Η Ελλάδα έχει παράδοση που γυρνάει βαθιά πίσω στο χρόνο (και) στην punk rock σκηνή, με μπάντες όπως οι θρυλικοί Panx Romana. Οι Junkheart είναι ακόμα μία τέτοια, που συνεχίζει αυτήν την παράδοση, μετρώντας ήδη ιστορία άνω των δέκα ετών. Εν όψει της εμφάνισής τους στο “ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΦΕΣΤ”, μαζί με τους Στράφι, Κροταλίας, Πεθαίνουν στο Τέλος, το Soundcheck άδραξε την ευκαιρία και συνομίλησε με τον Νίκο Σούζα, για μουσική και όχι μόνο….
Καλώς ήρθατε στο Διαδικτυακό Περιοδικό μας! Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που έχουμε κοντά μας ακόμα έναν καλλιτέχνη/μουσικό από μία Ελληνική μπάντα, που απαρχής της προσπάθειας μας, επιδιώκουμε να στηρίζουμε όσο περισσότερο γίνεται.
Καλώς σας βρήκαμε! Από την πλευρά μας θέλουμε πρώτα από όλα να σας ευχαριστήσουμε πολύ για τον χώρο που μας δίνετε, αλλά και για την όλη προσπάθεια που κάνετε να στηρίξετε την ελληνική ανεξάρτητη σκηνή.
Θα ήθελα να μας παρουσιάζατε ένα σύντομο ιστορικό της μπάντας, μέχρι τώρα, για να σας γνωρίσουν καλύτερα και όσοι αναγνώστες μας, ενδεχομένως να μην σας είχαν υπόψη.
Οι Junkheart δημιουργήθηκαν το 2013 στην Αθήνα, από μέλη παλιότερων συγκροτημάτων της εγχώριας punk σκηνής. Η μπάντα ξεκίνησε σαν ακουστικό project δύο παιδικών φίλων, του Τζίμη και του Νικολάκη, που έπαιζαν προηγουμένως στο ska-punk συγκρότημα Kill the Cat. Στη συνέχεια προστέθηκε ο πολυθεσίτης ντράμερ Βαγγέλης Δήμος, ο οποίος έχει συμμετάσχει σε αμέτρητα μουσικά σχήματα ποικίλων ειδών, και μετά από λίγο καιρό το γκρουπ απέκτησε την τελική του μορφή με την προσθήκη του κιθαρίστα Μητσαμόκ, από το αγρινιώτικο punk συγκρότημα Αμόκ. Με αυτή τη σύσταση, η μπάντα πορεύτηκε για μια δεκαετία, δίνοντας δεκάδες συναυλίες ανά την Ελλάδα, από μικρά μπαρ και ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, μέχρι μεγάλα venues και ετήσια, μουσικά φεστιβάλ. Παράλληλα, κυκλοφόρησε τρεις ανεξάρτητες δισκογραφικές δουλειές σε βινύλιο και σε ψηφιακή μορφή (“Καμιά Πατρίδα”, 2014, “Τραγούδια του Ανέμου”, 2017, “Άνοιξη ρε”, 2019) και ηχογράφησε τον τέταρτο δίσκο της, “Φωτοβολίδες για Πάντα”, που αναμένεται να κυκλοφορήσει προσεχώς. Εδώ και έναν περίπου χρόνο, τη θέση του Βαγγέλη στα τύμπανα ανέλαβε η Μανταλού, που -εκτός από εξαιρετική ντράμερ- υπήρξε ανέκαθεν πιστή φίλη του συγκροτήματος.
