Το περίφημο Knebworth Festival ήταν μια πρωτοβουλία του Freddy Bannister, και ξεκίνησε το 1974, με επικεφαλής τους The Allman Brothers Band, τους The Doobie Brothers, και άλλους μουσικούς, μπροστά σε ένα κοινό που έφτασε σε προσέλευση τους 60.000 θεατές. Τον επόμενο χρόνο η παρουσία των μυθικών Pink Floyd ανέβασε περισσότερο τη δημοτικότητα του φεστιβάλ, και υπολογίζεται πως 160.000 θεατές παρακολούθησαν συνολικά τα δυο πρώτα φεστιβάλ.
Το καυτό καλοκαίρι του 1976, το Knebworth Festival πραγματοποιήθηκε τελικά στις 21 Αυγούστου. Ο Bannister ήθελε απεγνωσμένα από την αρχή τους Led Zeppelin για headliners, όταν όμως όλες του οι προσπάθειες απέτυχαν, στράφηκε αρχικά στους Queen, προτού οι Rolling Stones δηλώσουν διαθέσιμοι. Στο μεταξύ, έχει αρχίσει η εμφάνιση του punk rock που χλεύαζε προκλητικά τον παρωχημένο rock μύθο, υπήρχε και η επικριτική στάση από τον μουσικό τύπο του Νησιού, και οι Stones θεώρησαν το φεστιβάλ μια καλή ευκαιρία να γυαλίσει το αστέρι τους που είχε αρχίσει να ξεθωριάζει.
Κλείνοντας τους Stones σαν headliners, o Bannister φρόντισε παράλληλα να επιλέξει τους υπόλοιπους καλλιτέχνες με το σκεπτικό πως δεν θα αναστάτωναν τα ονόματα τους διάσημους, ιδιοσυγκρασιακούς stars: οι σπουδαίοι Lynyrd Skynyrd και οι 10cc ήταν μεταξύ των υπόλοιπων που θα έπαιζαν νωρίτερα.
Τα soundchecks για το μεγάλο γεγονός του Σαββάτου άρχισαν από το βράδυ της Πέμπτης, μαζί και με τα προβλήματα. Οι Stones δοκίμαζαν τον ήχο τους κοντά στον περιβάλλοντα χώρο του αρχοντικού στο πάρκο, και προκάλεσαν την οργισμένη διακοπή της αρχηγού του Girl Guide (το Σώμα του Οδηγισμού, ανάλογη κίνηση με τον Προσκοπισμό που απευθύνεται σε γυναίκες). Διαμαρτυρήθηκε στον Bannister πως, εξαιτίας του θορύβου, τα κορίτσια δεν μπορούσαν να τραγουδήσουν το τραγούδι της κατασκήνωσης, και ο Bannister της είπε να ασχοληθεί η ίδια άμεσα με τον Jagger. Έχοντας προφανώς άγνοια κινδύνου, η αρχηγός ανέβηκε στη σκηνή, άρπαξε τον Jagger από το χέρι και απαίτησε να σταματήσει ο θόρυβος για να μπορέσουν τα κορίτσια της να ακούσουν τους εαυτούς τους να τραγουδούν. Η απάντηση του Jagger ήταν λακωνικά “άντε γαμήσου!”.
Ο ήχος παρέμεινε τελικά ένα σοβαρό πρόβλημα για το φεστιβάλ μέχρι και το Σάββατο, όταν τεχνικά προβλήματα οδήγησαν σε μεγάλες χρονικά καθυστερήσεις μεταξύ των αλλαγών των συγκροτημάτων, απογοητεύοντας και κουράζοντας ένα πλήθος το οποίο υπολογίστηκε πως προσέγγιζε τους 200.000 θεατές. Για την ακρίβεια, ο Bannister έκανε λόγο για 104.000 πουλημένα εισιτήρια, ενώ ο Bill Wyman των Stones υπολόγισε πως μετά τα 110.000 προπωλημένα εισιτήρια, ακολούθησαν άλλα 30.000 εισιτήρια του Σαββάτου, με το παρευρισκόμενο κοινό να υπολογίζεται από 150.000 ως και 200.000 θεατές. Παράλληλα, οι Stones είχαν επιμείνει να δημιουργήσουν μια καρναβαλική ατμόσφαιρα στο Knebworth, αλλά τελικά ο μεγάλος αριθμός των κλόουν, των πλανόδιων μουσικών, και των ηθοποιών του τσίρκου που προσλήφθηκαν, μάλλον ενίσχυσαν την πλήξη του κοινού, μεταξύ των οποίων ήταν και οι Paul McCartney, David Gilmour.
