Ορμώμενο από τη μουσική σκηνή της Salt Lake City, το κουαρτέτο από τη Utah έφτασε στο τρίτο του άλμπουμ, και όπως φαίνεται, σήκωσε ψηλότερα κύματα. Παραμένοντας αυτόνομοι και δισκογραφικά ανεξάρτητοι, οι τέσσερις φίλοι έκαναν αίσθηση στον πυκνοκατοικημένο χώρο του progressive rock και έστρεψαν πολλά ζευγάρια αυτιών πάνω τους. Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Rylee McDonals αναλαμβάνει να μας βοηθήσει να τους γνωρίσουμε καλύτερα.
Φτάνοντας λοιπόν τώρα στο τρίτο σας άλμπουμ, πώς θα περιγράφατε την εξέλιξή σας σαν συγκρότημα, από τη δική σας σκοπιά;
Ξεκινήσαμε σαν μια παρέα από παιδιά του γυμνασίου και ελπίζαμε να αφήσουμε το μουσικό μας στίγμα στον κόσμο. Υποθέτω ότι ακόμα νιώθω πως αυτό μας περιγράφει αρκετά καλά, χα χα! Προφανώς έχουμε μεγαλώσει σαν μουσικοί, συνθέτες και άνθρωποι τα τελευταία 15 χρόνια, αλλά στον πυρήνα μας εξακολουθούμε να είμαστε τα ίδια παιδιά, γράφοντας τραγούδια progressive rock με κιθάρα με μεγάλη έμφαση στη μελωδία.
Υποθέτω ότι ηχητικά το μεγαλύτερο σημείο στην εξέλιξή μας σαν μπάντα ήρθε με την προσθήκη των πλήκτρων. Για χρόνια ήμουν αντίθετος στο να χρησιμοποιούμε πάρα πολλά πλήκτρα στη μουσική μας (το άλμπουμ μας “Stagehound” ουσιαστικά δεν έχει πλήκτρα!) αλλά με τα χρόνια άρχισα σταδιακά να εκτιμώ την ομορφιά και την ένταση που μπορούν να προσθέσουν τα πλήκτρα όλων των ειδών στη μουσική. Το νέο μας άλμπουμ περιλαμβάνει πιάνο, όργανο, mellotron, Juno, prophet, Rhodes, Wurlitzer και Moog, καθώς και μια ποικιλία εικονικών οργάνων πρόσθετων που μιμούνται έγχορδα, κόρνα, synths και άλλα. Ένα σημαντικό μάθημα που έχω μάθει σαν μουσικός είναι να προσπαθείς να μην πεις “δεν θα κάνω ποτέ αυτό”. Έκανα αυτό το λάθος πάρα πολλές φορές, για να βρω τον εαυτό μου να αλλάζει την άποψή μου με τα χρόνια καθώς αλλάζουν τα μουσικά μου γούστα και οι επιρροές μου.
Αναγνωρίζετε μια διαφορετική αποδοχή στο “A Cell to Call Home” από τους μουσικούς δημοσιογράφους και το κοινό;
Αισθάνομαι ότι οι δημοσιογράφοι τείνουν να είναι πιο επικριτικοί από τον μέσο ακροατή, αλλά υποθέτω ότι αυτή είναι η δουλειά τους! Με βάση αυτά τα λόγια, η πλειονότητα των σχολίων τόσο από τον Τύπο όσο και από τους ακροατές μας ήταν πολύ θετικά. Οι λίγες κριτικές που λάβαμε είναι γενικά θέματα προσωπικού γούστου από την πλευρά του κριτικού, επομένως δεν έχω πάρει τίποτα από αυτά πολύ προσωπικά.
Έχω μια ορισμένη εντύπωση ότι κρατάτε επιδέξια μια ισορροπία μεταξύ του τυπικού progressive rock/metal κόσμου και μιας σοβαρής πινελιάς ραδιοφωνικής μουσικής. Μπορείτε, λοιπόν, να αποκαλύψετε τις βασικές επιρροές για εσάς, και από τους δύο κόσμους;
Καλή παρατήρηση! Ενώ θα θεωρούσα το progressive rock σαν το “θεμέλιο” του μουσικού μου κόσμου, βρίσκω επίσης τον εαυτό μου να ακούω πολλά New Wave, Rock, Pop, indie, ακόμα και λίγο hip hop.
