Κείμενο: Σταύρος Βλάχος
Είχε έρθει η στιγμή, οι ώρες που χιλιάδες κόσμου στην πρωτεύουσα (και όχι μόνο φυσικά) περίμεναν. Η «αυλαία» του συναυλιακού, φεστιβαλικού καλοκαιρού του 2023, θα άνοιγε με έναν ετερόκλητο συνδυασμό groups, που παρά την όποια «γκρίνια» είχε προκαλέσει ο «συνδυασμός» τους, ενέτειναν την αγωνία για πάρα πολύ κόσμο. Επιστροφή από τη δουλειά, γρήγορο γεύμα, προετοιμασία του backpack και γρήγορα στη μηχανή με προορισμό το Τροκαντερό και την Πλατεία Νερού πιο συγκεκριμένα. Το κίνητρο, αυτή η σπουδαία κυρία που γυρνάει στο άκουσμα του ονόματος Floor Jansen, αλλά και (μάλλον) η σπουδαιότερη μπάντα του ιδιώματος στην οποία ανήκει, και που πρόσφατα μας είχε «παγώσει» με την πιο πρόσφατη ανακοίνωσή της.
18:15 περίπου και ελάχιστα μετά τον προκαθορισμένο χρόνο, οι δικοί μας Elysion ξεπροβάλλουν μπρος στην παρουσία αρκετού κόσμου, που συν τις καιρικές συνθήκες με την ευπρόσδεκτη συννεφιά και ελλείψει ανυπόφορης ζέστης που ενδεχομένως θα αντιμετωπίσουμε αργότερα χρονικά, είχαν αρκετά καλούς «οιωνούς» υπέρ τους. Η Χριστιάννα μας καλωσορίζει εμφανιζόμενη δευτερόλεπτα αργότερα και το συναυλιακό μας καλοκαίρι αρχίζει να «ξεδιπλώνεται» μπροστά στα ματιά μας. Και ο τρόπος έμοιαζε να είναι ήδη ιδανικός.
Με καλώς εννοούμενο «αέρα», στο «σκανάρισμα» της στάσης των σωμάτων τους, εδραζόμενο (και) στην σπουδαία πρόσφατη κυκλοφορία τους “Bring Out Your Dead”, οικειοποιήθηκαν άμεσα τη σκηνή που θα μοιραζόντουσαν, όπως φορτισμένη μας μετέφερε η frontwoman, με ονειρικά groups ενός line up «δώρου Θεού» και επιστεγάσματος εμμονής τους στο σκοπό και τα όνειρα. Η Χριστιάννα Χατζημιχάλη ήταν και η μόνη της οποίας η φόρτιση (φαινόταν να) έβγαινε εξωστρεφικά, ουδόλως όμως επηρεάζουσα την απόδοσή της, που κυμάνθηκε σε υψηλά και ιδιαιτέρως θελκτικά επίπεδα.
Εκεί τοποθετήθηκε άλλωστε και η συνολική παρουσία των Elysion, που χαρακτηρίστηκε από «στιβαρότητα», σιγουριά, πραγματική απόλαυση των ιδίων, όμορφες στιγμές, μα κυρίως και ουσιαστικότερα, από την επιτυχία να κάνουν κοινωνό του show τους το κοινό εκείνης της ώρας κάτω από την σκηνή, κερδίζοντας ειλικρινά και θερμά το χειροκρότημα και την αποδοχή. Η οποία, κάθε άλλο παρά περιείχε και πήγαζε καν από «ίχνη» της ανυπομονησίας και της προσμονής για τις πρώτες νοσταλγικές και αναμνησιακές στιγμές του καλοκαιριού μας, αλλά για αναγνώριση μιας πολύ ουσιαστικής και ελκυστικής εμφάνισης. Στα λιγότερο σημαντικά, κέρδισαν εύκολα και εντυπωσιακά, στις προτιμήσεις του γράφοντα, έναν πιότερο θερμό ακόλουθο, από το σύνολο των περίπου 45 λεπτών του set τους.
