορά που αφιερώθηκα πραγματικά στη σύνθεση και την τραγουδοποιία (ξεκίνησα θεωρώ κάπως αργά σε αυτό το κομμάτι).
Αναδεικνύεις και παρουσιάζεις μ’ έναν πολύ ενδιαφέρον τρόπο στις μουσικές σου συνθέσεις τις παθογένειες των σύγχρονων κοινωνιών. Ποιες από αυτές πιστεύεις ότι είναι οι πιο βαθιά ριζωμένες, επιβλαβείς και απειλητικές;
Ενδιαφέρουσα ερώτηση! Οι ανησυχίες μου για την κοινωνία και το «σύστημα», ξεκίνησαν μέσα από το οικογενειακό περιβάλλον και το πιο στενό κοινωνικό σύστημα που βίωνα ως παιδί και συχνά εκφράζονταν – προβάλλονταν στον ευρύτερο εξωτερικό κόσμο, όπως συνηθίζουμε να κάνουμε ως άνθρωποι.
Μεγάλωσα υπηρετώντας άλλους σε μια πολύ καταπιεστική, κριτική και κανονισμένη οικογένεια, σ’ ένα μικρό και συντηρητικό αγγλικό χωριό τη δεκαετία του ’70 και επίσης σ’ ένα αυστηρό βικτωριανό σχολείο αρρένων. Από πολύ νωρίς και τώρα ακόμα, βρήκα την έλλειψη ατομικής ελευθερίας, φαντασίας και τη συνοδευτική συναισθηματική ερημιά να είναι αποπνικτική και πνιγηρή για την έκφραση και την ανάπτυξη της ατομικότητας ή του ψυχισμού, η οποία στην περίπτωσή μου έκρυβε μια επιθυμία αναγνώρισης και έκφρασης. Θυμάμαι ένα ρητό που έλεγε ότι αν θέλεις να γίνεις καλός καλλιτέχνης μάθε τεχνική, αλλά αν θέλεις να γίνεις μεγάλος καλλιτέχνης, γαλουχήσου σ’ ένα περιβάλλον με πολλή καταπίεση. Συμφωνώ – ότι αυτό ήταν το καύσιμο που χρειαζόμουν για να ξεκινήσω την αναζήτηση του εαυτού μου και του νοήματος μέσω της τέχνης.
Είχα «στηθεί» να παίξω το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου σ΄ ένα ναρκισσιστικό οικογενειακό περιβάλλον και, όπως συχνά συμβαίνει, η ιστορία επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά. Το ναρκισσιστικό σύστημα, όπου όλοι πρέπει να προσαρμοστούν και να καταπνίξουν τον εαυτό τους υπέρ ενός ταλαιπωρημένου, αλλά συχνά χαρισματικού και ισχυρού αρχηγού, είναι τόσο παλιό όσο ο χρόνος κι είναι το μεγάλο θέμα στη ζωή μου – δηλαδή πως να το προσδιορίσω, να πολεμήσω εναντίον του και τελικά να δραπετεύσω από αυτό – είναι η διαφορά μεταξύ (ψυχο-πνευματικής) ζωής και θανάτου για εμένα. Γεννήθηκα σε φυλακή και συνεχώς βρίσκω τρόπους για να δραπετεύω ή τουλάχιστον να βρίσκω ελευθερία μέσα σ’ αυτή.
Η ανάγκη να θυσιάσεις τον εαυτό σου για να εξυπηρετείς ένα σύστημα είναι η πιο βαθιά ριζωμένη, βλαβερή και σοβαρή απειλή για μένα. Μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση υπάρχουν όλες οι μορφές ανισότητας, αδικιών, καταπιέσεων και ασυνείδητης περιφρόνησης των αδύναμων και ευάλωτων και πρέπει να αντιμετωπιστούν. Το βλέπω παντού στην κοινωνία, από τη Θάτσερ μέχρι τον Τραμπ και τον Πούτιν, καθώς και στους μικρούς και λιγότερο ορατούς «μικρούς Χίτλερ» στο σπίτι ή τους χώρους εργασίας. Θυμάμαι έναν ψυχοθεραπευτή να λέει ότι η πραγματική αγωνία – βάσανο είναι μια ζωή που σπαταλιέται υπηρετώντας μια δυνατή, επικριτική γονιδιακή εσωτερική φωνή ή ένα «υπερεγώ». Συμφωνώ και παρόλο που η ζωή είναι δομημένη έτσι ώστε να πρέπει να «χαμηλώσουμε τον πήχη» σε κάποιο βαθμό για να προχωρήσουμε, θέλω όσο το δυνατόν περισσότερη εσωτερική ελευθερία και ελευθερία στη φαντασία, κι αυτό είναι το μόνο πράγμα που αυτές οι καταπιεστικές δυνάμεις δε μπορούν ν’ αφαιρέσουν από το άτομο.
