Δύσκολες εποχές για ρομαντικούς δημιουργούς που αφουγκράζονται πρωταρχικά μόνο τις εσωτερικές τους φωνές και μετά τις σκοπιμότητες του εξωτερικού περιβάλλοντος μιας συνεχώς δύσκολης και μεταβαλλόμενης μουσικής βιομηχανίας. Η πρώτη άμεση διαπίστωση που έκανα στο πέμπτο, ολόφρεσκο άλμπουμ των Αμερικανών prog rockers ήταν η απουσία της Inside Out στα στοιχεία της κυκλοφορίας.
Το απαιτητικό supergroup (μόνο στην αξία και το μέγεθος των τεσσάρων μουσικών) είχε διαλέξει από το ξεκίνημα ένα μονοπάτι απαράμιλλης συνέπειας, εκφραστικής ευαισθησίας και συνθετικού βάθους που ήθελε πάντα το χρόνο του, αλλά και το ανάλογα γυμνασμένο κοινό. Και αν κυρίως στα δυο πρώτα άλμπουμ, διατηρώντας πάντα τα υψηλά standards του, πρόσφερε και κάποια πανέμορφα ηχητικά δολώματα μερικών εν δυνάμει singles, η συνέχεια ήταν κυρίως αφοσιωμένη στη μουσική της καρδιάς τους. Εμφανώς, με δεδομένη την περιορισμένη απήχηση, το σχήμα βρήκε το νέο του καταφύγιο στην Giant Electric Pea, γνωστή στους φίλους του προοδευτικού ήχου και σαν GEP. Η εταιρεία δημιουργήθηκε το 1992 ουσιαστικά από μέλη των σπουδαίων Άγγλων neoprog rockers IQ, και πρωταρχικός της σκοπός ήταν η κυκλοφορία των νέων τους άλμπουμ. Και αν το βλέπει κανείς σαν ένα είδους υποβιβασμό, η μπάντα μπορεί απερίσπαστα να απολαύσει την απόλυτη ελευθερία της και να μας δώσει την ιδιαίτερη και απαιτητική της μουσική, χωρίς την παραμικρή έκπτωση.
Κάπως έτσι ξεκινά το νέο τους άλμπουμ, με την ανενόχλητη γενναιότητα να μας υποδέχονται με δυο μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια, αφήνοντας την αλληλεπίδραση των Boegehold, Keegan, Meros και Leonard να αναπτυχθεί. Είναι ολοφάνερο πως στις τελευταίες τους δουλειές οι “…Animals” έχουν γίνει πιο επίμονα εσωτερικοί, υιοθετώντας μια σχεδόν κινηματογραφική λογική, μια περιγραφική τακτική που συχνά ανοίγεται σε ευρύτερα οργανικά διαστήματα, αφήνοντας τις μουσικές ιδέες να σκιαγραφήσουν τις ανάλογες εντυπώσεις. Έτσι και τα δυο πρώτα μακροσκελή τους τραγούδια, υπηρετούν υπέροχα τη λογική αυτή, τα θέματα εξακολουθούν να περιέχουν ευρηματικές ακολουθίες, οι μεταβάσεις δεν χάνουν αυτή την ευγενική περιπέτεια που είχαν από το πρώτο άλμπουμ.
Πιο άμεση είναι η επικοινωνία με το φιλικό “In my Dying Days” για έναν πιο πρόσφατο ακροατή, όπως και για την λυρική μπαλάντα “Down the Darkest Road”. Οι Αμερικανοί έχουν καταφέρει να επιβάλλουν στη συνολική τους εντύπωση μια αίσθηση ανάκλησης και νοσταλγίας, μια εντύπωση ευγενικής και σχεδόν ευφορικής εσωστρέφειας που μας σπρώχνει σε έναν κόσμο πιο ντελικάτο και ανθρώπινο, με λιγότερες μηχανικές εικόνες και τεχνολογικές πιέσεις. Το σύμπαν τους σταθερά χρωστά πολλά στις πολύτιμες συντεταγμένες των μυθικών Kansas, χωρίς όμως να παγιδεύεται ή να περιορίζεται από αυτή την έκδηλη αγάπη, κάτι που μπροστά στο ταμείο της συνολικής εντύπωσης, κατοχυρώνει τον δικό τους ευδιάκριτο ήχο και χαρακτήρα.
Με έναν τίτλο παρμένο από το ινδουιστικό Bhagavad Gita, το κουαρτέτο επικυρώνει το επίτευγμα των πέντε δίσκων μέσα σε έξι χρόνια, χωρίς να παραχωρεί τίποτα από τα πολύτιμα στοιχεία που το κάνουν ξεχωριστό στη σημερινή θάλασσα κυκλοφοριών του χώρου. Όσο διατηρούν αυτό το μοναδικό χάρισμα να σκαρώνουν τις δικές τους περιγραφικές ιστορίες με συγκεκριμένη λογική και συνέπεια, με ουσιαστική μουσική προσέγγιση και χωρίς εύκολες λύσεις συγκεχυμένων ηχητικών εντυπώσεων, παραμένουμε γοητευμένοι δίπλα τους, παρά την απουσία σημαντικών διαφοροποιήσεων από δίσκο σε δίσκο.
Είδος: Progressive Rock
Εταιρεία: Giant Electric Pea
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 14 Φεβρουαρίου 2025