Elysion setlist:
Dreamer
Far Away
Raid the Universe
Someplace Better
Made of Lies
Eternity
Crossing Over
Blink of an Eye
Killing My Dreams
The Rules
Κείμενο: Άγγελος Χόντζιας
Με τα σύννεφα να έχουν κρύψει για τα καλά τον ήλιο και ένα δροσερό αεράκι να φυσάει που και που, και μετά την ελπιδοφόρα εμφάνιση των δικών μας Elysion, έφτασε η στιγμή των Φινλανδών melodic death metallers Insomnium να ανέβουν στη σκηνή του Release Athens Festival. Με νέο δίσκο στις αποσκευές τους και την “Anno 1696 Tour” σε εξέλιξη, ήταν φυσιολογικό το μεγαλύτερο μέρος του setlist τους να απευθύνεται στο πρόσφατο album τους ”Anno 1696”, χωρίς να μας χαλάει ιδιαίτερα, αν και θα μπορούσαν να συμπεριλάβουν 1-2 παλιά κομμάτια, έτσι για τους πιο ”die hard” fans οι οποίοι είχαν προλάβει να «στρογγυλοκαθίσουν» στις μπροστινές σειρές. Το καλό ήταν ότι ο κόσμος είχε μαζευτεί από νωρίς, με αποτέλεσμα να γνωρίζεις πως θα κινηθείς και να μην χάνεις το μπούσουλα. 19:30 ακριβώς και χωρίς καθυστέρηση, οι πρώτες νότες του ”1696” ήχησαν στα μεγάφωνα και ένας ένας οι Φινλανδοί έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή. Ο ήχος δεν ήταν ο αναμενόμενος, με αρκετά προβλήματα θα έλεγα, όμως οι ζητωκραυγές των οπαδών ξεσήκωσαν και την μπάντα που η αλήθεια είναι ότι έμοιαζε μουδιασμένη. Ίσως γιατί δεν περίμεναν τόσο κόσμο, ίσως επειδή επρόκειτο για open air festival ή ακόμη σαν ναρκωμένοι από την ζέστη της ημέρας, οι Insomnium δεν μπήκαν «γκαζωμένοι» όπως περιμέναμε οι περισσότεροι. Όλα αυτά βέβαια «πήγαν περίπατο», όταν ο αγαπημένος της ελληνικής «εξέδρας» Σάκης Τόλης έκανε την εμφάνισή του στην σκηνή για τις ανάγκες του ”White Christ”, από το πρόσφατο album στο οποίο συμμετέχει. Πανζουρλισμός από κάτω, με moshpit, headbanging και sing along να δίνουν και να παίρνουν και μία Πλατεία Νερού πραγματικά να εκρήγνυται. Αυτός ο άνθρωπος (Σάκης Τόλης), δεν ξέρω πως, καταφέρνει πάντα να βρίσκει τον τρόπο και να κερδίζει το 100% του εαυτού σου. Πραγματικό μουσικό φαινόμενο.
Με τον ήχο πλέον να έχει στρώσει και το κοινό ενθουσιασμένο από την ερμηνεία του ”White Christ”, οι Φινλανδοί melodic death metallers φαινόταν ότι «πατούσαν» πιο σίγουρα και το ”While We Sleep” ήρθε να το επιβεβαιώσει. Ένα κομμάτι από το αγαπημένο μου, όπως και πολλών άλλων πιστεύω, album της μπάντας ”Shadows Of The Dying Sun”, που αποδεικνύει περίτρανα γιατί οι Insomnium θεωρούνται hot όνομα στο melodic death metal. Συνέχεια με τα ”Godforsaken” και ”Lilian” από το νέο δίσκο, με τους παρευρισκόμενους να μοιάζουν σαν υπνωτισμένοι από την απότομη εναλλαγή της αφόρητης ζέστης σε δροσιά. Οι Φινλανδοί έμοιαζαν πλέον να έχουν «πάρει φωτιά» και το ”And Bells They Toll” πήρε τη θέση του στο set. Το πλήθος έδειχνε διάθεση να συνδράμει της «αγωνιστικής» ανόδου του group και η ερμηνεία του ”The Witch Hunter” ήταν καθοριστική για την επιτυχία αυτής της προσπάθειας. Ο κόσμος φαινόταν να γνωρίζει τα κομμάτια του ”Anno 1696” και αυτό βοηθούσε και την μπάντα να συγχρονιστεί γρηγορότερα και καλύτερα με το κοινό. ”Valediction” και τα μυαλά στα μπλέντερ, οι πραγματικοί Insomnium ήταν πλέον εδώ και έτοιμοι να «πάρουν κεφάλια». ”Mortal Share” από το μακρινό ”Above The Weeping World”, έτσι για να γουστάρουμε οι «παλιοί» και να δούμε βρε αδερφέ και ένα circle pit να «γεννιέται». Και για κλείσιμο, τί άλλο από το ”Heart Like A Grave” από τον ομώνυμο, προηγούμενο δίσκο και συναυλιακό ”must”, για να έχουμε να θυμόμαστε μέχρι την επόμενη εμφάνισή τους στην χώρα μας, όπως άλλωστε είπαν και οι ίδιοι. Αρχικά «μουδιασμένη» εμφάνιση, με κακό ήχο, που στην συνέχεια άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Θα ήθελα να τους δω headliners, σε κλειστό χώρο, πιστεύοντας ότι μάλλον τους ταιριάζει καλύτερα.
