Ήταν μια βραδιά που ανήκε δικαιωματικά στους Fontaines D.C. Για μουσικούς, και όχι μόνο λόγους. Η μπάντα από το Δουβλίνο, έχει αυξήσει κατακόρυφα τα τελευταία δύο χρόνια το status της. Έχει καταφέρει να δημιουργήσει στρατιές οπαδών, κυρίως νεαρής ηλικίας, και τιμά με τον καλύτερο τρόπο την τεράστια κληρονομιά και παρακαταθήκη της πατρίδας της. Όταν είσαι Ιρλανδός, και έχεις βιώσει στο πετσί σου την αδικία, τις στερήσεις, τους διωγμούς και τις διώξεις, με λίγα λόγια όλα αυτά που αποτελούσαν και αποτελούν δομικά στοιχεία του βρετανικού ιμπεριαλισμού( για τους φίλους βρετανική αυτοκρατορία), είναι λογικό να τάσσεσαι με το μέρος του αδικημένου και κατατρεγμένου. Οι αγαπημένοι Ιρλανδοί, την Παρασκευή που μας πέρασε, παρέδωσαν μαθήματα συναυλιακής πολιτικής παράστασης( εμφάνισης). Και θα τους ευγνωμονούμε γι’ αυτό.
Δεν ήταν μόνοι σε αυτοί τη γιορτή. Επομένως ας τα πάρουμε από την αρχή
THE SHAME (γράφει ο Δημήτρης Νταόπουλος)
Η αφόρητη ζέστη που επικρατούσε, ήταν ο κυριότερος αποτρεπτικός παράγοντας για την προσέλευση του κοινού. Στις 18.35 ακριβώς, όπως αναφερόταν στο πρόγραμμα, οι Λονδρέζοι έκαναν την εμφάνισή τους και υπό τις πρώτες νότες του Tasteless, οι όποιοι ενδοιασμοί υπήρχαν, εξαφανίστηκαν. Ο τραγουδιστής Charlie Steen, εμφανίζεται γυμνός φορώντας μόνο ένα χρυσαφένιο μποξεράκι, crowdσερφάρει δύο φορές μέσα στο κοινό, – άκρως επικοινωνιακός με τον κόσμο-, αποδεικνύοντας περίτρανα πόσο καλός performer είναι. Ο μπασίστας Josh Finerty, αλωνίζει σπριντάροντας δεξιά αριστερά, σε όλο το πλάτος του stage, επιδιδόμενος σε 2-3 εναέριες κωλοτούμπες. Η τρέλα και η ενέργεια που βγάζουν στο live, ήταν εκεί, χωρίς καμία απολύτως έκπτωση. Το μεγαλύτερο μερίδιο στο setlist τους, είχαν το πρώτο τους άλμπουμ, “Songs of Praise”(2018) και το φετινό τους “Cutthroat”, με το ομώνυμο τραγούδι να είναι αυτό με το οποίο μας ευχαρίστησαν και μας αποχαιρέτησαν. Εκρηκτική η εμφάνισή τους, και πραγματικά τους αξίζουν πολλά μπράβο που υπό τόσο δύσκολες συνθήκες, δεν επηρεάστηκαν στο ελάχιστο, πλημμυρίζοντάς μας, με όλη την indie post-punk βρετανίλα που τόσο πολύ λατρεύει το ελληνικό κοινό.
Setlist:
Tasteless
Concrete
Six Pack
Quiet Life
Cowards Around
Adderall
Angie
One Rizla
Cutthroat
BOY HARSHER
Με τον ήλιο σταδιακά να υποχωρεί και τις συνθήκες να βελτιώνονται, ήταν λογικό ο κόσμος να αυξάνεται. Γύρω στις 20:00, τουλάχιστον το μέρος μπροστά στην κεντρική σκηνή, ήταν σχεδόν γεμάτο. Οι συνθήκες ήταν αρκετά ικανοποιητικές, για να υποδεχθούμε τους Boy Harsher. Το ντουέτο από τη Georgia των ΗΠΑ, εδώ και δώδεκα χρόνια που δραστηριοποιείται, αυξάνει διαρκώς τη δημοφιλία του, και θεωρώ ότι το ελληνικό κοινό συγκαταλέγεται στα πιο “πιστά” της μπάντας. Το ηχητικό αμάλγαμα των Jae Matthews και Augustus Muller, σε φωνή και παραγωγή αντίστοιχα, αναβιώνει με το δικό του μοναδικό και ιδιαίτερο τρόπο, τις ένδοξες ημέρες της ηλεκτρονικής μουσικής, όπως αυτή άνθισε κυρίως τη δεκαετία του ενενήντα. Με αρκετές πινελιές dance και dark wave, και με σημεία αναφοράς, του Kraftwerk, τους Depeche Mode, και φυσικά το Moby. Αυτό που σε γοητεύει πρωτίστως, είναι οι φωνητικές ικανότητες του Muller, και η όλη σκηνική του παρουσία, βγαλμένη από τις ένδοξες ημέρες του David Bowie.
Για μία ώρα απέδειξαν, ότι δικαιολογημένα κατατάσσονται στους κορυφαίους του είδους τους. Ήταν απολαυστικοί, και θεωρώ ότι μετά την εμφάνιση της Παρασκευής, αρκετός κόσμος άρχισε να “ψάχνεται” αναφορικά με τη μουσική τους.
