DEF LEPPARD: “Drastic Symphonies”

ALBUM

DEF LEPPARD

Οι Def Leppard, η παρέα που γυρνάει στο άκουσμά της πολύ ευχάριστα τα συναισθηματικά ρολόγια πίσω στο χρόνο, φαίνεται να είναι ιδιαίτερα δραστήρια το τελευταίο διάστημα. Όντας μάλιστα σε παγκόσμια περιοδεία, που δυστυχώς και αυτή δε θα περάσει από τη χώρα μας, εξέδωσαν πέρυσι το πιο πρόσφατο studio album τους, το “Diamond Star Halos”, με συνήθη μέχρι τότε την επταετή αναμονή, διάστημα μεταξύ των τριών τελευταίων δημιουργημάτων. Ακόμα ακόμα μόλις κυκλοφόρησαν και ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο, με τίτλο “Definitely: The Official Story of Def Leppard”.

Αυτή την φορά είχαμε νέα τους αρκετά νωρίτερα, αφού δεν πέρασε ένας χρόνος και μας παρέδωσαν ένα πρωτοφανές για τους ίδιους, μα ταιριαστό για την μουσική που έχουν δημιουργήσει ανά τις δεκαετίες, πόνημα. Πρόκειται για το “Drastic Symphonies”, που όπως ο τίτλος παραπέμπει, έχει να κάνει με την συμμετοχή συμφωνικής ορχήστρας και συμβολή αυτής στην απόδοση επιλεγμένης μουσικής τους, από την τεσσαρακονταπενταετή και πλέον, καριέρα τους.

Φυσικά, δεν άφησαν κάτι στην τύχη του και τώρα, «επιστράτευσαν» την εκπληκτική The Royal Philharmonic Orchestra, τον βραβευμένο μαέστρο Robert Ziegler και επέλεξαν τραγούδια κατά μήκος της τεράστιας διαδρομής τους στο χώρο της δισκογραφίας, για το «πλάσιμο» του τελικού αποτελέσματος.

Με το “Hysteria” δικαιωματικά και επιβλητικά να δεσπόζει στο ένα τρίτο του “Drastic Symphonies”, η πάντοτε ενδιαφέρουσα (προ κρίσεως του επιτυχημένου του πράγματος) σύμπραξη κλασσικού και «ηλεκτρισμένου» ήχου, φρονώ εδώ οδήγησε σε θετικού προσήμου αποτέλεσμα. Η φωνή του Joe Elliott φέρνει στο μυαλό του ακροατή τη «νοσταλγική θέρμη» της εποχής των παλαιότερων συνθέσεων, όπως π.χ. του “Hysteria” ή του “Love Bites”.

Η, εκτός κριτικής, απόδοση της φιλαρμονικής ορχήστρας, οποία ηχογραφήθηκε στα θρυλικά Abbey Road Studios, τα έξτρα στοιχεία σε σημεία, όπως η ανατολίτικη εισαγωγή στο “Turn to Dust”, αλλά και η συμβατότητα, ως επί το πλείστον, της μουσικής της μπάντας με τον κλασσικό ήχο, δημιούργησε ένα καλαίσθητο, «ηχητικό αμάλγαμα». Το ντουέτο με την Emm Gryner στο “Pour Some Sugar on Me”, είναι ίσως το σημείο που ενδεχομένως να φανεί παράταιρο ή «δύσπεπτο» σε κάποιους, όντας και το μόνο κομμάτι που υπόκειται στην μεγαλύτερη «παραμόρφωση».

Η συνολική «εικόνα» του “Drastic Symphonies” αποτιμάται θετικά και ήταν μία φυσική και λογική κίνηση του group. Ιδιαίτερα οι fans δεν πρόκειται να απογοητευθούν ούτε από τις επιλογές που εμπεριέχει, ούτε από το τελικό αποτέλεσμα αυτών.

Tracklist:
Turn to Dust
Paper Sun
Animal
Pour Some Sugar on Me (Stripped Version)
Hysteria
Love Bites
Goodbye For Good This Time
Love
Gods of War
Angels (Can’t Help You Now)
Bringin’ on the Heartbreak
Switch 625
Too Late for Love
When Love & Hate Collide
Kings Of the World
Have You Ever Needed Someone So Bad* (Bonus track στις εκδόσεις βινυλίου & Atmos)

Είδος: Hard Rock
Εταιρεία: Universal Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 19 Μαΐου 2023

Def Leppard online:
Official Page
Facebook
Instagram
Twitter
YouTube Channel

Avatar photo
About Σταύρος Βλάχος 576 Articles
Born in a shiny, Athens West Coast’ s town …. την χρονιά που κυκλοφόρησαν κάποια «μνημεία» της metal και rock (“Let There Be Rock”, “Bad Reputation”, “Sin After Sin”, “Spectres” and “Love Gun”). Πορεύθηκε μεταξύ Metallica, Sepultura, Iron Maiden, Raw Silk, Sacred Reich, Black Sabbath, DIO, Whitesnake, Obituary, Led Zeppelin, Megadeth, Savatage, AC DC και Rainbow, πριν «χαθεί» στον «κόσμο» του Jim Matheos, των Fates Warning και φτάσει να «ανακαλύψει» τον «τόπο» καλύτερων ανθρώπων, μέσω των The Paradox Twin. Ευχαριστεί τον μεγαλοδύναμο που έχει ακούσει live τον DIO, τους Black Sabbath και τους AC DC εν έτει 2009 και που πιτσιρίκος «έλιωνε» τα αγαπημένα του “....And Justice for All”, “Parallels”, “Silk Under the Skin” και “Rust in Peace”. Η ζωή γίνεται ομορφότερη αν στοχάζεσαι ότι «Ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα», και επιχειρείς να εφαρμόσεις το “Carpe Diem”, προσπαθώντας να παραμείνεις άνθρωπος, σε μία εποχή που αυτό φαντάζει η σημαντικότερη πρόκληση και η μόνη «επανάσταση». Αν η ζωή ήταν ταινία, θα έπρεπε να είναι ένα «μείγμα» του «Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών» και της «Λίστας του Σίντλερ» και να «εμποτίζεται» συνεχώς με την πανέμορφη εικονοπλασία του λόγου του Καζαντζάκη στο «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται». Τί κι αν έχει αντικρύσει ουρανούς σε ωκεανούς και πόσες θάλασσες, εκείνος ο μοναδικός, από το μπαλκόνι της παιδικής του ηλικίας στο ορεινό Ρωμανό κοντά στο Σούλι, θα παρέχει πάντα την σημαντικότερη, πιο «μεστή» γαλήνη ψυχής. Όταν δεν ψάχνει μουσικές, θα «σκάει» τη στρογγυλή «θεά», που «εκτόξευσε» ο goat MJ ή θα «ψυχοθεραπεύεται» πάνω σε μία “forty eight”, ατραπό για την «σωτηρία της ψυχής».