Οι μυθικοί Deep Purple μας επισκέπτονται και η σκέψη πως ίσως να είναι η τελευταία φορά φορτίζει επικίνδυνα την προσμονή. Μέσα σε μια διαδρομή δεκαετιών, με πολλούς και σπουδαίους μουσικούς να έχουν περάσει από τις διάφορες εκδοχές του γκρουπ, ας ρίξουμε λίγο περισσότερο φως στη συγκυρία της αποχώρησης του Ritchie Blackmore το 1975, και όσα συνέβαιναν τότε.
Το άλμπουμ “Stormbringer” του 1974 ήταν αυτό που έκλεισε τον πρώτο κύκλο του Ritchie Blackmore με τους Deep Purple. Ορμώμενος από μουσικές διαφορές αλλά και από προσωπικά προβλήματα, ο πάντα δύσκολος κιθαρίστας έβλεπε όλο και πιο κοντά την έξοδο από το σχήμα. Τόσο ο Coverdale όσο και ο Hughes είχαν στραφεί εκείνη την εποχή σε funk και soul ακούσματα, και ο Blackmore ένιωθε έξω από τα νερά του, νιώθοντας τον hard rock χαρακτήρα της μπάντας να υποχωρεί αισθητά. Στις προσωπικές του φουρτούνες, ο χωρισμός του με τη δεύτερη σύζυγό του επηρέασε αισθητά τη συνθετική συνεισφορά του που ήταν λιγότερη από κάθε άλλη φορά. Παράλληλα, υπήρχαν και αυτοί οι συνεχείς ψίθυροι για μια προσωπική του δουλειά.
Οι περίεργες ισορροπίες μεταξύ των μελών του γκρουπ εκείνη την εποχή, μεταφράστηκαν όπως ήταν επόμενο, σε ένα άλμπουμ χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση, που μπέρδεψε οπαδούς και μουσικοκριτικούς. Είναι ενδεικτικό το γεγονός πως ακόμα και για το κλασικό πια “Soldier of Fortune” υπήρχαν έντονες ενστάσεις, ιδιαίτερα από τον Hughes, αλλά η επιμονή του Blackmore και η αγάπη του Coverdale για το τραγούδι, το οδήγησαν τελικά στο tracklist του άλμπουμ.
Το ζωηρό παρασκήνιο του “Stormbringer” έχει να κάνει με την αποκάλυψη της πρόθεσης του κιθαρίστα να αποχωρήσει και την ταυτόχρονη απόπειρα να τραβήξει τον Coverdale μαζί του, που όμως αρνήθηκε. Το εκπληκτικό είναι πως μόλις λίγες μέρες πριν η μπάντα βγει σε περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, ο Blackmore είχε ήδη ολοκληρώσει την ηχογράφηση του πρώτου ιστορικού άλμπουμ των Rainbow, με τον μοναδικό Ronnie James Dio στο μικρόφωνο και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας του, των Elf, πλην φυσικά του κιθαρίστα.
Ο Blackmore ξεκίνησε την περιοδεία, μιλώντας συχνά πολύ απαξιωτικά για το “Stormbringer” και ήταν φανερό πως είχε χάσει τη διάθεση να συνεχίσει. Περίπου στα μισά της περιοδείας, ενημέρωσε το management για την αποχώρησή του. Αν και υπήρχε αρχικά η πρόθεση να το κρατήσουν κρυφό από την υπόλοιπη μπάντα, όλοι το είχαν ήδη καταλάβει. Οι εμφανίσεις τους ολοκληρώθηκαν τον Απρίλιο του 1975, και από αυτές προέκυψε και το live album “Made in Europe”. Αμέσως μετά, ο Blackmore έφυγε, και οι πρώτες σκέψεις των υπόλοιπων ήταν να διαλύσουν το σχήμα.
