Αν δεν υπήρχε η πανδημία, θα ξεκινούσα αυτό το άρθρο με το “όπως και πέρυσι” αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Δυο χρόνια μετά από αυτή την δυστοπική κατάσταση σε παγκόσμιο επίπεδο, πραγματοποιήθηκε για τρεις ημέρες το 14ο Διεθνές Φεστιβάλ Δερματοστιξίας (13-14-15 Μαΐου 2022).
Αποφάσισα να παρακολουθήσω την τρίτη και τελευταία ημέρα του Φεστιβάλ, το οποίο διεξήχθη στο στάδιο του Tae Kwon Do στον Φλοίσβο: ένα σημείο εύκολα προσβάσιμο, αλλά και με επιπλέον ”συν” το ότι το στάδιο είναι αρκετά άνετο στο εσωτερικό του.
Το 14ο Φεστιβάλ έγινε – όπως ανέφερα και παραπάνω – με δυο χρόνια καθυστέρηση αλλά και την ανυπομονησία αρκετών, εμφανή. Η δερματοστιξία ευτυχώς – όταν σταμάτησε να είναι μόδα και να ”χτυπά” ο καθένας ο,τι βρει – έχει πάντα ένα μεγάλο και ανόμοιο κοινό, από τους μηχανόβιους, τους ροκάδες, μέχρι τις μαμάδες που σπρώχνουν το καρότσι με το μωρό.
Φτάνοντας στην είσοδο του πάρκινγκ, ένας κύριος μου λέει να κατευθυνθώ προς τον παρκαδόρο για να πληρώσω.
-Πόσο έχει φίλε;
-3€
-Οκ του λέω και συνεχίζω.
-Εκτός από το σημείο δίπλα στις σκάλες που είναι για τους VIP, πάρκαρε όπου θες.
-Και 3€ και VIP… κρίμα που δεν είμαι κανένας celebrity…
Μετά από όλο αυτό, παρκάρω το αμάξι μου και κατευθύνομαι προς τις σκάλες. Εκείνη την ώρα, ο ήχος από 4-5 Harley Davidson σπάει τον ήχο από τα αυτοκίνητα. Η κίνηση στην είσοδο είναι χαλαρή, ο καλός καιρός, καθώς και το ότι ήταν μεσημέρι Κυριακής έκανε πολύ κόσμο να κινηθεί παραλιακά για καφέ, βόλτα ή και παραλία.
Αυτό δεν ήταν και τόσο κακό, γιατί θα μπορούσα να κινηθώ αρκετά άνετα μέσα στον εκθεσιακό χώρο. Μέσα στο στάδιο, στο πάνω μέρος υπήρχαν διάφορα ενημερωτικά περίπτερα, ένας παιδότοπος, ένας χώρος με arcade games και ένα περίπτερο με καφέδες και διάφορα σάντουιτς και αναψυκτικά.
Στο κεντρικό σημείο ήταν τα περίπτερα και η κεντρική εξέδρα. Και για αρχή, ένα μπράβο σε όλον τον κόσμο που θέλησε να κάνει το “αστεράκι” του Make-A-Wish! Από εκεί και πέρα όλοι κινούνταν γύρω από τα περίπτερα των καλλιτεχνών. Όσο ο κόσμος χάζευε στα περίπτερα, στην εξέδρα ετοιμάζονταν για το διαγωνιστικό κομμάτι ενώ η μουσική από τα ηχεία έσπαγε την βαβούρα.
Κατά την κίνησή μου στα περίπτερα τα “μηχανάκια” είχαν πάρει φωτιά, ενώ αρκετοί μιλούσαν με τους καλλιτέχνες ή τσέκαραν κάποιο σχέδιο που θα τους ικανοποιούσε. Δεν χάνω την ευκαιρία και πιάνω την κουβέντα με κάποιον από αυτούς.
-Τι λέει; Πως πάει η κίνηση;
-Χαλαρά θα έλεγα.
