Άρθρο – NICK CAVE: “Red Right Hand”

ARTICLE

Τον Απρίλιο του 1994 ο Nick Cave κυκλοφόρησε με τους Bad Seeds έναν δίσκο που έμοιαζε να είναι ικανός και ευέλικτος να προσεγγίσει ακόμα μεγαλύτερα και ετερόκλητα ακροατήρια. Το “Let Love In” ήταν ένα άλμπουμ συμπαγές, συγκεκριμένο, με έναν συγκρατημένο πλούτο κατευθύνσεων. Ακόμα και οι πιο αλλόκοτες και διεστραμμένες ιστορίες του είχαν μια εύστοχη ακουστική γοητεία που απλωνόταν σε μεγάλο βεληνεκές.

Στις 24 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς, κυκλοφόρησε σαν single το κλασικό πια “Red Right Hand”, σε μια πιο σύντομη εκτέλεση διάρκειας 4:48 λεπτών, συγκριτικά με τα 6:10 λεπτά του τραγουδιού στο άλμπουμ. Το τραγούδι κατέληξε σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά του Αυστραλού καλλιτέχνη, και έχει παιχτεί στις περισσότερες από τις συναυλίες του, ενώ μόνο το “The Mercy Seat” είναι αυτό που έχει παιχτεί περισσότερες φορές.

Η αφετηρία του τραγουδιού έχει να κάνει με την εμφάνιση μιας κωμικοδραματικής φιγούρας που αναδύεται ξαφνικά στην άκρη της πόλης. Ο τίτλος του προέρχεται από έναν στίχο του επικού ποιήματος του John Milton, “Paradise Lost”: “Should intermitted vengeance arm again his red right hand to plague us? What if all her stores were opened, and this firmament of Hell should spout her cataracts of fire”.

Ο Cave χρησιμοποίησε την ίδια γραμμή στο κομμάτι του “Song of Joy” από το άλμπουμ του 1996 “Murder Ballads”. Σε αυτή την περίπτωση αναφέρει: “Quotes John Milton on the walls in the victim’s blood. Police are investigating at tremendous cost. In my house he wrote ‘His red right hand’. That I am told, is from ‘Paradise Lost”. Ο Άγγλος πουριτανός συγγραφέας John Milton έγραψε το Βιβλικό ποίημα “Paradise Lost”, στο οποίο προσπάθησε “να ερμηνεύσει τη στάση του Θεού στον άνθρωπο”. Ο Milton ήταν τελείως τυφλός όταν δημιούργησε το “magnum opus” του. Το συνέθεσε εξ ολοκλήρου στο μυαλό του και το υπαγόρευσε στις κόρες του. Ένα κλασικό της αγγλικής λογοτεχνίας, ήταν το πρώτο μεγάλο ποίημα γραμμένο χωρίς μέτρο και ομοιοκαταληξία. Αν και επρόκειτο να αποκτήσει παγκόσμια φήμη για αυτό το έργο, ο Milton αναγκάστηκε λόγω των οικονομικών του συνθηκών να πουλήσει τα πνευματικά του δικαιώματα για το “Paradise Lost” στον Samuel Simmons, έναν βιβλιοπώλη στο Λονδίνο, για 5 λίρες, συν άλλες 5 λίρες μετά την πώληση 3 επιπλέον εκδόσεων των 1500 αντιτύπων.  Αυτό ήταν πραγματικά ένα αρκετά λογικό ποσό το 1667, τη χρονιά που το έγραψε.

Ο βασικός συνεργάτης του Cave και συνθέτης Mick Harvey θυμάται το τραγούδι σαν την περιγραφή  μια σκιώδους, σαγηνευτικής και χειριστικής φιγούρας, που περιφέρεται στη γη και προκαλεί έναν συνδυασμό φόβου και δέους παντού όπου πηγαίνει. Είναι φαινομενικά μισός θεός, αλλά και μισός δαίμονας». Ενώ έγραφε τους στίχους, ο Cave γέμισε ένα ολόκληρο σημειωματάριο με περιγραφές της πόλης στην οποία εκτυλίσεται το τραγούδι, μαζί με χάρτες και σκίτσα από χαρακτηριστικά κτίρια, όμως σχεδόν κανένα από αυτά δεν κατέληξε στους οριστικούς στίχους. Ο Cave είχε αποκαλύψει αργότερα ότι η πόλη και το τοπίο που σκιαγραφούνται στο τραγούδι είναι μια ανακατασκευασμένη εκδοχή της Wangaratta, της πατρίδας του. Ο βιογράφος Mark Mordue είχε σημειώσει ότι είναι ακόμα κάπου τόσο αληθινό ώστε αυτοί οι στίχοι να χρησιμεύσουν σαν χάρτης που θα μπορούσε να καθοδηγήσει κάποιον από το ένα σημείο στο άλλο με μια απόκοσμη οικειότητα. Το 2004, η ερευνήτρια Kim Beissel ισχυρίστηκε ότι το “Red Right Hand” βασίστηκε εν μέρει στο τραγούδι του 1987 του Tom Waits “Way Down in the Hole”.

Η πρωτότυπη εκτέλεση στο άλμπουμ των Nick Cave & the Bad Seeds αποτέλεσε το κύριο θέμα της σειράς “Peaky Blinders”. Ο δημιουργός της σειράς, Steven Knight, εξήγησε τη επιλογή της χρήσης του “Red Right Hand” σαν θεματικό τραγούδι της σειράς. “Υπάρχει μια αλαζονεία, μια ποίηση, μια σφαλερότητα, ένας λανθάνων ανδρισμός σε αυτό το τραγούδι που φιλοδοξούμε να έχουμε στη σειρά. Αυτό το τραγούδι σου δίνει αυτόν τον κόσμο στο στομάχι σου. Η ποίηση και το τραγούδι μπορούν να πετύχουν μέσα σε δύο λεπτά αυτό που προσπαθούσαμε, για πάνω από 24 ώρες.”

Η PJ Harvey ηχογράφησε μια πολύ διαφορετική εκδοχή του τραγουδιού για τη δεύτερη σεζόν της τηλεοπτικής σειράς. Η Harvey επιστρατεύτηκε όταν το δράμα του BBC δέχθηκε κριτική επειδή φάνταζε “πολύ Αμερικανικό”. O μουσικός παραγωγός της σειράς Flood είχε δηλώσει τότε: “Προσπαθούμε να το κάνουμε να φαντάζει πολύ πιο ευρωπαϊκό και βρετανικό και η PJ ταιριάζει απόλυτα σε αυτόν τον προσανατολισμό. Τηλεφώνησα στην Polly και έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον. Προσπαθούμε να αποδομήσουμε όλο το υλικό της Polly και μετά να το ανασυνθέσουμε, είναι πολύ αιχμηρό και μοντέρνο”.

Το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε ακόμα σε πολλές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, μεταξύ των οποίων τα “Scream”, “The X-Files”, “Hellboy”, Slash”, και έχει διασκευαστεί από Arctic Monkeys, PJ Harvey, Iggy Pop, Jarvis Cocker και Snoop Dogg, μεταξύ άλλων. Δίκαια ο Nick Cave είχε πει σχετικά με το “Red Right Hand” πως ένα καλό τραγούδι έχει την ικανότητα να συνεχίσει να αποκαλύπτεται πολύ καιρό αφότου έχει γραφτεί.

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1116 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.