Εδώ είναι μερικοί καλλιτέχνες που με επηρέασαν ως καλλιτέχνη. Φτιάχνω δύο ξεχωριστές λίστες, μια για prog καλλιτέχνες και μια άλλη για non-prog καλλιτέχνες.
Prog rock/metal: Rush, Porcupine Tree, The Dear Hunter, Pain Of Salvation, Leprous, Devin Townsend, Opeth, Haken, Dream Theater, Anathema.
Μη-prog καλλιτέχνες: Tears For Fears, Manchester Orchestra, Joywave, Van Halen, Muse, Steely Dan, Jellyfish, Led Zeppelin, Ghost, U2.
Προφανώς υπάρχει κάποιο crossover εδώ. Πολλοί από αυτούς τους “non-prog” καλλιτέχνες έχουν στιγμές στη μουσική τους που κλίνουν προς το progressive. Αλλά δεν είναι αυτή η αιώνια συζήτηση στον κόσμο των φίλων του progressive; Πώς ακριβώς ορίζει κανείς το prog; Αισθάνομαι ότι υπάρχουν εκατό πιθανοί ορισμοί εκεί έξω, κανένας από τους οποίους δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός καθολικά.
Μπορείς να ρίξεις λίγο περισσότερο φως για τη στιχουργική θεματολογία του άλμπουμ; Είναι οι πηγές της έμπνευσης από προσωπική εμπειρία ή απλώς μυθοπλασία;
Η ιστορία αυτού του άλμπουμ βασίζεται χαλαρά στις εμπειρίες ενός μακρινού συγγενή που πάλευε με τον εθισμό για χρόνια πριν πεθάνει από υπερβολική δόση. Η ιστορία του είναι αποκαρδιωτική και είχε μεγάλο αντίκτυπο στην οικογένειά μας, ειδικά σε όσους βρίσκονται κοντά του, συμπεριλαμβανομένου του ξαδέλφου μου Justin, ο οποίος ήταν πολύ πιοστενός από εμένα με αυτό το μέλος της οικογένειας. Το 2016 και το 2017, ο Justin και εγώ αφιερώσαμε λίγο χρόνο συνθέτοντας ιδέες για τραγούδια scratch με βάση την ιστορία αυτού του συγγενή. Αυτό το έργο πέρασε στο περιθώριο με την πάροδο του χρόνου, αλλά με την άδεια του Justin, πήρα μερικές από τις ιδέες που είχαμε δουλέψει και άρχισα να τις επεκτείνω για να δημιουργήσω το τρίτο άλμπουμ των Advent Horizon, το οποίο έγινε “A Cell To Call Home”. Το τελικό έργο βασίζεται μόνο “ελάχιστα” στην αληθινή ιστορία, αλλά παρόλα αυτά προσπάθησα να μην εμβαθύνω με τις εξηγήσεις μου για την ιστορία του άλμπουμ καθώς και να σεβαστώ την ιδιωτική ζωή των μελών της οικογένειας.
Έχετε συμπεριλάβει μερικά πολύ ξεχωριστά άτομα σαν καλεσμένους μουσικούς στο άλμπουμ σας. Μπορείς να μας αποκαλύψεις περισσότερες λεπτομέρειες;
Απολύτως! Είμαστε τόσο ενθουσιασμένοι και μας τιμούν οι ταλαντούχοι μουσικοί που συμφώνησαν να συμμετάσχουν σε αυτό το άλμπουμ! Αν και πιστεύω ότι το “ACTCH” είναι δυνατό από μόνο του, η προσθήκη αυτών των καλεσμένων έκανε πραγματικά αυτό το άλμπουμ κάτι ξεχωριστό και θα είμαι για πάντα ευγνώμων σε όλους όσους συμμετείχαν!
Απολύτως! Είμαστε τόσο ενθουσιασμένοι και μας τιμούν οι ταλαντούχοι μουσικοί που συμφώνησαν να συμμετάσχουν σε αυτό το άλμπουμ! Αν και πιστεύω ότι το “ACTCH” είναι δυνατό από μόνο του, η προσθήκη αυτών των καλεσμένων έκανε πραγματικά αυτό το άλμπουμ κάτι ξεχωριστό και θα είμαι για πάντα ευγνώμων σε όλους όσους συμμετείχαν!
