Γράφει ο Πελοπίδας Χελάς
Το Σαββάτο με βρήκε ορεξάτο και γεμάτο ενέργεια.Και πως να μην είμαι αφού η πρώτη μέρα του Into Battle Festival ήταν φανταστική και μας χάρισε μεγάλες στιγμές. Η δεύτερη μέρα μπορεί να μην έχει το μεγαθήριο, αλλά είναι γεμάτη με αρκετά ταλαντούχα συγκροτήματα, με headliners τους φορμαρισμένους Άγγλους Wytch Hazel. Οπότε από νωρίς στο Κύτταρο με την παρέα για να μπούμε και πάλι στο κλίμα και φυσικά να αγοράσουμε merchandise από τις μπάντες.
Ακριβώς στην ώρα τους ξεκίνησαν να παιζουν οι Έλληνες heavy metallers Thelemite. Μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει τρεις δίσκους, με πιο πρόσφατο το “Survival of the Fittest” που έχει λάβει αρκετά καλές κριτικές. Αν και είχαν το δύσκολο έργο να ζεστάνουν πρώτοι τον κόσμο, δεν αντιμετώπισαν κανένα πρόβλημα και έδειξαν πόσο έμπειρη μπάντα είναι. Υλικό έπαιξαν από όλη τη δισκογραφία τους και εύκολα κέρδισαν το κοινό με την απόδοσή τους. Στο τέλος της εμφάνισης μας παρουσίασαν και δύο διασκευές. Η πρώτη ήταν το “Sirens” των Savatage και η δεύτερη το “Thor (The Powerhead)”, με τον Γιάννη Μανόπουλο να βγάζει τη μπλούζα του, να βάζει μάσκα και να μεταμορφώνεται στον Νορβηγό Θεό. Ωραία μπάντα, που σίγουρα θα κοιτάξω να παρακολουθήσω την επόμενη φορά που θα παίξουν ζωντανά στην Αθήνα.
Thelemite setlist:
Unholy Steel
The Fire Still Burns
Anatolia
Eternal Evil
Night Of The Wolf
Exile
Sirens (Savatage cover)
Thor (Manowar cover)
Γράφει ο Άγγελος Χότζιας
Με τον κόσμο να γεμίζει σιγά σιγά το Κύτταρο και τις απαραίτητες κουβεντούλες με τα φιλαράκια, είχε φτάσει η στιγμή να ανέβουν στην σκηνή οι Idmon’s Aegis. Και αν με τους Thelemite ξέραμε τι να περιμένουμε πάνω κάτω, το μυστήριο γύρω από τους Αθηναίους metallers με το επικό όνομα καλά κρατούσε. Με την μπάντα να ξεδιπλώνει σιγά σιγά τις πρώτες της νότες, αυτό που μπορούσες να ξεχωρίσεις αμέσως, είναι ότι πρόκειται για ένα καλοστημένο, καλοδουλεμένο project, που αν και ήταν η πρώτη του ζωντανή εμφάνιση (αν θυμάμαι σωστά), έμοιαζε πολύ δεμένο και άκρως προβαρισμένο. Η επική ατμόσφαιρα έδειχνε να είναι το ατού τους, ενώ ο ήχος τους ήταν στενός “συγγενής” των Wrathblade. Άλλωστε ο ηγέτης και frontman των Idmon’s Aegis, δεν είναι άλλος από τον Νίκο Βαρσαμή, τραγουδιστής του προαναφερόμενου σχήματος.
Ο Νίκος έδειχνε σε φοβερή κατάσταση, με έντονες, δυναμικές ερμηνείες, ενώ τα υπόλοιπα μέλη του group ακολουθούσαν κατά πόδας. Το κοινό έμοιαζε εκστασιασμένο και χωρίς να γνωρίζει τα κομμάτια, έδειχνε να τα απολαμβάνει και να προσπαθεί να τα σιγοτραγουδήσει, να συμμετέχει όπως μπορεί και αυτό. Με τα επικά χτυπήματα να διαδέχονται το ένα το άλλο και την μπάντα να ξετυλίγει με μαεστρία την μουσική της ιδέα, αυτό που μπορούσα να αντιληφθώ διάχυτο στο χώρο του venue, ήταν το αίσθημα της έκπληξης του αγνώστου και ένα δέος για την όλη επική μυσταγωγία που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μας. Η εκφραστικότητα και οι γεμάτες ερμηνείες του Νίκου, έδιναν μια ιδιαίτερη πνοή στην εμφάνιση των Idmon’s Aegis, ενώ η εκπληκτική απόδοση της γυναικείας φιγούρας πίσω από τα τύμπανα, άφησε άφωνους τους παρευρισκόμενους.