Insomnium setlist:
1696
White Christ
While We Sleep
Godforsaken
Lilian
And Bells They Toll
The Witch Hunter
Valediction
Mortal Share
Heart Like A Grave
Κείμενο: Σταύρος Βλάχος
21:06 έδειχνε το ρολόι και υπό τους «παραπλανητικά γλυκούς» ήχους της εισαγωγής ”The Beginning of All Things That Will End” και το τεράστιο In Flames banner να δεσπόζει στη σκηνή, οι έστω και καταχρηστικά πλέον Σουηδοί, εμφανίζονται για να «πάρουν τη σκυτάλη» και να συνεχίσουν την Σκανδιναβική «επέλαση» της βραδιάς, στο διάστημα που τους αναλογούσε μέχρι τις 22:30, και το ημίωρο πριν την εμφάνιση των headliners Nightwish. Οι βετεράνοι πλέον μουσικοί, έμελλαν να αποτελέσουν για τον γράφοντα εκείνη την ειδοποιό διαφορά, εκείνο το στοιχείο της έκπληξης, αλλά και εκείνη την σημαντική στιγμή, που η πραγματική πεμπτουσία της μουσικής, η ζωντανή εμφάνιση, σε κάνει να αναθεωρήσεις και να προβληματιστείς εποικοδομητικά, άσχετα αν το ένα ιδίωμα ή το άλλο είναι πιο κοντά και ταιριαστά στους αισθητικούς ή συναισθηματικούς σου «αισθητήρες».
Η αρχική, πολύ χαμηλή (και σε σχέση με τους Insomnium) «υποδοχή» σε εμάς του ήχου της μπάντας, που συν το χρόνο βελτιωνόταν αλλά έμοιαζε να «περιορίζει» το αποτέλεσμά τους, «καμούφλαρε» για λίγη ώρα ακόμα το συνολικό, τελικό, καταιγιστικό βράδυ που μας προσέφεραν. Ο κόσμος ήταν «αισθητά περισσότερος» όσο πιο κοντά στη σκηνή πλησίαζες και κατά την διάρκεια της «συμπίεσης» για την δημιουργία circle pits, η κατάσταση ήταν οριακά «αποπνικτική», φέρνοντας στη μνήμη μου εκείνη την υπεράριθμη εμφάνιση των Iron Maiden πριν πολλά χρόνια στη Μαλακάσα.
Το κοινό που είχε έρθει από νωρίς και ενδεχομένως αποκλειστικά για τους In Flames, ήταν διακριτό και είχε πάρει από ώρα τη θέση του για να ζήσει αυτό που περίμενε ήδη πολλά χρόνια!
Η παρέα του (με διαφορετική αισθητική και χιούμορ, ενδεχομένως, από τα δικά μας) Αnders Friden, μπορεί να ειπωθεί ότι απλά…..”They came, they saw, they conquered!”. Όσο οι λεπτοδείκτες προχωρούσαν και οδηγούσαν τη ζωή των παρισταμένων στιγμές μπροστά, τόσο οι ίδιοι δεν γύριζαν βήμα πίσω, δεν σταματούσαν να καθηλώνουν το κοινό, να κάνουν ακόμα και έναν όχι ιδιαίτερο fan του ιδιώματος, να μην καταλαβαίνει πόσο «βελούδινα», αβίαστα και απολαυστικά ολοκληρώθηκε το set τους.