Ακολουθούν μερικές πληροφορίες για κάθε επισκέπτη και πώς προέκυψε το “χαρακτηριστικό” του:
Jared Hill – Ο Jared είναι ένας μακροχρόνιος φίλος μας και ο γιος της Sonya Kukcinovich, η οποία ήταν η υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων για μας την εποχή που κυκλοφορήσαμε το “Stagehound”. Οι ικανότητες του Jared στο πιάνο μας εντυπωσίασαν από την πρώτη φορά που τον συναντήσαμε. Ακόμη και σαν έφηβος είχε εξίσου πολλές τεχνικές ικανότητες και δεξιότητες, περισσότερες από πολλούς από τους καλύτερους βασικούς μουσικούς που έχω ακούσει ποτέ. Ήταν μια φυσική και εύκολη απόφαση να συμπεριλάβω τον Jared σε αυτό το άλμπουμ στα “Water”, “Snow Child” και “Maybe”
Randy McStine – Ο καλός μας φίλος (και σημερινός υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων) Austin Kokel είναι καλοί φίλοι με τον Randy εδώ και χρόνια. Όταν ξεκινήσαμε τη διαδικασία παραγωγής αυτού του άλμπουμ το 2021, ο Austin και εγώ είχαμε μια συζήτηση για πιθανούς καλεσμένους καλλιτέχνες και ο Randy ήταν ένα από τα πρώτα ονόματα που μου ανέφερε ο Austin. Αυτό ήταν πριν από την εμπλοκή του Randy με τους Porcupine Tree, και δεν τον είχα ακούσει ακόμα να παίζει, αλλά άκουσα τη δουλειά του και εντυπωσιάστηκα πολύ. Ο Austin επικοινώνησε με τον Randy, ο οποίος ευγενικά συμφώνησε να εμφανιστεί στο “How Did It Get So Good”. Η συνεργασία με τον Randy ήταν πραγματική χαρά. Είναι παίκτης παγκόσμιας κλάσης και εξαιρετικός άνθρωπος!
Dave Meros – Ο Dave είναι επίσης μακροχρόνιος φίλος μας. Η σύζυγός του Rose έτυχε να μας δει να παίζουμε σε μια μικρή υπαίθρια συναυλία στη μέση της ερήμου της Utah το 2013. Εντυπωσιάστηκε με τον prog rock ήχο μας και αγόρασε ένα αντίτυπο του πρώτου μας άλμπουμ “Immured” για να το δώσει στον Dave, ο οποίος το άκουσε και επικοινώνησε μαζί μας λίγο μετά για να μας πει πόσο πολύ του άρεσε. Από τότε, ο Dave είναι μια μεγάλη πηγή ενθάρρυνσης και υποστήριξης για εμάς. Για χρόνια ήταν όνειρό μου να έχω τον Dave καλεσμένο σε ένα από τα τραγούδια μας και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος που συμφώνησε να παίξει μπάσο στο “Your Flaws”.
Kristen McDonald – Η Kristen και εγώ γνωριστήκαμε μέσω της μουσικής όταν ήμασταν στο γυμνάσιο και πάντα αγαπούσα τη φωνή της. Παρά το γεγονός ότι είμαστε παντρεμένοι για πάνω από μια δεκαετία τώρα, αυτή είναι η πρώτη φορά που οι φωνές μας εμφανίζονται μαζί σε ένα κομμάτι που κυκλοφόρησε δημόσια. Είμαι ενθουσιασμένος που έχω επιτέλους την ευκαιρία να τραγουδήσω μαζί της και ανυπομονώ να τη συμπεριλάβω περισσότερο σε μελλοντικές κυκλοφορίες!
