Δέος. Αγωνία. Σκοτάδι. Δυστοπία. Post – Apocalyptic ηχητικά τοπία. Είναι μόνο μερικές από τις λέξεις που μπορούν να έρθουν στο μυαλό κάθε ακροατή, του εξοικειωμένου με τη μουσική γλώσσα των Meshuggah και αυτού που θα επιλέξει να επενδύσει χρόνο για πρώτη φορά στη ζωή του. Χωρίς να θέλω να κάνω spoil την υπόλοιπη κριτική είμαι πεπεισμένος , μετά τον απαραίτητο χρόνο που έδωσα στην παρούσα δουλειά, πως αυτό που έχουν ως στόχο οι Meshuggah από τον δεύτερο δίσκο τους μέχρι και το Immutable επιτυγχάνεται με πολύ άνεση.
Στην τέταρτη δισκογραφικά δεκαετία των Meshuggah ( πέμπτη ύπαρξης) το συγκρότημα αποδεικνύει ότι είναι ένας ζωντανός και υγιής οργανισμός. Τι και αν ο αρχηγός Thordendal δεν συνεισφέρει ακόμη μια φορά υλικό; Είναι τα solos του και το όραμά του που δίνουν για μια ακόμη φορά ταυτότητα στην μπάντα. Οι συνθετικοί πυρήνες των Haake/ Lövgren από τη μία και του Hagström από την άλλη δημιουργούν γιγαντιαία riffs τα οποια ακόμη μια φορά θα ταξιδέψουν τον ακροατή σε δυστοπικές μουσικές διαστάσεις. Το drumming του Haake είναι όπως πάντα groovy, τεχνικό και αψεγάδιαστο, ενώ το μπάσο του Lövgren λειτουργεί σαν ένα ακόμη ρυθμικό μουσικό όργανο με distortion, πολύ κοντά στη νοοτροπία του wall of sound των ρυθμικών μερών του Hagström. Οι τρεις τους χτίζουν ένα απροσπέλαστο μουσικό τείχος που με τη δύναμή του τσιτώνει το δίσκο και με τα πολυρυθμικά τους και την σκόπιμη επανάληψη θεμάτων πολλές φορές δημιουργεί ένα tripping effect στον ακροατή. Το πως καταφέρνουν μουσικά να κάνουν έναν δίσκο με τόσο όγκο και distortion που ταυτόχρονα να κάνει τον ακροατή να trippάρει είναι ένα χάρισμα που ελάχιστοι άλλοι διαθέτουν και οι Meshuggah δείχνουν πως όσα χρόνια και αν περάσουν αυτό είναι χάρισμα που δεν θα τους εγκαταλείψει ποτέ.
Το να ζητάμε νεωτερισμούς από μια τέτοια μπάντα, που πήγε τον ήχο πολλά χρόνια μπροστά με τις περισσότερες δουλειές της δεν θα ήταν ανεδαφικό. Έχοντας όμως τον δικό τους ήχο διαμορφωμένο, που μάλιστα εκφράστηκε με πολλούς διαφορετικούς τρόπους ανά τα χρόνια, το να μην έχουν κάποια μουσική εξέλιξη εδώ δεν αποτελεί καμία καλλιτεχνική τροχοπέδη. Το πολυρυθμικό σύμπαν των Meshuggah μας δίνει ένα ακόμη σημαντικότατο κάλεσμα με το Immutable, και εγώ ως ακροατής τους ενέδωσα. Είμαι σίγουρος ότι το μεγαλύτερο μέρος του πυρήνα των οπαδών τους θα μείνει πολύ ευχαριστημένο με τη δουλειά αυτή, ακόμη και αν δεν είναι ακριβώς ισάξιο με τα διαμάντια του παρελθόντος. Άλλωστε οι Meshuggah μόνο με τον εαυτό τους μπορούν να συγκριθούν.
Κορυφαία κομμάτια; To God He Sees in Mirrors δημιουργεί instant chill στον Meshuggah fan και ίσως είναι το απόλυτο highlight του δίσκου, ένα τραγούδι που θα καταλήξει κλασικό Meshuggah. Tο σχεδόν 10λεπτο instrumental They Move Below με την θεϊκή αρχική μελωδία με καθαρή κιθάρα και το ρυθμικό τείχος που υψώνει μετά θα ταξιδέψει τον ακροατή. Το σχεδόν death metal riff του Black Cathedral πέρα από τα πιο εξαιρετικά σημεία του δίσκου, δίνει και μια πινελιά ανανέωσης στους Meshuggah ενδεχομένως ένα μονοπάτι για το εγγύτερο μέλλον. Στα υπόλοιπα δέκα τραγούδια του δίσκου ο ακροατής θα βρει και άλλες μεγάλες στιγμές αλλά και λιγότερο σημαντικές στιγμές, με πατέντες από τα Nothing, Obzen, Catch Thirtythree να δίνουν πολλές φορές έμπνευση και να βρίσκουν εφαρμογή στο Immutable. Σπουδαίος δίσκος, grower, φέρει πανάξια το σπουδαίο αυτό λογότυπο στο εξαιρετικό εξώφυλλο. We are under the knife.
Είδος: Extreme Progressive Metal/Djent
Δισκογραφική: Atomic Fire Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 1 Απριλίου 2022
