Η αλήθεια είναι ότι όταν ακούω το όνομα The Rods, δεν ξέρω πως και γιατί, αλλά πάντα μου έρχεται στο μυαλό εκείνο το μνημειώδες album του 1984, με τίτλο “Let Them Eat Metal”. Όμως οι Αμερικανοί θρύλοι σημαίνουν πολλά περισσότερα για το heavy metal, αφού μετρούν 45 χρόνια από την ίδρυση τους (έστω και αν τα 23, τα πέρασαν στη “σιωπή”), με κάποιες από τις κορυφαίες heavy metal στιγμές, ιδιαίτερα πίσω στα ‘80s, να τους ανήκουν. Πέντε χρόνια μετά το “Brotherhood Of Metal”, οι The Rods “ξαναχτυπούν” με ένα ακόμη δίσκο αυθεντικού ‘80s heavy metal, με μοναδικό τους σκοπό να μας θυμίσουν κάποιες από τις παρελθοντικές στιγμές δόξας του σκληρού ήχου. Αν το καταφέρνουν; Νομίζω ότι η ακρόαση του “Rattle The Cage”, θα μας λύσει πολλές από τις μουσικές απορίες μας…
Πραγματικά αυτή την φορά, οι The Rods δείχνουν να θέλουν να μας “ξεβολέψουν” όσον αφορά τα πιστεύω μας για τον ηχητικό προσανατολισμό της μπάντας στο νέο album, αφού το “Rattle The Cage” μοιάζει να μας βάζει μπροστά σε ένα τεράστιο ηχητικό δίλημμα. Από την μία υπάρχει αυτός ο “νέος” ήχος της δεύτερης “θητείας” των Αμερικανών στο heavy metal, δείγματα του οποίου φέρουν οι δουλειές του σχήματος από το 2010 και μετά, με πιο πρόσφατο το “Brotherhood Of Metal”, ενώ από την άλλη είναι δεδομένη η ‘80s heavy metal σφραγίδα των Αμερικανών και η διάθεση τους να μπορέσουν να αγγίξουν εκείνη την αυθεντική ηχητική τελειότητα του δοξασμένου μουσικού παρελθόντος τους. Το “Rattle The Cage” μοιάζει να “ακροβατεί” μεταξύ της σημασίας που έχει για την μπάντα η εξέλιξη του ήχου της ώστε να μην “εγκλωβίζεται” σε παρελθοντικά ηχητικά μοτίβα και τις όποιες παθογένειές τους, και βέβαια της ανάγκης των The Rods να μην ξεχάσουν τις ηχητικές καταβολές τους, τις “ρίζες” τους, να μην αλλοιώσουν το μεγαλοπρεπές ηχητικό DNA τους και να κρατήσουν όσο μπορούν το μεγαλύτερο “μέρος” της ‘80s NWOBHM αίγλης τους. Εαν θέλουμε μία πιο ώριμη τοποθέτηση του τι εστί ηχητικά το δέκατο album των Αμερικανών, τότε σίγουρα δεν ακουμπάει την ηχητική “κορυφή” των ‘80s, όμως μάλλον μοιάζει πολύ πιο πλούσιο ηχητικά από την νεότερη μουσική “ιστορία” της μπάντας. Στο δια ταύτα, το “Rattle The Cage” ξεχωρίζει για μια πιο dark ηχητική αισθητική και μία πιο προσιτή διάθεση σε ένα ευρύτερο heavy metal κοινό στην αρχή του, ενώ η συνέχεια ανήκει σε εκείνον τον “αλήτικο” heavy metal ήχο των ‘80s, σε εκείνο το αυθεντικό ροκσταριλίκι μιας άλλης εποχής. Ναι, ηχητικά τουλάχιστον, το “Rattle The Cage” μοιάζει με ένα 100% The Rods album.