«Σάπιες χορδές, μεταμεσονύχτια ριφ, τσακισμένοι στίχοι…..», επικοινωνείται ως «εισαγωγή», στην πρώτη επαφή του κοινού μαζί σας, στα ΜΚΔ. Τί σημαίνουν / κρύβουν τα συγκεκριμένα «λεκτικά σχήματα» για εσάς τους ίδιους και τί θα επιθυμούσατε αντίστοιχα να σημαίνουν για τους αποδέκτες της μουσικής σας;
Οι Junkheart αποτελούν το μουσικό όχημα μιας συντροφιάς αγαπημένων φίλων που εξαρχής αρέσκονταν να ανταλλάζουν μεταξύ τους ριφάκια, στίχους, αγωνίες και προβληματισμούς, ιδίως τις μεγάλες νυχτερινές ώρες…. Ζώντας σε μια εποχή ακραίας κοινωνικής αποξένωσης, θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι μια μικρή νίκη, και μόνο το γεγονός ότι συνεχίζει να υπάρχει και να ακούγεται μια μπάντα που στήθηκε με μοναδικά υλικά τις ακουστικές κιθάρες της εφηβείας μας και τις ιδιαίτερες πολιτικές και μουσικές μας ευαισθησίες. Τι καλύτερο άλλωστε από μια βραδιά όπου τα «τσακισμένα» λόγια μιας μικρής μουσικής παρέας, γίνονται τραγούδι στα χείλη περισσότερων ανθρώπων; Αυτό που κάθε φορά επιθυμούμε, είναι ο κόσμος που έρχεται στις ζωντανές εμφανίσεις μας να νιώθει μέρος μιας ξεχωριστής, συναυλιακής εμπειρίας, όπου έστω και για λίγο ο χωροχρόνος «παγώνει» ή όπως λέει χαρακτηριστικά κι ένα τραγούδι μας, “Κάθε νύχτα έχει τον τόπο της”.
Punk Rock, με Ελληνικό στίχο. Υπήρξε «μονόδρομος» η γλώσσα, ως αμεσότερος τρόπος έκφρασης;
Από πολύ παλιά κουβεντιάζαμε μεταξύ μας ότι θέλαμε να φτιάξουμε την μπάντα που θα μας άρεσε να ακούμε, μια μπάντα που να έχει αρκετές μουσικές αναφορές από την ανεξάρτητη, αμερικάνικη μουσική σκηνή, με ελληνικό όμως στίχο. Κι έτσι κι έγινε. Ούτως ή άλλως και με τα προηγούμενα συγκροτήματά μας γράφαμε στίχους στα ελληνικά, τόσο λόγω της ανάγκης μας για αβίαστη προσωπική έκφραση, όσο και λόγω της επιθυμίας μας να αλληλεπιδρούμε τα μηνύματά μας με τις κοινότητες των ανθρώπων που μας περιβάλλουν στην καθημερινότητά μας. Επίσης, μας ενδιαφέρει πολύ η άνθηση μιας ελληνόφωνης σκηνής που θα τολμά να αποτυπώνει ποιητικά τη σκοτεινή εμπειρία της διαβίωσης στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, σαν ένα πρώτο βήμα για τη συνειδητοποίηση της δεινής θέσης στην οποία έχουμε περιέλθει ως κοινωνία.
Θα θέλατε να επικοινωνήσετε στους αναγνώστες μας, πόσο δύσκολο είναι για μία μπάντα στη χώρα μας, να φτάσει τις εμπνεύσεις της στον ακροατή, ως φυσικό προϊόν; Μήπως είναι αρκετά εύκολο να φιγουράρουν σε μια πλατφόρμα streaming, γενόμενες γνωστές και ιδιαίτερα δύσκολο να γίνουν δίσκος; Νομίζω υπάρχουν παραδείγματα.
Για μια μπάντα της εποχής μας, το πιο εύκολο, γρήγορο και οικονομικό βήμα είναι απλά να ανεβάσει το υλικό της στις γνωστές ψηφιακές πλατφόρμες. Ωστόσο, η υπερπληθώρα του υλικού που διατίθεται στο διαδίκτυο κάθε άλλο παρά εξασφαλίζει πως τα τραγούδια θα φτάσουν στο ακροατήριο που τους αναλογεί. Από την άλλη, το φυσικό προϊόν -ένας δίσκος βινυλίου για παράδειγμα- αποτελεί μια ακριβή και χρονοβόρα επένδυση, που όμως προσφέρει τη χαρά του ποιοτικού, αναλογικού ήχου και του χειροπιαστού έργου τέχνης. Σε ό,τι αφορά τη δική μας περίπτωση, είχαμε από την αρχή συμφωνήσει πως θα κυκλοφορούμε το υλικό μας και με τους δύο τρόπους. Με εξαίρεση κάποια digital singles και κάποια μεμονωμένα videoclips που κυκλοφορούμε μόνο ψηφιακά κάθε φορά που αισθανόμαστε την ανάγκη να επικοινωνήσουμε κάτι κατεπειγόντως, όλο μας το υλικό διατίθεται και σε φυσική μορφή, καθότι είμαστε και οι ίδιοι λάτρεις και ακροατές βινυλίων. Με αρκετές θυσίες και κυρίως με μπόλικο μεράκι και πολύ τρέξιμο, μια μπάντα μπορεί να κυκλοφορήσει μόνη της ανεξάρτητες, δισκογραφικές δουλειές και να δει την όλη διαδικασία να λειτουργεί αποτελεσματικά. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, οι τρεις μας δίσκοι είναι εξαντλημένοι και κάποια τελευταία αντίτυπα θα διατίθενται στην προσεχή συναυλία μας στο Gagarin.
