ABSINTHE GREEN, WILD KITTEN (9/11/24) Skyland, Λάρισα

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ

Ένα Σαββατόβραδο πολυτελούς ενέργειας και θετικής διάθεσης υποσχόταν η σύνθεση του Skyland. Μαζί με τους οικοδεσπότες ντόπιους hard rockers Wild Kitten, που είχαν αναλάβει να ανεβάσουν πρώτοι την αδρεναλίνη στον γνώριμο χώρο, θα γνωρίζαμε για πρώτη φορά τους Αθηναίους Absinthe Green, οι οποίοι είναι πανέτοιμοι να συστηθούν στο κοινό της χώρας με την πρώτη τους πλήρη δουλειά.

Το κουιντέτο των Λαρισαίων Wild Kitten μετράει ήδη μια πολύχρονη ιστορία, η οποία αρχίζει κάπου πίσω στο 2008. Η έκδηλη αγάπη των πρωταγωνιστών της μπάντας για το μελωδικό hard rock ή αν προτιμάτε “hair metal”, έσπρωξε το σχήμα σε μια διαρκή απόπειρα αναβίωσης του συγκεκριμένου ήχου. Ανεβαίνοντας στη σκηνή του Skyland, δεν άφησαν πολλά περιθώρια απορίας για όσους δεν γνώριζαν τη μουσική τους, και το πάρτι άρχισε από την πρώτη στιγμή.

Με αιχμή του δόρατος την ευδιάθετη frontwoman Eliz Foxy, οι Wild Kitten υποστήριξαν με την παρουσία τους στη σκηνή τη μουσική που μας πρόσφεραν, και ήταν στη συντριπτική πλειοψηφία δική τους. Με τους δυο κιθαρίστες, τον ιδρυτή Nikki Love και τον John L., στην άλλη πλευρά της σκηνής, να αλλάζουν ρόλους στα leads και τα ριφ, μας μύησαν σε μια μουσική που πέρασε τον σκόπελο της προσωρινής απαξίωσης και συνέχισε δυναμικά μαζί μας μέσα στα χρόνια. Με βάση και κυρίαρχο στοιχείο το μελωδικό hard rock, οι Wild Kitten διανθίζουν τις συνθέσεις με sleaze αλλά και περισσότερες εντυπώσεις κλασικού, άμεσου metal σε διαστήματα. Ο ήχος ήταν πολύ καλός, ειδικά από τη στιγμή που ανέβηκε και η ένταση των φωνητικών της Eliz, ο κόσμος το χάρηκε, ιδιαίτερα σε κάποιες πιο γνώριμες στιγμές, όπως τα “Going Crazy”, “F.U.C.K.” ή το μελωδικό και άμεσα πιασάρικο “It’s Not Enough”. Η αμεσότητά τους και η ουσιαστική δόση των στοιχείων του είδους κρατά τα τραγούδια φρέσκα και κοντινά. Τα σόλο ήταν θεματικά και απόλυτα αφομοιωμένα στις συνθέσεις, και ένα σύντομο προσωπικό σόλο του John L. (μια ιστορική μορφή στη σκηνή της πόλης, που αποτέλεσε και από τα πρώτα μέλη των μεγάλων Denial Price) ήταν παραπάνω από ευπρόσδεκτο.

Με κερασάκι στην τούρτα τους μια έξυπνη, εύστοχη και δυναμική προσαρμογή του “In The Heat of the Night” της διάσημης Γερμανίδας pop τραγουδίστριας Sandra, αλλά και το ultra classic “20th Century Boy” των T. Rex, σφράγισαν μαζί με το δικό τους υλικό το στίγμα της αγαπημένης τους εποχής.

Wild Kitten setlist:
Wasting my Time
It’s not Enough
Shady Business
Going Crazy
In the Heat of the Night (Sandra cover)
Sweet Temptation
Born in Power
L.A. Guns
Phoenix
20th Century Boy (T. Rex cover)
Female Devil
F.U.C.K.

Μετά από τις αναγκαίες τροποποιήσεις στη σκηνή, μια υποβλητική οργανική εισαγωγή δίνει το έναυσμα στο κουαρτέτο πια σήμερα, με το όνομα Absinthe Green να βηματίσει σταθερά στο σανίδι του Skyland, κάτω από τα πράσινα φώτα, όπως όφειλε να είναι.

