Από τις αναμενόμενες ταινίες του 2024 είναι και το «Nosferatu» του Robert Eggers. Βασισμένο στο υποβλητικό, κλασικό αριστούργημα, παραγωγής του 1922 και σκηνοθεσίας του Friedrich Wilhelm Murnau. Άλλη μια εκ των πολλών -πάντα καλοδεχούμενων- παραλλαγών του μύθου του Δράκουλα (Bram Stoker).
Με αφορμή αυτό, είναι ευκαιρία να θυμηθούμε το εκπληκτικό soundtrack της ταινίας “Nosferatu the Vampyre” (1979) σε σενάριο και σκηνοθεσία του Werner Herzog, με πρωταγωνιστή τον Klaus Kinski.
Το score της ταινίας, συντέθηκε και αποτέλεσε παράλληλα τo ενδέκατο album του συγκροτήματος από τη Δυτική Γερμανία, Popol Vuh, το οποίο συνεργάστηκε στην πορεία με τον Herzog και σε άλλα έργα. Το soundtrack εκτός από το score, περιλαμβάνει μια κλασική σύνθεση του Richard Wagner και ενός Γεωργιανού παραδοσιακού τραγουδιού με τίτλο “Tsintskaro”.
Οι Popol Vuh θεωρούνταν πρωτοπόροι της Ambient και New Age μουσικής. Η δουλειά τους αρχικά βασίστηκε στο νέο τότε synthesizer Moog, σε συνδυασμό με πολλά είδη οργάνων από όλο τον κόσμο. Ο ηλεκτρισμός και η ακουστική σύνθεση, έμπλεκαν με τρόπο που παρήγαγε μυστικιστικό ήχο. Ήξερε πολύ καλά λοιπόν ο Werner Herzog ότι οι συνθέσεις τους θα ήταν ιδανικές για την περίσταση.
Η μουσική δεν είναι σε όλη τη διάρκεια της ταινίας σκοτεινή, αλλά σίγουρα στοιχειώνει. Ιδανικός συνδυασμός με το σενάριο που εξερευνά το πάθος του θρυλικού Κόμη, απεικονίζοντάς τον ως μια μοναχική ψυχή, θύμα της δικής του αθανασίας.
Οι Popol Vuh καταφέρνουν να αποτυπώσουν μεγάλο μέρος αυτής της ατμόσφαιρας και του συναισθήματος. Τα synths, η ηλεκτρική κιθάρα, το σιτάρ συμπληρώνουν τέλεια τις εικόνες και την πλοκή της ταινίας. Πιάνο, όμποε, ταμπούρα και εκκλησιαστική χορωδία δημιουργούν την πιο όμορφη μουσική σε αυτό το αξιόλογο έργο, όμως δεν είναι μόνο αυτό.
Το album ακούγεται από μόνο του, ανεξάρτητα αν έχεις δει το film ή όχι. Είναι μια συλλογή συνθέσεων που διαφέρουν από την πομπώδη ορχηστρική μονοτονία των σύγχρονων κινηματογραφικών soundtracks. Ενώ ξεδιπλώνεται η μουσική, το μυαλό φαντάζεται και περιπλανιέται μέσα στις απέραντες παγωμένες αίθουσες του Τρανσυλβανικού κάστρου. Οι περισσότερες μελωδίες σίγουρα ρέπουν προς την κλασική μουσική και τον μινιμαλισμό. Δεν θα ήταν άτοπο λοιπόν να τις παρομοιάσουμε με αντίστοιχες του προγενέστερου συνθέτη Steve Reich.
Ολοκληρώνοντας αξίζει αναφοράς ο επίλογος του soundtrack, όπου ο μυστικισμός, η γοτθική ατμόσφαιρα κάνει στην άκρη για να θριαμβεύσουν το krautrock και οι progressive rock κιθάρες, υπενθύμιση της πολυπλοκότητας και της ποικιλίας των επιρροών του σπουδαίου γκρουπ που υπήρξαν οι Popol Vuh.
Η μουσική για το “Nosferatu the Vampyre” είναι ένα από τα αγαπημένα soundtrack όλων των εποχών. Κατά την άποψή μου είναι μια μουσική πανδαισία, κάτι περισσότερο από συγκινητική και ενδιαφέρουσα. Ενώ από την μια υποκλίνεται στο «σκοτάδι», από την άλλη είναι η «επιτομή» της χάρης και της κομψότητας.
Σε φυσικό προϊόν δίσκου βυνιλίου είναι σπάνιο πλέον να βρεθεί. Κυκλοφορούν κάποιες λίγες επανεκδόσεις του 2015 ( Wah Wah records ) στο Discogs, στην τιμή των 100 ευρώ κατά μέσο όρο.
Δυστυχώς ο θάνατος του βασικού μέλους Florian Fricke το 2001, σήμανε το τέλος τους. Άφησαν βέβαια, από το 1969 που δημιουργήθηκαν, μια συλλογή φανταστικής μουσικής που συνεχίζει να εμπνέει.
Εξάλλου ο Κόμης Δράκουλας τα είπε καλύτερα ο ίδιος: «Υπάρχουν πράγματα πιο φρικτά και από τον ίδιο τον θάνατο».
