Η δεύτερη ημέρα του Release Athens Festival, ήταν αυτή που είχε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, για τους φίλους του σκληρού ήχου και δη του heavy metal. Εκεί, που μία φοβερή τριάδα ονομάτων, υποσχόταν μια βραδιά με τσίτα τα “γκάζια”, μία βραδιά γεμάτη ενέργεια, ένταση και ατόφιο heavy metal. Οι τεράστιοι Megadeth του Dave Mustaine, οι power βάρδοι Blind Guardian, που έχουν “ελληνοποιηθεί” πλέον, και οι Σουηδοί “παιχταράδες” Grand Magus, σου έδιναν την εντύπωση ότι η 14η του Ιούνη, θα μνημονεύεται για αρκετά χρόνια, ως η καλύτερα “πλαισιωμένη” heavy metal ημέρα, με τρεις μπαντάρες που βρίσκονται στο peak τους. Αφού προετοιμαστήκαμε κατάλληλα (νερά, καπέλο κ.λ.π) λόγω και των ακραίων καιρικών συνθηκών, κατηφορήσαμε για την Πλατεία Νερού, πιο πολύ σκεπτόμενοι τι θα ζούσαμε και λιγότερο με την ανησυχία της κίνησης και της αφόρητης ζέστης.
Παρ’όλη την κίνηση, καταφέραμε να είμαστε στην πόρτα κατά το άνοιγμα και έτσι είχαμε αρκετό χρόνο να χαζέψουμε στο merch και να προμηθευτούμε μάρκες για φαγητό και νερά, ώστε να μην χάνουμε χρόνο αργότερα. Η αλήθεια είναι, ότι ο κόσμος είχε την διάθεση να συγκεντρωθεί από την αρχή, αφού οι Grand Magus ήταν το καταλληλότερο “ορεκτικό”.
Πάνε 7 ή 8 χρόνια, αν θυμάμαι καλά, από την προηγούμενη φορά που είχαν εμφανιστεί στην πατρίδα μας, ενώ και οι κυκλοφορίες τους είναι πολύ μακριά από κακές και μέτριες, οπότε ήταν η τέλεια ευκαιρία για να ξαναθυμηθώ τι εστί σκανδιναβικό “ατσάλι”. Το Σουηδικό τρίο μπήκε “αφηνιασμένο” με τα “I, The Jury” και “Sword Of The Ocean”, το πλήθος τους υποδέχτηκε με ενθουσιασμό, όμως φαινόταν ότι κάτι δεν “ταίριαζε”, κάτι “κρατούσε” την μπάντα “πίσω”. Θέλετε η αποπνικτική ατμόσφαιρα, που προφανώς δεν ήταν συνηθισμένοι οι Σουηδοί, θέλετε τα μικροπροβλήματα στον ήχο ή ακόμη και η συναυλιακή “αδράνεια” των τελευταίων ετών ή και η μεσημεριανή ραστώνη των οπαδών, δεν ξέρω, όμως το show δεν είχε την ένταση που περίμενα. Ίσως οι κλειστοί χώροι τους “πηγαίνουν” καλύτερα, αφού πραγματικά καταφέρνουν και “βγάζουν” μια απίστευτη ενέργεια σε club.
Προς Θεού, οι Grand Magus δεν ήταν κακοί, ούτε αδιάφοροι, αντίθετα φάνηκαν να το διασκεδάζουν, ενώ είναι “έμπειροι” και από μεγάλα φεστιβάλ, όμως δεν είχαν εκείνη την φοβερή απόδοση, που είχαμε απολαύσει στο Fuzz πίσω στο 2016 ή στο Gagarin το 2017 νομίζω. Anyway, οι Σουηδοί κινήθηκαν “έξυπνα” στην επιλογή του setlist, με κομμάτια-best of, χωρίς να “πειραματιστούν” με νέες “προσθήκες” και με κλείσιμο το εξαιρετικό “Hammer Of The North”, με την συνοδεία του κοινού. Ο ήχος μπορεί να ξεκίνησε “υποτονικά”, όμως όσο περνούσε η ώρα, τα όποια προβλήματα αποκαταστάθηκαν και οι Grand Magus απέδειξαν το πραγματικό “πρόσωπό” τους.