Jordan Rudess – Δεν είχαμε καμία σχέση με τον Jordan πριν από αυτό το άλμπουμ, αλλά ο Austin και εγώ συμφωνήσαμε ότι θα ήταν ο ιδανικός υποψήφιος για να παίξει στο “Calling it off”, καθώς αυτό το τραγούδι είχε ήδη μια δυνατή ατμόσφαιρα Dream Theater. Καταλάβαμε ότι ήταν μια μακρινή πιθανότητα, αλλά στείλαμε ένα email με το demo του τραγουδιού στη βοηθό του Jordan, χωρίς να περιμένουμε να ακούσουμε τίποτα. Προς έκπληξή μας, απάντησε λίγο μετά λέγοντας πως ο Jordan αγάπησε το τραγούδι και θα ήταν ευτυχής να παίξει σε αυτό. Ο Jordan προγραμμάτισε γρήγορα μια κλήση μαζί μου στο Skype για να μιλήσουμε για το τραγούδι, τις επιρροές μας και το όραμά μας για το δικό του κομμάτι. Ήταν πολύ ωραίο να δουλέψω μαζί του και φαινόταν να ενδιαφέρεται πραγματικά για αυτό που κάναμε, κάτι που πραγματικά με εντυπωσίασε! Του έστειλα τα αρχεία του protools και λιγότερο από 3 ώρες αργότερα μου έστειλε το ολοκληρωμένο σόλο του. Ήμασταν έκπληκτοι από το πόσο γρήγορα δούλεψε και από την ποιότητα του τελικού αποτελέσματος!
Hayden Payne – Ο Hayden είναι ο σαξοφωνίστας για το tribute συγκρότημα των Pink Floyd “The Great Gig”, το οποίο κάνει εμφανίσεις στην Utah κατά καιρούς. Πάντα με εντυπωσίαζε η δυναμική του παιξίματός του του και η αίσθηση της μελωδίας του. Τα σόλο του είναι όλα τόσο “τραγουδιστικά” και πλούσια σε συναισθήματα. Ο Cason πρότεινε να συμπεριλάβουμε ένα σόλο σαξόφωνου στο “Control” και ο Hayden ήταν η φυσική επιλογή!
Ποια είναι η φωτεινή και η σκοτεινή πλευρά του να είσαι ανεξάρτητη μπάντα για σένα;
Σε αυτήν την ψηφιακή εποχή, φαίνεται ότι οι δισκογραφικές έχουν πολύ λιγότερη δύναμη από ό,τι κάποτε. Παρά την κακή φήμη που έχουν κερδίσει (και δικαίως) το Spotify και άλλες υπηρεσίες ροής για την αποζημίωση των καλλιτεχνών, ένα θετικό πράγμα που έχουν κάνει είναι να επαναφέρουν την εξουσία στα χέρια των καλλιτεχνών για να “ακουστούν” από τον κόσμο. Χάρη στο Spotify, μαζί με το Facebook, το Instagram, το YouTube, την Apple Music κ.λπ. έχουμε τη δυνατότητα να προωθήσουμε τη μουσική μας απευθείας σε ένα διεθνές κοινό ανθρώπων που απολαμβάνουν καλλιτέχνες παρόμοιους με εμάς. Πολλοί από αυτούς τους νέους ακροατές αγοράζουν και φυσικά αντίγραφα της μουσικής μας (υποθέτω ότι είναι καλή στιγμή για μια γρήγορη υπενθύμιση ότι η μουσική μας είναι διαθέσιμη σε CD και βινύλιο μέσω της ιστοσελίδας μας!)
Πριν από μερικές δεκαετίες θα ήταν αδύνατο για μια ανυπόγραφη μπάντα σαν εμάς να προσεγγίσει τόσο μεγάλο παγκόσμιο κοινό χωρίς τεράστια επένδυση. Έτσι συνολικά, παρά τα μειονεκτήματα (τα οποία σίγουρα υπάρχουν πολλά) σε έναν κόσμο που εξαρτάται από τη ροή για την κατανάλωση μουσικής του, προσωπικά θεωρώ αυτή την πραγματικότητα ως καλό πράγμα για ανεξάρτητους καλλιτέχνες όπως εμείς.
Μέχρι στιγμής, στο μυαλό μου υπάρχει μόνο ένα σημαντικό μειονέκτημα στο να είμαι “ανεξάρτητος”: θεωρώ ότι επειδή δεν εκπροσωπούμαστε από μια εταιρεία, πολλά πρακτορεία τύπου, φεστιβάλ, πράκτορες κρατήσεων κ.λπ. δεν μας παίρνουν τόσο στα σοβαρά. Αυτό ήταν ένας αγώνας για μένα, καθώς οι βραχυπρόθεσμες φιλοδοξίες μου για τους Advent είναι να βγω στο δρόμο σαν support σχήμα για ένα μεγαλύτερο prog συγκρότημα ή να παίξω μερικά progressive rock φεστιβάλ. Φυσικά, καθώς διαδίδεται η είδηση για τη μουσική μας μέσω κριτικών άλμπουμ, από στόμα σε στόμα και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα είναι πιο εύκολο για εμάς να κερδίσουμε την προσοχή των ανιχνευτών ταλέντων για αυτές τις περιοδείες και τα φεστιβάλ. Έτσι συνολικά είμαι αισιόδοξος ότι θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε την τρέχουσα πορεία μας χωρίς εκπροσώπηση εταιρείας. Απλά, πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε δουλειά!
