Αν το doom metal μπορεί να κοκκορεύεται πως το 2022 ήταν μια καλή χρονιά γι’αυτό, τότε χρωστάει πολλά για αυτή την δήλωση στους The Temple. Το κουαρτέτο από τη Θεσσαλονίκη κυκλοφόρησε το δεύτερό του album με τίτλο “Of Solitude Triumphant” και εμείς το αγαπήσαμε αυτόματα, αφού μαγικά και μεταφυσικά πράγματα συμβαίνουν μέσα σε αυτό. Ο πυλώνας της μπάντας, τραγουδιστής και μπασίστας Father Alex, ανοίγει τις πύλες του Ναού στον Σπύρο Χονδρογιάννη για μια de profundis ξενάγηση.
Father Alex, σε καλωσορίζω στις σελίδες του Soundcheck. Ελπίζω να είναι όλα καλά στο “Ναό” της Θεσσαλονίκης.
Γεια χαρά! Όλα βαίνουν καλώς εδώ, ευχαριστώ πολύ για την τιμή της συνέντευξης.
Έχεις συνειδητοποιήσει το γεγονός ότι κυκλοφορήσατε το πιο δυνατό και ιδιαίτερο doom metal album του 2022 παγκοσμίως, ή όχι ακόμα;
Ευχαριστώ πολύ για τα εξαίρετα λόγια σου. Γνωρίζω ότι έχουμε κυκλοφορήσει ένα δυνατό δίσκο, τολμώ να πω παγκοσμίως, έχοντας γνώση του τι κυκλοφορεί σαν οπαδός που είμαι, αλλά αυτό που συμβαίνει από κριτικές και αντιδράσεις είναι απερίγραπτο και δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω ακόμα.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι ενεργά με μπάντες; Τι ήταν οι Scooby Doom και πως “μεταμορφώθηκαν” στους The Temple;
Ενεργά με μπάντες ασχολούμαι από την ηλικία των 15, που είχαμε μια death metal μπάντα με ένα demo, τους Infernal Tenement. Στη συνέχεια συμμετείχα σε διάφορα άλλα group χωρίς κάποια δισκογραφία, ενώ ήμουν μέλος των Witchcurse και Veintears πριν ενταχτώ στους Orion’s Void. Οι Scooby Doom ήταν μία one man’s band, επιτηδευμένα με εριστικό όνομα για να ιντριγκάρει όλες τις μπάντες της εποχής και όλους τους “μαγισσοκυνηγούς” που ισχυρίζονταν ότι παίζουν doom metal. Υπήρχε και έναν demo ηχογραφημένο με πρωτόγονα μέσα. Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ σοβαρά, χρησιμοποίησα τις ιδέες από τα τραγούδια του demo και έτσι οι Scooby Doom μεταμορφώθηκαν σε The Temple.
Θα ήθελες να μας παρουσιάσεις τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας;
Ευχαρίστως. Θα το πάω με τη σειρά. Αρχικά έχουμε τον drummer τον Παύλο, που παίζαμε μαζί στους Orion’s Void και ετεροχρονισμένα στους Witchcurse. Ήταν ο πρώτος που απευθύνθηκα για τη θέση του drummer λόγω της παλιότερης συνεργασίας και φιλίας μας. Στη συνέχεια στη ρυθμική κιθάρα είναι ο Στέφανος που είμαστε χρόνια φίλοι και τελευταίος και καλύτερος ο Φίλιππος στη lead κιθάρα.
Γνωρίζουμε πολύ καλά το μέγεθος της ομπρέλας που ονομάζεται “doom metal” και πόσους διαφορετικούς ήχους αγκαλιάζει. Θεωρώ πως είναι ένα από τα πιο μπερδεμένα είδη μουσικής μέχρι σήμερα. Τι είναι για σένα doom metal;
Ισχύει. Το doom metal ξεκίνησε με αγνές προθέσεις, αλλά στη συνέχεια στο βωμό της αυτοπροβολής και της διαφορετικότητας νοθεύτηκε και συνεχίζει να νοθεύεται. Όπως έχω πει πολλές φορές, το doom metal είναι κάτι ιερό. Είναι ότι πιο αγνό έχει βγάλει ποτέ το metal, γιαυτό καλό είναι άσχετοι και επιτήδειοι να μένουν μακρυά.