Ο κόσμος έδωσε “βροντερό” παρών από την αρχή, αποδεικνύοντας την σπουδαιότητα της συγκεκριμένης ημέρας για το heavy metal. Η απίστευτη ζέστη, ήταν από τους “παράγοντες” που δεν επέτρεψαν κατ’ εμέ, τις πιο δημιουργικές και εκφραστικές “αντιδράσεις” των οπαδών, αφού έμοιαζαν σαν “υπνωτισμένοι”. Όμως ρε παιδιά, δεν γίνεται να μην “συγκινείσαι” όταν ακούς ύμνους, όπως τα “Sword Of The Ocean”, “Steel Versus Steel”, “Iron Will”, “Like The Oar Strikes The Water”, “Hammer Of The North”, δεν γίνεται να μην νοιώθεις πάλι εκείνος ο “έφηβος”, που μεγάλωσε υπό τους αγνούς και αυθεντικούς heavy metal ήχους.
Οι Σουηδοί είναι από τις μπάντες που μπορούν να “αγγίξουν” αυτές τις “πτυχές” σου, αδιαμφισβήτητα. Να σας πω την αλήθεια, θα ήθελα να τους δω και πάλι σε κλειστό χώρο, ενώ η ανακοίνωση των Grand Magus ότι ετοιμάζουν νέο δίσκο, μου “άνοιξε” την “όρεξη”. Πολύ δυνατή παρουσία, σίγουρα θα μπορούσαν και καλύτερα και εννοείται τους περιμένουμε για ένα ολόδικό τους show, με την κυκλοφορία του νέου album.
Grand Magus setlist:
I, The Jury
Sword Of The Ocean
Steel Versus Steel
Iron Will
Like The Oar Strikes The Water
Untamed
Ravens Guide Our Way
Hammer Of The North
Εντάξει, τον τελευταίο καιρό, όταν ακούς ότι οι Blind Guardian θα εμφανιστούν στην χώρα μας, μοιάζει πλέον με κάτι δεδομένο. Πέρυσι το καλοκαίρι στο Release Athens Festival, το χειμώνα τρεις βραδιές στην Αθήνα, τώρα πάλι στο Release και σε σχεδόν ένα μήνα στο Chania Rock Festival, φαίνεται ότι οι Γερμανοί “βάρδοι” έχουν κερδίσει την ελληνική “υπηκοότητα”, με το “σπαθί” τους. Από την άλλη, ένα live των Blind Guardian, μοιάζει με μια power metal “μυσταγωγία”, ένα show που δεν σου κάνει αίσθηση να το χάσεις, αφού οι ίδιοι οι Γερμανοί, κάθε φορά καταφέρνουν να το μετατρέπουν σε κάτι μοναδικό, πότε με την απόδοση και πότε με τις “προσθήκες” στο setlist.
Χωρίς καθυστέρηση και μέσα στο πρόγραμμα, οι συμπαθείς “βάρδοι” πάτησαν την σκηνή του Release και να σου η πρώτη “σφαλιάρα”. “Imaginations From The Other Side” και μια Πλατεία Νερού στα “κάγκελα”! Ο ήχος ήταν εξαιρετικός, η διάθεση και η “όρεξη” της μπάντας ακόμη μεγαλύτερες και όλα έδειχναν ότι οι Blind Guardian θα “μεγάλωναν” τον “μύθο” των καταπληκτικών εμφανίσεων στην χώρα μας. Το κοινό δεν σταμάτησε να φωνάζει ρυθμικά το όνομα των Γερμανών, ακόμη και όταν ο Hansi “μονολογούσε” στην παύση μεταξύ των κομματιών, δείγμα των “οικογενειακών” πλέον δεσμών της μπάντας με τους Έλληνες οπαδούς.