Έχω δει το άλμπουμ σας να βρίσκεται ψηλά σε πολλές από τις λίστες με τα καλύτερα prog άλμπουμ της χρονιάς. Ποιες είναι οι δικές σου προτάσεις για το 2023;
Το 2023 ήταν μια φανταστική χρονιά για νέα μουσική! Τόσες πολλές εξαιρετικές κυκλοφορίες γεννήθηκαν τον περασμένο χρόνο τόσο στον κόσμο του prog όσο και στην mainstream μουσική! Αυτό το κάνει μια απίστευτη τιμή να βλέπουμε το άλμπουμ μας να κατατάσσεται τόσο ψηλά ανάμεσα σε τόσες άλλες δολοφονικές κυκλοφορίες!
Όσο για τα “αγαπημένα” μας από το 2023, κάθε μέλος των AH έχει τα δικά του γούστα και απόψεις, επομένως η λίστα που πρόκειται να δώσω δεν αντικατοπτρίζει απαραίτητα τις απόψεις της υπόλοιπης ομάδας, αλλά εδώ είναι τα προσωπικά μου αγαπημένα 2023 :
• Moon Safari – Himlabacken pt 2
• Nospun – Opus
• Riverside – ID Entity
• The Anchoret – It All Began With Loneliness
• Avenged Sevenfold – Life Is But a Dream
• Paramore – This is Why
• Sleep Token – Take Me Back to Eden
• Steven Wilson – The Harmony Codex
• The Jonas Brothers – The Album (όχι αυτό δεν είναι αστείο lol, σοβαρά είναι υπέροχο, πηγαίνετε να το ακούσετε!)
• Haken – Fauna
Ενώ προχωράω στο άλμπουμ, έχω την εντύπωση ότι γίνεται πιο ήπιο και τρυφερό, ειδικά από τη μέση του. Ήταν αυτό το σχέδιο του ταξιδιού ή απλώς ενστικτώδες;
Αυτό δεν ήταν απαραίτητα προγραμματισμένο, απλώς συνέβη φυσικά καθώς έγραψα μουσική που ένιωθα ότι αντανακλούσε τη διάθεση κάθε τμήματος της ιστορίας. Κοιτάζοντας πίσω, αισθάνομαι ότι ίσως θα μπορούσαμε να είχαμε συμπεριλάβει ένα ακόμη βαρύ τραγούδι στα μέσα του άλμπουμ για να διαλύσουμε τα “πιο απαλά” κομμάτια, αλλά είναι προφανώς πολύ αργά για να το αλλάξουμε τώρα!
Σαν μέρος ενός είδους που τουλάχιστον ισχυρίζεται ότι εξελίσσεται και συγκινεί, πιστεύετε ότι υπάρχει ακόμα χώρος και πνευματικός τρόπος για μια μπάντα να παραμείνει φρέσκια και ενδιαφέρουσα; Τι πιστεύετε για το επόμενο βήμα σας όταν ασχοληθείτε με αυτό;
Χαχαχα Μου αρέσει πολύ η έμφαση που δίνεις στο “ισχυρίζεται ότι εξελίσσεται”. Αισθάνομαι ότι υπάρχει κάποια στασιμότητα όχι μόνο στον κόσμο της progressive rock, αλλά στον κόσμο της rock γενικότερα. Υπάρχουν πολύ λίγοι καλλιτέχνες που αισθάνομαι ότι ξεπερνούν σταθερά τα όρια και έρχονται με πραγματικά δημιουργικό νέο υλικό. Ακόμη και πολλοί από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες (που ακόμα αγαπώ) υποφέρουν λίγο από αυτό το πρόβλημα αυτή τη στιγμή.