Εκείνη τη μέρα, κάποια στιγμή νωρίς, ο ντράμερ των Stones Charlie Watts ζήτησε να συναντήσει τον Ronnie Van Zant, για να του μεταφέρει ο ίδιος εκ μέρους του Jagger τον άτυπο κανόνα που όφειλε να σεβαστεί η μπάντα κατά τη διάρκεια της παρουσίας της στη σκηνή του φεστιβάλ. Στο μέσο της σκηνής είχε διαμορφωθεί μια προέκταση που έμπαινε στο πλήθος με το σχήμα της γλώσσας που ήταν το σήμα κατατεθέν των Stones. Το αίτημα στους Skynyrd ήταν να μην πατήσουν πάνω στο κομμάτι της γλώσσας όση ώρα θα έπαιζαν στη σκηνή.
Η εμφάνιση των Lynyrd Skynyrd προκάλεσε απίστευτο θόρυβο στο κοινό, αλλά και πανικό στα παρασκήνια, όπως χαρακτηριστικά θυμόταν ο Bannister. Ποτέ άλλοτε δεν είδαν πλήθος να αντιδρά με τέτοιο τρόπο σε support συγκρότημα, ενώ στα παρασκήνια όλοι αναρωτήθηκαν ποιος θα μπορούσε να ανεβεί στη σκηνή μετά από κάτι τέτοιο, ή αν θα υπήρχε κάποιος έστω να το επιχειρήσει. Τα μέλη της μπάντας με το πρώτο τραγούδι μετατράπηκαν από άγνωστα ονόματα σε μεγάλα αστέρια. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός πως η εκτέλεση του “Free Bird” στο Knebworth παρέμεινε κλασική.
Ο Ronnie Van Zant , σύμβολο του σκληροπυρηνικού southern rocker, με καουμπόικο καπέλο και πίνοντας JD, φτάνει στο μπροστινό μέρος της σκηνής, μέχρι την άκρη της γλώσσας, παραβιάζοντας την εντολή στο κλείσιμο του σετ. Αρπάζει από τα μπράτσα τα “μουλάρια” του, όπως συνήθιζε να αποκαλεί τους κιθαρίστες Gary Rossington και Allen Collins, και τους σπρώχνει μπροστά στο απαγορευμένο μέρος της σκηνής. Χτυπώντας τα δάχτυλά του, παραγγέλνει στον κιθαρίστα Steve Gaines και στον μπασίστα Leon Wilkeson να έρθουν μαζί τους. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν το κράνος της βασιλικής αστυνομίας που φορούσε ο τελευταίος, είχε κάποια ξεχωριστή, συμβολική σημασία κάτω από αυτές τις συνθήκες. Το βέβαιο ήταν πως ο Jagger και οι υπόλοιποι Stones έγιναν έξω φρενών με την καταπάτηση του κανόνα. Στην πραγματικότητα όμως δεν υπήρχε αγόρι στην Αγγλία που θα μπορούσε να υποδείξει στον Ronnie Van Zant πού θα πάει και τι ακριβώς θα κάνει.
Ο απόηχος της ιστορίας λέει πως, πέρα από την περιφρόνηση σε εγωιστικούς, ανόητους κανόνες, οι σημαιοφόροι του southern rock, σε καταπληκτική φόρμα εκείνη την εποχή, έκλεψαν τη νίκη από τους διάσημους headliners. Όσο έξοχοι και αν ήταν οι Stones σε μια μεγάλης διάρκειας εμφάνιση που ακολούθησε (και έφερε και τα ανάλογα πρόστιμα διατάραξης κοινής ησυχίας στους διοργανωτές), η ιστορία έγραψε πως τα παλικάρια από το Jacksonville πέταξαν εκείνη τη μέρα τους Stones από τη σκηνή. Όσο για την καταπάτηση του κανόνα, τα κουτσομπολιά του κοντινού κύκλου των Stones λένε πως μετά τα πρώτα οργισμένα λεπτά, ο Jagger ομολόγησε χαμογελώντας πως και αυτοί θα είχαν κάνει ακριβώς το ίδιο στη θέση τους.
