Είναι πάντα φιλόδοξο το εγχείρημα για κάθε καλλιτέχνη να μπορεί με αποκλειστικά “όπλα” στη φαρέτρα του την φωνή και μια ακουστική κιθάρα, να κρατήσει το κοινό “ζωντανό” και να δώσει νόημα στην παρουσία του στο σανίδι για μιάμιση ώρα. Αν θα έπρεπε να διαλέξουμε υποψηφίους για κάτι τέτοιο, η Anneke Van Giersbergen σίγουρα θα φιγουράριζε στις πρώτες θέσεις. Και όταν μάλιστα στις περισσότερες “δουλειές” της το ορχηστρικό κομμάτι έχει νευραλγικό ρόλο, ενώ η μπάντα της την ακολουθεί στα περισσότερα show στην Ολλανδία, η προδιάθεση για το event ήταν μάλλον συγκρατημένη.
Όλες αυτές οι σκέψεις γρήγορα εξαφανίστηκαν όταν οι πρώτες νότες της “ταπεινής” της κιθάρας και οι ήχοι της μοναδικής της φωνής, απλώθηκαν στο Circus αγγίζοντας πειστικά τους παρευρισκόμενους. Που σε μια βραδιά με αρκετά live στην πόλη και την ευρύτερη περιοχή, η προσέλευση ήταν σίγουρα ικανοποιητική μιας και όσα διαθέσιμα τραπέζια είχαν στηθεί γέμισαν σχετικά γρήγορα. Οι περισσότεροι την γνώρισαν από την παρουσία της στους “The Gathering”, για αρκετούς όμως αυτήν ήταν η πρώτη “επαφή” που είχαν μαζί της.
Ιδιαίτερα εκφραστική, με το αφοπλιστικό χαμόγελο και το ιδιαίτερο ταπεραμέντο της , “τρέφονταν” απεριόριστα από την επικοινωνία με το κοινό, που αρχικά ήταν ελαφρώς φειδωλό στις αντιδράσεις του. Οι άγνωστες ιστορίες του παρελθόντος της που εκμυστηρεύονταν συχνά πυκνά και η αποκάλυψη αρκετών προσωπικών στιγμών και σκέψεων, ήταν αρκετές για να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα. Και δεν θα μπορούσε να λείπει η αναφορά στον ήλιο και το φαγητό της πατρίδας μας, αλλά ούτε και η πρώτη φορά που επισκέφτηκε τη Λάρισα (σε ένα “περίεργο” χώρο όπως είπε) με τους “The Gathering”.
Έχοντας “δουλέψει” αρκετά όλα αυτά τα χρόνια πάνω στην διασκευή των πρωτότυπων εκτελέσεων κομματιών και την “μεταφορά” τους στη σκηνή ενός ακουστικού live, επέλεξε να παρουσιάσει ένα πολυποίκιλο σετ, που ανεξαρτήτως “προέλευσης” συνδέονταν με δικά της ανεξίτηλα βιώματα. Από τη μια η προσωπική της δισκογραφία από το “Circles” του πρώτου album έως το πιο φρέσκο “When I Die” του πρόσφατου EP (που λόγω θεματολογίας αστειεύτηκε ότι προτιμούσε αν μπορούσε να χρησιμοποιήσει growls), άλλα βαθύτατα συναισθηματικά (“Love You Like I Love You”, “Losing You”,”She”) και κάποια αυθόρμητης έμπνευσης (“I Saw a Car”). Με το “My Mother Said” ανέλυσε χιουμοριστικά τις σχέσεις παιδιών – γονέων, ενώ για το encore επέλεξε το “Hurricane” κατόπιν “λαϊκής” απαίτησης.
Από την άλλη κι ενδιάμεσα όλων των παραπάνω, δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα αγαπημένα της από την “The Gathering” εποχή, “The May Song” και “Saturnine” που ενθουσίασαν νοσταλγούς της μπάντας και τραγουδήθηκαν με θέρμη. Το metal στοιχείο που δεν έκρυψε ότι κυριαρχεί στις προτιμήσεις της, “εκπροσωπήθηκε” επιπλέον από το “Changes” των Black Sabbath και o φολκ λυρισμός από το “Valley of the Queens” των Ayreon. Δύο προσωπικότητες που επηρέασαν την ιδιοσυγκρασία της είχαν την τιμητική τους, η Sinead ‘O Connor με το συγκινητικό “Nothing Compares 2 U” και η Kate Bush με μια αριστουργηματική ερμηνεία του “Running Up That Hill”. Μια ποπ επιτυχία που δεν έλειπε ποτέ από συλλογή επιτυχιών των ‘80 στο αυτοκίνητό της ακολούθησε (“Foreigner – I Want to Know What Love Is”) κι ένα ποιητικό κομμάτι όπως χαρακτήρισε το “November Rain” των Guns ‘n Roses, θα έκλεινε τον κύκλο των διασκευών (αν και ποίηση και Axl στην ίδια πρόταση της φάνηκαν “κάπως”) με πιο ενεργητική τη συμμετοχή του κόσμου.
Στα αξιοσημείωτα της βραδιάς μια παρέα Ολλανδών που γρήγορα εντόπισαν οι “κεραίες” της Anneke (μάλιστα ένας εκ των οποίων προέρχονταν από περιοχή δίπλα στη γενέτειρα πόλη της), αλλά και μια τούρτα γενεθλίων που “προσγειώθηκε” σε τραπέζι για εορτασμό γενεθλίων 16χρονης κοπέλας (το βλέμμα της Anneke απερίγραπτο).
Η περιοδεία που ξεκίνησε εδώ και λίγο καιρό με αλλεπάλληλες συναυλίες στην Ολλανδία μεταφέρθηκε στη χώρα μας και συνεχίζεται και σε άλλες βαλκανικές χώρες. Ανεξάρτητα της ποιοτικής “υπεροχής” μιας πλήρους μπάντας σε σχέση με ένα ακουστικό live (και μάλιστα με μόνο μια κιθάρα), άπαντες μυημένοι στην υπερδραστήρια διαδρομή της Anneke φαίνεται ότι το απόλαυσαν. Γιατί παρά το πέρασμα των χρόνων, το ξεχωριστό ηχόχρωμα της φωνής της όχι μόνο παραμένει αναλλοίωτο, αλλά συνεχώς εμπλουτίζεται με νέες ηχητικές “αποχρώσεις”, “επισκεπτόμενο” απέραντα μουσικά “τοπία”. Όλες οι λεπτομέρειες της εμφάνισής της σχεδιάστηκαν στο ακέραιο στα 90 λεπτά περίπου που διήρκησε το show.
Η παράδοση των συχνών εμφανίσεων στην Ελλάδα και δη στη Λάρισα καλά κρατεί, με την κρυφή ελπίδα το 30 ετών “Anniversary Mandylion Show” που προγραμματίστηκε για την ώρα μόνο για την Ολλανδία, να περάσει και από τη χώρα μας. Οι προοπτικές είναι ιδανικές.