Η ενέργεια, αν εξαιρέσεις κάποιες παύσεις για την, έτι περαιτέρω, «σύνδεση» του frontman με το κοινό, που ίσως κάποια στιγμή να ήταν «μακρύτερη» του αναμενομένου, δεν μείωσαν καθόλου το «αποτύπωμα» της απίστευτης, εξωπραγματικής ενέργειας που εκλύανε προς εμάς και που, εκτιμάται, θα μείνουν για καιρό «χαραγμένες» στο κοινό. Ουσιαστικά, η μπάντα δεν φάνηκε στιγμή να «αφήνει το πόδι από το γκάζι», «ξορκίζοντας» όλες τις αλλαγές και όλα τα setbacks, που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα επηρέαζαν τον οποιοδήποτε, ακόμα ακόμα και την (χρίζουσας και λαμβάνουσας ιδιαίτερη μνεία από τον Αnders Friden) απόδοση και συνεισφορά του Liam Wilson στο μπάσο, που αν και προσθήκη της τελευταίας στιγμής {μαθαίνοντας το setlist σε 15′ λεπτά (όπως μας επικοινωνήθηκε)!!} προσέδωσε ενέργεια στην ήδη δυσθεώρητη των In Flames. Ο Chris Broderick (ex Megadeth) και ο Βjorn Gelotte, «κιθαροχτυπιούνταν» για το ποιος θα «κλέψει την αίγλη» που, εξ ορισμού, απολαμβάνει ο frontman, με τον δεύτερο οριακά να κερδίζει τον άτυπο, εσωτερικό «διαγωνισμό» του υποφαινόμενου.
Η «στάση» σε προσωπικές, υποκειμενικές προσθαφαιρέσεις στο setlist, φρονώ δεν έπαιξαν, συνυπολογίζοντας τα προαναφερθέντα, σημαντικό ρόλο. Το κοινό (που στη θέα αρκετών μικρότερων ηλικιακά, αναγνώριζα τους διαδόχους για πολλά χρόνια στους συναυλιακούς χώρους εμάς των αρκετά γηραιότερων), δεν σταμάτησε ποτέ να απολαμβάνει, να «ρουφάει» κάθε στιγμή της εμφάνισης, είτε εντός είτε εκτός circle pit, αποθεώνοντας τη μπάντα και «στρώνοντας το χαλί» για την άξια κάθε αποθέωσης, συγκινητική Floor Jansen και της….«παρέας» της.
In Flames setlist:
The Beginning of All Things That Will End (Intro)
The Great Deceiver
Where the Dead Ships Dwell
Leeches
Everything’s Gone
Pinball Map
The End
Behind Space
Cloud Connected
Only for the Weak
Call My Name
State of Slow Decay
Alias
The Mirror’s Truth
I Am Above
Take This Life
Κείμενο: Άγγελος Χόντζιας
Η Πλατεία Νερού είχε γεμίσει πλέον ασφυκτικά και αφού πήραμε τις απαραίτητες ανάσες και δροσιστήκαμε μετά την σαρωτική εμφάνιση των In Flames, η στιγμή που όλοι περιμέναμε είχε φτάσει. Άλλωστε 15 χρόνια είναι πολλά, οι αλλαγές επίσης πολλές, όμως η αγάπη των Ελλήνων οπαδών για τους Nightwish παρέμενε «άσβεστη» και υπομονετική μέχρι το βράδυ της Τετάρτης, 7 του Ιούνη. Η ανυπομονησία ήταν έντονα ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των θεατών, που περίμεναν καρτερικά να αντικρίσουν τα είδωλά τους από κοντά. 23:00 ακριβώς, το εισαγωγικό ”Music” μαρτυρούσε ότι η στιγμή των Φινλανδών symphonic metallers έφτασε. Με τις πρώτες νότες του ”Noise”, να σου και η Floor Jansen με την εμφανώς προχωρημένη εγκυμοσύνη της, για να κάνει τα πράγματα ακόμη πιο συγκινητικά. Πραγματική ηρωίδα, νίκησε τον καρκίνο, έμεινε έγκυος και παρόλο που βρίσκεται στον έβδομο μήνα συνεχίζει την περιοδεία, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Και αν μέσα σε όλα αυτά προσθέσεις και το κοπάνημα επί σκηνής, τότε μιλάμε για ΤΗΝ performer. Πρόκειται εξάλλου για την frontwoman, που κατάφερε να κάνει τους οπαδούς των Nightwish να «ξεχάσουν» την Tarja, και αυτό από μόνο του λέει πολλά για την προσωπικότητα Floor Jansen. Όποιους ενδοιασμούς είχαμε για τις αντοχές της Floor, «πήγαν περίπατο» με την ερμηνεία του ”Storytime”, αποδεικνύοντας ότι παρόλες τις «δυσκολίες» η Jansen ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και έτοιμη να δώσει τα πάντα στη σκηνή. Το κοινό έμοιαζε καθηλωμένο, μην μπορώντας να αντιδράσει, σε σημείο να λες ότι η θέα των Nightwish και της εγκυμονούσας Floor, πραγματικά το «μαρμάρωσε». Τρομερά συγκινητικές στιγμές, που δείχνουν το μεγαλείο αυτής της μουσικής.
