15 Αυγούστου 1969. Bethel, Νέα Υόρκη. Μία φάρμα γαλακτοκομικών του Max Yasgur, έκτασης περίπου 600 στρεμμάτων, με «πεπρωμένο» να γίνει ο «Άγιος Τόπος» για τουλάχιστον μία γενιά νέων και πολλών μουσικών, για δεκαετίες μέχρι …… το «μακρύ» μέλλον. Περίπου 500.000 «φλεγόμενες» ψυχές, συγκεντρώνονται σε μια απρογραμμάτιστη συνάντηση, που ήταν «γραφτό» να γίνει ιστορική και να αναθεωρήσει τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων εκείνην την εποχή, κρατώντας ακόμα μια θέση στις πολυπληθέστερες συναυλίες όλων των εποχών.
Με τον πόλεμο του Βιετνάμ στην «κεντρική σκηνή» της ζωής στην Αμερική και το αίμα από τις δολοφονίες του Martin Luther King και του Bobby Kennedy ακόμα «νωπό», η κοινωνική αλλά και η πολιτική κατάσταση ήταν ρευστές. Τα πολιτικά δικαιώματα, οι πολεμικές απώλειες στην άλλη άκρη του πλανήτη, η σεξουαλική «ελευθερία», οι φυλετικές και σεξουαλικές διακρίσεις, ήταν θέματα που επηρέαζαν τους νέους της εποχής.
Αυτό που ξεκίνησε ως απλή συναυλία, θα αποδεικνυόταν «πρόθυμα» και γρήγορα, μια ζωντανή αναπαράσταση μιας επανάστασης, για αρκετά από τα επόμενα χρόνια. Όχι μόνο κοινωνικά και πολιτικά, αλλά και υπό μουσικό πρίσμα. Ο Jimi Hendrix, η Joan Baez, οι The Who, επρόκειτο να γίνουν εικονικές φιγούρες και να δημιουργήσουν ένα μουσικό «ρεύμα», που θα άντεχε την αλλοίωση του χρόνου, και ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να αντιπροσωπεύεται από μια αντι-κομφορμιστική ομάδα ανθρώπων.
Ιστορικό προηγούμενο
Σεξ, ναρκωτικά και Rock ‘n’ Roll! Πρωταγωνιστές σε συντριπτικές ποσότητες, σε ένα φεστιβάλ που έμοιαζε να είναι ορόσημο στην ιστορία της μουσικής και όχι μόνο… Αλλά σαν δεδομένα, είχαν μπει στην «ατζέντα» της νεολαίας πολύ νωρίτερα από το Woodstock. Και δεν ήταν τα μόνα θέματά της….
Η Αμερική επρόκειτο να γίνει μάρτυρας ιστορικών γεγονότων τόσο στην δεκαετία του ’50 όσο και του ’60. Οι νέοι της εποχής, ζούσαν και διαπραγματεύονταν θέματα διαφορετικά από την «ανυποψίαστη φύση» της ηλικίας τους. Ρατσισμός, πόλεμος, σεξουαλική απελευθέρωση, χρήση ναρκωτικών, αφροαμερικανοί και γυναίκες και η θέση τους στην κοινωνία, και πολιτικά δικαιώματα γενικότερα, ψηλά στο ενδιαφέρον τους και στο κέντρο της προσοχής. «Γενεσιουργοί» λόγοι για πολλά κινήματα, που οδηγούνται από μεγάλες εμβληματικές προσωπικότητες στην ιστορία του έθνους.
Ο πόλεμος του Βιετνάμ βρισκόταν στο αποκορύφωμά του και οικογένειες ήταν σε συνεχές πένθος όλο και περισσότερων στρατιωτών. Οι απώλειες είχαν αρχίσει να κάμπτουν το ηθικό, τόσο μέσα όσο και μακριά από τη χώρα. Είχε σύντομα γίνει προφανές, ότι αυτός ο δαπανηρός και μακρόβιος πόλεμος ωφελούσε μόνο στην υπεράσπιση μιας χαμένης αξιοπιστίας. (Isserman-Kazin, 67)
Εσωτερικά, η μαύρη κοινότητα έμοιαζε με «καζάνι που βράζει». Η “Civil Rights Act”, που αποτελούσε κυβερνητικό νόμο από το 1964, δεν είχε ηρεμήσει την κατάσταση. Ακόμα κι αν στο Βορρά τα πράγματα είχαν εξομαλυνθεί, ο Νότος ήταν ακόμα απρόθυμος να «συμμορφωθεί». Ο διαχωρισμός (“Segregation”) στα λεωφορεία αλλά και τα σχολεία, θα εξακολουθούσαν να παραμένουν άλυτα προβλήματα.
