Το “Breaker” είναι το τρίτο στούντιο άλμπουμ που κυκλοφόρησε από το γερμανικό heavy metal συγκρότημα των Accept το 1981. Ηχογραφήθηκε για άλλη μια φορά στο Delta-Studio στο Wilster με την παραγωγή του Dirk Steffens και ήταν το πρώτο άλμπουμ των Accept με μηχανικό ήχου τον Michael Wagener. Ο μπασίστας Peter Baltes τραγουδά το βασικά φωνητικό στη μπαλάντα “Breaking Up Again” και στη γέφυρα του “Midnight Highway”.
Μετά την αποτυχημένη απόπειρα εμπορικότητας στο “I’m a Rebel”, οι Accept αποφάσισαν να μην επιτρέψουν σε άλλους εξωτερικούς ανθρώπους να επηρεάσουν το συγκρότημα. Μαζεμένοι στη μέση ενός πολύ κρύου χειμώνα, τα μέλη του συγκροτήματος επικεντρώθηκαν στο να φτιάξουν το άλμπουμ που ήθελαν να κάνουν οι ίδιοι. Ο Udo Dirkschneider θυμάται: “Ακολουθώντας τις εμπειρίες μας με το “I’m A Rebel”, θέσαμε σαν στόχο μας να μην επηρεαστούμε μουσικά από κανέναν εκτός του συγκροτήματος αυτή τη φορά.” Ο Udo πάντα πίστευε πως ήταν ένας από τους καλύτερους δίσκους τους και καθορίζει το ξεκίνημα της χρυσής εποχής του συγκροτήματος που κράτησε μέχρι το 1985. Μάλιστα ο τίτλος του άλμπουμ θα γίνει αργότερα το όνομα της δισκογραφικής εταιρείας του Udo, “Breaker Records”.
Ο Wolf Hoffmann συμφωνεί: “Ίσως ξέραμε ότι η παλιά προσέγγιση του προηγούμενου άλμπουμ δεν λειτούργησε τελικά πολύ καλά. Έτσι είπαμε “γάμα το, ας κάνουμε αυτό που νομίζουμε ότι είναι σωστό. Ας μην προσπαθήσουμε να γίνουμε κάποιος άλλος, ας μην προσπαθήσουμε να έχουμε άλλο ραδιοφωνικό hit.” Η μόνη πιθανή παραχώρηση σε εμπορική κατεύθυνση ήταν το φωτεινό rocker “Midnight Highway”, το οποίο ο Wolf περιέγραψε σαν “κάπως μια ημι-εμπορική απόπειρα” και “λίγο παραπάνω χαρούμενο για τα γούστα μου”.
Μεγάλο μέρος του υπόλοιπου άλμπουμ είναι οργισμένο και προκλητικό σε τόνους, ειδικά το υβριστικό “Son of a Bitch”. Ο Udo εξηγεί για τους στίχους αυτού του τραγουδιού πως είναι “απολύτως ενάντιο στη δισκογραφική εταιρεία. Ο Wolf εξήγησε γιατί το τραγούδι αυτό ειδικά ήταν το μοναδικό που δεν είχε τυπωμένους τους στίχους του στο άλμπουμ.
“Στην αρχική κυκλοφορία σκεφτήκαμε ότι θα ήταν καλή ιδέα να βάλουμε απλώς το “Censored” στις θέσεις των στίχων για να αποφύγουμε οποιαδήποτε διαμάχη. Λοιπόν, αποδεικνύεται ότι προκάλεσε περισσότερη διαμάχη με αυτόν τον τρόπο, με όλους να θέλουν να μάθουν ποιος το λογοκρίνει. Μια εναλλακτική εκδοχή με τίτλο “Born to Be Whipped” ηχογραφήθηκε με ελεγχόμενους στίχους. Ο Wolf εξήγησε: “Έπρεπε να το αλλάξουμε επειδή οι Βρετανοί ήταν τόσο στενοχωρημένοι με αυτό το είδος περιεχομένου που δεν θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν τον δίσκο εκεί με ένα τραγούδι που ονομάζεται Son of a Bitch.”
