Ένα γνωστό ρητό, των φίλων μας των Λατίνων, είναι το “Repetitio est mater studiorum” και για να το κάνω φραγκοδίφραγκα στα ελληνικά η παραπάνω ρήση δεν είναι άλλη από αυτή που βροντοφώναζαν δάσκαλοι και γονείς στα μαθητικά μας χρόνια: “Επανάληψις, μήτηρ πάσης μαθήσεως”. To ίδιο ισχύει και στην περίπτωση μας, όπου τη διεξαγωγή του πρώτου περσινού επιτυχημένου Guitar Experience, ήρθε να διαδεχτεί η φετινή επανάληψή του, το Guitar Experience 2024. Μια διοργάνωση επιμελημένη από μουσικούς, για μουσικούς αλλά και για όλους τους λοιπούς “εραστές” της εξάχορδης θεάς. Τρεις υπερταλαντούχοι μουσικοί, οι Φώτης Δεληνικόλας, Φοίβος Ζαχαρόπουλος και Ειρήνη Κετικίδη, σκαρφίστηκαν την ιδέα μιας συναυλίας όπου το κοινό θα έχει τη δυνατότητα να απολαύσει το αστείρευτο ταλέντο που υπάρχει σε αφθονία στην πρώτη γραμμή της εγχώριας σκηνής. Πάντα με βάση την ηλεκτρική κιθάρα και την ορχηστρική της έκφανση.
Τέτοιες ευκαιρίες δεν πάνε χαμένες και ο χαμηλός βαθμός εξοικείωσής μου με τον instrumental τομέα της μουσικής που ακολουθώ από μικρό παιδί, κέντρισε μέσα μου το ενδιαφέρον για νέες ηχητικές εξερευνήσεις. Άλλωστε οι πρόσφατες εμφανίσεις της Ειρήνης Κετικίδη και των Their Methlab στα live των Geoff Tate και Crippled Black Phoenix αντίστοιχα, είχαν βάλει ήδη την απαραίτητη φιτιλιά. Φτάνοντας στο “ζεστό” club της Πειραιώς, η πρώτη εικόνα που αντίκρυσα ήταν άκρως χαρμόσυνη και ενθαρρυντική. Ο κόσμος είχε προσέλθει μαζικά για τη συναυλία, στην πλειοψηφία του νεαρότερης ηλικίας, όπου με χαλαρή διάθεση και κέφι περίμενε την εμφάνιση των καλλιτεχνών. Σαν μια μεγάλη παρέα, που έδωσε ραντεβού στο γνωστό της στέκι.
Spy Das
Πρώτος μεταξύ ίσων, άνοιξε τη βραδιά ο Spy Das, κατά κόσμον Σπύρος Γεωργαντάς. Ο Σπύρος είναι κιθαρίστας, συνθέτης, τραγουδιστής και δάσκαλος μουσικής. Έχει συνεργαστεί με γνωστούς και αξιοσέβαστους στο χώρο τους καλλιτέχνες, όπως οι Gergo Borlai, Eric Moore, Dave DiCenso, Horacio “El Negro” Hernández, Richard Spaven, Mike Dolbear, Dimos Anastasiadis, Stefanos Korkolis και Michalis Tzouganakis. Παράλληλα είναι μέλος των The Vulcan Itch, Mama Sings Fire και των υπερδραστήριων τελευταίως Saturday Night Satan. Πριν από τρία χρόνια μάλιστα, κυκλοφόρησε το πρώτο του κιθαριστικό EP, με τίτλο “ Plot Twist” όπου συναντάμε ένα ενδιαφέρον μείγμα funk – metal, rock και blues στοιχείων.