Έντονες προσωπικότητες ήταν «καταδικασμένες» να «βγουν μπροστά» και να συσπειρώσουν τις μάζες. Ο Martin Luther King και ο Malcolm X ήταν εμβληματικοί, εικονικές φιγούρες μεταξύ των Αφροαμερικανών. Όχι μόνο εικονικές, αλλά και αντικρουόμενες «φιγούρες». Ο King πάλευε χρόνια για ίσα δικαιώματα. Υπήρξε ο υποκινητής στο μποϊκοτάζ των μέσων μαζικής μεταφοράς. Από την άλλη, ο Malcolm X είχε ένα σημαντικό επίτευγμα από μέρους του, το «σημείο τομής» με το Ισλάμ, μέσω του μεγάλου μπόξερ Muhammad Ali (πρώην Cassius Clay). Σύντομα, η ιδεολογία του θα εναντιωνόταν σε αυτήν του King και των πράξεών του (ο Malcolm X είχε ούτως ή άλλως αρκετά δεξιότερες πεποιθήσεις), λόγω του ότι ο Martin Luther King ήταν πολύ πιο μετριοπαθής σχετικά με τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των μαύρων. (Levine-Tsimpouki, 321,323)
Ταυτόχρονα, όλο και περισσότερες κοινωνικές ομάδες θα άρχιζαν να αμφισβητούν τη θέση τους στην κοινωνία. Οι σεξουαλικές διακρίσεις, η θέση των γυναικών και η σεξουαλική απελευθέρωση, θα δημιουργούσαν νέα «σημεία εμπλοκής». Η τιμωρία της Linda LeClair από το Bernard College, επειδή ζούσε με τον φίλο της, οι διαδηλώσεις στο διαγωνισμό “Miss America” του 1968 κατά της «παρουσίασης» της γυναίκας ως «προϊόν», ήταν «σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι». (Isserman-Kazin, 152,235)
Η αμφισβήτηση της ηθικής των αποφάσεων, γιγαντωνόταν στο μυαλό των νεότερων ανθρώπων. Και επρόκειτο να γίνει μεγαλύτερη, μετά τις δολοφονίες του Martin Luther King και του Robert Kennedy, όχι περισσότερα από 5 χρόνια μετά από αυτήν του αδελφού του JFK και μόλις 3 χρόνια μετά από αυτήν του Malcolm X. Ο αιδεσιμότατος που μίλησε για τον Έρωτα, την Αγάπη και τη Φιλία στις ομιλίες του (χρησιμοποιώντας την Ελληνική «αποτύπωση» και καταγωγή των λέξεων, “eros, agape and philia”) και o Kennedy που θεωρούνταν αυτός που θα ένωνε τη χώρα, ήταν στα μάτια των Αμερικανών αναντικατάστατοι.
Η Συναυλία
Φεστιβάλ & καλλιτέχνες : Πράξεις και γεγονότα
16-18 Ιουνίου 1967. Monterey, Καλιφόρνια. Η «προοικονομία» του Woodstock, πιθανότατα ήταν το «Διεθνές Φεστιβάλ Ποπ», που έλαβε χώρα εκείνες τις ημέρες. 175.000 «ψυχές», βιώσανε μία «μαγική» εμφάνιση της Janis Joplin, που κατέληξε σε μία ακόμα, για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα. Οι The Who και οι Jimi Hendrix Experience (το συγκρότημά του εκείνη την εποχή), τη συνόδευσαν σε μια «ωτο-καταστροφική» εμφάνιση, που ολοκληρώθηκε με την «θυσία» της κιθάρας του Hendrix και του εξοπλισμού των The Who. Η «δύναμη των λουλουδιών» και οι «Hippies» φώναξαν «παρών», 500.000 δολάρια συγκεντρώθηκαν για φιλανθρωπικούς σκοπούς, αλλά βασικά, όπως γράφει ο Mark Paytress στο βιβλίο του “I was there: The gigs that changed the world”, η rock είχε αρχίσει να αντικαθιστά την «αθώα» pop.
15-17 Αυγούστου 1969. Bethel, Νέα Υόρκη. Ο Michael Lang και ο Artie Kornfeld, «πατέρες» της ιδέας του Woodstock, (οι John Roberts & Joel Rosenman χρηματοδότησαν την εκδήλωση) δεν θα μπορούσαν να φανταστούν το ιστορικό αποτέλεσμα της ιδέας τους, ούτε την τεράστια επιτυχία του εγχειρήματός τους. 500.000 «ψυχές» εκτιμάται ότι βίωσαν τις πολυάριθμες εμφανίσεις καλλιτεχνών (Πίνακας 1) και έχουν αποτελέσει μέρος της ιστορίας, μουσικής ή όχι, τοποθετώντας το φεστιβάλ, ακόμα στην λίστα με τις πολυπληθέστερες συγκεντρώσεις κόσμου, όλων των εποχών.
Εξετάζοντας το line-up, εκατομμύρια περισσότεροι θα ήθελαν να παρακολουθήσουν ένα τέτοιο set, μουσικά μιλώντας, πόσο μάλλον λόγω και της ιστορικής πτυχής του. Ακόμα κι έτσι, αν και θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο «λαμπερό», αφού τεράστια ονόματα όπως οι Led Zeppelin (ο manager τους αποφάσισε ως προτιμότερο να είναι επικεφαλής της δικής τους συναυλίας, από το να είναι ακόμα μία μπάντα σε ένα festival), οι Rolling Stones, οι Jethro Tull (εκ πεποιθήσεως), οι Beatles, οι The Doors (ο Robby Krieger, αρχικός κιθαρίστας τους, θα έλεγε αργότερα: «Ποτέ δεν παίξαμε στο Woodstock, επειδή ήμασταν «ανόητοι» και το απορρίψαμε. Νομίζαμε ότι θα ήταν μιας «δεύτερης τάξεως» επανάληψη του “Monterey Pop Festival”») ή ακόμα και ο Bob Dylan, του οποίου το σπίτι ήταν κοντά στην περιοχή των συναυλιών του Woodstock, για πολλούς λόγους όμως, την τελευταία στιγμή δεν θα έπαιρνε μέρος.
Η συνέχεια στο Β’ Μέρος….
