Τα ίδια τα λόγια του είχαν προειδοποιήσει τον Nick Cave για την ντελικάτη, απόκοσμη, βαμπιρική παρτενέρ του στο τραγούδι “Henry Lee”, από το άλμπουμ “Murder Ballads” του 1996: “you won’t find a girl in this goddamn world that will compare with me.” Η ανάφλεξη των εξωτικά μοιραίων χαρακτηριστικών και ενδυματολογικών επιλογών της Polly Jean Harvey από την ασφυκτική, δραματική ακρότητα του τραγουδιού ήταν αρκετή για να ερωτευτούν στη διάρκεια των γυρισμάτων του αντίστοιχου video clip.
Δεν είναι μυστικό πως ο Nick Cave τρέφεται και σπρώχνει τη δημιουργικότητά του σε απόλυτη ταύτιση με τα βιώματά του εκείνη την περίοδο, σαν ένα καλλιτεχνικό βαμπίρ που ψάχνει τον επόμενο σταθμό να στραγγίξει. Είναι μια χρονική συγκυρία στην οποία έχει αρχίσει να αυξάνει ξανά αισθητά την χρήση ναρκωτικών, σε μια ζωή απόλυτα ταραχώδη και αλλοπρόσαλλη, μια ζωή που τον έβρισκε στην λειτουργία της εκκλησίας το πρωί, και το απόγευμα στο ραντεβού με τον έμπορο. Ήταν κάτι που αναπόφευκτα θα γλιστρούσε γρήγορα και μέσα στη σχέση τους. Το ιδανικό ζευγάρι των ονείρων για κάθε έφηβο “γότθο” του πλανήτη ξεκινούσε τον ταραγμένο του παράδεισο με τα πρώτα αγκάθια να μοιάζουν αρχικά απαραίτητες προσθήκες ενός αναγκαίου και ελεγχόμενου δράματος.
Όντας ένας άνθρωπος που είχε συνηθίσει από νωρίς να εκτίθεται στις αδιάκριτες διαθέσεις των περισκόπιων των κατασκόπων των επώνυμων, δεν δίστασε στιγμή να τσαλακωθεί, ιδιαίτερα την περίοδο του μελιού και του μεταξιού. Οι ερωτικές του επιστολές που είδαν μοιραία το φως της δημοσιότητας, αποκάλυπταν έναν Cave απόλυτα παραδομένο. “Polly Jean, σε αγαπώ. Λατρεύω την υφή του δέρματός σου, τη γεύση του σάλιου σου, την απαλότητα των αυτιών σου. Λατρεύω κάθε ίντσα και κάθε μέρος ολόκληρου του σώματός σου. Από τα δάχτυλα των ποδιών σου μέχρι τις υπέροχες καμπύλες στις καμάρες των ποδιών σου, μέχρι την ξεχωριστή απόχρωση και ζεστασιά των σκούρων μαλλιών σου. Σε χρειάζομαι στη ζωή μου, ελπίζω να με χρειάζεσαι κι εσύ”.
Η Harvey από την πλευρά της, έχοντας το παρελθόν του σχολείου τεχνών να έχει βάλει στη ζωή της τόσο επίμονα το σχέδιο, έφτιαξε πολλές ζωγραφιές για τον Cave, όπως και ο Cave γι’ αυτή. Την περίοδο που η Harvey έγραφε το άλμπουμ “Is This Desire?”, έφτιαξε επίσης στον Cave ένα όμορφο κολάζ με επίκεντρο μια φωτογραφία polaroid των δύο τους, με τις λέξεις “Δεν είναι μακριά τώρα. Είμαστε σχεδόν εκεί, είπε αυτή. Αυτός είδε αστέρια και αστέρια και αστέρια στον ουρανό. Ποτέ δεν είχαν φανεί τόσο λαμπερά. Μακριά φαινόταν να ακούει χαρούμενες φωνές να τραγουδούν. Ακόμη και οι ουρανοί φαίνονται να είναι χαρούμενοι απόψε. Και έξω, τα λαμπερά αστέρια έλαμψαν και οι χαρούμενες φωνές τραγουδούσαν”. Κατά κάποιο τρόπο τα λόγια του κολάζ συνέχιζαν να τροφοδοτούν το τραγούδι “Is This Desire?” και έπειτα ολόκληρο το άλμπουμ της.
Η ένταση αυτής της φλόγας δεν κράτησε πολύ. Ο Cave είναι καθισμένος στο πάτωμα του διαμερίσματός του στο Notting Hill, με τον ήλιο να περνάει από το παράθυρο, και την ικανοποίηση πως μια ταλαντούχα και όμορφη νεαρή τραγουδίστρια είναι η κοπέλα του, όταν χτυπάει το τηλέφωνο, και η Polly του λέει πως θέλει να χωρίσουν και αυτό τελειώνει οριστικά. Ο ίδιος θυμάται πως είναι τόσο σοκαρισμένος που σχεδόν του έπεσε η σύριγγα από το χέρι.