Μια σχετικά άγνωστη πτυχή της ιστορίας είναι πως τη δεδομένη χρονική στιγμή μια παρέμβαση του David Bowie άλλαξε αισθητά τις ισορροπίες γύρω από τις αποφάσεις για το μέλλον του γκρουπ. Ο Bowie είχε μια σπουδαία φιλική σχέση με τον Glen Hughes, μια σχέση που περνούσε μέσα από τη μουσική, τη μόδα και τα ναρκωτικά. Μάλιστα τον είχε καλέσει να τραγουδήσει στο άλμπουμ του “Young Americans” του 1975. Τότε όμως, μέσα στην ένταση των μουσικών διαφορών και έντονων συγκρούσεων, ο Blackmore είχε φερθεί πολύ άσχημα στον Hughes και ουσιαστικά του απαγόρευσε να συνεργαστεί μαζί του, θεωρώντας με κάποιο ανόητο τρόπο πως αυτό θα έβλαπτε το γόητρο των Deep Purple. Στη διάρκεια της δημιουργίας του επόμενου άλμπουμ του, “Station to Station”, ο Bowie συνέχιζε να περνά πολύ χρόνο με τον Hughes. Ζώντας την κρίσιμη συγκυρία που αντιμετώπιζαν όλοι οι υπόλοιποι Purple μετά τη φυγή του Blackmore, o Bowie στήριξε τον Hughes με τον δικό του τρόπο. Του έλεγε συνέχεια να αλλάζει, να μην μένει ο ίδιος. Τον προέτρεψε να πετάξει τα δερμάτινα παντελόνια, τις μπότες του, να κόψει τα μαλλιά του. Ο ίδιος άλλωστε ήταν πάντα έτοιμος να αλλάξει, και παρέμεινε πιστός σε αυτή τη συμβουλή σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ως το κύκνειο άσμα του, το “Blackstar”. Άλλαζε επίμονα την εικόνα και τον ήχο του, χωρίς ποτέ να υπολογίζει τι σκέφτονταν οι θαυμαστές του και ο μουσικός τύπος. Τη στιγμή λοιπόν που ο Hughes σκεφτόταν πολύ σοβαρά να επιστρέψει στους Trapeze, ξαναφτιάχνοντας το γκρουπ, ο Bowie που εκείνο τον καιρό έμενε στο σπίτι του Hughes στο Beverly Hills, του πρότεινε να πάρουν έναν νέο κιθαρίστα, που να ακούγεται πολύ διαφορετικός από τον Ritchie, ακόμα και να φαίνεται διαφορετικός. Με κάποιο τρόπο τον έπεισε να δοκιμάσουν να συνεχίσουν. Ήξεραν πως υπήρχαν εκεί έξω πολλοί κιθαρίστες που θα άρπαζαν την ευκαιρία να παίξουν σε ένα από τα μεγαλύτερα hard rock σχήματα της εποχής, όμως δεν μπορούσαν πολλοί να το κάνουν με επιτυχία.
Ο Bowie πήρε τον Hughes με τη Mercedes του και τον πήγε να ακούσει τον Tommy Bolin. Και ο Hughes είχε αμέσως το προαίσθημα, πριν καν ο Bolin ανοίξει τον ενισχυτή του, πως θα του τίναζε τα μυαλά στον αέρα. Η πρόταση του Bowie ουσιαστικά ενίσχυσε την πρόθεση του Coverdale να συνεχίσουν, και ο Coverdale έχοντας ακούσει το άλμπουμ του Billy Cobham, “Spectrum”, όπου ο Bolin έπαιζε σε τέσσερα τραγούδια, τον ήθελε στην μπάντα και τον κάλεσε για πρόβα. Μετά από ένα τζαμάρισμα τεσσάρων ωρών, ο Bolin ήταν ο νέος κιθαρίστας. Κάπως έτσι, οι Deep Purple Mk IV γεννήθηκαν. Στη συνέχεια, το συγκρότημα μετακόμισε στο Μόναχο της Γερμανίας, για να αρχίσει τη δουλειά για το “Come Taste the Band” Ο Bolin έγραψε ή συμμετείχε σε επτά από τα εννέα κομμάτια του δίσκου, καθώς και το instrumental “Owed to G”, που ήταν ένας φόρος τιμής στον George Gershwin. Το “Come Taste the Band” κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1975.