Το ντεμπούτο album “Forevermourn” του 2016, μας έδειξε ακριβώς τις ηχητικές διαθέσεις και προθέσεις των The Temple. Τι μεσολάβησε (πέρα από τα δύο χρόνια πανδημίας) μέχρι το “Of Solitude Triumphant”; Γιατί έξι χρόνια μέχρι την κυκλοφορία του;
Το “Forevermourn” απλά έθεσε τις βάσεις για αυτό που ακολούθησε. Στο δεύτερο δίσκο θέλαμε να είναι όλα στην εντέλεια έτσι ώστε να ξεχωρίσει από τον προκάτοχο του. Έτσι, αν εξαιρέσεις το κενό της πανδημίας, ο υπόλοιπος χρόνος χρειάστηκε για να κάνουμε ένα demo έτσι ώστε να μελετήσουμε σημεία φωνητικών, χορωδιών, τις κιθάρες και γενικά όλα αυτά που έπρεπε να συντελέσουν σε έναν καλό δίσκο και νομίζω το καταφέραμε σε ικανοποιητικό βαθμό.
Ποιος είχε την υπέροχη ιδέα της εισαγωγής του “Of Solitude…”, που δεν ήταν άλλη από το “Με Το Λύχνο Του Άστρου” του Μίκη Θεοδωράκη; Είναι αρχείο ή ηχογραφήθηκε ειδικά για το album;
Η ιδέα ήταν του κιθαρίστα μας του Φίλιππου, που ήταν μάρτυρας ζωντανής ηχογράφησης της συγκεκριμένης εκτέλεσης. Αμέσως πήγε στους ερμηνευτές και στον διευθυντή της ορχήστρας και ζήτησε την άδεια να χρησιμοποιηθεί για το δίσκο μας. Για να είμαι ειλικρινής, στην αρχή το αρνήθηκα, αλλά όταν ολοκληρώθηκε ο δίσκος διαπίστωσα ότι είναι 100% ταιριαστό και αντιπροσωπευτικό μας.
Η αίσθηση και λογική του “Άξιον Εστί”, ένα ορατόριο με χορωδία και ψαλμωδίες, διέπουν ως έννοια ολόκληρο το “Of Solitude…”, κατά τη γνώμη μου. Ήταν όντως αυτός ο εμβληματικός δίσκος της ελληνικής μουσικής μια μεγάλη επιρροή στις συνθέσεις και το concept;
Είναι σίγουρα επιρροή μας ως δίσκος, αλλά προσωπικά και ο Θεοδωράκης ως συνθέτης. Είμαι λάτρης τους αιολικού ρυθμού με αντιστίξεις που χρησιμοποιούμε αμφότεροι και δίνουν αυτό το “ελληνικό” στοιχείο, που λένε ορισμένοι. Επίσης πάντα πίστευα ότι αν βάλεις ηλεκτρικές κιθάρες στο Άξιον Εστί, γίνεται ένας metal δίσκος καθαρά. Όσον αφορά το concept, επηρεάστηκα από κάτι διαφορετικό που θα αναλύσουμε κατ’ιδίαν.
Τι άλλο σας ενέπνευσε κατά την περίοδο της δημιουργίας του δίσκου; Μίλησέ μου περισσότερο για την σύλληψη και την ηχογράφηση αυτού του αριστουργήματος.
Όλος ο δίσκος είναι βιωματικός. Τι εννοώ: βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν σε μένα και σε γνωστούς, πολλές φορές παρουσιασμένα παραβολικά. Είναι ιστορίες που κοιτάω το βαθύτερο νόημα και το “μάθημα” που μπορούσε κάποιος να λάβει από τα γεγονότα αυτά. Η ηχογράφηση είναι ένα άλλο θέμα. Επιλέξαμε το Νικόδημο, έναν εξαιρετικό και ιδιαίτερο παραγωγό, ο οποίος κατάλαβε τι ήταν αυτό που πρέπει να γίνει και ιδού το αποτέλεσμα. Επίσης βοήθησε πολύ και τα studio που χρησιμοποιήσαμε στον τελικό ήχο. Τύμπανα ηχογραφήθηκαν στα Magnanimus Studios και όλα τα υπόλοιπα στα Nvelope.
Τι feedback λαμβάνεις από τις 26 Νοεμβρίου που κυκλοφόρησε το “Of Solitude…” από τον κόσμο που το άκουσε και από τον μουσικό τύπο;
Το feedback που λαμβάνουμε είναι διθυραμβικό, τόσο πολύ που δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε. Ευχαριστούμε πολύ όλους εσάς για τα καλά σας λόγια. Το σημαντικό είναι ότι άρεσε και σε άτομα που δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση με το doom, όπως και το γεγονός, ότι ο καθένας έχει και από ένα διαφορετικό αγαπημένο από το δίσκο με αποτέλεσμα όλα τα κομμάτια μας να είναι αγαπημένα κάποιου!