Και αν ηχητικά το “Rattle The Cage” δεν δυσκολεύει, εκεί που τα πράγματα φαίνεται να περιπλέκονται λίγο, είναι συνθετικά. Εκεί, που υπάρχουν αυτοί που θα “τρέξουν” να προσδιορίσουν το περιεχόμενο του δίσκου ως “ρηχό” και “ανέμπνευστο” και θα το συγκρίνουν με τα ‘80s διαμάντια της μπάντας, ξεχνώντας ότι πλέον ατενίζουμε το 2024 και έχουμε ξεφύγει κατά 40 χρόνια και κάποιες μουσικές (ηχητικές και τεχνολογικές) “εξελίξεις” από εκείνη την εποχή. Όπως υπάρχει και η άλλη “πλευρά”, που θα προσπαθήσει να κατανοήσει συνθετικά το νέο album, με βάση τα πρόσφατα/τωρινά κριτήρια, με τα πρόσφατα πεπραγμένα των The Rods. Και εκεί ακριβώς είναι που τα πράγματα ξεδιαλύνονται, όσον αφορά την συνθετική προσέγγιση του “Rattle The Cage”. Οι Αμερικανοί θρύλοι φαίνεται να προσθέτουν περισσότερη ‘80s hard rock/heavy metal “ψυχή” στο νέο album, να πρωτοτυπούν με κάποιες λιγοστές dark “πινελιές” και να γεμίζουν τον δίσκο με κομμάτια προσιτά τόσο στους old school οπαδούς, όσο και σε ένα ευρύ heavy metal κοινό, που γουστάρει το “ορθόδοξο” το heavy metal. Το “Rattle The Cage” έχει τις ποιοτικές mid tempo στιγμές του όπως τα “Cry Out Loud”, “Wolves At The Door”, “Hell Or High Water” και “Can’t Slow Down”, την προσιτή hard rock/heavy metal διάθεση των “Now And Forever” και “Play It Loud” και εκείνο το “αλήτικο” ‘80s heavy metal feeling που ξεδιπλώνεται στα “Rattle The Cage”, “Metal Highways”, “Shockwave” και “Hearts Of Steel”. Παράλληλα, το νέο album δεν διεκδικεί την δόξα των “Let Them Eat Metal”, “Wild Dogs” ή “Heavier Than Thou”, ούτε και επιδιώκει την συνθετική τελειότητα των παραπάνω heavy metal “μνημείων”, αλλά περισσότερο στοχεύει σε συνθέσεις που θα είναι ένα κλικ πιο ποιοτικές από τις προηγούμενες και θα μπορέσουν να αντέξουν στο χρόνο και όχι να ξεχαστούν στο πέρασμα του. Το “Rattle The Cage” ξεχωρίζει για τα “εύπεπτα”, “αλήτικα” hard rock/heavy metal riff, για τα πιασάρικα ρεφρέν και τα ξεσηκωτικά solo, ενώ οι The Rods αποδεικνύουν ότι δεν “τρομάζουν” να πειραματιστούν και αντίστοιχα δεν υπερβάλουν με τις ‘80s καταβολές τους. Το νέο album των Αμερικανών, είναι σίγουρα πιο “βαθύ” συνθετικά από τον προκάτοχό του και μάλλον πολύ πιο φρέσκο και εμπνευσμένο, από την “νεότερη” μουσική “ιστορία” της μπάντας.
Οι The Rods χωρίς πολλά λόγια και “τυμπανοκρουσίες”, καταφέρνουν να μας προσφέρουν ένα album τίμιου και αξιοπρεπούς heavy metal, αντάξιο του ονόματος και της μουσικής κληρονομιάς τους. Ένα album, που ξεχωρίζει για την ηχητική μεστότητά του και την ουσιώδη συνθετική “αναβάθμιση” του. Έναν δίσκο, που καταφέρνει να “ακροβατεί” με τεράστιες αξιώσεις μεταξύ του ένδοξου heavy metal παρελθόντος και της “νεότερης” μουσικής “ιστορίας” των The Rods. Το “Rattle The Cage” έχει ‘80s heavy metal “ψυχή”, αλλά και μια μοναδική ρεαλιστική διάθεση. Ένα αυθεντικό και τίμιο heavy metal album, που θα σου χαρίσει μοναδικές heavy metal στιγμές. Πολύ δυνατή επιλογή, για τους λάτρεις του old school ήχου, μπορεί να “κερδίσει” οπαδούς και στο ευρύτερο φάσμα του μεταλλικού κοινού. Είναι βέβαιο, ότι η αυθεντικότητα και η heavy metal “αλητεία” του, θα “κερδίσουν” δίκαια κάποιες ακροάσεις στο cd player σου. Μια κυκλοφορία, που δεδομένα αξίζει της προσοχής μας.
Είδος: Heavy Metal
Δισκογραφική: Massacre Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 19 Ιανουαρίου 2024
Facebook
Official Page
