Αίμα, φωτιά και τσεκούρι…
Για την Εγγλέζικη συλλογή «Metal for Muthas» (ΕΜΙ – ΕΜC 3318, 1980) θα πρέπει κάποια στιγμή να γίνει ιδιαίτερο αφιέρωμα, καθόσον γνώρισε στο άφωνο (τότε) κοινό της Βρετανίας δέκα (10) άγνωστες μπάντες από λυσσασμένους πιτσιρικάδες που αφομοιώνοντας έξυπνα τις διδαχές των «δασκάλων» Cream, Black Sabbath, Deep Purple και Led Zeppelin, παρουσίαζαν την αυστηρά δική τους εκδοχή για το μεταλλικό ροκ, παίζοντας δικά τους κομμάτια χωρίς ούτε μία διασκευή και χαράζοντας έτσι χωρίς ούτε και οι ίδιοι να το ξέρουν το όργωμα για την σπορά του New Wave Of British Heavy Metal (NWOBHM). Το 2ο κομμάτι στην β΄πλευρά λοιπόν τούτου του δίσκου είναι το Baphomet από τούς Angel Witch, μια μπάντα που άξιζε πολλά και θα μπορούσε να πετύχει ακόμα περισσότερα…
Φτιάχτηκαν στο Λονδίνο το 1976 από τους: Kevin Heybourne (guitars, lead vocals) , ο οποίος με το επιβλητικό του παρουσιαστικό (μακριά ξανθά μαλλιά) θύμιζε τον Michael Schenker (αν και καμμία σχέση στο παίξιμο αλλά σίγουρα με πολλές κατακτήσεις στο γυναικείο φύλο…), Kevin Riddles (bass, keyboards, backing vocals) και τον πολύ καλό ντράμερ Dave Hogg με το επιβλητικό παίξιμό του να ξεχωρίζει αμέσως και θα μεγαλουργούσαν στην EMI που τους έκανε συμβόλαιο το 1980, αν στο μεταξύ δεν τα «έκανε θάλασσα» ο μάνατζέρ τους Ken Heybourne (αδελφός του κιθαρίστα) και οδηγούσε το μοναδικό τους single «Sweet Danger» στο № 75 των UK Singles Chart, καβατζάροντας θέση στο βιβλίο Guinness για «την χαμηλότερη θέση στο chart της εποχής»!! Φυσικό ήταν μετά από αυτό η ΕΜΙ να τους διώξει, αλλά για καλή τους τύχη τους περίμενε η Bronze που υπέγραψε αμέσως μαζί τους.
Επηρεασμένοι σφόδρα από τους Black Sabbath αλλά και από το πανκ με ανακατεμένα στοιχεία από prog (όπως και οι Maiden) και συνδυάζοντας τον κάθε λογής αποκρυφισμό, μαγεία και μυθολογία (ξεκινώντας απ΄ το όνομά τους) στους στίχους τους έδιναν την εντύπωση ότι η κόλαση ήταν ένα πικ νικ γι΄αυτούς κι ήταν έτοιμοι να βομβαρδίσουν τον κόσμο με τις ναπάλμ τους (γιατί για τέτοια τραγούδια μιλάμε). Και ναι, ήταν μεγάλη επιρροή για τις επερχόμενες black metal μπάντες καθώς ο Dave Mustaine (Megadeth) υπήρξε fan τους και διασκευάστηκαν από πολλούς «ομοϊδεάτες». Ήταν καλοδεμένη μπάντα, πλην όμως οι συνθέσεις τους «δεν έλεγαν και πολλά» καθόσον δεν είχαν πίσω τους έναν Steve Harris για να τους γράφει αριστουργήματα, αλλά τα περίφημα εξώφυλλά τους δημιούργησαν ολόκληρη σχολή στους «metal γραφίστες»:
1.) Angel Witch
Track listings: Angel Witch – Atlantis – White Witch – Confused – Sorcerers – Gorgon – Sweet Danger – Free Man – Angel of Death – Devil’s Tower.
