Καταρχάς να επισημάνω ότι θεωρώ τον Peter Frampton έναν από τους μεγαλύτερους blues/rock κιθαρίστες όλων των εποχών. Στέκεται ισάξια δίπλα σε γίγαντες του ιδιώματος όπως οι Eric Clapton, Peter Green, John Mayall και Jeff Beck. Ενδεχομένως και να μην είναι τόσο αναγνωρίσιμος ή αναγνωρισμένος στη χώρα μας όσο οι προαναφερθέντες, όμως αυτό επ ουδενί μειώνει έστω και στο ελάχιστο τη μοναδική μουσική λάμψη του Peter.
Μέλος των Humble Pie, αλλά και για αρκετά χρόνια συνεργάτης τόσο του David Bowie όσο και του Ringo Starr, και φυσικά με μια σόλο καριέρα που υπερβαίνει τις τέσσερις δεκαετίες, με κορωνίδα της δόξας του, την κυκλοφορία του άλμπουμ “Frampton Comes Alive”(1976), που όταν κυκλοφόρησε παρέμεινε στα charts του Billboard για σχεδόν 100 εβδομάδες. Το γεγονός αυτό δείχνει πολλά, τόσο από καθαρά εμπορικής, όσο και από ποιοτικής άποψης.
Στις 10 Σεπτεμβρίου, στο υπέροχο Warner Theatre, που βρίσκεται στο κέντρο της Ουάσιγκτον, είχα την τύχη να τον δω live. Καταρχάς να πω για το χώρο, ότι η νεοκλασικής έμπνευσης αρχιτεκτονική του,- αυτό ισχύει για τα περισσότερα κτίρια που βρίσκονται στο κέντρο της πρωτεύουσας-, είναι κάτι που σε ελκύει κατευθείαν. Στο εσωτερικό του, το φουαγιέ, ο εξώστης και η πλατεία, σε γεμίζουν με την περίτεχνη διακόσμηση και την κυριαρχία του βελούδου. Και πάμε στο σημαντικότερο. Είχες τη δυνατότητα να πάρεις το ποτό σου, και εντός της αίθουσας. Γεγονός που πολύ απλά αύξησε την απόλαυση της βραδιάς.
Ο Peter και η μπαντάρα του (μιλάμε για δεξιοτέχνες ολκής), εμφανίστηκαν στη σκηνή ακριβώς στις 20:10, με τον ίδιο να εισέρχεται στο χώρο, κρατώντας ένα μπαστούνι, λόγω των κινητικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Μας χαιρέτησε, κάθισε στο σκαμπό, έπιασε την κιθάρα του, και ξεκίνησε η ιεροτελεστία. Στο μικρό video wall που είχε στηθεί, δέσποζε κυρίως το λογότυπο της μπάντας, ενώ επιπλέον παρουσιαζόταν κινηματογραφημένο υλικό από τα χρόνια των Humble Pie, και των ένδοξων seventies, κυρίως λόγω της συμμετοχής του στη μπάντα του Bowie, αλλά και λόγω της επιτυχίας που είχε γνωρίσει ως solo κιθαρίστας. Συγκινητικά ήταν τα πλάνα που έδειχναν τα τότε μέλη των Humble Pie, να βρίσκονται σε ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης, και να χοροπηδάνε πάνω στα μαξιλάρια του κρεβατιού, βλέποντας τους ουρανοξύστες του Μανχάταν, από τα παράθυρα του hotel. Νέα παιδιά γεμάτα όνειρα και φιλοδοξίες.
Το μεγαλύτερο μέρος των κομματιών που έπαιξε, προερχόταν από τη δεκαετία του ’70. Οι κλασσικές του επιτυχίες, “Show me the Way”, “Baby, I Love your Way”, και “Do you Feel Like We Do”, ήταν αυτές που ξεσήκωσαν τους θεατές, μιας και συγκαταλέγονται στα πλέον αναγνωρίσιμα τραγούδια του.
Η χρήση του talk-box,- από τα στοιχεία που τον καθιέρωσαν ως καλλιτέχνη-, και το bluesy κιθαριστικό παίξιμο στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης, εντυπωσίασε επίσης το κοινό, και εμένα προσωπικά. Εννοείται πως δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι Humble Pie με την εκτέλεση του “Shine On”, όμως εκεί που πραγματικά έδωσε ρέστα κατά το κοινώς λεγόμενο, ήταν με τις διασκευές του στα “Georgia(on my Mind)”, ‘Black Hole Sun”, “I Don’t Need no Doctor” και “Glad All Over”( από Dave Clark Five). Αυτή η πανδαισία συνδυασμού, blues, rock, και jazz, που χαρακτηρίζει την αμερικανική μουσική, είναι κάτι το μοναδικό( ο ίδιος είναι γεννημένος στην Αγγλία, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, το έχει περάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και θεωρώ ότι καλλιτέχνες όπως οι Chuck Berry και Muddy Waters, ήταν αυτοί που τον έπεισαν να ασχοληθεί με την κιθάρα.)
Η συνολική διάρκεια της εμφάνισης υπερέβη τις 2,5 ώρες, γεγονός που δείχνει ότι παρά το πέρασμα των χρόνων, η φλόγα παραμένει άσβεστη. Και προσωπικά μιλώντας, όταν βλέπω συναυλίες μουσικών της γενιάς του, νιώθω ότι αποκομίζω πολλά περισσότερα, σε σύγκριση με τα live των μεταγενέστερων συγκροτημάτων. Η ετικέτα του “κλασσικού”, που δικαιολογημένα συνοδεύει όλους αυτούς τους μουσικούς ήρωες του παρελθόντος, αποτελεί διαρκή υπόμνηση του μεγαλείου τους. Και πόσο τυχεροί είμαστε όταν έχουμε τη δυνατότητα να τους βλέπουμε από κοντά. Χωρίς stage-show, χωρίς “υπερπαραγωγές κολοσσιαίων διαστάσεων”, με τη μουσική μόνο, να βρίσκεται στο επίκεντρο. Μια κιθάρα, ένα λιτό video-wall, και ένα μπαστούνι. Η απλότητα της ομορφιάς.
Setlist:
Day in the Sun
Lying
Shine on
Lines on my Face
Show me the Way
Georgia (On my Mind)
The Crying Clown
Nassau
Baby I Love your Way
All I Wanna Be (Is by Your Side)
I Wanna Go to the Sun
I’m in You
Black Hole Sun
Money
Do you Feel Like We Do
Four Day Creep
I Don’t Need no Doctor
Glad All Over