Κομμάτια από το “Plot Twist” απολαύσαμε λοιπόν, στην εξαιρετική του εμφάνιση. Οι συστάσεις έγιναν με την “ρομποτική” έναρξη του “Doin’ Well”, όπου με το καλημέρα έδειξε δείγματα των ικανοτήτων του. Τα παιδιά στην μπάντα άξιοι συμπαραστάτες, σιγοντάρισαν καταλλήλως τον κιθαρίστα τους στον ξέφρενο ρυθμό του. Ο Σπύρος με ένα χαμόγελο τατουάζ στα χείλη του, μετέδωσε με χαρακτηριστική άνεση, την καλή του διάθεση στο κοινό. Αφιέρωσε το εμπνευσμένο “Βy the Sword” στον πρωτομάστορα του είδους, Γιάννη Σπάθα, ενώ στη συνέχεια λικνιστήκαμε με το easy listening και και συνάμα τζαζίστικο “Isolation”. Μας αποχαιρέτησε με το περιπετειώδες “Bendface”, με το συγκεκριμένο κομμάτι να λειτουργεί ως η ιδανική σύνοψη της μουσικής του πρότασης. Απολαυστικός!
Steelianos
Στο μεσοδιάστημα και μέχρι να εμφανιστεί ο Steelianos, εξήλθαμε του club οι χαρμάνηδες για να απολαύσουμε το τσιγαράκι μας, καθώς προς τιμήν όλων εφαρμόστηκαν πιστά στα αντικαπνιστικά μέτρα εντός του χώρου. Ίσως η πρώτη πραγματικά “άκαπνη” συναυλία που έχω ποτέ παρακολουθήσει, αλλά που μου έβαλε κανονικές “φωτιές” στη λήξη της. O Στυλιανός Αμοιρίδης, συνθέτης – δάσκαλος κι αυτός με τη σειρά του και ευρύτερα γνωστός στο μεταλλικό κοινό, ως ένα από τα ιδρυτικά μέλη των symphonic metallers Enemy Of Reality, πήρε σειρά για να μας παρουσιάσει τη δική του θεώρηση περί ορχηστρικής μουσικής. Με τον περισσότερο metal ήχο και προσέγγιση της βραδιάς, μας ταρακούνησε για τα καλά με τα σολίδια και την αψεγάδιαστη εμφάνισή του. Έχοντας κι αυτός στο πλευρό του εξαιρετικούς συνεργάτες, οι οποίοι του έδωσαν το ελευθέρας να αλωνίσει στη σκηνή. Η συναυλιακή του εμπειρία και άνεση εμφανέστατη, καθώς μέσω των Enemy Of Reality έχει μοιραστεί τη σκηνή με σπουδαία ονόματα του χώρου όπως οι Therion, Septic Flesh, Blind Guardian, Uli Jon Roth, Sabaton, Gus G., Annihilator, Rage, Epica, Anathema και Anneke Van Giersbergen μεταξύ άλλων, κερδίζοντας το σχετικό “παράσημο”.
Στο πρώτο κομμάτι που μας παρουσίασε, έκανε βουτιά στο παρελθόν, παίζοντας το “Μade of Steel” από την εποχή των Steelborn. Power metal solo και τα μυαλά στα κάγκελα. Κι επειδή οι πραγματικοί καλλιτέχνες αναγνωρίζουν την ποιότητα της καλής μουσικής σε όποιο είδος και αν την ανταμώσουν, μας παρουσίασε μια διασκευή στο “Μπουζούκι και ουίσκι” του Γιάννη “Σπόρου” Σταματίου. Ο Σταματίου υπήρξε μαθητής του Μανώλη Χιώτη, δεξιοτέχνης και ο ίδιος του μπουζουκιού και από τους πρωτοπόρους της λαϊκής μουσικής. Ο Steelianos το προσέγγισε με σεβασμό, δίνοντας παράλληλα το δικό του προσωπικό στίγμα. Ακολούθησε το φρέσκο “The Deeper the Scar”, ενώ μας σέρβιρε μια ακόμη διασκεδαστική διασκευή στο ultra classic “Pink Panther” του Henry Mancini. Ως τελευταίο χαρτί στο μανίκι, κράτησε το “34 Funk Street” με τη funky εισαγωγή του και το κιθαριστικό ξεσάλωμα στη συνέχεια. Εξαιρετικός!
