Tα χρόνια πέρασαν, οι εποχές άλλαξαν, μα κάποιες μουσικές αξίες παρέμειναν ίδιες, εγκλωβισμένες σε κάποια στεγανά που είναι δύσκολο να σπάσουν. Αυτό πρέπει να είχε στο μυαλό του ο Diego Merletto όταν σχημάτιζε τους The Frozen Autumn, πίσω στο μακρινό 1993, στην περιοχή του Τορίνο της Ιταλίας.
Ο Diego ήδη είχε επαφή με το χώρο του darkwave αφού συμμετείχε σε αρκετές μπάντες στην περιοχή του, σαν τραγουδιστής και πλήκτρας, όμως πάντα είχε μια ανεκπλήρωτη επιθυμία την όποια έπρεπε να εκπληρώσει.Έτσι ο Diego με την σύμπραξη του Claudio Brosi, κάνει την πρώτη προσπάθεια των The Frozen Autumn με την κασέτα “Οblivion”, αυτοχρηματοδοτόντας το όραμα του. Με την κασέτα αυτή κατορθώνουν να υπογράψουν στην γερμανική εταιρία Weisser Herbst. Έτσι φτάνουμε στο πρώτο ολοκληρωμένο αλμπουμ το “Pale Awakening” του 1995. Με αυτό το άλμπουμ οι The Frozen Autumn καταφέρνουν να μας δείξουν την δική τους εκδοχή και το πρίσμα των επιρροών που είχαν από τη βρετανική εταιρεία 4AD και τα βαθιά 80s.
Oι μελωδίες σκοτεινές, εύθραυστες και συνάμα τόσο χορευτικές. Συγκροτήματα όπως οι Sisters of Mercy, Dead Can Dance, Cocteau Twins, φιλτράρονται με έναν κινηματογραφικό τρόπο, χαρίζοντας εικόνες και μουσική, για ευαίσθητες ψυχές. Το “Pale Awakening”, αν και δεν είχε διαφημιστεί καθόλου κατόρθωσε πολύ σύντομα να “εξαφανίσει“ τις 5000 κόπιες του άλμπουμ και το κομμάτι “This Time”, να γίνει έναs darkwave ύμνος, στα club της Κεντρικής Ευρώπης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι Frozen Autumn, ως δίδυμο, να ξεκινήσουν περιοδεία κάνοντας γνωστό το σχήμα σε όλη την Ευρώπη.
Πλέον τα δεδομένα έχουν αλλάξει, ο Diego νιώθει ότι η μουσική του έχει εκτιμητές οπότε το επόμενο βήμα είναι να αλλάξει εταιρεία και να μεταφερθεί στο Μιλάνο και την Eibon Rec .Είμαστε στο 1997 και ο Diego, η ψυχή και ο πυρήνας των TFA, παρουσιάζει το επόμενο βήμα τους και ίσως το καλύτερο άλμπουμ τους (κατ’ εμέ), το “Fragments Of Memories”, ένα σύνολο από 10 κομμάτια τα όποια είναι καταδικασμένα να γίνουν κλασσικά. Η διακριτική πάντα παρουσία της, τότε, ανερχόμενης τραγουδίστριας Froxeanne, (που κάνει ντεμπούτο χωρίς να είναι ακόμη μόνιμο μέλος), δίνει τον απαραίτητο τόνο αισθησιασμού και ρομαντικότητας.
“There’s No Time To Recall”, “Dusk Is Like A Dagger”, “Don’t Cry For Me”, είναι κομμάτια που έχουν γραφτεί για να ερωτευτείς, να χωρίσεις και να χορέψεις δίχως αύριο, στίχοι που ακροβατούν σε ευαίσθητες χορδές της ανθρώπινης ψυχής. Το συγκρότημα περιοδεύει συνεχώς σε Γερμανία και Ιταλία, όπου τον Απρίλιο του 1998 στο Tenax της Φλωρεντίας ο Claudio Brosi αποχαιρετά την μπάντα. Μόνοι πλέον ο Diego και η Froxeanne, σχηματίζουν ένα side- project με το όνομα Static Movement και με το άλμπουμ “Visionary Landscapes” (Eibon Rec) το 1999, ψαχνουν τις κοινές τους καταβολές και το όραμα που έχουν από κοινού.
