HEMINA: “Romancing the Ether”

ALBUM

Αν δεν έχεις ξανακούσει το όνομα των Hemina, σίγουρα θα εκπλαγείς να μάθεις πως αυτό είναι το πέμπτο τους άλμπουμ. Μας έρχονται από το Sydney, άλλος ένας κρίκος στη μεγάλη αλυσίδα της προοδευτικής σκηνής της Αυστραλίας, και μας προσκαλούν σε μια ξεχωριστή δημιουργική συγκυρία. Το νέο τους άλμπουμ είναι η επική κατάληξη της εννοιολογικής ιστορίας που αναπτύχθηκε σε όλα τα προηγούμενα άλμπουμ τους.

Οι Αυστραλοί τολμούν μια κατάδυση στα εσωτερικά κίνητρα της οικογένειας, του νοήματος να ανήκεις σε αυτή, μέσα από ένα ψυχολογικό, ένα πνευματικό ταξίδι. Το 35λεπτο άλμπουμ χωρίζεται σε έξι κεφάλαια, και όπως δικαιολογημένα υποθέτει κανείς, είναι μια διαδρομή χωρίς σταματημό για τον ακροατή που θέλει να βιώσει ανάλογα το ταξίδι.

Η σημερινή σύνθεση του κουαρτέτου περιλαμβάνει τον Douglas Skene στα φωνητικά, τα keyboards και τις κιθάρες, την Jessica Martin στο μπάσο και τα φωνητικά, τον Mitch Coull στην κιθάρα και τα φωνητικά, και τον ντράμερ Nathan McMahon που επίσης συνδράμει στα φωνητικά. Η μουσική που έχουν επιλέξει να επιπλεύσει μέσα από ένα κράμα παράπλευρων επιρροών είναι αυτή του άμεσου, μάλλον παραδοσιακού μελωδικού progressive metal. Μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί μια μουσική που χρωστά πολλά στα πιο στρογγυλεμένα άλμπουμ των Enchant της ύστερης περιόδου ή στα πιο άμεσα τραγούδια των Dream Theater, και ένα στοιχείο που δυναμώνει αισθητά την εντύπωση αυτή είναι τα φωνητικά του Skene, που φέρνουν συχνά στο μυαλό τον Ted Leonard αλλά και τον Sean Thompson, ιθύνοντα νου των φοβερών και τρομερών Odd Logic.

Το πνεύμα των φωνητικών του Skene περιγράφει ανάλογη και τη συνολική μουσική του άλμπουμ, που είναι τρυφερή, νοσταλγική με αφηγηματική ροή, χωρίς απότομες άκρες και παράταιρες εξάρσεις. Από την άλλη αυτό δεν σημαίνει πως αφήνεται στη μονοτονία, αφού οι διάφορες συγγενικές απολήξεις των τραγουδιών κρατούν τον ακροατή ετοιμοπόλεμο συμπαίκτη στη διαδρομή. Υπάρχει όμως μα ευγένεια και γενική τρυφερότητα στο κλίμα της μουσικής. Η ευελιξία των Hemina δεν αφήνει τον ακροατή χωρίς ελισσόμενα ριφ, ενδιαφέροντες ρυθμούς και υλικό για το ανήσυχο μυαλό ενός τυπικού προοδευτικού ακροατή, αλλά δεν υπάρχει κατάχρηση σε καμιά περίπτωση. Οι φωνητικές παρεμβάσεις της Jessica Martin εμπλουτίζουν ακόμα περισσότερο την υφή της φωνητικής αφήγησης.

Σε έναν δίσκο όπου η υποδειγματική ομοιογένεια αφομοιώνει και μικρές δόσης ambience, ψυχεδέλειας, ζωντανών εγχόρδων και λιγότερη neosoul και ethnic, το αγαπημένο μου απόσπασμα είναι μάλλον το πληθωρικό και φορτισμένο τρίτο μέρος με τον τίτλο “Embracing the Clouds”, που φαίνεται να αποκαλύπτει όλα τα χαρτιά τους με ιδανικό τρόπο. Και σίγουρα η μεγαλύτερη έκπληξη είναι το “Dissolution” που ακολουθεί αμέσως μετά, με τα απόκοσμα ethnic φωνητικά και τους psytrance ρυθμούς που δεν γίνεται να μην φέρουν στο μυαλό σου το θηριώδες δεύτερο άλμπουμ των μοναδικών, επίσης Αυστραλών Lucid Planet.

Το “Romancing the Ether” είναι μια ελκυστική μουσική βόλτα με πλούτο, ευγένεια και μια ιαματική αίσθηση που γαληνεύει και ξεκουράζει τον ακροατή. Πιο κοντά σε παραδοσιακά προοδευτικά μονοπάτια, κρύβει διπλωματικά τα επιπλέον στολίδια του, περνά από το μυαλό και στοχεύει με την ένταση του συναισθήματος στη καρδιά.

Αναμφισβήτητα, το πιο ουσιαστικό, μεστό και εύστοχο άλμπουμ τους, αξίζει να κάνει το όνομά τους περισσότερο γνωστό στο αντίστοιχο κοινό.

Είδος: Progressive Metal
Εταιρεία: Bird’s Robe Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 11 Αυγούστου 2023

Facebook: https://www.facebook.com/heminamusic
Bandcamp: https://hemina.bandcamp.com/album/romancing-the-ether

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 894 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.