Δεν βλέπω το λόγο που οι Blind Guardian θα σταματήσουν να έρχονται στην Ελλάδα, τυχαίνοντας τέτοιων υποδοχών. “Blood Of The Elves” για την συνέχεια, θυμίζοντας ότι οι Γερμανοί βρίσκονται ακόμη σε περιοδεία για το τρομερό νέο album “The God Machine”, αποδεικνύοντας ότι είναι από εκείνες τις μπάντες που δεν τις “αλλοιώνει” ο χρόνος, όσον αφορά την μουσική “ταυτότητά” τους. “Nightfall” και σχεδόν ολόκληρη η Πλατεία Νερού, τραγουδά μαζί με τους Blind Guardian σε κατάσταση έκστασης. Άλλωστε, δεν χρειάστηκαν και πολύ χρόνο οι Γερμανοί, να μας “οδηγήσουν” στον “μαγικό” power metal “κόσμο” τους.
Άριστος “ομιλητής” ο Hansi, κατάφερνε να αλληλεπιδρά με το πλήθος ανάμεσα στα τραγούδια και να δημιουργεί ακόμη πιο ισχυρούς “δεσμούς” με τα “καινούργια αδέρφια” του πλέον. Η μπάντα βρίσκεται σε τρομερή φόρμα και το “The Script For My Requiem” το απέδειξε περίτρανα. Μιλάμε για μία “μυθική” αρχή μιας εμφάνισης, που δεν ξέρω πως μπορεί να ξεχαστεί. Ίσως με ακόμη μία παρουσία των ίδιων, αργότερα το χειμώνα στην χώρα μας; Ένας ακόμη ύμνος από το πρόσφατο album τους, το “Violent Shadows”, “σκόρπισε” τις “ιαχές” θριάμβου των παρευρισκόμενων, ενώ από κάτω μπορούσες να διακρίνεις την ικανοποίηση στα πρόσωπα των θεατών. Και πραγματικά, δεν είναι λίγο μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, μια μπάντα να δημιουργεί τα ίδια “ρίγη” στο κοινό, όπως οι Blind Guardian.
Δεν νομίζω ότι μπορεί να περιγραφεί με λόγια, αυτό που ζήσαμε κατά την εκτέλεση του “Lord Of The Rings”. Φοβερή ερμηνεία, τρομερή απόδοση και ένα πλήθος που ακολουθούσε χωρίς δεύτερη σκέψη, ένα group που έμοιαζε ασταμάτητο. “This Will Never End” για την συνέχεια, ενώ κοιτάζοντας γύρω γύρω, μπορούσες να διακρίνεις “φιγούρες” που έμοιαζαν “μαρμαρωμένες” μόνο. Και από εκεί και κάτω, χαλασμός! “Time Stands Still (At The Iron Hill)” και πανικός από κάτω. Headbanging, sing along και κάθε είδους “εφευρετικές” αντιδράσεις, ήταν ότι περιελάμβανε το “μενού”, με τον κόσμο να μην “χορταίνει” τους Γερμανούς και οι ίδιοι να νοιώθουν “υποχρεωμένοι” με τέτοια μεγαλειώδη υποδοχή.
Το “Secrets Of The American Gods”, απέδειξε ότι οι Blind Guardian διαθέτουν ακόμη αυτήν την φοβερή συνθετική ευστροφία και την ικανότητα να μετατρέπουν τα κομμάτια τους σε συναυλιακούς ύμνους. Η μπάντα δεν έχανε σε ενέργεια, δεν έδειχνε “κουρασμένη”, αλλά έμοιαζε περισσότερο να “τρέφεται” και να παίρνει “δυνάμεις” από την χαρά των οπαδών. Δεν μου έρχεται στο μυαλό κανένα άλλο group, με τόσο εξαιρετική αλληλεπίδραση με το κοινό του, στις ζωντανές εμφανίσεις του.