Είναι δύσκολο να πει κανείς ποια είναι η “λύση” με ειλικρίνεια. Όσο κι αν θα ήθελα να πω ότι αποτελώ την εξαίρεση σε αυτό το θέμα, στην πραγματικότητα δεν είμαι. Η μουσική μου προέρχεται ειλικρινά από την καρδιά και πιστεύω ότι έχει τη δική της ταυτότητα, ΑΛΛΑ είναι σίγουρα προϊόν των επιρροών μου, παρά οποιασδήποτε “δημιουργικής ιδιοφυΐας”, και όσο κι αν θα ήθελα να δεσμευτώ πως θα υπερβώ περισσότερα όρια όσο προχωρώ, προσπαθώ επίσης σκληρά να μην μπω σε μια τακτική σύνθεσης με οποιεσδήποτε προσδοκίες για το πώς θα ακούγονται τα τραγούδια. Μάλλον, προτιμώ να αφήνω τα συναισθήματα και τα ένστικτά μου να με καθοδηγήσουν να γράψω αυτό που είναι πιο φυσικό. Για μένα, αυτό που έρχεται πιο φυσικά είναι το progressive rock, που συνορεύει με το metal, με έντονους συναισθηματικούς τόνους και μεγάλη έμφαση στη μελωδία. Σίγουρα θα συνεχίσω να εξερευνώ νέους ήχους, νέους ρυθμούς, νέα όργανα και να εξελίσσομαι ως καλλιτέχνης με όποιον τρόπο μπορώ. Ωστόσο, το τελικό προϊόν πιθανότατα θα καταλήξει να είναι μια πιο ώριμη, ποικιλόμορφη εκδοχή του χαρακτηριστικού ήχου που έχουν αγαπήσει οι φίλοι των Advent Horizon.
Ποιος μπορεί να είναι ο στόχος της σύνθεσης μουσικής ή γενικά της δημιουργίας για έναν καλλιτέχνη; Συμφωνείτε επίσης ότι “το θέμα στο ταξίδι δεν είναι να φτάσεις”;
Πρώτον, ψοφάω για μια καλά τοποθετημένη γραμμή των Rush! Σε ευχαριστώ για αυτό!
Αυτή είναι μια εξαιρετική ερώτηση, για την οποία έχω περάσει πολύ χρόνο να σκέφτομαι πρόσφατα. Όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν υπάρχει μεγάλο οικονομικό κίνητρο για να είσαι μουσικός στην εποχή μας. Ακόμη και οι “επιτυχημένοι” καλλιτέχνες βγάζουν στην καλύτερη περίπτωση ένα μέτριο μεροκάματο. Αυτό σημαίνει ότι όσοι επιλέγουν να δημιουργήσουν μουσική σπάνια το κάνουν για χρήματα. Κάθε καλλιτέχνης έχει τους δικούς του προσωπικούς λόγους για τη δημιουργία, κάποιοι πιο περίπλοκους από άλλους.
Για μένα προσωπικά, η επιλογή να γράψω μουσική δεν είναι καθόλου “επιλογή”, είναι μια φυσική ανάγκη, τόσο σημαντική όσο η ψυχαγωγία ή ο ύπνος. Είναι η κύρια συναισθηματική μου διέξοδος και είναι πολύ συνυφασμένη με την αίσθηση της προσωπικής μου ταυτότητας.
Το να απαντήσω “ποιος είναι ο στόχος μου να γράφω μουσική” είναι δύσκολο, και με ρίχνει σε ένα υπαρξιακό funk χαχα! Ειλικρινά δεν ξέρω ποιος είναι ο “τελικός στόχος” μου, αλλά ξέρω ότι εκτός από τη γυναίκα και τα παιδιά μου, η μουσική είναι η πιο σημαντική δύναμη στη ζωή μου, και θα είναι πάντα.
Θα μου άρεσε να γίνω παγκοσμίως γνωστός και να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο παίζοντας τα τραγούδια μου σε χιλιάδες ενθουσιασμένους θαυμαστές; ΦΥΣΙΚΑ! Αλλά, ανεξάρτητα από το πόσο κοντά ή μακριά είμαι από την επίτευξη αυτού του ονείρου, σκοπεύω να συνεχίσω να γράφω, να ηχογραφώ και να κυκλοφορώ μουσική μέχρι τα βαθιά γεράματα να μου αφαιρέσουν αυτή την ικανότητα!
