Η δύσβατη και ασαφής ιστορία της τράπουλας χάνεται κάπου στα βάθη των αιώνων, με τους Άραβες να φαντάζουν μάλλον σαν οι πιο πιθανοί διεκδικητές της δημιουργίας της. Βέβαια, ακόμα και ο πιο ευρηματικός χαρτοπαίκτης ήταν δύσκολο να φανταστεί πως κάποιοι τύποι θα έγραφαν το 1980 ένα τραγούδι με τίτλο ένα συγκεκριμένο τραπουλόχαρτο, και από εκείνη τη στιγμή ο “άσος μπαστούνι” θα άλλαζε σημασία και νόημα για πάντα.
Με τον αέρα της επιτυχίας του live EP “The Golden Years” που τους έφερε στο νούμερο 8 του UK chart, οι Motorhead μπαίνουν στο Jackson’s Studio στούντιο, τον Αύγουστο του 1980, να ηχογραφήσουν το τέταρτο άλμπουμ τους. Είχαν προηγηθεί μερικές χαλαρές εβδομάδες στο Rockfield Studio στην Ουαλία, όπου ο Lemmy προτίμησε να αφοσιωθεί στην ελκυστική, προσωρινή συντροφιά του, χωρίς ιδιαίτερη όρεξη για πρόβες. Ο Clarke με τον Taylor, μετά το ψάρεμα, συνήθιζαν να δουλεύουν μαζί σε κάποια ριφ. Το “Ace of Spades” ήταν ένα από αυτά. Το συγκρότημα αναγνώρισε αμέσως πως κάτι σπουδαίο είχαν εκεί, και ηχογράφησαν μια πρόχειρη instrumental εκδοχή του στο Rockfield.
Όταν έφτασε η στιγμή να επιστρέψουν στο Λονδίνο, πρόσθεσαν φωνητικά και overdubs. Αυτή η πρώιμη εκτέλεση του τραγουδιού συμπεριλήφθηκε για πρώτη φορά στο άλμπουμ “Dirty Love” του 1989, ουσιαστικά μια συλλογή από εκτελέσεις τραγουδιών στις πρόβες για την ηχογράφηση του άλμπουμ. Οι δυο βασικές του διαφορές συγκριτικά με την τελική μορφή, ήταν πως έλειπε εκείνο το κεντρικό ριφ δυναμίτης, όπως επίσης και το break, που ο Lemmy συνήθως αποκαλούσε μετά “το μέρος του tap dancing”.
Το γκρουπ δούλεψε με τον παραγωγό Vic Maile, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν και με τους πρώην συμπαίκτες του Lemmy, τους Hawkwind, αλλά και με τους Fleetwood Mac, Jimi Hendrix, Led Zeppelin και Eric Clapton Ήταν ένας ωραίος, μεγαλόσωμος τύπος με κοντά μαλλιά, και του είχαν δώσει το παρατσούκλι “The Turtle” εξαιτίας της ομοιότητάς του με το ερπετό. Δεν έπινε, δεν κάπνιζε, ήταν πολύ ευπαθής γιατί ήταν διαβητικός, και έπρεπε να τρώει το ryvita του (ένα τραγανό ψωμί από σίκαλη) σε συγκεκριμένη ώρα. Ο Vic έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προσθήκη των δυο αυτών στοιχείων που έλειπαν, και διαμόρφωσαν το τραγούδι στην τελική του μορφή. Άλλωστε οι Motorhead ήταν περίεργα δεκτικοί στις υποδείξεις του. Είχε στο στούντιο ένα χάρτινο κουτί γεμάτο με διάφορα αντικείμενα, τα οποία χρησιμοποιούσε για να δημιουργεί διάφορα ηχητικά εφέ: το ονόμαζε “το κουτί με τα κόλπα”. Επέμενε να προσθέσουν ήχους χτυπώντας ένα σετ από ξύλινα τεμάχια που είχε, για να εμπλουτίσουν το break, και έστησε ένα ωραίο μικρόφωνο Neumann. Ήταν τελείως αντίθετοι σε αυτό, αλλά το έκαναν. Ήταν ο Vic… Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος, όπως είχε πει χαρακτηριστικά και ο Clarke, θα του έλεγαν να πάει να γαμηθεί ή θα τον έδεναν στο αυτοκίνητο και θα τον έκαναν βόλτες στο παρκινγκ. Όταν τελικά το άκουσαν, δεν το βρήκαν καθόλου κακό. Δυστυχώς ο Maile έφυγε νωρίς, σε ηλικία 45 ετών από καρκίνο, στις 11 Ιουλίου 1989. Ο Lemmy είχε πει γι’ αυτόν: “το δυνατό σημείο του Vic ήταν πως καταλάβαινε το rock & roll. Δεν ήταν όπως πολλοί άλλοι παραγωγοί που βασίζονταν απλώς στις σημειώσεις των μετρήσεων στο γραφείο. Ήταν ενστικτώδης και είχε την ίδια αίσθηση χιούμορ με μένα. Βασικά ήταν μουνί!!!”
