Χαρακτηριστικό γνώρισμα των Ιρλανδών, είναι η γλυκιά φλυαρία τους. Μιλάνε ακατάπαυστα, γελάνε, πίνουνε, μεθάνε. Σε αγκαλιάζουν, και ξένος να είσαι, και προσπαθούν να σου μεταδώσουν στο μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα της συνύπαρξης μαζί τους, οτιδήποτε μπορεί να μεταδοθεί. Ζούνε για να επικοινωνούνε. Και όταν δεν επικοινωνούν, είναι σαν να χάνουν τον κόσμο.
Και πώς να μη χάσει τον κόσμο ο Colin Farrell-Padraic, όταν μια ωραία πρωία, ο καλός του φίλος Brendan Gleeson-Colm, αποφασίζει ότι δεν επιθυμεί πλέον να του μιλάει. Είναι μια απόφαση που δεν εδράζεται σε κάποια λογική αιτία, ή σε κάποιο συμβάν, και το γεγονός αυτό την κάνει ακατανόητη και δυσβάσταχτη. Όλα τα προαναφερθέντα, εκτυλίσσονται στο μυθιστορηματικό Inisherin, κάπου στις ακτές της Ιρλανδίας. Ένας τόπος άγονος, τραχύς, σκληρός. Σαν τη μοίρα της Ιρλανδίας, που το 1923 και μετά από τον αγώνα της για την αποτίναξη της βρετανικής κυριαρχίας, είχε βυθιστεί σε εμφύλιο πόλεμο, Ένας εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε ξαφνικά, όπως ξαφνική ήταν και η απόφαση του Colm να κόψει τις γέφυρες επικοινωνίας με τον Padraic.
Και ενώ, οι πολιτικές διεργασίες που οδήγησαν στον Ιρλανδικό εμφύλιο, περιστρέφονται γύρω από τον Michael Collins, οι αντίστοιχες διεργασίες που οδηγούν στον σιωπηρό “εμφύλιο” μεταξύ Padraic και Colm, μπορούν να ιχνηλατηθούν γύρω από τη μορφή της τέχνης, που στην περίπτωσή μας, είναι η μουσική. Ο Colm, θέλει να αφοσιωθεί στο βιολί του, και κρίνει ότι ο Padraic, στέκεται τροχοπέδη στην προσπάθειά του αυτή. Και έτσι πολύ απλά, επιλέγει να του κόψει την καλημέρα.
Το προαναφερθέν μοτίβο, και ενώ ο εμφύλιος μαίνεται, αποτελεί το κεντρικό θεματικό πυρήνα του αριστουργηματικού film του Martin McDonagh, που μετά από το “Οι 3 πινακίδες έξω από το Ebbing στο Missouri”, μας παραδίδει μια από τις ταινίες της χρονιάς.
Τα Πνεύματα του Inisherin, σε στοιχειώνουν και σε καταδιώκουν, όπως οι “Θρύλοι και παραδόσεις της Ιρλανδίας” του W.B. Yeats ή τα “Εννέα μαγικά παραμύθια” του Oscar Wilde.Πρόκειται για μια μπαλάντα της φυλακής του Inisherin, μιας και ο τόπος αυτός, ως φυλακή της φύσης λογίζεται. Στέρφος και άγονος. Και σε αυτόν τον τόπο, ίσως η μοναδική δύναμη ελευθερίας, να είναι η φιλία, η οποία δοκιμάζεται. Και δοκιμάζεται εξ’ αιτίας μιας επιφανειακά ακατανόητης απόφασης, που όμως, έχει ως εσώτερο κίνητρο την πρόθεση του βιολιστή μουσικού να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην τέχνη του. Απερίσπαστος και μόνος, ένας Λύκος της Στέπας, που μοχθεί να υπερασπίσει τον δικό του “πολιτισμό”, ακόμα και αν χρειαστεί να χάσει τα δάχτυλά του. Ιδεοληπτικός ή μη, ο Colm εξουσιάζεται από το πάθος του και ο παλιός του φίλος Padraic, από τη δικιά του ανάγκη για επικοινωνία. Εκπροσωπούν δύο διαφορετικούς κόσμους, αυτόν της καλλιτεχνικής εμμονής από τη μία και της αφελούς αγνότητας από την άλλη.
Στα τελευταία πλάνα της ταινίας, κυριαρχεί η απεραντοσύνη των ιρλανδικών ακτών. Ως διαρκής υπόμνηση ότι μπροστά στη ματαιότητα των ανθρώπινων επιλογών, και στην εμμονική τους υπεράσπιση, πάντοτε θα υπάρχει ένας καθρέφτης του Dorian Gray, ώστε να μας υπενθυμίζει πόσο φθαρτοί και τρωτοί είμαστε, μπροστά στο αιώνιο ποτάμι της φυσικής ζωής.