Αυτό που φαινόταν να λείπει από τα παιδιά, ήταν η συναυλιακή εμπειρία και το σκηνικό θράσος, κάτι που ξεχώριζε στον Νίκο, όμως οι Αθηναίοι κατάφεραν να το ισορροπήσουν με το αδιαμφισβήτητο μουσικό ταλέντο τους. Μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις της βραδιάς, από ένα group που δείχνει ότι θα απασχολήσει έντονα τον εγχώριο τουλάχιστον επικό χώρο. Θα τους ξαναέβλεπα άνετα, εννοείται. Η εμφάνιση των Idmon’s Aegis, γέμισε τους οπαδούς του επικού ήχου με περίσσια αισιοδοξία. Πότε ξαναπαίζουν ξέρουμε;
Idmon’s Aegis setlist:
Fare To Fame Eterne
August Issue
Warlord’s Return
Ceryneian Hind
Divine Providence
Enceladus
Accurst Play
Cyanean Rocks
Μετά τις απαραίτητες ανάσες δροσιάς και τον κόσμο να έχει γεμίσει σχεδόν το Κύτταρο, ήταν η σειρά των Κύπριων αδερφών μας Mirror, να πατήσουν στην σκηνή του venue. Ο ήχος έμοιαζε ακόμη καλύτερος, με τα όποια μικροπροβλήματα να έχουν λυθεί και το πρόγραμμα να κυλάει με έναν φυσιολογικό ρυθμό. Χωρίς χρονοτριβές και υπό τους ήχους του “Infernal Deceiver”, οι Mirror εφόρμησαν με το περίσσιο heavy metal θράσος τους, έτοιμοι να πάρουν σκαλπ. Και να πεις ότι δεν το περιμέναμε! Μόλις πριν ένα χρόνο και κάτι ήταν, που στα πλαίσια του Up The Hammers festival, οι Κύπριοι metallers μας έδωσαν τα μυαλά στο χέρι, με μία καταπληκτική εμφάνιση.
Οι Mirror φαίνεται ότι βρίσκονται σε εξαιρετικό «φεγγάρι», με το πόδι στο γκάζι, κάτι που απέδειξαν για ακόμη μία φορά και ετούτη την βραδιά. Ογκώδης ήχος που δεν έχασε ποτέ το «χρώμα» του και την ταχύτητα του, αρμονική σκηνική παρουσία, με μετρημένες κινήσεις, επαγγελματικό παίξιμο και ένα setlist γεμάτο με τις καλύτερες επιτυχίες της μπάντας. Τι άλλο θα μπορούσες να περιμένεις; Οι Κύπριοι πάτησαν το γκάζι στο εναρκτήριο ‘’Infernal Deceiver’’ και «ξεκόλλησαν» το πόδι στο ‘’Samarithan’’ που ήταν και η τελευταία τους «πινελιά», σε ένα αριστουργηματικό «έργο» τέχνης.
Οι Mirror έμοιαζαν «πυραυλοκίνητοι» και το κοινό έδειχνε να γουστάρει με χίλια, μία μπάντα που άφηνε την ψυχή της στο σανίδι. Πως αλλιώς να εξηγήσεις τις αλλοπρόσαλλες και σπασμωδικές αντιδράσεις των οπαδών, στο άκουσμα των ‘’Galleon’’, ‘’Curse Of The Gypsy’’, ‘’Black Magick Tower’’, ‘’Running From The Law’’ και στο ομώνυμο ‘’Mirror’’; Τα απανωτά heavy, doom και επικά χαστούκια, δεν σταμάτησαν δευτερόλεπτο και οι μπροστινές σειρές δεν σταμάτησαν το headbanging και το sing along. Οι Κύπριοι είναι μία μηχανή παραγωγής heavy riff και καλοπαιγμένων solo, που σου παίρνουν την ανάσα πριν βγάλεις κιχ. Πήραμε και την αφιερωσούλα μας, με το «The Day The Bastard Leaders Die’’ να πηγαίνει σε όλους αυτούς τους καρεκλοκένταυρους θεατρίνους, που το παίζουν ηγέτες και σωτήρες της δόλιας της πατρίδας μας. Εντάξει, είμαστε; Εντάξει! Για ακόμη μία φορά, έδωσαν μία εξαιρετική παράσταση, μπροστά σε ένα αλαλάζων κοινό, που έτρεχε να μαζέψει τα κομμάτια του.