Και ενώ όλα έμοιαζαν μαγικά, αυτό που έδειχνε να μην πηγαίνει καλά, ήταν και πάλι ο ήχος. Η Floor έκανε τρομερές προσπάθειες να ακουστεί, όμως το μπάσο ήταν στον Θεό και την «έκρυβε». ”Tribal” για την συνέχεια και η μπάντα προχωρούσε ακάθεκτη. Οι θεατές δεν σταματούσαν να τους αποθεώνουν σε κάθε κίνηση και αυτό έδινε έξτρα ώθηση στο group να συνεχίσει και να υπερκεράσει τα όποια «εμπόδια». Τα ”Elan” και ”Dark Chest Of Wonders” θύμισαν κάτι από την «παλιά» αίγλη, ενώ η Floor έμοιαζε ανεπηρέαστη από την εγκυμοσύνη και σε υψηλά φωνητικά στάνταρ. Το ”How’s The Heart” μας επανέφερε στην σημερινή πραγματικότητα των Φινλανδών θρύλων, ενώ το ”I Want My Tears Back” μας ταξίδεψε πίσω στο ομολογουμένως πολύ καλό ”Imaginaerum”. Και όλα αυτά, με ένα πλήθος αποσβολωμένο, να μην μπορεί να βρει την μιλιά του, απλά μόνο να «κρέμεται» από κάθε νότα, κάθε λέξη, κάθε φράση της Floor και των Nightwish. Ένα ανεξήγητο φαινόμενο, απερίγραπτο με λόγια. Αυτό βέβαια που συνέχιζε να «ενοχλεί» και την Floor Jansen και τον κόσμο, ήταν αυτός ο έντονος ήχος-θόρυβος του μπάσου, σε σημείο που ακόμη και η Floor να κάνει νόημα δείχνοντας τα αυτιά της. Δεν ξέρω που ήταν ο υπεύθυνος ήχου, αλλά ρε φίλε έλεος, το μπάσο ακουγόταν μέχρι την Γλυφάδα και εσύ 30 μέτρα μακριά δεν το άκουγες; Επόμενο κομμάτι το ”Sahara”, και το show της Jansen καλά κρατούσε. Η προχωρημένη κατάστασή της βέβαια, είχε ως αποτέλεσμα το set να ήταν ελαφρώς μικρότερο και πιο «βολικό» για την ίδια, ώστε να ξεκουράζεται όσο μπορεί. Και κάπου εκεί, ακούγεται το ”Nemo”! Μία ερμηνεία που πραγματικά σε μετέφερε πίσω στο 2004 και τις μέρες που κυκλοφόρησε το ”Once” και τρέχαμε στο πιο κοντινό δισκάδικο να το αγοράσουμε. Συναισθήματα 20+ χρόνων, έδειχναν να «ζωντανεύουν» μέσα σε μόλις 4 λεπτά μουσικής. Αξία, ανεκτίμητη! Η Floor έμοιαζε σαν άλλη ”Tarja” και το κοινό έδειχνε να την αποδέχεται με ενθουσιασμό ως την «νέα» φωνή των Nightwish, ξεχνώντας την Turunen, ίσως και για πάντα. Μεγάλο κατόρθωμα, να μπορείς να «χωρέσεις στα παπούτσια» του προκατόχου σου και η Floor το κατάφερε.