Η απώλεια της φαντασίας, που βλέπω συχνά να συμβαίνει στο πολύ «εκλογικευμένο» μοντέρνο μας κόσμο, με ανησυχεί. Το άγνωστο κι ακατανόητο μυστήριο της ζωής είναι αυτό που την καθιστά ενδιαφέρουσα και γι’ αυτό αξίζεις για μένα να ζεις. Προσωπικά πιστεύω ότι ο εσωτερικός κόσμος είναι άκρως πιο συναρπαστικός κι ενδιαφέρον απ’ ότι η ζωή του εξωτερικού περιβάλλοντος.
Πέρα από τη μουσική, ασχολείσαι ενεργά με την τέχνη του collage και τη συγγραφή. Πες μας περισσότερα για αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα πτυχή του εαυτού σου. Πώς συνδυάζεις όλα αυτά στην καθημερινότητά σου;
Να επισημάνω εδώ, ότι δεν έχω καμία τεχνική ικανότητα ως εικαστικός κι αυτό είναι που με χαρακτηρίζει και το προτιμώ. Ξεκίνησα να φτιάχνω collage σε punk συγκροτήματα όταν ήμουν παιδί, αφού τότε κάθε συγκρότημα έκανε τα πάντα μόνο του. Το collage ήταν απλά ένας τρόπος που απαιτούσε αποκοπή κι επικόλληση εικόνων και αντικρύζεις απευθείας το αποτέλεσμα, επιτρέποντας ταυτόχρονα πολλά «ευτυχή» ατυχήματα, ενώ ταιριάζει με τη συνολική μου φύση· την ανάγκη μου για συνεχή καινοτομία και τον ενθουσιασμό / την ανυπομονησία μου για τη στιγμή που γεννιέται μια εικόνα (ή αντίστοιχα ένα τραγούδι). Μου πήρε πολύ καιρό να προκειμένου να παραμερίσω την τεχνική μου ικανότητα ως μουσικός και ν’ αρχίσω να ενσωματώνω την τεχνική του κοψίματος και επικόλλησης, δηλαδή το collage στη μουσική μου. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Τείνω να κόβω και να επικολλώ στίχους τραγουδιών αυτές τις μέρες κι επίσης μου αρέσει να αναμειγνύω απίθανα κομμάτια μέχρι να γεννηθεί κάτι ποιητικό και σκοτεινά όμορφο – τουλάχιστον για μένα.
Γράφω επίσης δύο κάπως συμβατικά βιβλία. Το ένα είναι ένα σύνολο ανέκδοτων αστείων γεγονότων από τη ζωή μου ως επαγγελματίας μουσικός, όπου έχω παίξει σε χιλιάδες συναυλίες, έχοντας βιώσει ότι ξεκαρδιστικό κι απίθανο βάζει ο νους soy. Πιστεύω ότι είναι ένα ευκολοδιάβαστο και διασκεδαστικό ανάγνωσμα. Το άλλο βιβλίο είναι σαφώς λιγότερο αστείο και αφορά την παιδική μου ηλικία και τη σχέση με τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν πολύ καταπιεστικός και σκληρός, κάτι που διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό τη ζωή μου και οδήγησε σε μια πολύ ταραγμένη και συχνά δυσβάσταχτη ζωή με Διαταραχή μετα-τραυματικού στρες (Post-Traumatic Stress Disorder, PTSD). Παραδόξως, η γραφή μου είναι αρκετά απλή και ευκολονόητη σε σύγκριση με τον καλλιτεχνικό και μουσικό μου λόγο, ο οποίος βασίζεται περισσότερο σε μεταφορικά σχήματα.
Ανάμεσα στα εξαιρετικά εξώφυλλα που επιμελείσαι για τα album σου όλα αυτά τα χρόνια, πιο ξεχωρίζεις ως το πλέον αγαπημένο σου; Παρεμπιπτόντως, θεωρώ υπέροχα τα εξώφυλλα των “Here’s To The Good Life”, “This Is Planet Grot” και φυσικά του “Winter Crawls”, που είναι κάτι διαφορετικό.
Για μια σειρά από λόγους, θα πω το “Winter Crawls”! Είναι μια φωτογραφία που τράβηξα κατά τη διάρκεια μιας νυχτερινής βόλτας μέσα στην πανδημίας με τα δύο σκυλιά μου, τα οποία δυστυχώς πλέον έχουν φύγει από τη ζωή. Ήμουν πολύ ευχαριστημένος με αυτήν καθώς δεν είμαι φωτογράφος για κανένα λόγο. Έχει επίσης επιφορτιστεί με επιπλέον σημασία για μένα καθώς βρίσκεται στο Valley Gardens στην πατρίδα μου, το Harrogate στο Βόρειο Yorkshire. Αυτό το όμορφο πάρκο με τους υπέροχους κήπους, βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το σπίτι όπου μεγάλωσα και ως παιδί ξέφευγα από την ένταση και τον θυμό του σπιτιού βγαίνοντας με τα σκυλιά στο Valley Gardens πολλές φορές! Ήταν τότε και τώρα το καταφύγιό μου, ένα μέρος όπου νιώθω σαν το σπίτι μου, με τα δέντρα, τα σκυλιά και τους σκίουρους. Η εικόνα ταίριαξε άψογα (κι εντελώς τυχαία) με τον τίτλο του album μου.