Royal Time Machine
Το συγκρότημα που επιλέχθηκε να κλείσει τη βραδιά, ομοιάζει με την μπασκετική πρόταση των Η.Π.Α. στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Κανονική dream team, δηλαδή. Πως αλλιώς να περιγράψεις ένα σχήμα, του οποίου τα μέλη του είναι ο Γιάννης Παπαδόπουλος στην κιθάρα, ο Μιχάλης Ευδαίμων στο μπάσο και ο Γιώργος Κόλλιας στα τύμπανα. Μια στάση εδώ για τις περιττές, αλλά άξιες να επισημανθούν ξανά, συστάσεις. Ο Γιάννης με σημαντική πορεία στο χώρο, έχει γράψει δύο βιβλία για το μουσικό όργανο που υπηρετεί (“The Electric Guitar Workout” και “Fretboard Concepts”), ενώ καταπίνει χιλιόμετρα στις σκηνές της υφηλίου, ως lead κιθαρίστας του Scott Stapp (Creed) από το 2015.
Με τη σειρά του ο Μιχάλης Ευδαίμων έχει συνεργαστεί με ευρύτατο φάσμα της μουσικής αφρόκρεμας όπως οι Θάνος Μικρούτσικος, Μαρινέλλα, Alex Foster, Brice Wassy, MILO Z, Lee Anduze, και τον Guy Mintus, μεταξύ άλλων. Συγγραφέας κι αυτός τεσσάρων βιβλίων (“The organization of musical information” μέρος I και II, “Starting Up for BASS” και “Theory 1”). Περγαμηνές ατελείωτες και δεξιοτεχνία ασυναγώνιστη, αλλά το βασικότερο; Ένα ειλικρινέστατο χαμόγελο και μια πηγαία “ζεστασιά” επί σκηνής. Αποτέλεσε άλλωστε τη “φωνή” της μπάντας, εμβόλιμα των κομματιών, μοιραζόμενος μαζί μας ιστορίες και περιστατικά από την κοινή τους πορεία. Πάντα με χιούμορ και παντελής άγνοια έπαρσης.
Στα τύμπανα ένα από τα “καμάρια” μας στο εξωτερικό. Από τους ανθρώπους που έκοψαν μαχαίρι τα αστειάκια στην αλλοδαπή περί του Έλληνα μουσικού και έριξε μεγεθυντικό φακό στη χώρα μας. Ο Γιώργος Κόλλιας είναι η αλωνιστική μηχανή, πίσω από τα drums των θρυλικών Αμερικανών death metallers Nile, εδώ και μια εικοσαετία. Μεταξύ ποικίλων επιτευγμάτων, έχει κυκλοφορήσει δύο DVDs (“Intense Metal Drumming” και “Intense Metal Drumming 2”), ενώ το 2015 ψηφίστηκε από το περιοδικό Drum! ως ο καλύτερος Extreme Metal Drummer. Πολίτης του κόσμου κι αυτός, μοιράζει επίσης τη γνώση της τέχνης του, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Με απαράμιλλη σεμνότητα στη συμπεριφορά του και αδυσώπητο πάθος στα παιξίματά του, ήρθε να μας παρουσιάσει μια διαφορετική καλλιτεχνική του όψη.