Και ενώ αναρωτιόμασταν πόσες συγκινήσεις θα αντέξουμε για απόψε, πάρε και ένα ”Sleeping Sun” και γίνε ένα με το πάτωμα τώρα. Ρε ‘συ Floor, γιατί δεν μας λυπάσαι; Αφού αγαπάμε Nightwish, γιατί θες να «συντρίψεις» τον εσωτερικό μας κόσμο; Πέρα από τις υπερβολές, ανατριχιαστική ερμηνεία η οποία θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό μας, όσα χρόνια και να περάσουν. Και η Floor εκεί, όλο και πιο εκθαμβωτική όσο περνούσε η ώρα. Και ο ήχος πάλι εκεί, το αιώνιο πρόβλημα της βραδιάς. ”Shoemaker” για την συνέχεια και ενώ φανταζόσουν ότι λόγω της κατάστασής της δεν έχει άλλες δυνάμεις, πάρε και ένα ”Last Ride Of The Day” για να κουνήσεις το κεφάλι σου μπας και έρθεις στα ίσα σου. Η γυναίκα «δεν μασάει» λέμε ρε! Εδώ νίκησε ολόκληρο καρκίνο, σε ένα show θα κωλώσει; Και ενώ πλησίαζε το τέλος του, μια διάθεση να «ρουφήξεις» όλες τις υπόλοιπες στιγμές διαπερνούσε το είναι σου, μια λαχτάρα να απολαύσεις το κάθε δευτερόλεπτο όσο περισσότερο μπορούσες, σαν να μην υπάρχει αύριο. Κοιτούσες τη σκηνή αποχαυνωμένος, μην μπορώντας να πιστέψεις όλα όσα έζησες αυτό το βράδυ. ”Ghost Love Score” προτελευταίο κομμάτι και δεν ξέρω τι άλλα λόγια μπορούν να περιγράψουν αυτή την εξωπραγματική παράσταση που μας χάρισαν οι Φινλανδοί μάστορες του συμφωνικού ήχου. Το πλήθος εμφανώς συγκινημένο, κράτησε τα συναισθήματά του μέχρι το τέλος του ”The Greatest Show On Earth” και αποχαιρέτησε τους Nightwish έτσι όπως τους αρμόζει, σαν ένα τεράστιο όνομα, σαν μια μπάντα μύθο του heavy metal. Το ”All The Works Of Nature Which Adorn The World: VIII. Ad Astra” με την Floor να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας για τελευταία φορά, έκλεισε την εμφάνιση των Φινλανδών symphonic metallers και η στιγμή όπου το group χαιρετά το κοινό με φόντο την Ακρόπολη στο video wall, θα μείνει αξέχαστη σε όλους όσους βρεθήκαμε εκεί, θυμίζοντάς μας ότι ο κόσμος δεν ξεχνά την προσφορά της πατρίδας μας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, ακόμη και αν εμείς πλέον ως λαός κάθε μέρα καταφέρνουμε να την «σβήνουμε» με τις πράξεις μας. Καθηλωτική εμφάνιση, συγκινητικές ερμηνείες, με τον ήχο να «προσπαθεί να διαλύσει» μια μεγαλειώδη βραδιά, αλλά να μην τα καταφέρνει στο σύνολο. Δεν ξέρω αν θα περιοδεύσουν άλλη φορά, όμως τέτοια show δύσκολα ξεπερνιούνται. Βέβαια, για να σας πω την αμαρτία μου, μου λείψανε τα ”Bless The Child”, ”Over The Hills And Far Away” και ”Wish I Had An Angel”, χωρίς αυτό να αναιρεί την φανταστική απόδοση της μπάντας ακόμη και με αυτό το set.
