NICK MASON: Γεννιέται το 1944 ο ντράμερ των Pink Floyd

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ- 27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

Ο Nick Mason γεννήθηκε στις 27 Ιανουαρίου του 1944 στο Birmingham και έγινε διάσημος σαν ο ντράμερ και ιδρυτικό μέλος του προοδευτικού ροκ συγκροτήματος Pink Floyd. Είναι το μόνο μέλος που συμμετέχει σε κάθε άλμπουμ των Pink Floyd και το μόνο σταθερό μέλος από την ίδρυσή τους το 1965. Συμμετείχε σε συνθέσεις των Pink Floyd όπως “Echoes”, “Time”, “Careful with That Axe, Eugene”, και “One of These days”.  Το 2018, σχημάτισε ένα νέο συγκρότημα, τους Nick Mason’s Saucerful of Secrets, για να παίζει μουσική από τα πρώτα χρόνια των Pink Floyd. Μπήκε στο Rock and Roll Hall of Fame το 1996 ως μέλος των Pink Floyd.

Ο Mason μεγάλωσε στο Hampstead του Λονδίνου και φοίτησε στο Hall School, στο Hampstead και στο Frensham Heights School, κοντά στο Farnham, στο Surrey. Ενώ σπούδαζε αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο Regent Street, σχημάτισε ένα συγκρότημα, τους Sigma 6, μια πρώιμη ενσάρκωση των Pink Floyd, με τους Roger Waters, Bob Klose και Richard Wright το 1964. Τον Σεπτέμβριο του 1963, ο Waters και ο Mason μετακόμισαν σε ένα διαμέρισμα κοντά στο Crouch End στο Λονδίνο, το οποίο ανήκε στον Mike Leonard, καθηγητή μερικής απασχόλησης στο κοντινό Hornsey College of Art και στο Πολυτεχνείο Regent Street.

Οι Pink Floyd κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους άλμπουμ, “The Piper at the Gates of Dawn”, το 1967. Ο Mason έχει παίξει σε κάθε άλμπουμ των Pink Floyd από τότε. Οι μόνες συνθέσεις των Pink Floyd που αποδίδονται αποκλειστικά σε αυτόν είναι το “The Grand Vizier’s Garden Party Parts 1–3” (από το “Ummagumma”) και το “Speak to Me” (από το “The Dark Side of the Moon”). Επίσης το κομμάτι “Nick’s Boogie” πήρε το όνομά του.

Οι μόνες φορές που η φωνή του Mason συμπεριλήφθηκε στα άλμπουμ των Pink Floyd είναι στο “Corporal Clegg”, η μοναδική φράση στο “One of These Days” και τα προφορικά μέρη των “Signs of Life” και “Learning to Fly” (το τελευταίο προέρχεται από ένα πραγματική ηχογράφηση της πρώτης σόλο πτήσης του Mason) από το “A Momentary Lapse of Reason”. Τραγουδά, ωστόσο, τα κύρια φωνητικά σε δύο ακυκλοφόρητα κομμάτια, το “Scream Thy Last Scream” (1967), που έγραψε ο αρχικός ηγέτης Syd Barrett και το “The Merry Xmas Song” (1975–76). Σε ζωντανές εμφανίσεις του τραγουδιού “Sheep”,  έκανε το προφορικό τμήμα.

Παρά τις νομικές συγκρούσεις σχετικά με τα δικαιώματα του ονόματος “Pink Floyd”, που ξεκίνησαν όταν ο Waters αποχώρησε από το συγκρότημα το 1985 και διήρκεσε περίπου επτά χρόνια, ο Waters και ο Mason φέρονται να έχουν καλές σχέσεις. Ο Mason πήρε μέρος με τον Waters τις δύο τελευταίες νύχτες της παγκόσμιας περιοδείας του το 2002 για να παίξει ντραμς στο τραγούδι των Pink Floyd “Set the Controls for the Heart of the Sun”, και έπαιξε επίσης ντραμς σε ορισμένες συναυλίες της ευρωπαϊκής περιοδείας του Waters το 2006, και κατά τη διάρκεια των εμφανίσεων στο Los Angeles και στη New York στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τον Ιούλιο του 2005, οι Mason, Gilmour, Wright και Waters έπαιξαν μαζί στη σκηνή για πρώτη φορά μετά από 24 χρόνια στη συναυλία “Live 8” στο Λονδίνο. Ο Mason ένωσε ξανά τον Gilmour και τον Wright για το encore κατά τη διάρκεια της εμφάνισης του Gilmour στο Royal Albert Hall, στο Λονδίνο, στις 31 Μαΐου 2006. Ο Mason ισχυρίστηκε ότι είναι ο σύνδεσμος μεταξύ Gilmour και Waters. Δήλωσε επίσης το 2006 ότι οι Pink Floyd δεν είχαν διαλυθεί επίσημα, αλλά με τον θάνατο του Wright το 2008, το συγκρότημα έφτασε στο τέλος του, όπως επιβεβαίωσε και ο Gilmour.

