THE OBSESSED: “Gilded Sorrow”

ALBUM

Στην αιρετική, μυστική, μοναχική και υπόγεια πλευρά της Αμερικής υπάρχει μια απόκοσμη φωνή που απλώνει το μήνυμα πως “ο Wino είναι ένας ζωντανός μύθος”. Η λατρεμένη φιγούρα των άφοβων σκαπανέων του βρώμικου, αυθεντικού, λασπωμένου metal στην άλλη πλευρά του ωκεανού, που ακούει στο όνομα Scott Weinrich, είναι μια μόνιμη αξία και ένα σύμβολο που δεν χρειάζεται τα φρου φρου της μουσικής βιομηχανίας. Έτσι ήταν και έτσι θα μείνει.

Ακολουθώντας τη φωνή της καρδιάς του χωρίς σκόπιμους υπολογισμούς, έχει φτάσει σήμερα στην ολική επαναφορά των The Obsessed και στο πέμπτο τους άλμπουμ. Η αυτάρκεια και το βάρος του φτάνουν να στηρίξουν τον αστικό μύθο που λέει πως κάθε φορά που έχει καινούρια σοδειά τραγουδιών, τα λαβράκια και οι λούτσοι του ποταμού Potomac στην πατρίδα του, πετάγονται έξω από το νερό.

Η επιχρυσωμένη λύπη του πέμπτου δίσκου τους βρίσκει τους The Obsessed με την πολυτέλεια ενός πανίσχυρου κουαρτέτου, μετά την προσθήκη του κιθαρίστα Jason Taylor. Ο αρχηγός δήλωσε λιτά και κοφτά πως αυτή ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις που έχει πάρει και κάθε υποψία συζήτησης λήγει εκεί. Ο βετεράνος σαμάνος του καπνισμένου, ψυχεδελικού, αργού ήχου του ολέθρου έχει βάλει στο χαρμάνι του πολλά ηχητικά μαντζούνια και χαράζει μια ενδιαφέρουσα διαδρομή, που απλώνεται σε οχτώ τραγούδια και έναν σύντομο οργανικό επίλογο.

Το καλωσόρισμα στο νέο έργο της μπάντας επικαλείται αρχικά μια πιο προσιτή, στρογγυλεμένη, ελκυστικά groovy άποψη ενός ενεργητικού heavy rock, που έρχεται συμπαγές, συγκεκριμένο και σφιχτό να μας παρασύρει στα ενδότερα. Τα ευπρόσδεκτα ρυθμικά του “It’s not OK” είναι δύσκολο να μην ανακαλέσουν στιγμές του “Jump in the Fire” του Kill ‘Em All. Μέχρι και το “Realize A Dream” τα πεδία που έχουν χαρτογραφηθεί δεν αλλάζουν και το συγκεκριμένο τραγούδι μοιάζει να κλείνει το ηχητικό όριο αυτής της περιοχής με ιδανικό τρόπο. Εκείνη τη στιγμή έρχεται το ομότιτλο κτήνος να αλλάξει τους χώρους, να σε σπρώξει σε νέα περιβάλλοντα, κάτι που μεταβάλλεται επίσης με την εξέλιξή του. Ακόμα πιο υποβλητικό σε κάθε νέο του βήμα, ωθεί το δεύτερο μέρος του σε μια ερεβώδη κατάβαση, με τις επιστρώσεις στις κιθάρες να απλώνουν μια ενδιαφέρουσα, αμφίσημη εντύπωση ως το φινάλε. Στα ίδια καπνισμένα χωράφια περιφέρονται τα “Stoned Back To The Bomb Age” και “Wellspring-Dark Sunshine”, με μια αποπλανητική σύγχυση της ηλεκτρικής ψυχεδέλειας των 70’s που καβαλά λάγνα το heavy doom άρμα του γκρουπ.

Το υπεροπτικό και αέρινο “Jailine” έχει μια απόκοσμη pop punk αμφίεση που συχνά σκεπάζει το heavy groove του. Σε ένα υποθετικό μπαρ ενός βαλτότοπου, οι θαμώνες του θα χόρευαν σαν μαστουρωμένα ζόμπι με αυτό μέχρι πτώσης. Το “Yen Sleep” ανοίγει απροσδόκητα φωτεινά τις κιθαριστικές του λεπίδες και γρήγορα βυθίζεται απότομα, σα να έπεσε σε παγίδα της ζούγκλας, καις ως το φινάλε εξακολουθεί να μοιράζεται ανάμεσα σε δυο πρόσωπα και εκφράσεις. Τέλος, το “Lucky Free Nice Machine” τραβά την κουρτίνα με ένα σύντομο αλλά χαρακτηριστικό κιθαριστικό θέμα.

Ο Wino παραμένει μια αξία που παραβλέπει τους ευμετάβλητους κανόνες του μουσικού χρηματιστηρίου, σίγουρα πιο σημαντικό μνημείο για όλους εμάς από το σπίτι του George Washington στην πατρίδα του. Χωρίς μεγαλομανείς τάσεις και με το απόσταγμα της σοφίας μιας ατέρμονης μουσικής περιπλάνησης δεκαετιών, γυρίζει ουσιαστικός, περιεκτικός, πιστός αλλά και περιπετειώδης στη δική του μουσική πατρίδα.

Είδος: Heavy/Doom Metal
Εταιρεία: Ripple Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 16 Φεβρουαρίου 2024

Website
Facebook

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1109 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.