Δε μπορώ να μην ρωτήσω μουσικούς και καλλιτέχνες, για την άποψή τους όσον αφορά στην δυστοπική, στενάχωρη και εξαιρετικά απαισιόδοξη εικόνα στον πλανήτη αυτήν την στιγμή και, κατά δεύτερο λόγο και στη χώρα μας. Υπάρχει νότα αισιοδοξίας και από πού θα πήγαζε αυτή;
Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ δύσκολο να είναι κανείς αισιόδοξος την ίδια στιγμή που εκτυλίσσεται μια ασύλληπτη γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Είναι πολύ δύσκολο να είμαστε αισιόδοξοι όταν η πολεμική μηχανή της Δύσης ακονίζει για μια ακόμη φορά τα μαχαίρια της, όταν οι ακραίες συνθήκες φτώχειας αποτελούν το κυρίαρχο παράδειγμα για ένα τεράστιο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού, όταν το περιβάλλον καταστρέφεται ανεπιστρεπτί από την άγρια καπιταλιστική ανάπτυξη, όταν οι κρατικές δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα και στα Α.Τ. αποτελούν πλέον κανονικότητα, όταν διαπράττονται μαζικά, κρατικά εγκλήματα όπως στα Τέμπη και την Πύλο, όταν οι γυναικοκτονίες είναι στην ημερήσια διάταξη, όταν η καταστολή ενισχύεται και εκσυγχρονίζεται, όταν δεν μπορείς πια να πάρεις ανάσα με τόσους φασίστες τριγύρω…. Όμως ακόμα και μέσα σε αυτήν την ακραία δυστοπία, η αισιοδοξία δεν είναι ούτε πολυτέλεια, ούτε επιλογή. Είναι ζήτημα διάσωσης του ελάχιστου πυρήνα της ανθρώπινης υπόστασης, πριν αυτός εξαλειφθεί για πάντα και τα τραβήξει όλα μαζί του στον πάτο: Εμάς, τις “οικουμενικές” αξίες μας και τον πλανήτη ολόκληρο. Άλλωστε ήδη από όταν ξεκινούσαμε τους Junkheart, νιώθαμε μια πολύ συγκεκριμένη εκφραστική ανάγκη: Θέλαμε να γράφουμε χαρούμενα τραγούδια με μελαγχολικούς στίχους – ή και το αντίστροφο, γιορτάζοντας το πέρασμά μας από τον ζοφερό αυτό κόσμο. Αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα αποτυπώθηκε στο όνομα που διαλέξαμε, αλλά και στο logo μας με την νεκροκεφαλή και τα φοινικόδεντρα. Και για να απαντήσουμε συγκεκριμένα στην ερώτησή σας, η όποια νότα αισιοδοξίας δεν μπορεί παρά να πηγάζει από τα συλλογικά εγχειρήματα αντίστασης που έρχονται ΑΠΟ ΚΑΤΩ.
Πιο πρόσφατο δημιούργημά σας η “Ρέπλικα”, μόλις τον περασμένο Ιούνιο, από το επερχόμενο LP, “Φωτοβολίδες για Πάντα”. Ποια τα προσεχή σας σχέδια, πέραν αυτού και ακολουθούμενα της επερχόμενης εμφάνισης;
Η “Ρέπλικα” είναι το πρώτο videoclip και συγχρόνως μια πρώτη γεύση από τον επερχόμενο δίσκο μας. Ακολουθούν μερικά videoclips ακόμα που έχουμε ετοιμάσει, μέχρι την τελική κυκλοφορία του δίσκου σε βινύλιο. Κάποια lives έχουν ήδη κανονιστεί και πολύ περισσότερα θα ακολουθήσουν όταν με το καλό πιάσουμε τις “Φωτοβολίδες για Πάντα” στα χέρια μας. Εκτός από τις ηχογραφήσεις και τις συναυλίες, βασικός στόχος της μπάντας είναι να παραμένει ενεργή η παρέα κόντρα στις αντιξοότητες της εποχής μας και στο ίδιο το πέρασμα του χρόνου. Ο Τζίμης ζει και εργάζεται πλέον στη Ναύπακτο, ο Νικολάκης είναι πια πατέρας μεταξύ άλλων, ο Μητσαμόκ ταξιδεύει συνεχώς για επαγγελματικές υποχρεώσεις, η Μανταλού επίσης δουλεύει πολύ και ταυτόχρονα συμμετέχει και σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Το να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε πάνω και κάτω από τη σκηνή είναι η δική μας μικρή μάχη, η δική μας καθημερινή προσπάθεια να νικήσουμε τον κίνδυνο του μικροαστισμού, της αδιαφορίας και της ιδιώτευσης που τόσο έντονα προωθεί ο σύγχρονος αστικός τρόπος ζωής.