Δισκογραφική Εταιρεία \ №: Bronze BRON 532
Παραγωγή: Martin Smith
Έτος Κυκλοφορίας: 1980
Και μια και μιλήσαμε προηγουμένως για εξώφυλλα, ο θαυμάσιος πίνακας του John Martin με τίτλο «The Fallen Angels Entering Pandemonium» που κοσμεί τούτο το ντεμπούτο φέρει το λογότυπό τους με γοτθικά γράμματα μέσα σε μια πυρακτωμένη γη όπου όλα καίγονται με ένα δειλό ήλιο να ξεπροβάλλει μέσα στους καπνούς και στις φλόγες! Φλεγόμενες όμως είναι και οι κιθάρες που ακούμε εδώ και δικαίως έχρισαν τον δίσκο ως «…the first panoramic black metal statement of the modern era…» κατά το ιντερνετ, πλην όμως δέχτηκε αμφιλεγόμενες κριτικές στην εποχή του, πράγμα αναμενόμενο καθώς δύσκολα κατανοείς τους στίχους από τα φτωχά φωνητικά (πλην του ρεφρέν) και σίγουρα ένα πιο καλό λαρύγγι θα τα πήγαινε καλύτερα.
Οι συνθέσεις όμως λάμπουν:
Το opening track Angel Witch σίγουρα αποτέλεσε ένα από τα highlights τους με τις φοβερές στροβιλιζόμενες κιθάρες του. Μήπως εδώ διδάχτηκαν από τις μπάντες που έβγαλαν κομμάτι με τίτλο το όνομά τους (Sabbath, Maiden, Public Image, Bad Co. κλπ.) και δοξάστηκαν αργότερα; Το δυναμικό και γεμάτο λύσσα Atlantis είναι πιο πολύ punk (κι ας κλέβει λίγο από Motörhead) παρά metal που προσδοκά την «ανάδυση της Ατλαντίδας», αλλά τα φωνητικά του Heybourne είναι μεγάλο μείον (σαν να μιλάει στο τηλέφωνο ακούγεται…), ενώ το σχεδόν πεντάλεπτο White Witch κυλά σε μειντενικό στυλ (μοιάζουν σε πολλά με τους Maiden στον «πομπώδη» χαρακτήρα των τραγουδιών τους καθώς άντλησαν πολλά στοιχεία από το prog) παρά τα ουρλιαχτά που πασχίζουν και «ζορίζονται» να βγουν και προτρέπουν «κάψτε την λευκή μάγισσα»!
Και επειδή είπαμε πιο πάνω ότι οι Sabbath ήταν οι μέντορές τους, λογικό είναι να τους διακρίνουμε ως βασική επιρροή στο Confused που περιέχει τα πρώτα ψήγματα του black metal, στο ασύλληπτο Sorcerers και highlight των live τους και στο instrumental closing track Devil’s Tower όπου μας αποχαιρετούν από τον πύργο του διαβόλου ατενίζοντάς μας περιφρονητικά.
Η γοργώ η μέγαιρα από την μυθολογία μας γέννησε το μέτριο Gorgon, το άπαιχτο speed metal “Sweet Danger” θα ανάγκαζε τους Motörhead να τους αγκαλιάσουν, αλλά η φωνή του Heybourne (εξακολουθεί να) είναι χάλια, η power metal μπαλάντα “Free Man” στα χέρια των Rainbow θα μεταμορφωνόταν σε ύμνο και το τρίτο highlight των live τους “Angel of Death” σπέρνει ξανά τις φύτρες του black metal κάνοντας τα στόματα της εποχής να χάσκουν ορθάνοιχτα σε κάτι (ακόμα) πρωτόγνωρο τότε, χαιρετίζοντας τον άγγελο του θανάτου ως επιστήθιο φίλο τους για πάντα και όση μελαγχολία κρύβει, άλλο τόσο λυσσομανάει να προλάβει να τα πει πριν τον πάρει ο χάρος. Ένας ύμνος που διασκευάστηκε αργότερα από τους Exodus.
Φανταστικό metal classic ντεμπούτο με το ένα κομμάτι καλύτερο από το άλλο αλλά…την ίδια εποχή βγήκε και το πρώτο των Maiden και εκεί φωνή έκανε ο θρυλικός Di’ Anno και λογικό ήταν να τους υποσκελίσει και να επιφέρει φτωχές πωλήσεις που ανάγκασαν την Bronze να τους διώξει και την μπάντα να διαλυθεί (για πρώτη φορά…).
2.) Screamin’ ‘n’ Bleedin’
Track listing: Whose to Blame – Child of the Night – Evil Games – Afraid of the Dark – Screamin’ ‘n’ Bleedin’ – Reawakening – Waltz the Night – Goodbye – Fatal Kiss – U.X.V.
