Στη Λιέγη γεννήθηκε το 2015 ένα από τα πιο περίεργα και ξεχωριστά μυστικά του underground στον χώρο του doom και drone metal. Ένα πολυεπίπεδο τρίο αποτελούμενο από τους εκφραστές των εγχόρδων Sebastien και Stephane και τον ντράμερ Roamin Hoedt, συνέλαβαν, μορφοποίησαν και έφεραν σε ηχητική μορφή τον μοναδικό κόσμο των Wyatt E.. Σε μια λακωνική απόπειρα να περιγράψουν την τέχνη τους, έγραψαν ότι κάνουν “μουσική για τους θεούς”.
Ο Roamin δυστυχώς άφησε πρόωρα τον μάταιο τούτο κόσμο το 2018. Το δύσκολο έργο της αντικατάστασής του ανέλαβε ο δραστήριος σε πολλά σχήματα και υπερταλαντούχος ντράμερ Jonas Sanders, ο οποίος από το 2012 είναι και ο ντράμερ των Pro-Pain. Οι Βέλγοι επέστρεψαν δισκογραφικά αρχές του 2025 με το τρίτο τους άλμπουμ, που έχει τον τίτλο “Zamāru Ultu Qereb Ziqquratu Part 1”. Συνεχίζοντας να αντλούν έμπνευση από τους χαμένους πολιτισμούς της Μέσης Ανατολής, δημιουργούν μια μουσική που εξακολουθεί να δίνει την εντύπωση μιας βιβλικής διεξόδου χαμένων αρχαίων φωνών μέσα από σύγχρονο ύφος.
Οι Βέλγοι, καλεσμένοι στο φετινό Heavy Psych Sounds Festival, κατηφόρισαν στα Βαλκάνια προγραμματίζοντας μια σειρά από εμφανίσεις στη Βουλγαρία, αλλά και στη χώρα μας, πέρα από την παρουσία τους στο φεστιβάλ της Αθήνας. Το βράδυ της Παρασκευής ήταν η σειρά του Skyland να τους φιλοξενήσει, ολιγάριθμα μεν, πολύ θερμά δε. Έχοντας προσαρμόσει τη σκηνική τους παρουσία στο περιεχόμενο και τη φύση της μουσικής τους, οι Wyatt E. εμφανίζονται φορώντας μαύρες ρόμπες, καθώς και περίεργες μάσκες που μοιάζουν με γενειάδες και εφαρμόζουν στα καπέλα τους. Το τρίο παρατάχθηκε στη σκηνή του Skyland και, όπως ήταν αναμενόμενο βυθίστηκε αφοσιωμένο στο μουσικό ταξίδι που μας είχε προετοιμάσει, χωρίς την παραμικρή λέξη στη διάρκεια του προγράμματος.
Αριστερά και δεξιά της σκηνής οι Sebastien και Stephane είχαν αναλάβει, και με την σύμπραξη κάποιων προηχογραφημένων, να αποδώσουν τα μέρη των εγχόρδων, αλλάζοντας συχνά και οι δυο το μπάσο με την κιθάρα, ανάλογα με τις ιδιαίτερες ανάγκες του κάθε τραγουδιού. Στη μέση ο Sanders είχε τη σημαντική ρυθμική συμβολή σε μια καθόλου ευκαταφρόνητη παράσταση. Η μουσική των Βέλγων έχει αναμφισβήτητα μια έντονη τελετουργική υφή με την έννοια της υποβολής και μιας κινηματογραφικής αυστηρότητας που έχει τη δύναμη και το προνόμιο να σε κλειδώνει μέσα της. Η ζητούμενη και αναγκαία αφοσίωση άλλωστε είναι και ο μονόδρομος για να επικοινωνήσει, να βυθιστεί, να αποκρυπτογραφήσει, να αφήσει τη δεδομένη μορφή τέχνης να μιλήσει μέσα στον καθένα ακροατή. Με μια εγκεφαλική επιλογή από τα χωράφια του drone, του doom, του post, αλλά και του ambient, τα τραγούδια τους, όσο και αν επιδερμικά έχουν μια ελευθεριάζουσα αισθητική, τόσο είναι στην πραγματικότητα αυστηρά συγκεκριμένα και λεπτομερή, με μια δεδομένη περιγραφική λογική. Μέσα στα σκοτεινά και επιβλητικά doom drone τείχη υπάρχουν συχνά αρκετά δραματικά ανατολίτικα στοιχεία που προσδίνουν μια εξωτική εντύπωση στο τελικό αποτέλεσμα. Τα εκκεντρικά φωνητικά που παρεμβάλλονται σε δεδομένα σημεία είναι σε κάποιες περιπτώσεις στα ακκαδικά, μια εξαφανισμένη πια γλώσσα από το 3.500 π. Χ., γραμμένη σε σφηνοειδή γραφή, με δύο διαλέκτους, την ασσυριακή και τη βαβυλωνιακή. Τα φίλτρα δίνουν μια πιο μυστηριώδη και βιβλική αίσθηση, και υπάρχουν ηχητικές συγκυρίες που ακούγονται σαν σύμπραξη των Sunn O))) με τους Dead Can Dance. Δεν είναι παράξενο αν αναλογιστεί κανείς τη μερίδα του λέοντος που κατέχει στη θεματική της δισκογραφίας τους ο εκτοπισμός των κατοίκων της Ιερουσαλήμ στη Βαβυλώνα το 587 π. Χ..
Όσο λοιπόν οι δυο άρχοντες των εγχόρδων αλλάζουν ρόλους μετατοπίζοντας τα ηχητικά κύματα και κουμαντάροντας ένα πολυτάραχο και συχνά συντριπτικό ηχητικό ταξίδι, θα ήταν αισθητή παράλειψη να παραβλέψει κανείς τη συμβολή του ντράμερ Jonas Sanders, σε μια εκπληκτική εμφάνιση. Το αυστηρά απαιτητικό οικοδόμημα ήχων που υψώθηκε μπροστά μας οφείλει πολλά σε αυτόν, στην ευελιξία να διαφοροποιεί και να χρωματίζει τις δυναμικές των ρυθμών και να καθορίζει αισθητά την τελευταία εντύπωση.
Για περίπου μια ώρα οι τρεις μορφές βούλιαξαν με σχεδόν θρησκευτική αφοσίωση στο μουσικό τους αφήγημα, τραβώντας σε μια τρικυμιώδη εμπειρία, υποστηρίζοντας σθεναρά ένα στουντιακό έργο με πολλές απαιτήσεις και ιδιομορφίες. Όσοι άφησαν την αρχική πρόθεση να παρασυρθεί από τη μοναδικότητα του εγχειρήματος, βρέθηκαν μακριά από αυτό τον κόσμο που μόλις είχε ζήσει άλλο ένα συλλαλητήριο για το έγκλημα των Τεμπών.
Μέσα στο πολύ θερμό και ειλικρινές χειροκρότημα στους τρεις σαμάνες, υπήρχε μόνο η μικρή ένσταση πως θέλαμε περισσότερο.
Setlist:
Qaqqari lā târi Part 1
About the Culture of Death
Im Lelya
Šarru Rabu
Ahanu ersetum
Φωτογραφίες: Δημήτρης Ζαμπός