1954– Γεννιέται η Nancy Wilson, Αμερικανίδα μουσικός που έγινε διάσημη μαζί με την αδερφή της Ann, σαν κιθαρίστρια, πρώτη και δεύτερη τραγουδίστρια στη rock μπάντα Heart. Μεγαλωμένη στο Bellevue της Ουάσιγκτον, η Wilson άρχισε να παίζει μουσική στην εφηβεία. Κατά τη διάρκεια του κολεγίου, ακολούθησε την αδερφή της που είχε γίνει εκείνο τον καιρό τραγουδίστρια των Heart. Από τα πρώτα συγκροτήματα hard rock με γυναίκες, οι Heart κυκλοφόρησαν πολλά άλμπουμ στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στη δεκαετίας του 1980. Τα άλμπουμ “Dreamboat Annie” (1975) και “Little Queen” (1977) δημιούργησαν πετυχημένα singles όπως τα “Magic Man”, “Crazy on You” και “Barracuda”. Το συγκρότημα είχε επίσης εμπορική επιτυχία με το όγδοο, ένατο και δέκατο στούντιο άλμπουμ τους, “Heart”, “Bad Animals” και “Brigade”, που κυκλοφόρησαν το 1985, το 1987 και το 1990 αντίστοιχα. Οι Heart έχουν πουλήσει πάνω από 35 εκατομμύρια δίσκους.
Η Wilson έχει εντυπωσιάσει με το παίξιμο της κιθάρας της, γνωστό για την ανάμειξη στοιχείων φλαμένκο και κλασικής με hard rock. Το 2016, ο Gibson την κατέταξε όγδοη καλύτερη γυναίκα κιθαρίστα όλων των εποχών. Είναι επίσης μια επιτυχημένη τραγουδίστρια από μόνη της, καθώς είναι η βασική τραγουδίστρια στο τραγούδι “These Dreams”, το οποίο έγινε το πρώτο single των Heart στο Billboard Hot 100. Το 2013, η Wilson μπήκε στο Rock and Roll Hall of Φήμη σαν μέλος των Heart.
1963– Γεννιέται ο Ο Jimmy DeGrasso Αμερικανός heavy metal ντράμερ του.
Ο DeGrasso έπαιξε με τους Mama’s Boys και τη Lita Ford πριν συνεργαστεί τελικά με τους Y&T και τους Megadeth και δούλεψε σαν session ή μουσικός περιοδείας για τους Ozzy Osbourne (1986), White Lion (1991), Fiona (1992), Suicidal Tendencies (1992–1995), MD. 45 (1996) και Alice Cooper (1995–1997).
Μετά την απόλυσή του από τους Megadeth γύρω στο 2002, ο DeGrasso συνεργάστηκε με τους F5 του Dave Ellefson (2007–2010) και περιόδευσε με τους The David Lee Roth Band (2006), Ministry (2008), Alice Cooper (2008), Hail (2009), Dokken (2012). ), και Ratt (2014). Ήταν επίσης ο ντράμερ των Black Star Riders από τον Δεκέμβριο του 2012 έως τον Μάρτιο του 2017.
1981– Κυκλοφορεί το “Face Dances”, που είναι το ένατο στούντιο άλμπουμ του αγγλικού rock συγκροτήματος The Who. Κυκλοφόρησε από την Warner Bros. στις Ηνωμένες Πολιτείες (η πρώτη κυκλοφορία του συγκροτήματος σε αυτήν την εταιρεία) και από την Polydor στο Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι ένα από τα δύο στούντιο άλμπουμ των The Who με τον ντράμερ Kenney Jones, ο οποίος εντάχθηκε στο συγκρότημα μετά τον θάνατο του Keith Moon τρία χρόνια νωρίτερα.
Παρά τις μοιρασμένες κριτικές από το Rolling Stone και άλλους του μουσικού τύπου, το άλμπουμ έφτασε στο Νο. 4 στο αμερικανικό chart κορυφαίων LPs & Tapes του Billboard και στο Νο. 2 στο UK Albums Chart.