Δισκογραφική Εταιρεία \ №: Killerwatt KILP 4001
Παραγωγή: Les Hunt
Έτος Κυκλοφορίας: 1985
Ο Heybourne μαζί με τον Hogg (και τα φοβερά ντραμς του) ξαναμάζεψε το 1984 την μπάντα φέρνοντας τους David Tattum (lead vocals, guitars) και Peter Gordelier (bass). Και αφενός η επιλογή του Tattum στο μικρόφωνο ήταν ευστοχότατη καθόσον υπερτερούσε κατά πολύ του αρχηγού, αλλά και η ρυθμική του κιθάρα υποσκελίζει τα πάντα δρώντας σαν lead σε όλο τον δίσκο με τις ευλογίες φυσικά του νέου παραγωγού Hunt, αφετέρου όμως η «Αμερικάνικη» χροιά στο τραγούδι και στις τονικότητές του προδίδει την αναζήτηση μεγαλύτερου ακροατήριου. Πώς να το πετύχουν όμως αυτό όταν ο δίσκος βγήκε στην ανεξάρτητη Killerwatt και με μηδαμινή προώθηση; Παρά την πολύ καλή παραγωγή και ηχογράφηση οι συνθέσεις «χωλαίνουν» ανοίγουν τον δρόμο στα υπόλοιπα μεγαθήρια Maiden, Leppard, και στην ήδη μεσουρανούσα black metal σκηνή. Οι φοβερές κιθάρες του Heybourne που θα έπρεπε να ξεχυθούν ελεύθερες από το βάσανο των φωνητικών αφήνοντάς τον να συγκεντρωθεί στο εξαιρετικό παίξιμό του, υποσκελίζονται από την ρυθμική του Tattum και «θάβονται».
Και η αιτία για όλα αυτά δεν είναι άλλη από την εμμονή του τελευταίου με τον Dio, κάτι που χαράζεται ανεξίτηλα στα αυλάκια τούτου του δίσκου, ένα «κόλλημα» που δεν αφήνει τα κομμάτια να αναπτύξουν την δική τους προσωπικότητα και τα ρίχνει στο «Dio – μπλέντερ» ισοπεδώνοντάς τα και καθιστώντας τα «φωτοτυπίες» ή outtakes του Holy Diver!!
Ακούστε τα “Whose to Blame”, “Child of the Night, Evil Games” (με την στριμωγμένη παιδική χορωδία μέσα του) και Reawakening και πείτε μου εάν έχω άδικο! Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο (παρότι «τα παίρνει και αυτά η Dio – μπάλα») με την εξάλεπτη power metal μπαλάντα “Afraid of the Dark” όπου εδώ ο Tattum δείχνει πόσο καλή φωνή έχει και ο Heybourne επιτέλους αφήνει την κιθάρα να αφηνιάσει χαρίζοντάς μας ένα μαγευτικό σόλο, με το “Screamin’ ‘n’ Bleedin'” όπου απλά οι Motörhead έχουν τον… Dio πίσω από το μικρόφωνο και τα πλήκτρα «σκάνε» δειλά – δειλά και με το “Fatal Kiss” που θα μπορούσε να γίνει επιτυχία καθώς ξεσηκώνει αμέσως.
Οι Sabbath αχνοφαίνονται και εδώ στο εξάλεπτο “Waltz the Night” (τί τίτλος!) με ωραία φωνητικά (στο αργό το είχε ο μπαγάσας) και με σόλο μακρόσυρτο και βασανιστικό και στον παράξενο instrumental (όπως στον προηγούμενο δίσκο) επίλογο U.X.V μόλις για 2 λεπτά. Το δε «Αμερικάνικο» “Goodbye” με κλαψιάρικα φωνητικά «που το κορίτσι δεν τον θέλει» δεν κάνει παρά για σάουντρακ σε ταινία του Rocky ή του Steven Seagal… Φυσικά για black metal μαύρη μαγεία και άλλα τέτοια διαβολικά ούτε λόγος να γίνεται!
Πολύ καλό και πάλι το εξώφυλλο – καρικατούρα των Hammer Films αντιγράφει τις φοβερές πόζες του Cristopher Lee με μια γυναίκα έντρομη γεμάτη αίματα (ή ένα γυναικείο κομμένο κεφάλι μέσα στα χόρτα…), δεν κρύβει όμως την κατάντια τους να μεταμορφωθούν σε καρικατούρα του Dio. Γιατί δεν τον έπαιρναν να «εγκρίνει» τον δίσκο πριν τον κυκλοφορήσουν και να αποφύγουν τις μηνύσεις; Γιατί σίγουρα για τέτοιες θα πήγαιναν και είναι θαύμα που τις γλύτωσαν…
3.) Frontal Assault
Track listing: Frontal Assault – Dream World – Rendezvous with the Blade – Religion (Born Again) – Straight from Hell – She Don’t Lie – Take to the Wing – Something Wrong – Undergods.
