Μια νύχτα υποβλητικών προοδευτικών χαιρετισμών ήταν η Παρασκευή της 11ης Απριλίου, καθώς η σκηνή του Skyland υποδέχτηκε τους Αθηναίους progsters Need, οι οποίοι πραγματοποιούν αυτό τον καιρό μια επετειακή περιοδεία για τα είκοσι χρόνια της μπάντας στο σανίδι. Συνοδοιπόροι και συνεργοί στις διαθέσεις της βραδιάς, επιλέχθηκαν οι Βολιώτες Fading Echoes.
Ενισχύοντας την παράλληλη κατάνυξη των ημερών, δεν είναι άστοχο να οικειοποιηθεί κανείς τη λέξη “τελετή” για την συγκεκριμένη νύχτα, καθώς το κοινό ήταν αποκλειστικά μια μάζωξη πιστών και μυημένων, που ήρθαν συνειδητά και στοχευμένα να ακούσουν και να βιώσουν συγκεκριμένα πράγματα. Έτσι, μπροστά σε προπονημένα αυτιά και μάτια, γύρω στις δέκα, οι Fading Echoes απλώνονται στη σκηνή.
Προς ενημέρωση όσων δεν τους γνωρίζουν, έχουμε να κάνουμε με μια φρέσκια πεντάδα μουσικών, οι οποίοι μας χάρισαν τον περασμένο Ιούλιο το πρώτο τους άλμπουμ, με τον τίτλο “Shadow of Another”. Είναι ένα συναισθηματικό, βιωματικό concept άλμπουμ που πραγματεύεται την απώλεια σε όλα της τα στάδια, αλλά την αναπόφευκτη ανάγκη για ανάκτηση των δυνάμεων και συνέχεια της ζωής. Με την αισθητή και καθοριστική συνδρομή των keyboards στο συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα, το προοδευτικό rock/metal των Βολιωτών γνωρίζει όμορφες μεταπτώσεις σε δυναμικές και διαθέσεις.
Έχοντας σαν πρωταγωνιστή έναν ισορροπημένο λυρισμό, η μπάντα αναδεικνύει τις διαδρομές των τραγουδιών με μια ντελικάτη φροντίδα. Αποδίδοντας το έργο στο σύνολό του οι Fading Echoes, και με τη συνδρομή ενός διακριτού και ευγενικού ήχου, πέρασαν με την απαιτούμενη λεπτότητα και ευστοχία όλες τις σελίδες του άλμπουμ, ζωντανεύοντας το βιωματικό αυτό ταξίδι με την καθαρότητα και το πάθος που χρειαζόταν. Οι ερμηνείες του Δημήτρη Στρατίκη (μαζί με τα καθήκοντα στο μπάσο) ήταν ειλικρινείς και υποβλητικές, υποστηρίζοντας σθεναρά τόσο τις εκρήξεις όσο και τις ήρεμες στιγμές της διαδρομής. Οι δυο κιθαρίστες, ο Πέτρος Πρίντεζης και ο νεότερος Γιώργος Θεοδωρόπουλος συνεργάστηκαν με κλειστά μάτια, άλλαξαν ρόλους σε ρυθμικά και leads με αβίαστο τρόπο και υποστήριξαν το εγχείρημα με τεχνική και συναίσθημα. Ο ντράμερ Θεοχάρης Θεοχαράκης έστησε το σταθερό υπόβαθρο και τους συντονισμούς, ενώ ο Βασίλης Σάρος έβαλε τη δική του neoprog σφραγίδα στα χρώματα των ήχων, ανοίγοντας όμορφα την παλέτα. Ήταν η δεύτερη φορά που είδα τη μπάντα, και η άμεση εκτίμηση είναι πως έχουν οικοδομήσει ένα εξαιρετικό επίπεδο, κάτω από το οποίο δεν βρίσκονται με τίποτα ζωντανά, αλλά ταυτόχρονα εξελίσσονται και απαιτούν περισσότερα από τους εαυτούς τους. Για κάθε ακροατή που δελεάζεται από το prog rock/metal που έχει τις βάσεις του κάπου στην αφετηρία των 90’s αλλά ταυτόχρονα έχει την ευελιξία να ακολουθεί το χρόνο, οι Fading Echoes είναι μια εξαιρετική πρόταση και αποτέλεσαν ταιριαστή επιλογή γι’ αυτό που ακολούθησε.
Fading Echoes Setlist:
The Stages of Grief, Pt. 1 – Denial
The Stages of Grief, Pt. 2 – Anger
The Stages of Grief, Pt. 3 – Bargaining
The Stages of Grief, Pt. 4 – Depression
The Stages of Grief, Pt. 5 – Acceptance
The First Step Forward
Rumination
The Final Act
Είκοσι χρόνια στις σκηνές του κόσμου είναι μια ξεχωριστή συγκυρία για τους Need να μας επιβεβαιώσουν εμφατικά πως είναι εδώ, και όλα όσα σκάρωσαν και γέννησαν σε μια γενναία δημιουργική διαδρομή εξακολουθούν να ζωντανεύουν μπροστά στα αυτιά και τα μάτια μας. Πέντε πλήρη έργα, ξεχωριστά και διαφορετικά μεταξύ τους, πέντε τεκμήρια εποχών με αλλαγές και δραματικές επιδράσεις σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.