Οι Κύπριοι φαίνεται να έχουν βρει το μαγικό ραβδάκι, που τους μετατρέπει σε μία «φονική» heavy metal συναυλιακή μηχανή και κάθε φορά εμφανίζονται ακόμη πιο δυνατοί, ακόμη πιο φανταστικοί, ακόμη πιο εξελιγμένοι. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, οι Mirror ήρθαν, έπαιξαν και «ρήμαξαν» το Κύτταρο στο «διάβα» τους. Εμείς με τη σειρά μας, να δώσουμε τα συλλυπητήρια μας στον έναν κιθαρίστα της μπάντας που έχασε πριν λίγες ημέρες τον πατέρα του και να ευχηθούμε να ακούμε για πολλά πολλά χρόνια ακόμα τους αδελφούς μας από την μαρτυρική Μεγαλόνησο. Εις το επανειδήν, μάγκες!
Mirror setlist:
Infernal Deceiver
Souls Of Megiddo
Master Of The Deep
Curse Of The Gypsy
Galleon
Madness And Magik
Black Magic Tower
Mirror
Running From The Law
The Day Bastard Leaders Die
Samarithan
Με τις αλλαγές στα σκηνικά να διαρκούν μόλις λίγα λεπτά, δεν μας έμενε πολύς χρόνος για να φάμε κάτι και να προμηθευτούμε λίγο δροσερό νερό. Τα επίπεδα ζέστης και υγρασίας, έκαναν αποπνικτική την ατμόσφαιρα πέριξ του venue, ενώ και στο εσωτερικό το air-condition δεν κατάφερνε να δημιουργήσει ένα δροσερό στρώμα αέρα, λόγω της προσέλευσης του κόσμου. Γρήγορα και πάλι μέσα στο Κύτταρο, καθώς οι πρώτες νότες του ‘’Eternally Lost’’ έπαιζαν στα ηχεία. Οι Doomocracy είχαν πάρει τις θέσεις τους στη σκηνή του Κυττάρου, ενώ το πλήθος έδειχνε ανυπόμονο να ακούσει τις doom μελωδίες τους.
Οι Κρητικοί doomsters είχαν στις «βαλίτσες» τους το εξαιρετικό ‘’Unorthodox’’, οπότε το στοίχημα ήταν πως θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν πάνω στο σανίδι, αποδίδοντας όσο πιο κοντά την στουντιακή «τελειότητά» του. Από τα πρώτα κιόλας κομμάτια, φάνηκε ότι οι «εμπειρίες» της μπάντας την ωρίμασαν, την «μεγάλωσαν» μουσικά και της έδιναν έναν μοναδικό συναυλιακό «αέρα», με αποτέλεσμα το κοινό να «νοιώθει» την αυτοπεποίθηση των Κρητικών, ενώ και η σκηνική τους «αύρα» να υπόσχεται ένα μεγαλειώδες show. Ο ήχος ήταν τόσο κρυστάλλινος, που ο Μιχάλης μπορούσε να τον «χρησιμοποιήσει» φωνητικά όπως ήθελε, επιδεικνύοντας τα φωνητικά του προσόντα, τα μέγιστα.
Το έχω πει και θα το ξαναπώ, ο Μιχάλης είναι από τους πιο προικισμένους τραγουδιστές της doom σκηνής, με την φωνή του να προσαρμόζεται με τεράστια ευκολία στις απαιτήσεις του κάθε κομματιού. Το μεγαλόπνοο «σχέδιο» των Doomocracy, άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά με το εναρκτήριο ‘’Eternally Lost’’ και εν συνεχεία με το ‘’Prelude To The Apocalypse’’, από το νέο δίσκο. Πραγματικά οι εκτελέσεις των δύο κομματιών, έφεραν τα πρώτα επιφωνήματα θαυμασμού των παρευρισκόμενων, ενώ η στεντόρεια φωνή του Μιχάλη, έδινε το έναυσμα για ένα μοναδικό doom μανιφέστο.