Η στιγμή ενός must σε κάθε live των Γερμανών “βάρδων” είχε φτάσει, με το “The Bard’s Song (In The Forest)”, να τραγουδιέται από σύσσωμη την Πλατεία Νερού. Μία φοβερά συγκινητική στιγμή, που δύσκολα ξεχνιέται. Ο Hansi δεν σταμάτησε να ευχαριστεί τους Έλληνες “αδερφούς” του, ενώ το πλήθος συνέχιζε να φωνάζει ρυθμικά “Blind Guardian, Blind Guardian”. Θέλετε πραγματικά να σας διηγηθώ τι συνέβη στο “Mirror, Mirror” ή μπορείτε να το φανταστείτε νοερά; Από τις στιγμές που “στερεύουν” τα λόγια και μιλούν οι εικόνες. Όσα χρόνια και να περάσουν, όσες φορές και να το “παίξουν”, πάλι τις ίδιες μουσικές “συγκινήσεις” θα αποφέρει. Ένα τραγούδι, που πλέον έχει “δεθεί” με τις Blind Guardian αναμνήσεις μας.
Πείτε μου τώρα, ποιο άλλο κομμάτι, θα μπορούσε να κλείσει μια τόσο επική εμφάνιση; “Valhalla” και μία Πλατεία Νερού στο “πόδι”, περιμένοντας να φτάσει η στιγμή που οι οπαδοί θα τραγουδούν για αρκετά λεπτά “Valhalla, Deliverance, Why’d you ever forgotten me?”. Ξέρετε, αυτήν την ξεχωριστή στιγμή, που αφήνεις τις φωνητικές χορδές σου στο “πάτωμα” του venue και λίγο αργότερα δεν σου βγαίνει η φωνή, για κανένα λόγο. Θα το έχετε πάθει, σε κάποιο show των Blind Guardian, δεν μπορεί.
Εντάξει, τι θέλετε να σας πω; Ότι είναι τυχεροί όσοι τους είδανε, για ακόμη μία φορά; Ότι έχασαν, όσοι δεν κατάφεραν να έρθουν; Ότι τέτοια live, είναι άχαστα; Ε, λοιπόν, θα σας τα πω! Μία ακόμη “μαγική” εμφάνιση, από ένα group που μόνο τέτοιες προσφέρει. Τρομεροί Blind Guardian, φοβερό κοινό, απίστευτο setlist και ένας ήχος στιβαρός, που δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης. Ρε, ελάτε πάλι πίσω, ρε! Μήπως να αγοράζατε και ένα σπίτι εδώ, να σας έχουμε εύκαιρους;
Blind Guardian setlist
Imaginations From The Other Side
Blood Of The Elves
Nightfall
The Script For My Requiem
Violent Shadows
Lord Of The Rings
This Will Never End
Time Stands Still (At The Iron Hill)
Secrets Of The American Gods
The Bard’s Song (In The Forest)
Mirror Mirror
Valhalla
Με το τελείωμα των Blind Guardian, βρήκαμε αρκετό χρόνο για να φάμε, να δροσιστούμε και να ανταλλάξουμε απόψεις, για τις μέχρι τώρα “εμπειρίες” μας από το show. Αν και τους έχω δει δύο ή τρεις φορές, αν θυμάμαι καλά, οι Megadeth πάντα θα αποτελούν “απωθημένο”, λόγω αυτής της ιδιαίτερης “μορφής”, που ακούει στο όνομα Dave Mustaine. Δεν είναι μόνο οι κιθαριστικές ικανότητές του ή η συνθετική ευφυΐα του, ούτε ακόμα και η απαράμιλλη “δίψα” του για heavy metal, αλλά περισσότερο η “γεμάτη” προσωπικότητά του, που σε κάνουν να θες να τον δεις ξανά και ξανά και ξανά.
