Δυο νέες κοπέλες που ξεκίνησαν μαζί από το σχολείο και εξακολουθούν να πορεύονται σε έναν κοινό μουσικό δρόμο με τη λιτή τους ευαισθησία και τη λεπτομερή τους έκφραση να κερδίζει όσους έχουν χρόνο να μην τους προσπεράσουν: αυτές είναι οι Hiraeth, η Γεωργία και η Χριστίνα, ένα ντουέτο ακουστικής folk που κερδίζει συνεχώς φίλους. Με ένα ΕΡ και το πρώτο τους άλμπουμ στο ενεργητικό τους, έχει έρθει η στιγμή να τις γνωρίσουμε καλύτερα.
Επιστρέφοντας πίσω στην αφετηρία του ταξιδιού σας, πότε ξεκίνησε αυτή η σύμπραξη και δημιουργική συνεργασία, και ποια ήταν τα ερεθίσματα που τελικά την σφράγισαν και γέννησαν τους Hiraeth;
Γνωριζόμαστε από την εφηβεία, συγκεκριμένα από το σχολείο. Πηγαίναμε στο Μουσικό Σχολείο Λάρισας και συμμετείχαμε σε μουσικά σύνολα μαζί. Παρ’ όλα αυτά η συνεργασία μας σαν μπάντα γεννήθηκε ένα βράδυ στο σπίτι της Χριστίνας. Είπαμε να βρεθούμε, να παίξουμε κομμάτια που μας αρέσουν, να τραγουδήσουμε παρέα. Με τα κοινά ακούσματα, τις διφωνίες που συνειδητοποιήσαμε ότι μπορούμε να κάνουμε, την ανάγκη να δημιουργήσουμε κάτι που να μας εκφράζει και σιγά-σιγά με μικρά βήματα κάνοντας κάποια live γεννήθηκε το “Hiraeth”.
Αν σας ζητούσαν να οριοθετήσετε τα μουσικά ιδιώματα και τους καλλιτέχνες που σημάδεψαν και προκάλεσαν τη δημιουργική σας ανάφλεξη, πώς θα προσδιορίζατε τις καθοριστικές σας επιρροές;
Η οριοθέτηση στη μουσική και ειδικά στα ερεθίσματα είναι αρκετά δύσκολη. Γιατί στην τελική δεν μας επηρεάζει ή δεν μας εκφράζει ένα μόνο είδος ή ένας μόνο καλλιτέχνης/μία μόνο καλλιτέχνιδα. Σίγουρα επηρεαζόμαστε περισσότερο από folk ακούσματα. Ίσως μια μπάντα που θα λέγαμε ότι όταν την ακούσαμε μας έβγαζε νόημα είναι οι Edward Sharpe & the Magnetic Zeros. Μάλιστα έχουμε επιλέξει ένα κομμάτι τους, το “Home” να υπάρχει πάντα στο setlist μας, μιας και ταίριαξε πολύ σε εμάς και στην έννοια του Hiraeth.
Έχοντας πάντα μια αναπλαστική δράση για τη μουσική που ακούω, και αφήνοντας τους ήχους να γίνονται εικόνες και σκηνές, τα τραγούδια σας με μεταφέρουν σε μικρά λυρικά στιγμιότυπα της αμερικανικής υπαίθρου, σε συγκεκριμένες προσωπικές κορνίζες, σε ισορροπίες εύθραυστες. Τα δικά σας ταξίδια μέσα από τη μουσική που γράφετε, πού τα τοποθετείτε;
Καταρχάς χαιρόμαστε πολύ όταν ο κόσμος μας λέει ότι η μουσική μας τους ταξιδεύει κάπου. Ότι δημιουργούνται εικόνες όπως λες. Αυτός είναι ο στόχος. Σε εμάς λειτουργεί λίγο πιο ιδιαίτερα. Ίσως μας ταξιδεύει σε παλιά στιγμιότυπα της ζωής μας. Επειδή γράφουμε για τα βιώματα μας είναι πολύ λογικό τα τραγούδια μας να μας θυμίζουν στιγμές, ανθρώπους , συναισθήματα. Παρόλα αυτά αν είναι να σκεφτούμε εικόνες και τοπία μάλλον ταξιδεύουμε πολύ στον κάμπο. Έχουμε μεγαλώσει σε αυτά τα μέρη οπότε αν ξεφύγει το μυαλό μας και το συνδέσουμε με τη μουσική μας, ο κάμπος είναι εκεί.