Μετά τις παρεμβάσεις του Vic, το τραγούδι είχε ήδη αρχίσει να ακούγεται σπουδαίο. Ήταν από τις πολύ λίγες φορές που είχαν συνθέσει ενώ βρίσκονταν στο στούντιο για ηχογράφηση. Το τελευταίο σημαντικό μέρος ήταν οι στίχοι του Lemmy, μια απόπειρα σύμφωνα με τα λόγια του, να στριμώξει όσο το δυνατόν περισσότερες αναφορές για τον τζόγο. Το “Ace Of Spades” είναι “το χέρι του νεκρού”, το χέρι του Wild Bill Hancock καθώς πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε (ήταν ένας Αμερικανός σερίφης που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού πόκερ). Το χέρι αποτελείται από άσους και οχτάρια, μεταξύ αυτών και ο άσος μπαστούνι. Ο Lemmy έλεγε αστειευόμενος πως για δυο χρόνια τραγουδούσε “the eight of spades” και κανείς δεν το πρόσεξε.
Σύμφωνα με την προσφιλή τακτική του να δημιουργεί μύθους, είπε πως έγραψε τους στίχους στο πίσω μέρος ενός βαν μεταφορών, ενώ κατέβαινε στο δρόμο με ταχύτητα 90 μιλίων την ώρα. Ο Clarke έλεγε πως μπορεί να το έγραψε και στην τουαλέτα, πράγμα όχι ασυνήθιστο για τον Lemmy, αλλά αν είπε πως το έγραψε σε βαν, πρέπει να τον πιστέψουμε.
Η εικονική φωτογράφηση για το εξώφυλλο του άλμπουμ, που θεματικά βασίστηκε στο ομότιτλο τραγούδι, έγινε στην πραγματικότητα σε ένα λάκκο με άμμο στο High Barnet στο Λονδίνο της Αγγλίας, όπως αποκάλυψε ο Lemmy σε μια συνέντευξη στο PlayLouder το 2004. Κάθε μέλος είχε διαλέξει μια εμφάνιση western βασισμένη σε αντίστοιχες μορφές του Hollywood: ο Clarke τον Klint Eastwood, ο Taylor τον Marlon Brando, και ο Lemmy τον Brett Maverick.
Το single κυκλοφόρησε στις 20 Οκτωβρίου 1980, ενώ προηγήθηκε μια συνέντευξη του Lemmy στον Graham Neale στο BBC Radio1, όπου και ακούστηκε για πρώτη φορά. Το τραγούδι έμεινε 13 εβδομάδες στο UK Singles Chart, ανεβαίνοντας στο νούμερο 15. Πολύ γρήγορα έγινε η κορυφαία στιγμή του ζωντανού set list. Ο αρχηγός το κράτησε στη λίστα ως το τέλος, αν και είχε παραδεχτεί πως μετά από τόσα χρόνια άρχισε να τον αρρωσταίνει, αλλά όπως πρόσθεσε “αν πήγαινα σε μια συναυλία του Little Richard, θα περίμενα να ακούσω το Long Tall Sally”. Είχε άλλωστε ένα τατουάζ άσο μπαστούνι στο αριστερό χέρι του, και όταν πέθανε, ο Dave Grohl έκανε ένα παρόμοιο στον καρπό του.
Ο Lemmy επέστρεψε στο τραγούδι για να ηχογραφήσει μια νέα down tempo blues απόδοσή του το 2010, με τους Phil Campbell και Mikkey Dee, για μια διαφήμιση της Kronenbourg. Η διαφορετική προσέγγιση, με τον Lemmy να παίζει φυσαρμόνικα, εξυπηρετούσε το σλόγκαν της εταιρείας πως οι καταναλωτές έπρεπε να απολαύσουν την μπύρα χαλαρά. Ο σκηνοθέτης Matt Doman που έκανε το γύρισμα της διαφήμισης είχε πει πώς να περάσει μια μέρα στο στούντιο με τον Lemmy ήταν σαν roller coaster, μια πρόκληση, καθώς ήταν πολύ προστατευτικός με το τραγούδι του.
Δεν αποτελεί φυσικά έκπληξη το γεγονός πως το “Ace of Spades” είναι ένα από τα πιο συχνά διασκευασμένα τραγούδια από punk και hardcore συγκροτήματα. Ακόμα και μετά το θάνατο του Lemmy, μια διαδικτυακή καμπάνια για την επιστροφή του στα charts, το οδήγησε στο νούμερο 13, δυο θέσεις πιο πάνω από αυτή της αρχικής του κυκλοφορίας, περισσότερο από 35 χρόνια μετά. Το 2016, όταν ο Clarke περιόδευε μαζί με τους Saxon και τις Girlschool, κάθε βράδυ τους έβρισκε όλους μαζί στη σκηνή, σε μια μαζική εκτέλεση του τραγουδιού. Τα λόγια του σφραγίζουν με τον πιο εμφατικό τρόπο το τέλος της ιστορίας.
“Ήταν σαν μια γαμημένη καταιγίδα. Δεν μου έφερε δάκρυα στα μάτια, αλλά ήταν πολύ συγκινητικό. Τι να πω;”