Οι ρυθμοί άρχισαν να ανεβαίνουν σταδιακά, ειδικά από το Electric και μετά, με το κοινό να συμμετέχει έντονα, και να τους αποθεώνει. Ήταν λογικό, το μεγαλύτερο μέρος του υλικού τους να προέρχεται από το κορυφαίο τους άλμπουμ, “Careful”(2019), με το οποίο καθιερώθηκαν και έγιναν ευρύτερα γνωστοί. Τα “Come Closer”, “Fate”, “Keep Driving”, “LA” και “Tears”, συνοδευόμενα από μια φωτιστική πανδαισία που τροφοδοτούσε το ηχητικό μέρος της εμφάνισής τους, αποδόθηκαν εξαιρετικά, δείχνοντας ότι η καλή ηλεκτρονική μουσική, άσχετα από τη λιτότητα των οργάνων που την υποστηρίζουν, είναι πραγματικά ποιοτική και είναι σε θέση να συνεπάρει ποικίλα μουσικά ακροατήρια. Ο επίλογος γράφτηκε με το “Modulations”, με το συγκρότημα κυριολεκτικά να αποθεώνεται.
Setlist:
Keep Driving
Give me a Reason
Electric
Machina
Fate
Westerners
Come Closer
Tower
Tears
LA
Modulations
FONTAINES D.C.
Εννοείται πως οι περισσότεροι ήταν εκεί για τους Fontaines. Το post-punk πενταμελές σχήμα, με τις 4 studio κυκλοφορίες της τελευταίας πενταετίας, έχει εδραιωθεί στις συνειδήσεις των απανταχού μουσικόφιλων, και είναι από τις ελάχιστες μπάντες νεαρής ηλικίας, που δημιουργούν συνέχεια θαυμαστές και νέους φίλους. Το γεγονός αυτό αποδείχθηκε περίτρανα την Παρασκευή. Στις 21.40, με τη σημαία της Παλαιστίνης μπροστά στα τύμπανα, εισήλθαν στη σκηνή του Release, αποφασισμένοι να μας χαρίσουν μια ξεχωριστή βραδιά. Ο vocalist Grian Chatten, θεωρώ ότι θα μας προσφέρει στο μέλλον, ό,τι μας χρωστάει ακόμα ο Ian Curtis. Εκεί στηρίζονται οι Δουβλινέζοι. Στην ποίηση, τον εσωτερικό μουσικό ρυθμό και τη θεατρικότητα, του σπουδαίου Άγγλου, που τόσο απότομα μας εγκατέλειψε.
Οι συνθέσεις τους, συνοψίζουν την πλουσιότατη μουσική παράδοση της Βρετανίας. Δεν είναι όμως αυτό που λέμε αντιγραφή, αλλά γόνιμη επιρροή. Οι The Smiths, οι The Cure, οι Oasis, και εννοείται οι Depeche Mode και οι Joy Division, τους συντροφεύουν εξ αρχής στις μουσικές τους περιπλανήσεις. Όμως είναι αυτοί που βάζουν την τελική σφραγίδα, και αν συνεχίσουν έτσι, μετά από 15 χρόνια θα γίνεται λόγος για τη μουσική των Fontaines, και την επιρροή που αυτή ασκεί. Και αυτό είναι το μεγάλο τους επίτευγμα.
Η εισαγωγή ήταν εντυπωσιακή με τα “Here’s the Thing” και “Jackie Down the Line”, αν και νομίζω ότι η εκτόξευση άρχισε από το “Boys in the Better Land” και μετά. Ο ήχος βελτιώθηκε, και το κοινό προσαρμόστηκε στα “πιστεύω” της μπάντας. Η ποιητική απαγγελία σε συνδυασμό με το μουσικό μανδύα, πχ “It’s Amazing to Be Young”, χάρισαν σε όλους μας υπέροχες στιγμές, με τους ίδιους να παρουσιάζονται ως καλοκουρδισμένη μηχανή. Στα “Nabokov” και “ A Hero’s Death” απέδειξαν τι σημαίνει λυρική φαντασία στη μουσική, ενώ με τα “Βig” και “Favourite” που έκλεισαν το κυρίως μέρος, κατάφεραν να δημιουργήσουν κύματα ενθουσιασμού συνοδευόμενα από εκδηλώσεις λατρείας. Είναι απλά τα πράγματα. Τα νέα παιδιά γουστάρουν Fontaines D.C.
Το encore ήταν επικών διαστάσεων, ένα από τα καλύτερα φινάλε συναυλίας που έχω παρακολουθήσει. Τα video wall γέμισαν με μηνύματα υπέρ της Παλαιστίνης, και κατά της πολιτικής γενοκτονίας που εφαρμόζει το Ισραήλ. Η συναυλία είχε λάβει πλέον ανοιχτά το χαρακτήρα μουσικής διαδήλωσης, με επικεφαλής στην κορυφή της πορείας, τα παιδιά από το Δουβλίνο. Έπιασαν το νήμα από εκεί που το είχαν αφήσει πέρυσι οι έτεροι τιτάνες, Massive Attack. Ας μη γελιόμαστε. Δεν αλλάζει η πολιτική ισχύος που εφαρμόζεται, ούτε η μοίρα των λαών. Όμως, έστω ως ελάχιστο δείγμα συνειδητής συμπαράστασης, ας τραγουδάμε τα “I Love You” και “Starbuster”, διεκδικώντας και προστατεύοντας τον προσωπικό μας ρομαντισμό, ενάντια στις επιταγές του Μοντέρνου Κόσμου.
Setlist:
Here’s the Thing
Jackie down the Line
Boys in the Better Land
Televised Mind
Roman Holiday
Big Shot
Death Kink
Before you, I just Forget
It’s Amazing to be Young
Hurricane Laughter
Desire
Bug
Horseness is the Whatness
Nabokov
A Hero’s Death
Big
Favourite
Encore:
Romance
In the Modern World
I Love you
Starbuster