Το ομώνυμο πρώτο album που κυκλοφόρησαν στις αρχές της τρέχουσας χρονιάς, το έγραψαν πριν έξι ολόκληρα χρόνια. Έπρεπε να ευθυγραμμιστούν όμως οι πλανήτες και να συμπέσουν τα βαρυφορτωμένα προγράμματα των συντελεστών του, ώστε να μπορέσουν να το αποδώσουν ζωντανά στους τυχερούς παρευρισκόμενους. Το Progressive Rock/Fusion αμάλγαμα της μουσικής τους είναι τεχνικά απαιτητικό, με υψηλό βαθμό δυσκολίας στην εκτέλεσή του. Οι ίδιοι μας το παρουσίασαν ως κάτι εύκολο. Πως πίνουμε νερό από τη βρύση του σπιτιού μας, ένα πράγμα…Ξεκίνησαν με το “Shut Up” και από την αρχή ένιωσα να παρακολουθώ αγώνα επιτραπέζιας αντισφαίρισης. Τα μάτια μου τη μία γούρλωναν στα υπερηχητικά solo και παιξίματα του Γιάννη Παπαδόπουλου, την άλλη καρφώνονταν στα δάχτυλα του Μιχάλη Ευδαίμων που τρέχανε διαβολεμένα πάνω στις χορδές του μπάσου και τέλος ακινητοποιούνταν στο μνημειώδες drumming του Γιώργου Κόλλια. Και φτου απ’ την αρχή…
H jazz συνάντησε την προοδευτική αντίληψη, στο “Time Traveller” αλλά και στο “Robo Mode” που ακολούθησε. Απαιτητικά ακούσματα, που στη ζωντανή τους απόδοση όμως, ξεδίπλωσαν στο έπακρο τις αρετές τους. Ταυτίστηκα με τα “Looking for Circe” και “Light the Fuse”, ίσως λόγω και της πιο straight forward δομής τους. Ο Μιχάλης αφιέρωσε το “Hunting Grounds” στους πολίτες των εμπόλεμων περιοχών, αποσπώντας χειροκρότημα συμφωνίας με τα λεγόμενα του. Έκλεισαν την εμφάνιση τους με ένα ακόμα κομμάτι από το “ Royal Time Machine” μέσα σε πανηγυρικό κλίμα. Τα ωραία δεν τέλειωσαν εκεί, καθώς ακολούθησε κλήρωση όπου τρεις τυχεροί συνακροατές μας, κέρδισαν διαλεχτά δώρα, χορηγία των μουσικών οίκων που υποστήριξαν το event.
Αν πρέπει να περιγράψω με μια λέξη τη συγκεκριμένη συναυλία, αυτή που της αρμόζει είναι η λέξη ήθος. Ήθος από τους καλλιτέχνες επί σκηνής, από το κοινό κάτω απ’ αυτή και από όσους την “έτρεξαν”. Άξια αναφοράς και η πρωτοβουλία των διοργανωτών να ορίσουν χαμηλό αντίτιμο εισόδου για τους σπουδαστές ωδείων. Έμπρακτη απόδειξη των προθέσεων και των στόχων τους, για το χαρακτήρα που θέλουν να προσδώσουν σ’ αυτό το εγχείρημα. Ευελπιστώ από καρδιάς, αυτή η προσπάθεια να συνεχιστεί και να καθιερωθεί ως ένας ετήσιος θεσμός – γιορτή. Κλείνω με μια προτροπή – παράκληση προς τους γονείς. Ωθήστε τα παιδιά σας, στα ωδεία και στους αντίστοιχους δασκάλους. Μπορεί ποτέ να μην εξελιχθούν στους επόμενους Satriani, Vai ή Petrucci, αλλά σίγουρα θα εξέλθουν απ’ αυτά ως η βελτιωμένη εκδοχή της προσωπικότητάς τους. Το βίωσα εμπράκτως και το είδα με τα μάτια μου, στο φετινό Guitar Experience. Άσε που γυρνώντας σπίτι, τα ατσούμπαλα δάχτυλά μου, ξανάπιασαν να γρατσουνίσουν την ξεχασμένη μου Epiphone…Λίγο το λες αυτό…;;!!!
Φωτογραφίες: Γιώργος Μπατσαούρας