Βλέποντας και το αντίστοιχο βίντεο για το “Dirty Home”, η σημειολογία μου μεταφέρει μια αίσθηση αγάπης για αισθήσεις αλλά και αντικείμενα παραμελημένα αλλά με κάποιο τρόπο πολύτιμα, μια νοσταλγική εμμονή στο πέρασμα του χρόνου, και την υποτιμημένη αξία σε πράγματα που μπορούν να συνθέσουν το προσωπικό μας πεπερασμένο σύμπαν. Πόσο συγγενικά στις δικές σας σκέψεις είναι όλα αυτά;
Είναι πολύ συγγενικά με τις σκέψεις μας. Για την ακρίβεια και με τις σκέψεις της Πηνελόπης Μπράχου που έκανε το videoclip για το “Dirty Home”. To “Dirty Home” μιλάει για μια ανθρώπινη σχέση η οποία προφανώς έχει λήξει. Αλλά έχουν μείνει πίσω αναμνήσεις, συνήθειες, αντικείμενα και ίσως η ψευδαίσθηση ότι δεν έχει τελειώσει αυτή η εμπειρία. Αυτά και άλλα πολλά θέλαμε να αποτυπώσουμε στο βίντεο μας και η Πηνελόπη είχε τις κατάλληλες ιδέες που αγκάλιασαν το νόημα του single μας.
Οι συνθέσεις ακολουθούν μια λιτή και αυθόρμητη εξέλιξη και διαδρομή. Η αίσθηση που μου δίνεται είναι πως γράφετε με ένστικτο και αφήνετε την ιδέα να ολοκληρωθεί ακριβώς στα όρια του ερεθίσματος, χωρίς πολλές επεξεργασίες και επιμέρους απλώματα. Πώς προκύπτουν συνήθως οι συνθέσεις και πόσο αρκείστε στην αρχική τους μορφή;
Μέχρι πρότινος ήμασταν σε διαφορετικές πόλεις οπότε η σύνθεση των κομματιών γινόταν αρκετά περίεργα. Πολλές φορές γράφαμε τις ιδέες μας ξεχωριστά, είτε για μουσική είτε για στίχους, ηχογραφούσαμε στα κινητά μας και όταν βρισκόμασταν μπορούσαμε να τα συνδέσουμε ή να τα εξελίξουμε. Όντως το να γράψουμε ένα κομμάτι γίνεται αρκετά αυθόρμητα ειδικά στο τι προσθέτουμε σε μια αρχική ιδέα που έχουμε. Και όντως προτιμούμε να γράφουμε λιτά.
Πριν ένα χρόνο περίπου κυκλοφόρησε το πρώτο σας άλμπουμ με τον τίτλο “The Only Road I ‘ll Know”. Υπάρχει μόνο μια συγκεκριμένη ερμηνεία για τον τίτλο του άλμπουμ και αν ναι, ποιος είναι αυτός ο δρόμος;
Η αρχική σκέψη ήταν ότι θέλαμε έναν τίτλο που να αναφέρεται στο πως έχουμε στο μυαλό μας τη μουσική μας και τη μπάντα. Δηλαδή ότι ο μόνος δρόμος που ξέρουμε είναι αυτό που δημιουργούμε, αυτό που ψάχνουμε μέσα από τη μουσική μας , το “σπίτι” και ο δρόμος που μας οδηγεί η μία στην άλλη.
Αν σας ζητούσα να διαλέξετε μια ιδιαίτερη ή οριακή στιγμή της δημιουργίας του άλμπουμ που έχει μείνει έντονα στη μνήμη, ποια θα ήταν και γιατί;
To απόγευμα που γράφτηκε το Dirty Home. Είχαμε να βρεθούμε καιρό, αράξαμε στο πατρικό της Χριστίνας και το γράψαμε οριακά σε μισή ωρίτσα. Βγήκε αβίαστα και ήμασταν πολύ ενθουσιασμένες που γράψαμε κάτι καινούργιο, συνειδητοποιώντας ότι αυτό το κομμάτι θα είναι στο άλμπουμ. Άλλη μια στιγμή ήταν όταν πήγαμε με τα παιδιά στο στούντιο, τον Μπίλη και τον Άλεξ, για να γράψουμε τα full band κομμάτια. Η συνεργασία με άλλους μουσικούς, πόσο μάλλον φίλους μας ήταν αρκετά διαφορετική και ενδιαφέρουσα σαν εμπειρία.