Εκεί πλέον με αυτό το άλμπουμ, εξελίσσουν την μουσικότητα τους που συνεχίζει να είναι βαθιά, με μια εσωτερική λυρικότητα και μοναξιά, που δεν σου αφήνει περιθώρια να αντιδράσεις, πλέον η Froxeanne έχει βρει τα συνδετικά της κομμάτια με τον Diego και μέσα από αυτή την δουλειά κατορθώνουν να εμφανίσουν και άλλες παραμέτρους όπως είναι η αγάπη τους για τα video arts που, δειλά, θα αρχίσουν να κάνουν εμφάνιση στα συναυλιακά τους δρώμενα.
Ακoλουθεί το επόμενο βήμα των TFA “Emotional Screening Device” (Eibon 2002). Mε ξεκαθαρισμένους πλέον ρόλους και αφού έχουν συνυπάρξει μουσικά με τους Static Movement, ξεδιπλώνουν πλέον την έμπνευση τους σε ένα νέο περιβάλλον, λιγότερο νέο-γοτθικό συνάμα όμως περισσότερο ηλεκτρονικό, βουτηγμένο σε ένα βιομηχανικό πάρκο με αισθήματα, ο χορός και η αξία της σιωπής είναι ακατέργαστες άξιες, που βρίσκονται εκεί για να τις ανακαλύψει ο καθένας μας, τυλιγμένα όλα σε ένα πέπλο εικονικής και συναισθηματικής απόλαυσης.
Τραγούδια όπως “Is Everything Real?”, “Silence Is Talking”, ”When You Are Sad“, ”Emotional Screening Device“ δεν γράφονται καθημερινά και αυτός είναι ο λόγος που οι TFA έχουν γίνει αγαπητοί σε τόσο σύντομο διάστημα με την μουσική τους πλέον να είναι αναγνωρίσιμη μέσα από τα ιδιαίτερα φωνητικά των TFA που εναλλάσσονται μεταξύ τους, καθώς και το ζεστό συναίσθημα που ξεχειλίζει μέσα στο παγωμένο τοπίο που μας προσφέρουν.
Έτσι, μέσα από τους ηλεκτρονικούς ρυθμούς και τις υπνωτικές τους μελωδίες, οι The Frozen Autumn περιοδεύουν ανελλιπώς με αποκορύφωμα την συναυλία στο “Paradiso” club, του Αμστερνταμ. Το 2003 οι The Frozen Autumn σταματούν την συνεργασία τους με την εταιρία Eibon και ετοιμάζονται για το επόμενο πόνημα τους. Εξακολουθούν όμως να περιοδεύουν συνεχώς και κατορθώνουν να παίξουν και εκτός Ευρώπης φτάνοντας και στην Λατινική Αμερική, σε χώρες όπως το Περού και η Χιλή, όπου πραγματικά τυγχάνουν φοβερής αποδοχής.
Τον Σεπτέμβριο του 2005 έχουμε τον επόμενο δίσκο των TFA “Is Anybody There?” από τις Pandaimonium Rec., Twilight Rec. και Gravitator Rec. Το πλαίσιο υπάρχει και πλέον ο ερωτισμός και το βαρύ ηλεκτρονικό πέπλο πλέκονται ιδανικά σε ένα χορό δίχως αύριο. Ο Diego, απελευθερωμένος χτίζει τις μελωδίες του, όμως όχι μόνος γιατί μουσικά έχει το άλλο του μισό. Η Froxeanne είναι το θηλυκό alter ego του και όλα πλέον είναι αρμονικά. Στα υπόψει κι οι συνεργασίες που κάνουν με συγκροτήματα όπως οι Clan Of Xymox, από τον χώρο του gothic rock και με τους πιο ηλεκτρονικούς, dust Of basement, που φανερώνουν το πνεύμα της εξέλιξης και της προόδου. Τραγούδια όπως το “ Static Cold “, “Venetian Blinds “,” Guardian Angel“ και “Polar Plateau“ έχουν έρθει για να στοιχειώσουν τις ιδιαίτερες μας σκέψεις και τα μοναχικά βράδια μας.
