Το τέταρτο άλμπουμ των διαβασμένων hard rockers από το Long Island έμελλε να τους καθιερώσει εμπορικά στις μάζες και να τους κάνει περιζήτητους σε μεγαλύτερους συναυλιακούς χώρους. Το σπουδαίο “Agents of Fortune” κυκλοφόρησε την 21η Μαΐου του 1976, και βρέθηκε γρήγορα στο No. 29 του Billboard Chart των Ηνωμένων Πολιτειών.
Πέρα από την άμεση γοητεία των δέκα τραγουδιών του άλμπουμ, που παρουσίασαν συνολικά τους Blue Oyster Cult περισσότερο προσβάσιμους και άμεσους σε μεγαλύτερα ακροατήρια, χωρίς να χάσουν το πληθωρικό τους μυστήριο και την ιδιαίτερη ταυτότητα που είχαν, υπήρξε μια πολύ ισχυρή αιχμή του δόρατος που συνηγόρησε αισθητά σε αυτή την επιτυχία. Και αυτό δεν ήταν άλλο από το μυθικό “(Don’t Fear) The Reaper”, το πρώτο τους πραγματικά μεγάλο single, που στρογγυλοκάθισε στο No. 12 του Billboard Hot 100.
Το τραγούδι γράφτηκε από τον βασικό κιθαρίστα Donald “Buck” Dharma, ο οποίος το τραγούδησε επίσης. Μια αρχική λανθασμένη φήμη είχε μεταφέρει την άποψη πως είχε γραφτεί για την αυτοκτονία. Όμως το αρχικό ερέθισμα του Dharma ήταν εντελώς διαφορετικό, καθώς εκείνη την εποχή διαγνώστηκε με ακανόνιστο καρδιακό παλμό. Η είδηση αυτή τον έκανε να σκεφτεί τη θνησιμότητα και τη σοβαρή πιθανότητα να μη ζήσει τελικά τόσο πολύ. Η καρδιακή πάθηση έκανε το μυαλό του να τρέχει συνεχώς στο θέμα αυτό, στο αναπόφευκτο του θανάτου και στη διαπίστωση πως δεν πρέπει να τον φοβάται κανείς. Φανταζόταν πως μπορούσε να νικήσει κανείς το θάνατο με την επιβίωση του πνεύματος , και αναρωτιόταν αν θα συναντούσε ξανά αγαπημένα του πρόσωπα στη μετά θάνατον ζωή.
Μια άλλη τοποθέτηση του Dharma πως επρόκειτο για ένα τραγούδι αγάπης στο οποίο γίνεται υπέρβαση της πραγματικής, φυσικής ύπαρξης των συντρόφων, δεν επανήλθε εξαιτίας του συσχετισμού του τραγουδιού από πολλούς ακροατές με την αυτοκτονία. Σημαντικό ρόλο έπαιξε σε αυτό και η αναφορά του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, αλλά οι στίχοι της μπάντας είχαν πάντα ένα βάθος και μια ευρύτητα που άφηνε χώρο σε διαφορετικές ερμηνείες. Η ελαστικότητα αυτή που άφηνε στους ανθρώπους τον χώρο για τις δικές τους σκέψεις, πάντα άρεσε στους Cult, και έτσι κατέληξε να γίνεται και με μια σκοπιμότητα. Ο συνδυασμός της ιδιαίτερης μουσικότητας με στίχους από το υπερφυσικό και τη φαντασία, είχε βάλει αυτόματα το σχήμα σε ένα cult status, και ήταν δεδομένο πως η συνταγή δεν προοριζόταν για όλους. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, πολλοί κριτικοί τους εκτιμούσαν ιδιαίτερα. Η βοήθεια του μάνατζερ /παραγωγού/ συγγραφέα Sandy Pearlman, του Richard Meltzer, ακόμα και της σπουδαίας Patti Smith ( που ήταν εκείνο τον καιρό η σύντροφος του κημπορντίστα Allen Lanier), έδειχναν το βάρος που έδιναν σε αυτό. Ο Dharma είχε χρησιμοποιήσει τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα σαν το παράδειγμα ενός ζευγαριού που πίστευε πως θα ήταν μαζί ακόμα και μετά τον θάνατο. Όσο για τον στίχο “40.000 άντρες και γυναίκες κάθε μέρα” ήταν μια προσεγγιστική εκτίμηση των ανθρώπων που πέθαιναν καθημερινά, με την πραγματική όμως να είναι πολύ μεγαλύτερη, στους 135.000 ανθρώπους καθημερινά.
Τα ρυθμικά μέρη του τραγουδιού ηχογραφήθηκαν με την πρώτη, με τον μηχανικό ήχου Shelly Yakus να φωνάζει ενθουσιασμένος “the legendary once-in-a-lifetime groove”. Το εκτεταμένο μέρος του σόλο πήρε περισσότερο χρόνο και επεξεργασία στο στούντιο. Ένα άλλο χαρακτηριστικό που σημάδεψε τελικά τον χαρακτήρα του τραγουδιού, ήταν η έντονη χρήση του κρουστού οργάνου, γνωστού ως “cowbell”, που υπερτονίστηκε από την αρχική ηχογράφηση. Ο μπασίστας Joe Bouchard θυμάται τον παραγωγό David Lucas να ζητά από τον αδερφό του, τον ντράμερ Albert Bouchard να προσθέσει το cowbell και τον Albert να τον κοιτά σαν τρελό. Αλλά τελικά έβαλε μια ταινία γύρω του και έπαιξε το cowbell, που έδωσε ένα ξεχωριστό ύφος στο τραγούδι. Η ιστορία αυτή έχει προκαλέσει έναν μικρό καυγά, καθώς εκτός από τον Albert, τόσο ο Lucas όσο και ο Eric Bloom ισχυρίζονται πως έπαιξαν τελικά το cowbell.
Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς πως το τραγούδι αυτό έστησε τη γέφυρα που πέρασε τους B.O.C. στην απέναντι όχθη, στην ευρωπαϊκή αγορά. Χρησιμοποιήθηκε σε διάφορες ταινίες τρόμου, όπως στα “Halloween”, “The Frighteners”, και “Scream”. Βρήκε το δρόμο του ακόμα και στην ταινία της Disney, “Miracle”, για τη νίκη της αμερικανικής ομάδας χόκεϋ επί της αντίστοιχης της ΕΣΣΔ, στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1980. Ακόμα και ο Stephen King χρησιμοποίησε κάποιους από τους στίχους στο επίγραμμα του μυθιστορήματος “The Stand” του 1978.
Ο Dharma δηλώνει αιώνια περήφανος γι’ αυτό και δεν έχει βαρεθεί ποτέ να το παίζει ζωντανά όλα αυτά τα χρόνια. Άλλωστε, η επόμενη αισθητή επιτυχία τους ήρθε το 1981 με το δημοφιλές single “Burnin’ for You”, από το όγδοο άλμπουμ της μπάντας, “Fire of Unknown Origin”.
