SAHG: “Born Demon”

ALBUM

Ορμώμενοι από το, φημισμένο για πολλούς διαφορετικούς λόγους, Bergen της Νορβηγίας, οι Sahg είναι ουσιαστικά το μόνιμο μουσικό όχημα του τραγουδιστή, κιθαρίστα και βασικού συνθέτη Olav Iversen. Με συνηθισμένες τις αλλαγές προσώπων στις υπόλοιπες θέσεις, το έκτο τους άλμπουμ, με τίτλο “Born Demon”, τους βρίσκει να επιστρέφουν στη σύνθεση του τρίο, κάτι που έχουν να κάνουν από το δεύτερο άλμπουμ τους, το “II” του 2008.

Όσοι παρακολουθούν στενά την πορεία των Νορβηγών γνωρίζουν πολύ καλά πως είναι από τα σχήματα που δεν επιφυλάσσουν περίεργες εκπλήξεις στον ακροατή, προσηλωμένοι σταθερά σε ένα στιβαρό doom heavy ύφος. Η μοναδική τους πειραματική εκτροπή έγινε στο τέταρτο άλμπουμ τους, το “Delusions of Grandeur” του 2013, το τελευταίο με τον αυθεντικό κιθαρίστα Thomas Tofthagen, που αποχώρησε για να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στους Audrey Horne. Τότε, αναπτύσσοντας ένα ενδιαφέρον concept θέμα για έναν άνθρωπο που αποσπάται από την αντίληψη της πραγματικότητας και βυθίζεται σε αυταπάτες, άνοιξε ο χώρος για την ανάπλαση του θέματος με αρκετά ψυχεδελικά και space rock στοιχεία, μια κατεύθυνση που είχε την πολύχρωμη γοητεία της. Αυτά όμως έχουν πια περάσει, και για τους πιστούς φίλους των Νορβηγών οι γνώριμες συντεταγμένες είναι παρούσες.

Το “Born Demon” βρίσκει τους Sahg στα δέκα νέα τους τραγούδια άμεσους, ουσιαστικούς, απρόσμενα περιεκτικούς σε σύντομες χρονικά συνθέσεις που πυροβολούν με τον τρόπο της κλασικής μεταλλικής ομοβροντίας. Με δυο τραγούδια άμεσης αποδοχής, όπου τα ριφ συναγωνίζονται τις φωνητικές μελωδίες για την κατοχή του ακροατή, μας υποδέχονται, με το ολόφρεσκο, γεμάτο ενέργεια heavy doom τους. Ιδιαίτερα το “House of Worship” είναι βέβαιο πως θα καθιερωθεί στα πιο αντιπροσωπευτικά τους τραγούδια. Στο ομότιτλο που ακολουθεί, με την ποικιλία των ακουστικών εμβόλιμων μεταστροφών, παραμένουν σταθεροί σε μια καθιερωμένη προσέγγιση που διανθίζεται με occult θέματα. Η φωνή του Iversen, σταθερά πειστική και καθαρή, συνεχίζει να δίνει την όμορφη εντύπωση πως έχει καταπιεί ταυτόχρονα τις δυο πρώτες περιόδους των Black Sabbath, οι οποίοι ξεκάθαρα συνεχίζουν να κρατούν το πιο έμπιστο φανάρι για τους Νορβηγούς.

Ποντάροντας στους ενδεδειγμένους τρόπους να προσφέρουν ένα κλασικό metal άλμπουμ, οι Sahg φροντίζουν να μοιράζουν τις διαθέσεις σε πιο βαθιά και υποβλητικά τραγούδια, όπως το “Black Cross on the Moon”, με άλλα πιο άμεσα ενεργητικά, όπως το “Evil Immortal” που το διαδέχεται. Ίσως κάποιες στιγμές σε αυτά τα δεύτερα ο πήχης να χαμηλώνει κάπως, αλλά η ενέργεια, το δέσιμο της τριάδας, και η εξαιρετική παραγωγή που έγινε από τους ίδιους (και το mastering από τον Russ Russell), δεν τα αφήνουν να υποβιβαστούν σε αδιάφορα fillers. Ξεχωριστή μνεία προς το φινάλε, αξίζει το περίεργο “Heksedans” που χειρίζεται με ενδιαφέροντα και αλλόκοτο τρόπο αυτές τις εθιστικές, σχεδόν pop rock φωνητικές μελωδίες κόντρα στα  συμπαγή του ριφ, ενώ το εσχατολογικό “Destroyer of the Earth” σε παρασύρει από το doom σύρσιμο της έναρξης στα έντονα εθιστικά ρυθμικά του στην συνέχεια.

Οι άγρυπνοι φύλακες του βόρειου doom επέστρεψαν μετατρέποντας την αποστροφή τους για τη θρησκεία σε άμεσους σφιχτούς σύγχρονους ύμνους του κλασικού metal, με όλο το απαραίτητο σκοτάδι, τη μονολιθική σοβαρότητα και τον ψυχρό σεβασμό που εμπνέει κάθε βόρειος υπηρέτης του σκληρού ήχου που σέβεται τον εαυτό του.

Οι φίλοι που αγαπούν το μέταλλό τους με μια επίστρωση αποκρυφισμού, θα το απολαύουν λίγο περισσότερο…

Είδος: Doom/Heavy Metal
Εταιρεία: Drakkar Entertaintment
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 21 Οκτωβρίου 2022

Facebook: https://www.facebook.com/Sahgband

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1108 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.