Η ταυτότητα των Hiraeth χαρακτηρίζεται από τη σπουδαία φωνητική σας συνεργασία. Μπορείτε να μας αποκαλύψετε περισσότερες λεπτομέρειες για τον τρόπο που δουλεύετε και διαχειρίζεστε φωνητικά το υλικό σας;
Για να είμαστε ειλικρινείς δεν υπάρχει τρόπος. Βγαίνει τόσο αβίαστα το να κάνουμε διφωνίες η μία στην άλλη και να πειραματιστούμε. Είναι η φυσική μας αντίδραση πλέον, οριακά ένας τρόπος επικοινωνίας μεταξύ μας. Απλώς κάποιες φορές μέσα από δοκιμές αποφασίζουμε τι θα κρατήσουμε, σε ποια σημεία θα τις κάνουμε, ποια θα πάρει τις ψηλές νότες, ποια τις χαμηλές κ.λ.π.
Το αιώνιο δίλημμα στις θεματικές επιλογές των καλλιτεχνών είναι αν θα αφοσιωθούν σε προσωπικά ζητήματα ή αν θα ανοίξουν την κορνίζα τους σε κοινά ζητήματα (ή σε κάποιους και τα δυο). Πόσο σας επηρεάζουν όσα συμβαίνουν γύρω μας και πόσο αυτά μπορούν να περάσουν μέσα σε αυτό που κάνετε;
Μας επηρεάζουν πολύ. Γράφουμε αρκετά για προσωπικά μας βιώματα αλλά υπάρχουν κομμάτια μας που θίγουν κοινά ζητήματα και πιστεύουμε ότι ταυτίζεται το κοινό. Θέλουμε να μιλάμε και να τραγουδάμε γι΄ αυτά. Σίγουρα πάντως ανήκουμε στην κατηγορία που συνδυάζει και τις δύο επιλογές.
Ισχυρίζονται πως το σανίδι λέει πάντα την αλήθεια. Ποια είναι η ζωντανή εμφάνιση που θα ξεχάσετε δύσκολα και γιατί;
Η παρουσίαση δίσκου που κάναμε πριν λίγες μέρες. Η γιορτή μας όπως τη λέμε εμείς. Ήταν πολύ συγκινητική βραδιά. Νιώσαμε ότι λάβαμε πολλή αγάπη, χαρά, στήριξη και αποδοχή από το κοινό και από τους φίλους/φίλες που ήταν μαζί μας πάνω και κάτω από τη σκηνή.
Λειτουργώντας πια μόνιμα στην Αθήνα, ποιες είναι οι νέες ευκαιρίες που δόθηκαν, και ποια τα πράγματα που σας λείπουν;
Η Αθήνα μας έχει καλωσορίσει πολύ όμορφα και δυνατά με ωραίες ευκαιρίες για live. Τα live με Laura Jane Grace, The Baboon Show, Vodka Juniors κ.α. ήταν ευχάριστες εκπλήξεις στη νέα μας ζωή εδώ. Μας λείπει χρόνος. Χρόνος για την κάθε μια ξεχωριστά, χρόνος για να βρεθούμε και να γράψουμε ή να παίξουμε με την ησυχία μας.
Τελειώνοντας, ποια θα ήταν τα πράγματα που θα μπορούσαν να σας μεταφέρουν ένα αίσθημα δικαίωσης για τη μουσική σας;
Δικαίωση ήταν αυτό που ζήσαμε την Κυριακή στο live μας. Κόσμος χαρούμενος, συγκινημένος, αγαπημένος, με όρεξη να ακούσει τη μουσική μας. Και στο τέλος της βραδιάς να γυρνάμε σπίτια μας και να λέμε “Τι ζήσαμε ρε;”.
