Σκηνοθεσία : Jóhann Jóhannsson, Σενάριο : Olaf Stapledon, Jóhann Jóhannsson, José Enrique Macián Αφήγηση : Tilda Swinton, Παραγωγή : Zik Zak Filmworks, Zik Zak Kvikmyndir
Όταν είδα τον τίτλο Last and First Men, σκέφτηκα “Ωραία! Καιρός ήταν να ανακαλύψουν και τον Olaf Stapledon!” που είναι ένας από τους μεγάλους παραγνωρισμένους της Ε.Φ. Έβαλα λοιπόν να την δω… και την σταμάτησα μετά από 10 λεπτά. Αυτό δεν είναι ταινία. Ασπρόμαυρα πλάνα ακαθόριστων κατασκευών (αργότερα βρήκα πως είναι μνημεία του πολέμου που διέλυσε την Γιουγκοσλαβία), με ένα Soundtrack κλασικίζουσας ambient παιγμένο από κλασική ορχήστρα και απο πάνω, την Tilda Swindon να αφηγείται μια προσαρμογή του ομώνυμου βιβλίου του Stapledon.
Σαν Τέχνημα, σε μερικούς θα αρέσει, σε μερικούς όχι. Τα πλάνα είναι όμορφα και αυτό θα αρέσει σε αυτούς που ασχολούνται με τον κινηματογράφο στο τεχνικό επίπεδο. Ομοίως με την μουσική, κάποιοι θα την βρουν καλή και σε κάποιους θα αρέσει πολύ. Αλλά αυτό δεν είναι ταινία…ένα Audiobook με οπτική επένδυση είναι και μάλιστα, όχι και πολύ καλό- και εξηγούμαι:
Είτε πρόκειται για μουσική, είτε πρόκειται για φιλμ, είτε για αφήγημα, ο Ρυθμός είναι το σημαντικότερο σημείο… όταν το πόνημα ρέει, παίρνει μαζί του και το κοινό- άσχετα το πόσο μακριά και πού θα το πάει. Δεν χρειάζεται να είναι όλα επικά ταξίδια, και μία πεντάλεπτη βόλτα στον καθαρό αέρα μια χαρά είναι αν αυτό χρειάζεσαι! Εδώ όμως, υπάρχει το εκνευριστικότατο μοτίβο του “10 δευτερόλεπτα αφήγηση, 20 δευτερόλεπτα αδιάφορη μουσική” που δεν αφήνει τίποτα να ρέει ομαλά εκτός από την εικόνα…στην οποία δε συμβαίνει τίποτα!
Αν θέλετε να πειραματιστείτε, κάντε το ελεύθερα- μπορεί και να σας αρέσει αυτό το Τέχνημα…αρκεί να μην περιμένετε πως θα δείτε μία ταινία, γιατί αυτό είναι ταινία μόνο με την θεωρητική έννοια του όρου! Και ναι, κατανοώ απόλυτα πως μερικοί ίσως εκνευριστούν με αυτό το τελευταίο, αλλά αν ήθελα αφήγηση, θα αγόραζα ένα Audiobook, αν ήθελα ωραία στατικά πλάνα, θα πήγαινα σε μία έκθεση φωτογραφίας, αν ήθελα μουσική, θα αγόραζα ένα άλμπουμ και αν ήθελα να το παίξω “προχώ”, θα εκθείαζα αυτό το Τέχνημα!