-Πώς ήταν οι δυο προηγούμενες ημέρες;
-Ήρθε κόσμος, όχι όμως αυτό που περιμέναμε.
-Τι πιστεύεις ότι έφταιγε;
-Σίγουρα ο κορονοϊός, ο κόσμος συνεχίζει να φοβάται ακόμη και ας έβγαλε τις μάσκες.
-Σίγουρα, τον χαιρετώ και συνεχίζω.
Όσο πήγαινα από περίπτερο σε περίπτερο, χάζευα τα σχέδια των καλλιτεχνών, διάφορα σχέδια, με χρώμα ή black and gray μαγνήτιζαν τον κόσμο και ιντρίγκαραν το μυαλό, ο κόσμος ήθελε να “χτυπήσει” κάτι στο δέρμα του και το φεστιβάλ ήταν το κατάλληλο σημείο για να πάρει αρκετές ιδέες.
Την ώρα που κινούμαι, κάποιος τραβάει με το κινητό του την ώρα που το μελάνι ξεκινάει να καλύπτει μέρος από το δέρμα του. Σταματάω σε ένα από αυτά, τσεκάρω μερικά t-shirt των Supporters 81, του crew που υποστηρίζει τους διάσημους Hells Angels. Αυτοί είχαν αναλάβει εξ άλλου και την φύλαξη του Φεστιβάλ.
Συνεχίζοντας, τα μεγάφωνα ανακοίνωναν τον νικητή από τον διαγωνισμό.
-Τι διαγωνισμό έχει; Ρωτάω σε ένα από τα περίπτερα.
-Black and Gray μικρό.
-Τι έλεγε τις δυο προηγούμενες ημέρες;
-Καλά ήτανε, ο κόσμος τίμησε το γεγονός.
-Οι “Mamacita Sings Fire” τί έλεγαν;
-Σούπερ! Ειδικά η Πηνελόπη (χαμογελάει) !
-Οκ (χαμογελάω), σε ευχαριστώ.
-Παρακαλώ.
Σε ένα από τα περίπτερα μια γυναίκα τσεκάρει κάτι πετσέτες θαλάσσης, καλοκαίρι λέμε! Βρίσκω την ευκαιρία να αλλάξω μερικές κουβέντες σε ένα ακόμη περίπτερο.
-Ο κόσμος κινήθηκε καθόλου;
-Ο κόσμος ήρθε, στο μεγαλύτερο ποσοστό του όμως απλώς έβλεπε.
-Έβγαζε και φωτογραφίες όμως.
-Ναι, οι selfies είχαν την τιμητική τους!
-Πως σου φάνηκαν τα 3€ για το πάρκινγκ;
-Τι να πω, πληρώσαμε και εμείς οι εκθέτες!
-Σοβαρά;
-Ναι.
-Είχε όμως και θέσεις VIP…
-Αυτό πού το πας;
Παίρνω μια μπύρα και κάθομαι στις εξέδρες. Χαλαρώνω, κοιτάω τον κόσμο να γυρίζει γύρω από τα περίπτερα, στον επάνω όροφο. Ο παιδότοπος μας χαρίζει παιδικές φωνές, τα χρόνια της αθωότητας! Πίσω από το περίπτερο με τους καφέδες, βλέπω την έξοδο. Τελειώνω την μπύρα μου και πηγαίνω προς την έξοδο: καλλιτέχνες, μηχανόβιοι και απλός κόσμος απολαμβάνει τον καφέ του ή την μπύρα του, με ένα τσιγάρο ή φαγητό κάθονται κάτω από τις ομπρέλες και έχουν για background νεαρούς σκεϊτάδες να κάνουν διάφορα κόλπα.
Πετάω το ποτήρι στην ανακύκλωση και φεύγω. Ακόμη ένα Φεστιβάλ μας χάρισε όμορφες στιγμές. Τα λέμε στο επόμενο!
Φωτογραφίες/video: Χρήστος Καζαντζόγλου