Έχω την εντύπωση στα έργα σου από collage, λείπει κάποιου είδους συνοχή. Υπάρχει κάποιο βασικό – θεμελιώδες concept που προσπαθείς να επικοινωνήσεις με αυτά;
Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο θεμελιώδες concept, αλλά ανά περιόδους αναδεικνύονται κάποια συγκεκριμένα θέματα. Ένα κομμάτι της γοητείας του collage είναι η εφηβική περιέργεια και η αίσθηση της αταξίας ή της «αλητείας», μιας δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν κολλάς «λάθος» κεφάλια σε διάφορα σώματα, απολαμβάνοντας πραγματικά αυτές τις παραμορφώσεις, κάτι που ποτέ δεν σταματά να με κεντρίζει και να με διασκεδάζει.
Τα πιο λεπτομερή, συνήθως ασπρόμαυρα collage (όπου μεγάλη συνδρομή έχει η Gee Vaucher με πολλά στα έργα της για το αναρχo – punk συγκρότημα Crass) είναι διαφορετικού χαρακτήρα. Δεν ξεκινώ με καμία ιδέα για το τι δημιουργώ, αλλά αγαπώ να αφήνω την ψυχή και τον ψυχισμό μου να «μιλήσει» μέσα από την τέχνη και αυτές οι εικόνες, όπου μπορώ να απομακρυνθώ από τον εαυτό μου, συνήθως καταλήγουν να είναι πιο σημαντικές για μένα. Είναι ριζωμένες στη μακρόχρονη κακοποίηση και τραύματα που υπέστη ως παιδί. Ζητήματα αδυναμίας απέναντι στην εξουσία, διαμαρτυρίας, απομόνωσης, ψυχικής ασθένειας, βίας, ταπείνωσης, εγκατάλειψης, ντροπής και κλειστοφοβίας εμφανίζονται τακτικά στα έργα μου, καθώς και ένα σκοτεινό χιούμορ που ανέπτυξα ως ψυχολογικό μηχανισμό αντιμετώπισης ή απελευθέρωσης από τη σκληρότητα της πραγματικότητας. Μέσα από τα μάτια του κακοποιημένου παιδιού μέσα μου, οι εικόνες είναι μια αντανάκλαση και έκφραση του εσωτερικού μου κόσμου όπως αυτός τον είδε και τον βίωσε.
Βαδίζοντας προς το τέλος της πολύ ενδιαφέρουσας κουβέντας μας, θα ήθελες να στείλεις ένα μήνυμα στο ελληνικό κοινό και γενικά στους φίλους της τέχνης και της μουσικής εδώ; Τι πρέπει να περιμένουν μελλοντικά από εσένα;
Συνδεθείτε με τη φαντασίας σας! Διανύουμε μια εποχή κενή / άτονη για τη φαντασία και θεωρώ πολύ βαρετή, στεγνή και άνευ βάθους ψυχής τη σημερινή εκλογικευμένη και ρεαλιστική γλώσσα ερμηνείας των πραγμάτων, όπου το μυστήριο της ζωής εξηγείται και αποδεικνύεται μ’ αυτές τις μεθόδους. Εισχωρήστε στο ασυνείδητο, όπου η φαντασία, οι μεταφορές και τα όνειρα παρέχουν μια πολύ πιο πλούσια αντίληψη για τη ζωή, θέτοντας περισσότερα ερωτήματα από όσα απαντά, αλλά είναι επίσης ατελείωτα συναρπαστική, σπουδαία και ζωντανή προοπτική.
Στην παρούσα φάση συνεχίζω να εργάζομαι πάνω στην τέχνη του collage, τη μουσική και τη συγγραφή. Είμαι σχεδόν έτοιμος με τη μίξη του νέου μου άλμπουμ “The Body Blow Of Grief”, ενώ έχω ήδη έτοιμα άλλα 5 άλμπουμ. Το πλέον αγαπημένο μου από αυτά είναι το “Hate Speech”, ένα αμάλγαμα από μελέτες περιπτώσεων για άτομα που έχουν επηρεάσει αρνητικά τη ζωή μου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μουσικά είναι πολύ «απαλό», σε υπνωτικό ύφος θα έλεγα, αλλά στιχουργικά είναι αδυσώπητα σκληρό έως κτηνώδες.
Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω πάρα πολύ για το χρόνο σου και την ωραία σου διάθεσή για να κάνουμε αυτή την πολύ όμορφη και ενδιαφέρουσα κουβέντα και να μας επικοινωνήσεις την τέχνη σου με τον καλύτερο τρόπο. Σου εύχομαι άπειρη έμπνευση και ας είναι η τέχνη κι η μουσική σου που θα μας δίνει ώθηση.
Σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σας. Είναι μεγάλη ανταμοιβή για εμένα, όταν κάποιος αφιερώνει χρόνο και δέουσα προσοχή στην τέχνη και τη μουσική μου, ειδικά σε αυτές στις πολύ πιεσμένες, από θέμα χρόνου, καθημερινότητές μας· πραγματικά το εκτιμώ ιδιαίτερα!
Bandcamp
Facebook
Instagram
Official Web Site
Twitter
Yutube Channel