Αφού βρήκαμε την θέση μας στην αρένα και χωρίς δευτερόλεπτο καθυστέρησης, τα φώτα άναψαν και η μπάντα ανέβηκε στην σκηνή, με προεξέχοντα τον “ηγέτη” Mega-Dave. Κατάφερα να ξεχωρίσω ένα ελαφρό “μειδίαμα” στο πρόσωπό του, που εμένα τουλάχιστον μου έδωσε την εντύπωση, ότι αυτή η βραδιά θα έμενε αξέχαστη. Και πραγματικά, ήταν το κάτι άλλο! Με το ανέλπιστα εξαιρετικό “The Sick, The Dying… And The Dead!” στις “αποσκευές” τους, οι Αμερικανοί bay area thrashers, “όρμησαν” φουριόζοι στην σκηνή, έτοιμοι να παρασύρουν τα πάντα στο διάβα τους, με το ομώνυμο κομμάτι.
Χαμός ήδη στις πρώτες σειρές, με το πλήθος να μην σταματά να ζητωκραυγάζει, για τον Mustaine και την παρέα του. Ο ήχος ήταν σε φοβερά επίπεδα, ογκώδης, αναδεικνύοντας εκείνα τα μεγαλειώδη στοιχεία, που έκαναν τους Megadeth μια τεράστια μπάντα. Χωρίς ανάσα, “Dread And The Fugitive Mind”, και άντε γειά λέμε! Σε δαιμονιώδη φόρμα οι Αμερικανοί, έμοιαζαν ασταμάτητοι. Οι θεατές είχαν ήδη αντιληφθεί, ότι η σημερινή εμφάνιση θα ήταν η καλύτερη, η σπουδαιότερη των Megadeth στην χώρα μας. Τρομερή όρεξη, ένα κοινό που περίμενε ανυπόμονα για αυτό το live και πλέον με καλύτερες καιρικές συνθήκες, αφού ένα δροσερό αεράκι έκανε την εμφάνισή του, με την δύση του ήλιου.
“Skin O’ My Teeth” και πανικός στην αρένα. Headbanging στις πρώτες σειρές και sing along πιο πίσω, όλα κυλούσαν όπως έπρεπε. Και κάπου εκεί, ένας security ανέλαβε “δράση”, “χαλώντας” για λίγο το καταπληκτικό “κλίμα”. O Dave με τον “εκρηκτικό” χαρακτήρα του, κατάφερε να τον βάλει στην “θέση” του και άτομα της δικής του ασφάλειας να τον απομακρύνουν, ώστε να συνεχιστεί το live. Ακόμη και αυτή η ψύχραιμη “αντίδραση” του Mustaine (που όλοι γνωρίζουμε, τον “ιδιαίτερο” χαρακτήρα του), έδειχνε ότι οι Megadeth είχαν έρθει με φοβερή προσήλωση, σε έναν στόχο: να προσφέρουν το καλύτερο τους show, στο ελληνικό κοινό. Το πιο απίστευτο από όλα, ότι ο Mustaine δεν έχασε ποτέ το “ρυθμό” του, τις νότες, αποδίδοντας το riff και το solo, όπως έπρεπε.
Είπαμε, οι Αμερικανοί είχαν “άγριες” διαθέσεις. “Angry Again” για την συνέχεια και το πλήθος σε έκσταση. Ίσως είναι η πρώτη φορά, που βλέπω την γεμάτη Πλατεία Νερού, να “κρέμεται” πραγματικά από την απόδοση μιας μπάντας. Από την άλλη, ίσως είναι επίσης η πρώτη φορά, που βλέπω το κοινό να αντιδρά τόσο αυθόρμητα και με μία συγκλονιστική χαρά, παρακολουθώντας ένα group να “σπέρνει” επί σκηνής.