Υπήρχε πάντα η υποψία στον Cave ότι τα ναρκωτικά μπορεί να ήταν ένα πρόβλημα μεταξύ τους, αλλά υπήρχαν και άλλα πράγματα. Είχε ακόμη αρκετή απόσταση να διανύσει για την κατανόηση της έννοιας της μονογαμίας και η Polly είχε τα δικά της προβλήματα, αλλά στο τέλος της ημέρας κατέληξε στο γεγονός ότι ήταν και οι δύο εξαιρετικά δημιουργικοί άνθρωποι, ο καθένας πολύ απορροφημένος στον εαυτό του για να μπορέσει ποτέ να κατοικήσει στον ίδιο χώρο με οποιονδήποτε πραγματικά ουσιαστικό τρόπο. Ήταν σαν δύο χαμένες ασορτί βαλίτσες, σε ένα καρουζέλ που δεν πήγαινε πουθενά.
Η σύνθεση τραγουδιών τον απορροφούσε ολοκληρωτικά εκείνη την εποχή. Δεν ήταν απλά αυτό που έκανε, αλλά πραγματικά αυτό που ήταν, ο μοναδικός τρόπος να υπάρχει. Ήταν η ίδια η ουσία του. Η δέσμευση της Polly στο δικό της έργο ήταν πιθανώς τόσο ναρκισσιστική και εγωμανής όσο και η δική του, αν και ήταν τόσο βαθιά βυθισμένος στα δικά του μεγάλα προβλήματα, που δεν μπορούσε πραγματικά να το επιβεβαιώσει απόλυτα αυτό.
Το The Boatman’s Call αποτέλεσε ουσιαστικά τη διαδικασία θεραπείας του για τον χωρισμό του από την Polly Harvey. Άλλαξε επίσης τον τρόπο που έκανε μουσική. Ο δίσκος ήταν από μόνος του μια προσωπική καλλιτεχνική ρήξη, στην οποία ένιωσε αργότερα πως χρωστούσε τόσα πολλά. Ήταν η αντισταθμιστική υπερβολή για μια ραγισμένη καρδιά, ή τουλάχιστον αυτό που πίστευε εκείνη την εποχή πως ήταν μια ραγισμένη καρδιά. Ο χωρισμός τον γέμισε με μια περίεργη ενέργεια που του έδωσε το θάρρος να γράψει τραγούδια για συνηθισμένες ανθρώπινες εμπειρίες, όπως είναι οι ραγισμένες καρδιές, ανοιχτά, τολμηρά και με νόημα, ένα είδος γραφής που μέχρι εκείνη την στιγμή είχε αποφύγει, νιώθοντας μια ανάγκη να κρύψει τις προσωπικές του εμπειρίες σε ιστορίες που βασίζονται σε χαρακτήρες. Ήταν μια αλλαγή που τον ώθησε σε μια νέα κατεύθυνση και ύφος σύνθεσης τραγουδιών που τελικά είχε έρθει για να μείνει. Αποκάλυψε επίσης έναν τρόπο για έναν πιο οδυνηρό, ακατέργαστο, απογυμνωμένο τρόπο έκφρασης. Οι Bad Seeds, προς τιμή τους, οπισθοχώρησαν και απλώς άφησαν πολλά από αυτά τα τραγούδια να βασίζονται στο πιάνο. “Υπάρχουν λίγες μπάντες στη γη που καταλαβαίνουν ότι το να μην παίζεις μπορεί να είναι τόσο σημαντικό όσο και το αντίθετο”.
Ο Cave θυμάται τον χρόνο του με την Polly με μεγάλη στοργή και κατάφεραν να παραμείνουν φίλοι. Ίσως το πιο άμεσο μήνυμά του, ζώντας τον πρώτο οδυνηρό καιρό του χωρισμού, στο τραγούδι “Far From Me”, να είχε μια υπερβολική και σκληρή δόση αμφισβήτησης. Ο ίδιος είχε πει πως έπρεπε να ζήσει την καταστροφή για να ολοκληρώσει το έργο του. Άλλωστε, τόσο το “Boatman’s Call” όσο και το “Is This Desire?” της Harvey έχουν καταξιωθεί σαν δυο σημαντικά άλμπουμ χαμένου έρωτα.
“Θα κάνω τα πάντα για να έχω ένα καλό τραγούδι. Ακόμη και να εμπλακώ σε μια καταστροφική σχέση. Η αγάπη πεθαίνει. Αυτό που μένει είναι η τέχνη.”