Οι Κρητικοί doomsters δεν είναι μόνο «παιχταράδες» μουσικά, αλλά γνωρίζουν άριστα και το επικοινωνιακό παιχνίδι. Ο Μιχάλης άνοιγε συχνά κουβέντα με τους οπαδούς, ενώ και τα υπόλοιπα μέλη του group κατάφερναν με νεύματα να δημιουργούν ενθουσιασμό στο κοινό. Ήδη οι πρώτες σειρές είχαν «ζεσταθεί» για τα καλά, ενώ η συνέχεια αρχής γενομένης με το ‘’Ghosts Of The Past’’, έμοιαζε ιδανική. Η αλήθεια είναι, ότι κάθε φορά που καταφέρνω να βλέπω ζωντανά τους Doomocracy, πάντα με αφήνουν ικανοποιημένο, ενώ φαίνεται ξεκάθαρα η ποιοτική εξέλιξη της μπάντας, live με το live. Το ‘’Our Will Be Done’’ έφερε και πάλι παροξυσμό στις τάξεις των οπαδών, ενώ headbanging και sing along ήταν το κυρίως μενού στο «πιάτο» του κοινού. ‘’Spiritualist’’ και ‘’Trinity Of Fates’’, απέδειξαν ότι η μπάντα βρισκόταν σε εξαιρετικό βράδυ, ενώ το ‘’Novum Dogma’’ μας θύμισε τις συνθετικές αρετές των Κρητικών metallers.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν ότι ο κόσμος δεν σταμάτησε να συμμετέχει στο show των Doomocracy, ενώ η μπάντα κέρδιζε ακόμη περισσότερη αυτοπεποίθηση, βλέποντας το κοινό να διασκεδάζει. ‘’Faceless’’ από το ντεμπούτο του group και οι επιλογές του set έδειχναν, ότι οι Κρητικοί είχαν έρθει να σπείρουν doom όλεθρο. Οι αντιδράσεις των παρευρισκόμενων, «καλούσαν» την μπάντα να συνεχίσει να ξεδιπλώνει την doom ιδέα της και η δυνατόν, να μην σταματήσει ποτέ. Οι Doomocracy φάνταζαν σε δαιμονιώδη φόρμα, ενώ το πλήθος έμοιαζε έρμαιο στις «ορέξεις» των Κρητικών. Ο χρόνος όμως, δεν ήταν «σύμμαχός» μας και το show έφτανε στο τέλος του. ‘’One With Pain’’ λίγο πριν το φινάλε, με το ‘’Doormacht’’ να είναι η επιλογή της μπάντας για το κλείσιμο της εμφάνισης. Στιβαρή, επιβλητική εμφάνιση, που κατάφερε να κερδίσει το κοινό και να αποδείξει γιατί επελέγησαν ως co-headliners. Οι Doomocracy δεν πρόκειται να σε απογοητεύσουν ποτέ, όσον αφορά το συναυλιακό κομμάτι, ενώ η μπάντα δείχνει να ωριμάζει, να «μεγαλώνει» και στην συνθετική, στουντιακή πλευρά της. Τελικά, το κέρδισαν το στοίχημα, έτσι; Καλή συνέχεια, παίδες.