Πόσο “εύκολα” μπορείτε να δεχθείτε ένα live των Megadeth, χωρίς το “Hangar 18”; Ελάτε, πείτε την αλήθεια, το συγκεκριμένο κομμάτι, είναι ο ένας από τους λόγους που γουστάρετε τους Αμερικανούς, έτσι δεν είναι; Πραγματική “σφαγή” στην αρένα, φοβερή απόδοση στην σκηνή. Οι Megadeth στα καλύτερά τους. Με τον Dave Mustaine να “ανοίγεται” για πρώτη φορά στους οπαδούς, η σειρά ανήκε στο “She-Wolf”. Παράλληλα όμως, γύρω γύρω έβλεπες και μια αγωνία στα πρόσωπα των θεατών, αφού είχαν τον νου τους και στο ελληνικό ντέρμπι, που έκρινε τον τίτλο στο μπάσκετ. Και κάπου εκεί, μεταξύ Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού και της εμφάνισης των Αμερικανών, “This Was My Life” για την συνέχεια και οι παρευρισκόμενοι βρίσκονταν μπροστά σε ένα επιβλητικό show.
Ήταν πλέον βέβαιο, ότι οι Megadeth είχαν δημιουργήσει ένα εκκωφαντικό setlist, που δεν θα άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης της αξίας της μπάντας. Δεν ξέρω τι έγινε στην τελευταία εμφάνιση των Αμερικανών στην χώρα μας, όμως εδώ, απόψε, οι Megadeth ήταν σαρωτικοί. “Sweating Bullets” και μακελειό στην αρένα. Προσπαθούσα να βρω στο κοινό, κάποιο πρόσωπο που να “έκρυβε” αμφισβήτηση στο “βλέμμα” του, στις κινήσεις του, όμως μάταια. Όλοι ανεξαιρέτως, έμοιαζαν να το διασκεδάζουν με την ψυχή τους και η μπάντα συνέχιζε να “πυροβολεί” αδιακρίτως. “Trust” για την συνέχεια, με τον Dave να μας χαρίζει μία απίστευτη ερμηνεία, ενώ πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που παρατήρησα ότι το “νέο” μέλος, ήταν ένας άριστος “ακόλουθος”.
Και κάπου εκεί, ήταν η σειρά του “Tornado Of Souls”, ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια των Megadeth και ένα κομμάτι χαρακτηριστικό των τεχνικών δυνατοτήτων της μπάντας. Κάπου πήρε το μάτι μου και ένα moshpit στις μπροστινές σειρές, ενώ δεν υπήρχε οπαδός που να μην επιδίδεται σε headbanging και sing along. Μεγάλες στιγμές, πραγματικά. Κάποιοι ανέφεραν “μπούκωμα” στον ήχο, όμως στα δικά μου αυτιά, η απόδοση του “Tornado Of Souls” ήταν εξωπραγματική. Και ενώ η ζέστη είχε υποχωρήσει για τα καλά, οι Megadeth κατόρθωναν με την ισοπεδωτική εμφάνισή τους, να δημιουργούν “εστίες φωτιάς” μέσα στην Πλατεία Νερού. “Countdown To Extinction” για την συνέχεια, με την συγκεκριμένη κυκλοφορία να έχει την “μερίδα του λέοντος”, σε αυτό το live.
Η αλήθεια είναι, ότι όσο περνούσε η ώρα, ο Dave έμοιαζε να χάνει το “αλέγκρο” του, όμως με σωστή συντήρηση των δυνάμεων του, κατάφερνε να δείχνει ακμαίος. “We’ll Be Back” και ξανά πανικός! Ήταν απίστευτο, πως οι Αμερικανοί μπορούσαν να “διαχειριστούν” τις αντιδράσεις του κοινού, πότε να “πουσάρουν” και πότε να “χαλαρώνουν” αντίστοιχα, με ένα riff, ένα solo, μία κίνηση, μια ερμηνεία του Mustaine.