Η μπάντα αποτελεί ουσιαστικά το προσωπικό μουσικό όχημα της Ειρήνης “Absinthe Green” Παπαδοπούλου, μιας μουσικού με προϊστορία, που συστήθηκε αρχικά στο κοινό σαν μπασίστρια των Γερμανών Enemy of the Sun, και των Ελλήνων dark metallers RandomWalk. Σήμερα ακολουθεί πια τη δική της διαδρομή με τη μπάντα της και βρίσκεται μια ανάσα πριν την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ, με τον τίτλο “Of Love and Pain”.

Η πρώτη άμεση αίσθηση που πήραμε ήταν αυτή μιας μπάντας ιδανικά συντονισμένης, με υποδειγματικό δέσιμο και μια εξαιρετική ισορροπία στο ήχο. Ο πρωταγωνιστής στην εμφάνιση των Green είναι αναμφισβήτητα ο ρυθμός, που αναδύεται όμως μέσα από μια πληθώρα επιδράσεων. Έτσι, όσο η μπάντα μας ξεδιπλώνει τα χαρτιά του δίσκου της, εμείς μετράμε και αλιεύουμε ισχυρές εντυπώσεις από hard rock, alternative rock/metal, punk rock,  ίσως ακόμα και προσεκτικές δόσεις grunge, οι οποίες όλες τους τυλίγονται με μια σοφή εντύπωση ευρύτερης pop αισθητικής. Αυτό που μας κάνει να παρακολουθούμε και να προσεγγίζουμε άμεσα και εύκολα τραγούδια που ουσιαστικά τα ακούμε για πρώτη φορά. Η Absinthe έχει μια φωνή γεμάτη, σταθερή και ισχυρή και παρατήρησα πως προτιμά τις μακριές φωνητικές γραμμές στα τραγούδια, κάτι που προσδίνει μια αφηγηματική εντύπωση στην εξέλιξή τους. Ήταν αισθητά επικοινωνιακή, κινητική χωρίς να επηρεαστεί η φωνητική της συνέπεια, και η εμπιστοσύνη στο υλικό αλλά και η αίσθηση πως περνά όμορφα ήταν έκδηλη. Κοντά της και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, πέρα από την εκτελεστική ακρίβεια, χόρεψαν, άλωσαν τη σκηνή και το χάρηκαν με την ψυχή τους.

Είχαν βέβαια και αυτοί τις μικρές εκπλήξεις στο ρεπερτόριο, πέρα από το δικό τους υλικό. Η πρώτη από αυτές ήταν το κλασικό “Everything Is Coming Up Roses” που έκανε γνωστό το 1987 στο ευρύ κοινό τον σπουδαίο Colin Vearncombe ή όπως όλοι τον θυμούνται Black. Προσαρμοσμένο έξυπνα στον συνολικό τους ήχο, αποτέλεσε έναν όμορφο φόρο τιμής στον σημαντικό ερμηνευτή και συνθέτη που έφυγε πρόωρα στα 53 του χρόνια από αυτοκινητιστικό ατύχημα το 2016. Μάλλον πιο τολμηρές οι επόμενες δυο επιλογές, τελικά υπάκουσαν στο ύφος τους και είχαμε την τύχη να απολαύουμε τις αναθεωρημένες  αποδόσεις του “Bloody Mary” της Lady Gaga, και του “Viva Forever” των The Spice Girls, και τα δυο τους εφαρμοσμένα στο ηχητικό σύμπαν των Green.

Με την πρώτη λοιπόν γνωριμία να λήγει σε απόλυτη ικανοποίηση, και μετά από ένα σετ ποικιλόμορφο αλλά και σε μια δεδομένη και ισχυρή βάση, κρατάμε συντονισμένα τα ραντάρ πάνω τους και περιμένουμε το “Of Love and Pain”, να επιστρέψουμε στα τραγούδια των σχέσεων, των συγκρούσεων και των αντιμαχόμενων πλευρών της ζωής, μέσα από το ιδιαίτερο χαρμάνι τους.

Absinthe Green setlist:
Cat Song
June 27
Dead before my Eyes
Fiery Serpent
Dysphoric Recall
Everything Is Coming Up Roses (Black cover)
Bittersweet
Spineless Creatures
Bloody Mary (Lady Gaga cover)
Same Old Fire
Give the Devil his Due
Viva Forever (The Spice Girls cover)
War Inside my Head

Φωτογραφίες: Δημήτρης Ζαμπός

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1182 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.