Όντας οι ίδιοι μάρτυρες μιας σκηνής που έχει δεδομένα να αντιμετωπίσει μια αδιάφορη ως εχθρική πολιτεία που παραδοσιακά τιμά επιλεκτικά “πολιτιστικά χωρία”, κλήθηκαν από τις σκληρές συγκυρίες να αναπλάσουν και να περιγράψουν με την τέχνη τους μια περίοδο ιδιαίτερα επώδυνη και σκοτεινή για όλη τη χώρα, με δυσβάσταχτες επιπτώσεις σε κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο. Και αν κάποιοι επικαλούμενοι με χιούμορ την δεδομένη “κλάψα” του prog metal, αναδεικνύουν ένα βασικό του συστατικό, οι Need επικαλέστηκαν όλα τα αποθέματα της ποιητικής τους συνέπειας και βάδισαν ηχητικά μαζί μας το κάθε βήμα αυτής της περιπέτειας. Σε μαύρες μέρες και δυσοίωνες νύχτες τα άλμπουμ τους έγιναν ένα προσωπικό καθρέφτισμα για τον καθένα, μια αντανάκλαση επιβεβαίωσης, και όπως συνήθως ξέρει να κάνει η ειλικρινής τέχνη, μια πολύτιμη παρηγοριά.
Η χτεσινή νύχτα ήταν μια ολική επαναφορά σε μια διαδρομή, και τα επιμέρους πρόσωπα της μπάντας αναδύθηκαν και τιμήθηκαν ανάλογα. Από την μεγαλύτερη θέση ισχύος του πρώιμου groove, μέχρι αυτό να ενδυθεί πιο εκκεντρικά, απαιτητικά κοστούμια στην εξέλιξη, και μετά στα υποβλητικά, περιγραφικά έργα τους που έχτισαν εκείνες τις αναγκαίες γέφυρες τέχνης και ζωής στην σπουδαία τριλογία τους, οι Need έζησαν ξανά όλο το μήκος. Έχοντας μετρήσει το μέγεθος των ζωντανών τους εμφανίσεων αρκετές φορές σε διάφορες περιόδους, χτες ένιωσα πως είδα την πληρέστερη, πιο ετοιμοπόλεμη αλλά και περισσότερο ψύχραιμη εκδοχή τους. Μαζί με την καθαρότητα των ήχων, με τη συνδρομή ενός συνολικά εξαιρετικού ήχου που άφησε κάθε λεπτομέρεια να αναδυθεί, και παρατηρώντας τη συνολική εικόνα, την αύρα τους πάνω στη σκηνή, ήταν βέβαιο πως είχαμε μπρος μας μια απόλυτα απελευθερωμένη μπάντα. Οι πέντε μουσικοί ένιωθαν πραγματικά να απολαμβάνουν αυτή την σύμπραξη, ο αέρας τους ήταν αυτός που επιβεβαίωνε μια ομάδα δημιουργών που έχει συμφιλιωθεί απόλυτα με τα έργα της και ζει την πολύτιμη πολυτέλεια να τα μοιράζεται με αυτούς που καταλαβαίνουν καλά. Δεν ξέρω αν λέγεται απουσία σκόνης που αιωρείται ή η οριστική κτήση μιας σπάνιας σοφίας, αλλά οι χτεσινοί Need είχαν την όψη όχι μιας καλλιτεχνικής ωριμότητας (κάτι που δεν τους έλειψε ποτέ) αλλά μιας υπαρξιακής επιβεβαίωσης. Και όλη αυτή η ισορροπημένη και αρμονική διάθεση περνούσε άμεσα και στο κοινό.
Και με αυτή την ειδική σύμβαση που κρύβει το απόσταγμα είκοσι χρόνων, διατρέξαμε μαζί όλες εκείνες τις συνειδητοποιήσεις, αγωνίες, αιώνιες ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις που συνέχισαν να κουβαλούν επιθετικά ριφ που συνωμότησαν με δραματικές μελωδίες, δύσβατα μέρη και μελωδικά leads που μονομάχησαν με εναλλακτικές διαδρομές στα keyboards. Οι Need άδειασαν όλο το καλάθι τους πάνω μας, με το ίδιο πάθος αλλά και απόλαυση ως την τελευταία στιγμή. Ήταν μια επανάληψη εντυπώσεων, διαθέσεων και μια αλυσίδα από όμορφες μνήμες που χρειαζόμασταν.
Need Setlist:
Torn
Lifeknot
Circadian
Rememory
Alltribe
Divine Drift
Tilikum
Lie Before You Sleep
Avia
Mother Madness
Hegaiamas
Nemmortal
Φωτογραφίες: Δημήτρης Ζαμπός