“Symphony Of Destruction” και υπήρχαν στιγμές, που δύσκολα άκουγες την μπάντα, με το πλήθος να δίνει “πόνο”. Ήταν εκεί, που στο riff, οι οπαδοί φώναζαν δίχως αύριο “Megadeth, Megadeth, Megadeth”, συνοδεύοντας τον Mustaine. “Peace Sells…” και αντίο ζωή! Ακόμη μου σηκώνεται η τρίχα, όποτε θυμάμαι αυτήν την βραδιά, αυτήν την στιγμή. Εάν υπάρχει μία μπάντα που έχει κρατήσει “ακέραιο” thrash “χαρακτήρα” μέσα στα χρόνια, τότε αυτή είναι σίγουρα οι Megadeth. Εντάξει, μπορεί ο Dave να ανακοίνωσε το τέλος του show, όμως ήταν βέβαιο ότι θα επιστρέψει για το
encore. Και τι encore! “Mechanix” και “Holy Wars… The Punishment Due”, πιο “επιθετικά” από ποτέ, ρίχνοντας απανωτά “χαστούκια” στους παρευρισκόμενους. Και πόσα “χτυπήματα” να αντέξεις, “βαλλόμενος” επί 1,5 ώρα από μία ασταμάτητη “ανώτερη δύναμη”; Μάλλον θα “πέσεις”, αλλά τουλάχιστον αξίζει τον “κόπο”.
Οι Megadeth διά στόματος Mustaine, είπαν ότι δεν θα αργήσουν να ξανάρθουν και το κοινό “ξέσπασε” σε παρατεταμένα χειροκροτήματα και “ιαχές” απόλυτης ικανοποίησης, στο τέλος του show. Φοβερή, ισοπεδωτική εμφάνιση, από αυτές που δημιούργησαν τον “μύθο” των Αμερικανών, από αυτές που “κερδίζουν” “νέους” οπαδούς, από αυτές που αφήνουν το κοινό πλήρως ικανοποιημένο, να περιμένει ανυπόμονο την επόμενη εμφάνιση της μπάντας στην χώρα μας. Ένα live, που απέδειξε περίτρανα γιατί οι Megadeth είναι τεράστιο “κεφάλαιο” του σκληρού ήχου και ένα από τα μεγαλύτερα group του heavy metal. Μία εμφάνιση, που ανέδειξε την “εκρηκτική” και συνάμα συνειδητοποιημένη προσωπικότητα του Dave Mustaine, όσο και τις εκπληκτικές ικανότητές του. Οι Megadeth ήρθαν, κλώτσησαν κ@λους και έβαλαν τα πράγματα στην θέση τους.
Megadeth setlist:
The Sick, The Dying… And The Dead!
Dread And The Fugitive Mind
Skin O’ My Teeth
Angry Again
Hangar 18
She- Wolf
This Was My Life
Sweating Bullets
Trust
Tornado Of Souls
Countdown To Extinction
We’ll Be Back
Symphony Of Destruction
Peace Sells
Encore:
Mechanix
Holy Wars… The Punishment Due
Η 14η του Ιούνη, είναι δεδομένο ότι θα χαραχθεί βαθιά στο μυαλό μου, τόσο για τις καθηλωτικές “εμπειρίες” που μου χάρισε, όσο και για την ισοπεδωτική εμφάνιση των Megadeth, που έκλεισαν “στόματα” και αποκατέστησαν την “τάξη”. Μία τριάδα που “οργίασε” και άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις, ένα “πείραμα” από πλευράς Release Athens Festival, που μάλλον πέτυχε. Από εκείνες τις βραδιές, που φεύγεις “χορτάτος” και “ξεκούραστος”. Ας ελπίσουμε σε ανάλογες βραδιές, στις επόμενες δύο metal ημέρες.
Φωτογραφίες: Γιώργος Μπατσαούρας – Σταύρος Βλάχος