Nightwish setlist:
Music (Percussion Intro)
Noise
Storytime
Tribal
Elan
Dark Chest Of Wonders
How’s The Heart
I Want My Tears Back
Sahara
Nemo
Sleeping Sun
Shoemaker
Last Ride Of The Day
Ghost Love Score
The Greatest Show On Earth
All The Works Of Nature Which Adorn The World: VIII. Ad Astra (Outro)
Συνολικά ήταν μια εξαιρετική πρώτη ημέρα, που άφησε πολύ καλές εντυπώσεις και ελπιδοφόρα μηνύματα για την συνέχεια του Release Athens Festival. Μία διοργάνωση, που χρόνο με τον χρόνο «ανεβάζει τον πήχη» πολύ ψηλά και καταφέρνει στο τέλος να ξεπερνάει τα όριά της. Αν συνεχίσει με αυτό το ρυθμό, δεν νομίζω ότι θα έχει αντίπαλο για το καλύτερο, εν δυνάμει, φεστιβάλ στην Ελλάδα. Ήδη «κερδίζει κατά κράτος», κάθε χρονιά που περνάει. Άλλωστε, αυτό που μετράει είναι οι ικανοποιημένες φάτσες, και το βράδυ της Τετάρτης υπήρξαν πάρα πολλές τέτοιες. Μαζέψτε δυνάμεις, πλησιάζουν ακόμη καλύτερες μέρες, ακόμη πιο δυνατά show. See you on the battlefield! Release, σε αγαπάμε!
Κείμενο: Σταύρος Βλάχος
Αποτιμώντας την πρώτη βραδιά του φετινού συναυλιακού καλοκαιριού, θα μου μείνουν για καιρό ακόμα η σπουδαία και εντυπωσιακή εμφάνιση των Elysion (αναμένοντας την επόμενή τους), αλλά και φυσικά η καταιγιστική, χωρίς ίχνος υπερβολής (και χωρίς να υποτιμώ τους καλούς και αξιοπρεπέστατους Insomnium), εμφάνιση των In Flames, που απέδειξαν ενάντια στα «στεγανά» και τις προκαταλήψεις περί ηλικίας, ότι «αν το λέει έτσι η καρδιά σου», τότε προσωπικά ψηφίζω όλο και περισσότερα τέτοια «γερόντια» (όπως υπονοούσε εδώ κι εκεί ο Friden), να έρχονται συχνότερα στον τόπο μας.
Υπεράνω όλων βέβαια, θα πρέπει να σταθώ σε ένα θρίαμβο στα μάτια μου. Ενδεχομένως, όπως μου επικοινωνήθηκε και από έτερο συντάκτη του Soundcheck σε διαφορετικά σημεία της Πλατείας Νερού (και αφού το να βρεθούν κάποιοι μετά από κάποια στιγμή ήταν φύσει αδύνατο!), ο ήχος να διαφοροποιούνταν στο ελαφρώς καλύτερο, σε άλλα μέρη ως προς τη σκηνή. Το σίγουρο είναι ότι στον άξονα σκηνής – «πύργου» και περίπου στα 20-30 μέτρα από αυτήν που ήμασταν καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, τα πράγματα ήταν ακριβώς όπως περιγράφησαν παραπάνω και τα αυτιά τόσων ανθρώπων δε μπορεί να…. ξεγελάστηκαν.
Η «αστοχία» αυτή ξενέρωσε προσωπικά, αισθητά προς στιγμήν, αλλά στο φινάλε της βραδιάς δεν μπορεί να μειώσει ούτε στο ελάχιστο, την πραγματική πρωταγωνίστρια της καλοκαιρινής αυτής νύχτας, κλέβοντας κάθε παράσταση, ακόμα και από την εντυπωσιακή της παρέα. Οι απόψεις και οι προσωπικές συμπάθειες είναι υποκειμενικές, η σύγκριση ενδεχομένως αντικειμενική. Η (στα μάτια και αυτιά του γράφοντα) πιο «γήινη» και επικρατούσα Floor Jansen όμως, ξεπέρασε και έλαμψε πέρα από όλα τα «εμπόδια« της συγκεκριμένης νύχτας. Άλλωστε το έχει κάνει με απείρως σημαντικότερα, δυσκολότερα και πιο δυσκολοκατάβλητα. Ο προσωπικός της θρίαμβος, υπήρξε συγκινητικός, ανατριχιαστικός, ήταν μία νίκη της μουσικής αλλά κυρίως νίκη της ζωής, επισκιάζοντας τα πάντα.
Mrs Floor Jansen, αξίζετε την βαθύτερη υπόκλισή μας, αξίζετε τα καλύτερα και θα λέμε για πάντα, ότι είχαμε την τιμή να σας απολαύσουμε, μέχρι να μας δώσετε την χαρά και τιμή να ξανασυμβεί….!
