Η σχέση μου με την μουσική του Adrian Hates, ξεκινάει από πολύ παλιά, συγκεκριμένα από το 1996 όπου και άκουσα για πρώτη φορά το δεύτερο album των Diary Of Dreams, “End Of Flowers”. Στα ψηφιακά αυλάκια εκείνου του δίσκου, βρήκα τον ιδανικό σκοτεινό ήχο, ακριβώς όπως τον φανταζόμουν πριν καν τον ακούσω – μια ασύλληπτη ισορροπία darkwave, gothic rock και μελαγχολικού electro με τη φωνάρα του Adrian σε πρωταγωνιστικό ρόλο, στίχους που επιβιβάζονται απευθείας στις σωστές αρτηρίες και απαράμιλλη αισθητική στο artwork των κυλοφοριών. Με τέτοια χαρακτηριστικά, οι DoD δεν άργησαν να γίνουν λατρεία τυφλής πίστης.
Το τέλος της δεκαετίας του ‘90 και η πρώτη πενταετία των ‘00s, ήταν σίγουρα το peak της γερμανικής μουσικής μηχανής σκοτεινών Ονείρων, με albums όπως τα “Psychoma?”, “One Of 18 Angels” και “Freak Perfume” (αν και εγώ προσωπικά θεωρώ ότι τα “δεκάρια” είχαν ξεκινήσει από το “End Of Flowers”) και τις πρώτες εμφανίσεις στη χώρα μας (τι αναμνήσεις από το Mad Club το 1998, μπράβο ρε Βάσω) που ήρθαν να σφραγίσουν αυτό τον ήδη άρρηκτο δεσμό με τις δημιουργίες του Adrian και της μπάντας του.
Ο Adrian ήταν και είναι εμπνευσμένος καλλιτέχνης, εργατικός και με όραμα και έτσι, δεν με απογοήτευσε ποτέ μουσικά, αλλά ούτε και από θέμα συχνότητας κυκλοφοριών, αφού μέσα σε 29 χρόνια μέχρι σήμερα, μας χάρισε 14 albums, 2 EP, 6 singles, 4 συλλογές, 2 live albums και μια πολύ ιδιαίτερη ακουστική συλλογή. Φυσικά και κάθε κατάθεση δεν είχε την ίδια δυναμική και το ίδιο ψυχικό αντίκτυπο, αλλά ακόμα και στις πιο αδιάφορες, ίσως επαναλαμβανόμενες και πιο βαρετές στιγμές τους (που κυρίως επικεντρώνονται στα τελευταία δέκα χρόνια), οι Diary Of Dreams έγραφαν μουσική που συνέχισε να αγγίζει ευαίσθητες χορδές και που άλλες μπάντες θα ζήλευαν. Και για πρώτη φορά μέσα σε αυτές τις δεκαετίες, η απουσία κράτησε σχεδόν έξι χρόνια. Σαφώς και το κενό αυτό ξενίζει αφού δεν είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν, ίσως όμως ήταν για καλό, τελικά;
Η χαρά και η συγκίνηση ήταν μεγάλη όταν απέκτησα το “Melancholin”, γιατί έφτασε στα χέρια μου σε CD πριν καν ανοίξω κάποιο φάκελο με mp3 και wav αρχεία στο e-mail μου, οπότε ήδη μια αύρα 20-25 χρόνων πριν φύσηξε στο πρόσωπό μου, φέρνοντας αναμνήσεις. Το πρώτο πάτημα του “play” με έφερε αντιμέτωπο με το “Mein Werk Aus Zement”, ένα τραγούδι αντάξιο εισαγωγής DoD album, μια που ο Adrian πάντα ήταν (και είναι) μεγαλόπρεπος, επικός, κινηματογραφικός στα openers των δίσκων του. Είχα καιρό να ανατριχιάσω έτσι με τραγούδι τους και το repeat χρειάστηκε μερικές φορές μέχρι να περάσω στα δύο επόμενα, τα υπέροχα singles “The Secret” και “Viva La Bestia”, για να συνειδητοποιήσω τι άκουγα επί σχεδόν επτά λεπτά: ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ποτέ ο κύριος Hates, ένα έπος που αυτόματα μπαίνει στα “Best Of” των DoD.
Τα “Gedeih & Verderb” και “The Fatalist” που ακολουθούν, όπως και το πιο pop “My Distant Light” ανάμεσά τους, δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας στην διαπίστωση ότι οι DoD έχουν πιο ανεβασμένα bpm και χορευτική διάθεση στους ρυθμούς τους από ό,τι στα τελευταία albums, πάντα με την χειρουργική ισορροπία της μελαγχολίας και του σκοταδιού που αναδύονται από τα τραγούδια, γεγονός που μου έφερε στο μυαλό την εποχή του “Freak Perfume” και “PaniK Manifesto”.
Η πρώτη φορά που οι τόνοι χαμηλώνουν είναι ουσιαστικά στο “All Is Fragile”, μια bittersweet μπαλάντα που μου θύμισε a-ha και που κατάφερε να με συγκινήσει με την πρώτη κιόλας ακρόαση. Πραγματικά απόλαυσα τα φωνητικά του Adrian σε αυτό, ένα performance διαφορετικό από αυτό που κυρίως μας έχει συνηθίσει. Αυτή η θλιμμένη αίσθηση, παραμένει στο πανέμορφο και instant favorite “Welt Aus Porzellan” αλλά και στο “Tränenklar”, το requiem που κλείνει το “Melancholin”. Last but not least, ιδιαίτερη μνεία στο (επίσης άμεσα αγαπημένο) “Beyond The Void”, που με ανατρίχιασε με το “Psychoma?” άρωμά του.
Σχεδόν έξι χρόνια κενό λοιπόν μεταξύ του “Hell In Eden” και του “Melancholin” και οι Diary Of Dreams επέστρεψαν με το καλύτερό τους album εδώ και τουλάχιστον 17 χρόνια, ασχέτως αν ποτέ δεν απογοήτευσαν στο ενδιάμεσο, απλά ίσως κούρασαν. Εδώ, βρήκαν όλη την έμπνευση που τους έκανε πριν δεκαετίες μοναδικούς στο είδος τους, ένα είδος που δημιούργησε ο ίδιος ο Adrian μέσα από το όραμα και τα όνειρά του και που κατέστησε την μουσική του σημαντική για κάποιους από εμάς. Και φέτος με το “Melancholin”, μας έκανε πάλι ευτυχισμένους με ένα album φρέσκο και ταυτόχρονα γεμάτο νοσταλγία, που μετά από άπειρες ακροάσεις, κερδίζει τη θέση του ανάμεσα στα πιο αγαπημένα DoD δημιουργήματα και σίγουρα, στην λίστα των top της χρονιάς.
“And when you wait for what is lost…”
Είδος: Darkwave, electro, gothic
Δισκογραφική: Accession Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 24 Φεβρουαρίου 2023