“ΑΠΟ ΚΑΤΩ FEST” εν όψει λοιπόν, με ιδιαίτερα γνώριμους, σε εσάς, συνοδοιπόρους, σε μία γιορτή ελληνόφωνου ήχου. «Δε θα’ ρθει η ξεκούραση για τους καταραμένους» και «….κόντρα στην ασφυκτική κανονικότητα της mainstream κουλτούρας» διαβάζουμε στο Δελτίο Τύπου. Με βάση αυτές τις συνιστώσες, τί θα ζήσουν όσοι επιλέξουν να παραστούν, κατά τη γνώμη σας;
Είμαστε πολύ χαρούμενοι που θα μοιραστούμε για άλλη μια φορά τη σκηνή με τους Στράφι, τον Κροταλία και τους Πεθαίνουν στο Τέλος. Και είμαστε ακόμα πιο χαρούμενοι που επιτέλους θα παίξουμε όλοι μαζί την ίδια βραδιά. Όταν λέμε ότι αυτές οι μπάντες είναι η μουσική μας οικογένεια κυριολεκτούμε: Οι Στράφι μας έκαναν πέρυσι τη μεγάλη τιμή να μας ακολουθήσουν σε όλη μας τη γιορτινή περιοδεία για τα 10 χρόνια Junkheart, με τον Κροταλία κυκλοφορήσαμε παρέα το E.P. μας “Τραγούδια του Ανέμου” και το E.P. τους “Για μια Θέση στον Ήλιο” σε μορφή split LP, οι Πεθαίνουν στο Τέλος είναι η μπάντα του διαχρονικού ηχολήπτη και παραγωγού μας Γιώργου Παυλίδη, που έχει σταθεί δίπλα στην μπάντα όσο κανείς άλλος. Και οι προσωπικές σχέσεις δεν τελειώνουν: Ο Billy από τον Κροταλία μάς συνόδευε με το cajon του στα πρώτα μας ακουστικά lives και μετά με το remix του έδωσε νέα μορφή στο τραγούδι μας “Αερόστατο”, ενώ αναλαμβάνει συχνά και αυτός τον ήχο μας. Με τα παιδιά από τα εν λόγω γκρουπ γνωριζόμαστε εδώ και πολλά χρόνια, και έχουμε κοινές καταβολές και παρόμοια αντίληψη σε ό,τι αφορά την ευρύτερη ανεξάρτητη σκηνή. Μπορεί αναπόφευκτα να μεγαλώνουμε, αλλά αυτή η συνάντηση είναι πρώτα από όλα μια μεταξύ μας δέσμευση ότι θα συνεχίσουμε να δηλώνουμε παρόντες, όσο και να σφίγγει γύρω μας ο κλοιός, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά. Όσοι επιλέξουν να στηρίξουν την προσπάθειά μας, πιστεύουμε πως θα νιώσουν μέρος αυτής της μεγάλης «καταραμένης» οικογένειας, θα μοιραστούν το ίδιο πολύτιμο αίσθημα αδελφοσύνης που κυριεύει κι εμάς αυτές τις μοναδικές βραδιές.
Τα τελευταία λόγια, προς τους αναγνώστες μας, δικά σας….
Θα κλείσουμε με έναν από τους πιο αγαπημένους μας στίχους, που θα τραγουδήσουμε παρέα στις 19 Οκτώβρη στην Αθήνα: «Εμείς θα γίνουμε όσα μας μαθαίναν να φοβόμαστε από παιδιά».
Ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σας και καλή επιτυχία στο προσεχές live σας, στις 19 Οκτωβρίου, στο Gagarin 205!
Εμείς ευχαριστούμε! Keep up the good work!
Οι Junkheart στο διαδίκτυο:
Facebook
Instagram
Bandcamp
YouTube Channel