Πιστεύεις πως το doom metal περνάει περίοδο κρίσης; Είσαι ευχαριστημένος με την ποσότητα και ποιότητα κυκλοφοριών του ήχου αυτού τα τελευταία χρόνια;
Πιστεύω πάντα περνούσε μια κρίση! Δεν είμαι ευχαριστημένος. Η ποσότητα δε με πειράζει, ωστόσο με ενοχλεί η ποιότητα. Υπάρχουν πολλές underground μπάντες, ειδικά στη Λατινική Αμερική, που νομίζουν ότι το να παίζουν απλά αργά αντιγράφοντας riff άλλων είναι doom. Πιστεύω λείπει το όραμα και το πάθος. Επίσης έχω παρατηρήσει, ότι doom μπάντες, ύστερα από κάποια σχετική επιτυχία που έχουν κάνει, αλλάζουν το μουσικό υπόβαθρο τους, αναμιγνύοντας το doom με άλλα στοιχεία, πχ heavy, prog για να είναι αρεστό σε μεγαλύτερο βαθμό οπαδών. Ούτε αυτό μου αρέσει γιατί ουσιαστικά αποκόπτονται από το doom για το όνομα της επιτυχίας και του κέρδους.
Οι συναυλίες για την παρουσίαση του “Of Solitude…” ξεκίνησαν ήδη. Είναι στα σχέδιά σας για το 2023 να είστε στο δρόμο συνεχώς για την προώθησή του;
Έχουν ξεκινήσει ναι, και σχεδιάζουμε να κάνουμε όσες το δυνατόν περισσότερες συναυλίες γιατί πιστεύουμε ότι αξίζει να προωθηθεί. Επίσης μας αρέσουν πολύ τα συναυλιακά ταξίδια και οι περιοδείες, μας δένουν ακόμα πιο πολύ σαν μπάντα και σαν άτομα. Ήδη έχουν κανονιστεί κάποια live σε Ελλάδα και εξωτερικό, περισσότερες πληροφορίες εν καιρώ!
Ποια είναι τα τρία πιο εμβληματικά doom metal albums για σένα; Αυτά που είναι απολύτως σημαντικά και σε έχουν επηρεάσει στην μουσική σου πορεία όσο κανένα άλλο.
1. Candlemass – “Epicus Doomicus Metallicus”
2. Solitude Aeturnus – “Into The Depths Of Sorrow”
3. Trouble – “Psalm 9”
Ωστόσο, με έχουν επηρεάσει πολλά ακόμα, τόσο προσωπικά όσο και συνθετικά. Απλά τα 3 που παραθέτω είναι τα 3 καλύτερα κατά τη γνώμη μου πάντα albums του doom metal!
Μια που πιάσαμε τις λίστες με αγαπημένα albums (το έχει αυτό το εφέ το τέλος της χρονιάς), γράψε μου τους δίσκους του 2022 που σε άγγιξαν περισσότερο.
Από όσο πρόλαβα να ακούσω, γιατί ο χρόνος με μικρό παιδί και ολοήμερη δουλειά και πρόβες και συναυλίες κλπ είναι περιορισμένος, ξεχώρισα τα εξής:
Crippled Black Phoenix – “Banefyre”
Immolation – “Acts Of God”
Muse – “Will Of The People”
Messa – “Close”
Tome Of The Unreplenished – “Earthbound”
Vital Spirit – “Still As The Night, Cold As The Wind”
Hallas – “Isle of Wisdom”
Early Moods – “S/T”
Phantom Spell – “Immortal’s Requiem”
Mirror – “The Day Bastard Leaders Die”
Achelous – “The Icewind Chronicles”
Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου και εύχομαι καλή επιτυχία στο “Of Solitude Triumphant”, γιατί την αξίζει 101%! Ο τελευταίος λόγος είναι δικός σου.
Ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα, δεν έχω λόγια ειλικρινά! Εύχομαι υγεία σε όλο τον κόσμο και να ζείτε, η ζωή είναι μικρή! Ελπίζω να τα πούμε σύντομα από κοντά!!
Official Facebook page: https://www.facebook.com/the.temple.doom.metal