1951– Γεννιέται ο  Brian Downey Ιρλανδός ντράμερ, ιδρυτικό μέλος του hard rock συγκροτήματος Thin Lizzy και ο μόνος άλλος σταθερός στο συγκρότημα εκτός από τον αρχηγό Phil Lynott μέχρι τη διάλυσή τους το 1983. Ο Downey συμμετείχε στη σύνθεση σε πολλά τραγούδια των Thin Lizzy. Ο κριτικός Allmusic Eduardo Rivadavia έχει αναφέρει ότι ο Downey είναι “σίγουρα ένας από τους πιο υποτιμημένους rock drummers της γενιάς του”.

Μετά τον θάνατο του Lynott το 1986, έπαιξε στο tribute Thin Lizzy line-up με τους John Sykes, Scott Gorham, Darren Wharton και Marco Mendoza, αλλά απουσίαζε από τα επόμενα συγκροτήματα που περιόδευαν με το όνομα της μπάντας. Μετά την αποχώρηση του Sykes από το συγκρότημα το 2009, ο κιθαρίστας Scott Gorham δημιούργησε μια άλλη σύνθεση των Thin Lizzy. Ο Downey, ο Mendoza και ο Wharton επανήλθαν μαζί με δύο νέα μέλη: τον κιθαρίστα των Def Leppard Vivian Campbell και τον πρώην τραγουδιστή των The Almighty, Ricky Warwick. Αυτή η έκδοση των Thin Lizzy ξεκίνησε μια εκτεταμένη παγκόσμια περιοδεία τον Ιανουάριο του 2010 και συνέχισε να περιοδεύει μέχρι τις αρχές του 2013, με τον νέο μόνιμο κιθαρίστα Damon Johnson να αντικαθιστά τελικά τον Richard Fortus. Ο Gorham είχε δηλώσει ότι τα μέλη του συγκροτήματος σκέφτονταν να ηχογραφήσουν νέο υλικό, και αυτό το έργο τελικά εμφανίστηκε με το όνομα “Black Star Riders’, με το οποίο ο Downey επέλεξε να μην συμμετάσχει λόγω των πιέσεων της συνεπούς περιοδείας.

1957– Γεννιέται ο Janick Gers , Άγγλος μουσικός που είναι περισσότερο γνωστός σαν ένας από τους τρεις κιθαρίστες του heavy metal συγκροτήματος Iron Maiden. Αρχικά προσχώρησε για να αντικαταστήσει τον Adrian Smith, αλλά παρέμεινε στο συγκρότημα μετά την επιστροφή του Smith. Ο Gers ξεκίνησε την καριέρα του ως ο βασικός κιθαρίστας του NWOBHM γκρουπ  White Spirit — παίζοντας στο ντεμπούτο τους ομότιτλο άλμπουμ το 1980 — πριν φύγει το 1981 για να ενταχθεί στους Gillan, ένα γκρουπ που σχηματίστηκε από τον τότε πρώην τραγουδιστή των Deep Purple, Ian Gillan.

Μετά τη διάλυση των Gillan, ο Gers πήρε πτυχίο Ανθρωπιστικών Σπουδών πριν ενταχθεί στους Gogmagog, στο οποίο περιλαμβάνονταν ο πρώην τραγουδιστής των Iron Maiden, Paul Di’Anno και ο ντράμερ Clive Burr. Το project τελικά δεν θα προχωρούσε. Ο Gers αργότερα θα συνεισφέρει και θα παίξει στο κομμάτι “View from the Hill” στο πρώτο σόλο άλμπουμ του πρώην τραγουδιστή των Marillion Fish, “Vigil in a Wilderness of Mirrors”, που κυκλοφόρησε το 1990.

1968– Γεννιέται ο Mike Patton, Αμερικανός τραγουδιστής, παραγωγός, συνθέτης ταινιών και ηθοποιός φωνής, περισσότερο γνωστός όμως σαν ο βασικός τραγουδιστής του εναλλακτικού metal συγκροτήματος Faith No More. Φημισμένος για τη φωνητική του ικανότητα, τις διαφορετικές τεχνικές τραγουδιού, το ευρύ φάσμα έργων, τις επιρροές που ξεπερνούν το στυλ, την εκκεντρική δημόσια εικόνα και την περιφρόνηση για τη μουσική βιομηχανία, ο Patton έχει κερδίσει τους επαίνους των κριτικών και έχει επηρεάσει πολλούς σύγχρονους τραγουδιστές. Ο Patton είναι επίσης συνιδρυτής και τραγουδιστής των Mr. Bungle και έχει παίξει με τους Tomahawk, Fantômas, Moonchild Trio, Kaada/Patton, Dead Cross, Lovage, Mondo Cane και Peeping Tom. Συνεπείς συνεργάτες κατά τη διάρκεια της ποικίλης καριέρας του περιλαμβάνουν τον avant-garde jazz σαξοφωνίστα John Zorn, τον παραγωγό hip hop Dan the Automator και τον κλασικό βιολονίστα Eyvind Kang.

Έχει δουλέψει σαν παραγωγός ή συμπαραγωγός με καλλιτέχνες όπως οι Merzbow, The Dillinger Escape Plan, Sepultura, Melvins, Melt-Banana και Kool Keith. Ίδρυσε την Ipecac Recordings με τον Greg Werckman το 1999, και από τότε διευθύνει την εταιρεία.

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1164 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.