Είναι ο πιο αναγνωρίσιμος δίσκος τους και το αποτέλεσμα είναι στις περιοδείες που θα κάνουν να φτάσουν μέχρι την Ανατολική Ευρώπη και σε δυο αλησμόνητες συναυλίες το 2006 στην Πετρούπολη και την Μόσχα.Τα επόμενα 3 χρόνια οι TFA απασχολήθηκαν με περιοδείες και με την μεγάλη τους αγάπη που ήταν τα video art και τα grafic layaouts τα όποια εξελίχθησαν καθόλα την διάρκεια των shows που έδινε με τους TFA, άλλωστε πλέον ήταν αναπόσπαστο κομμάτι έμπνευσης και δημιουργίας, για την μουσική των Frozen Autumn. Το 2007 έχουμε την προσθήκη του Stefano Nieri, ο οποίος συνδράμει καθοριστικά στο συγκρότημα. Για να φτάσουμε το 2009 στην προσθήκη στα πλήκτρα του “The Count” (από το electronic solo project Nabla Operator).
Με τέσσερα μελή πλέον στο συγκρότημα (δεν κράτησε πολύ το συγκεκριμένο line-up) φτάνουμε το 2010 στο διπλό DVD “Seen From Under Ice” (Twilight Rec., Μάρτιος 2010), εκεί το συγκρότημα εμφανίζει το σύνολο των μεγαλυτέρων επιτυχιών του ντυμένα με video art και grafic layaouts. Επίσης στα τέλη του ιδίου έτους έχουμε την εμφάνιση του νέου τους EP “Rallentears” (Calembour Rec), τέσσερα νέα κομμάτια από τον επόμενο δίσκο προστίθενται στο νέο κεφάλαιο που θέλουν να ανοίξουν, στην δική τους Frozen-Wave σκηνή, όπως χαριτολογώντας αναφέρουν περιγράφοντας το δικό τους Ice-Cold- Wave, σαν ένα ξεχωριστό είδος μουσικής.
Έτσι, στις 30 Νοέμβριου του 2011, η μπάντα επιστρέφει με νέο ολοκληρωμένο άλμπουμ το “Chirality” (Calembour Rec). Με το πέμπτο τους δημιούργημα οι The Frozen Autumn, ώριμοι και κατασταλαγμένοι, καταφέρνουν να οπτικοποιήσουν το όραμα τους, εμφανίζοντας εικόνες από μια πιο αισιόδοξη πτυχή της καλλιτεχνικής τους έκφρασης, είναι πλέον πιο pop-dance οι φόρμες τους και το περιβάλλον το όποιο λειτουργούν ως τετράδα τους κάνει πιο συναισθηματικά ασφαλείς και αυτό φαίνεται στο συγκεκριμένο άλμπουμ, όπου βλέπουμε από χαραμάδες προς την αισιοδοξία.
Τραγούδια όπως τα “Before The Storm”, “Sidereal Solitude“, “Chirality”, ”Breathtaking Beauty”, ξεχωρίζουν και γίνονται επιτυχίες και dance–hit σε όλα τα club της Κεντρικής Ευρώπης.
Τον Δεκέμβριο του 2014 έχουμε ένα νέο EP με τίτλο “Lie in Wait” (Calembour Rec). Πλέον το συγκρότημα δεν είναι τετράδα μα έχει μείνει οι Diego και Froxeanne. Τον επόμενο χρόνο έχουμε την συλλογή “Time Is Just A Memory” (Dark Entries Records). Καταλήγοντας φτάνουμε στον Νοέμβριο του 2017 όταν και κυκλοφορεί η τελευταία τους δουλεία “The Fellow Traveller” (Echozone/Soulfood and Metropolis Records).
Ως μουσικό ζευγάρι πλέον, αποφασίζουν να συνεχίσουν μονοί τους τον δρόμο που έχουν χαράξει, με έναν δίσκο επιστροφή στα παλιά με ρυθμούς και ήχο που αναπνέουν στη δεκαετία του “80“, με έναν αέρα σύγχρονης αισθητικής και μια παράγωγη για σεμινάριο, νιώθεις ότι ζεις σε μια μητρόπολη πνιγηρή, όπου είσαι καταδικασμένος να επιβιώσεις, πρώτα από όλα από τον σύγχρονο εαυτό σου, τα synths και οι λυρικές μελωδίες είναι η μονή λογική πυξίδα σε αυτό το αβέβαιο περιβάλλον που σε ταξιδεύουν οι TFA. Ήδη από το άλμπουμ έχουν ξεχωρίσει τα “Tomorrow’s Life”, “Your Touch”, “I Love You But I’ve Chosen Synthesizers” καθώς και μια εξαιρετική διασκευή στον David Bowie με το “Loving the Alien”.
Το άρθρο αυτό είχε δημοσιευτεί αρχικά στο Rockway.gr.