Doomocracy setlist:
Eternally Lost
Prelude to the Apocalypse
Ghosts of the Past
Our Will be Done
Spiritualist
Trinity of Fates
Novum Dogma
Faceless
One with Pain
Doormacht
Γράφει ο Πελοπίδας Χελάς
Οι Doomocracy αποδείχθηκαν πολυ καλή επιλογή για co-headliners και έτσι ακάθεκτοι περιμέναμε να δούμε για πρώτη φορά του Wytch Hazel. Το Βρετανικό συγκρότημα έχει κυκλοφορήσει τέσσερις δίσκους, τον ένα καλύτερο από τον άλλο και πλέον θεωρείται από τα καλύτερα νέα συγκροτήματα στο χώρο. Χωρίς πολλά πολλά και με τον περισσότερο κόσμο να είναι έξω από το Κύτταρο , οι Wytch Hazel ανέβηκαν με ιερή μανία πάνω στη σκηνή, ντυμένοι στα λευκά και με τον τραγουδιστή Colin Hendra να φοράει και ένα μεγάλο σταυρό. Από τις πρώτες νότες του “The Fire’s Control” καταλάβαμε όλοι ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα απλό συγκρότημα, αλλά με μια ομάδα μουσικών πραγματικά ταμένων στη τέχνη που ακολουθούν. Συνεχίζουν ακάθεκτοι να αλωνίζουν τη σκηνή με το “I Am Redeemed” απο το ‘III: Pentecost” με τον κόσμο πλέον να έχει μαζευτεί μέσα και μας αφήνουν με τα στόματα ανοικτά στο “Still We Fight”. Ο ήχος που στην αρχή ήταν εκκωφαντικός στη συνέχεια ισορρόπησε και μας άφησε να απολαύσουμε τι κομματάρες που ακολούθησαν.
Κάπου εκεί ο Colin Hendra μας χαιρέτισε και μας είπε πόσο χαρούμενος που παίζει στην Αθήνα για πρώτη φορά και μας ευχαρίστησε γαι τις θερμές αντιδράσεις.Μπορεί ο κόσμος να μην γέμισε το κύτταρο τη δεύτερη μέρα αλλά όσοι πήγαν ήταν αρκετά εκδηλωτικοί και ο κόσμος πέρναγε καλά είτε τραγουδούσε τους στίχους είτε έκανe headbanging. Από το “Archangel” και μετά σε κάθε τραγούδι ο λαός είχε ζεσταθεί για τα καλά και οι αντιδράσεις του ήταν αποθεωτικές. Οι μουσικοί από τη Γηραιά Αλβιώνα αποδείχθηκαν εξαιρετικοί παίκτες. Αρχικά θα πούμε για τον drummer Aaron Hay ο οποίος παρά την αθώα εμφάνιση του, αποδείχθηκε σωστό θηρίο πίσω από τα τύμπανα και ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της μουσικής των Άγγλων. Δεξιά και αριστερά, βρισκόντουσαν οι αγγελικές μορφές των Andrew Shackleton στο μπάσο και Alex Haslam στη κιθάρα που παίζαν παπάδες και σίγουρα έχουν κερδίσει μετα θάνατον μια θέση σε ορχήστρα του παραδείσου. Ο Hendra πέρα ότι είναι προικισμένος με μια επική φωνή, είναι και πολύ καλός στη κιθάρα και είναι τρομερό δίδυμο με τον Alex Haslam. Ήταν υπεύθυνοι για ότι αρκετοί από εμάς εξάσκησαν την αρχαία τέχνη του air-guitar.
Έτσι συνεχίστηκε όλη η νύχτα, με τους Άγγλους να είναι ασταμάτητοι και να μας φιλοδωρούν με 19 τραγούδια και χαρίζοντας μας ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Σαν κορυφές της συναυλίας θα διάλεγα τα “See My Demons”, “Spirit and Fire” και “Surrender” που έκλεισε η συναυλία, αλλά δεν υπήρχε και κάποιο κομμάτi που δεν έγινε χαμός, Από τις αντιδράσεις των ίδιων των Wytch Hazel καταλάβαινες πόσο ευχαριστημένοι ήταν από τις αντιδράσεις των οπαδών και σίγουρα γουστάρανε αρκετά που έπαιξαν στην Ελλάδα. Μετά τη συναυλία όποιος ήθελε μπορούσε να τους μιλήσει και να βγάλει φωτογραφία μαζί τους, κάτι που δείχνει και πολλά για τον χαρακτήρα τους. Μακάρι να ξαναέρθουν στην Έλλάδα σύντομα.
Wytch Hazel setlist:
The Fire’s Control
I Am Redeemed
Still We Fight
Archangel
Dry Bones
A Thousand Years
Angel of Light
He Is the Fight
See My Demons
I Will Not
Ancient of Days
Chain Yourself
Wait on the Wind
Spirit and Fire
We Will Be Strong
Wytch Hazel
Strong Heart
(encore)
Freedom Battle
Surrender
Φωτογραφίες και video: Ιωάννης Φράγκος