Δισκογραφική Εταιρεία \ №: Killerwatt KILP 4003
Παραγωγή: Les Hunt
Έτος Κυκλοφορίας: 1986
Στο θαυμάσιο εξώφυλλο θαυμάζουμε μια ημίγυμνη μέδουσα με φίδια στα μαλλιά της να καβαλάει ένα άρμα με δύο ματωμένες κόμπρες αντί για άλογα κραδαίνοντας ένα δίκοπο τσεκούρι τίγκα στο αίμα πατώντας πάνω σε κρανία μέσα σε φωτιές και λάβα!
Κάθε άλλο όμως παρά ανάλογο είναι το περιεχόμενο τούτου του δίσκου που έμελλε να ήταν και ο στερνός τους. Καταρχήν πίσω από τα drums κάθεται ο (εξίσου καλός) Spencer Hollman αφήνοντας τον Heybourne ως μοναδικό πλέον ιδρυτικό μέλος και τις κιθάρες του να ξαναρχίζουν να δρεπανοκόβουν αρνούμενες να πεθάνουν. Ανιχνεύουμε και εδώ πολλά μελωδικά στοιχεία που «Αμερικανοποιούν» τελείως την μπάντα αποβάλλοντας τον βρετανικό χλευασμό που την χαρακτήριζε και τα keyboards «παίρνουν κεφάλι», αλλά οι συνθέσεις είναι καλύτερες και ο παραγωγός τους κάνει επιστροφή στην παλιά γνώριμη heavy metal μπάντα και αυτό τους βγαίνει σε καλό.
….Κι ας μιμούνται τον Dio στο καλό για τα live τους “Frontal Assault”, στο “Dream World” (σαν outtake του Last in Line ακούγεται…), στο “Straight from Hell”, στο “Religion (Born Again)”, στο “She Don’t Lie” και στο “Something Wrong” όπου είναι η μοναδική φορά που η μελωδία δένει υπέροχα και με την σύνθεση και με την φωνή!
….Ναι γιατί και πάλι ο Dio τον στοιχειώνει και το στυλ επαναλαμβάνεται (δεν βάλανε μυαλό φαίνεται με τον προηγούμενο, ίσως γιατί πήγε καλύτερα από τον πρώτο;), όπου όμως τον «αποτάσσουν» μεγαλουργούν έστω και μόνο σε τρία κομμάτια: στο εξάλεπτο με το θανατερό riff “Rendezvous with the Blade” ένα ατόφιο black metal Βρετανικής μπάντας που σκοτώνει και σφάζει, στο “Take to the Wing” και στον πολύ καλό επίλογο “Undergods” (γιατί όχι instrumental;) όπου υποτασσόμαστε στον βρυχηθμό των θεών του κάτω κόσμου κάτω από έναν speed metal τυφώνα.
«Κατά μέτωπο επίθεση» λέει ο τίτλος αλλά δεν είναι έτσι. Περίμενα περισσότερα με τούτο το άλμπουμ που είναι θεωρώ καλύτερο από τον προηγούμενο (αλλά και όχι από το ντεμπούτο τους!).
Ο Heybourne μετά την κυκλοφορία του δίσκου αποφάσισε να μετακομίσει στην Αμερική (αφού τέτοιο ύφος είχε δώσει στα τραγούδια του…), αλλά επειδή οι άλλοι δεν ήθελαν να τον ακολουθήσουν αυτός πήγε μόνος του και σχημάτισε με άλλα μέλη τους «Αμερικανούς» Angel Witch αλλά ούτε κι αυτοί διήρκεσαν πολύ καθόσον η άδεια παραμονής του είχε λήξει και έτσι επέστρεψε στην πατρίδα του αφήνοντας τους «κλώνους» να διαλυθούν χωρίς να προλάβουν να ηχογραφήσουν ούτε ντέμο!
Η ιστορία φυσικά έστω και καθυστερημένα τους δικαίωσε καθώς οι μεταγενέστερες μπάντες τους λάτρεψαν και τους ανέφεραν ως βασική επιρροή τους, γεγονός που οδήγησε τον Heybourne να τους ξαναφτιάξει με άλλα μέλη το 2011 και να συνεχίζουν μέχρι σήμερα να παίζουν σε live και σε δίσκους.
Τα τσεκούρια τους γρήγορα στόμωσαν και σκούριασαν. Όταν όμως έκοβαν ήταν απλησίαστα…
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia
youtube
discogs
