Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε το live των Fu Manchu στην Αθήνα, η ημερομηνία σημειώθηκε με κεφαλαία bold γράμματα στο συναυλιακό μου καλεντάρι. Πέντε χρόνια άλλωστε έχουν περάσει από την εμφάνιση τους στην Πλατεία Νερού, ενώ δεν μπορείς να πεις ότι είναι και τακτικοί θαμώνες στα μέρη μας. Όταν μάλιστα το συγκεκριμένο πακέτο, περιλάμβανε και τους ανερχόμενους Khirki, οι οποίοι έχουν προκαλέσει δικαιολογημένο “θόρυβο” το τελευταίο διάστημα με τα δύο τους εξαιρετικά album, η προμήθεια του εισιτηρίου ήταν επιβεβλημένη. Μάλιστα το πρωινό της εμφάνισής τους ανακοινώθηκε και το sold out, προμηνύοντας μια καυτή βραδιά.
Khirki
Φτάνοντας στο Gagarin την ώρα που άνοιγαν οι πόρτες, το κοινό ήδη είχε σχηματίσει ουρά, περιμένοντας με ησυχία να περάσει στα ενδότερα του club. Επομένως η εμφάνιση των Khirki έμελλε να πραγματοποιηθεί μπροστά σχεδόν στο σύνολο του κόσμου που θα έδινε το παρόν σε αυτή τη συναυλία. Πολύ μου αρέσει που τα τελευταία χρόνια το συναυλιακό κοινό της χώρας μας, όχι μόνο δεν σνομπάρει πλέον τα εγχώρια support συγκροτήματα, αλλά σπεύδει να τα παρακολουθήσει ως αναπόσπαστο κομμάτι της συναυλιακής εμπειρίας. Βέβαια στην περίπτωση μας, και οι ίδιοι οι Khirki έχουν βάλει τη χερούκλα τους. Δύο δίσκοι ο ένας καλύτερος από τον άλλον, ασταμάτητο όργωμα των σκηνών σε Ελλάδα και Ευρώπη σε συνδυασμό με την εκτελεστική δεινότητα που διαπίστωσα, είναι εύλογο να αποτελούν από μεριάς τους πόλο έλξης.
Η τριάδα ανέβηκε στη σκηνή, ξεκινώντας δυναμικά με το ‘Black and Chrome’ από το ντεμπούτο τους. Με την ενέργεια και το κέφι τους, μας έβαλαν αμέσως στο κλίμα της μουσικής τους. Το εκρηκτικό μείγμα που μας παρουσιάζουν, όπου το heavy metal το αγκαλιάζουν ως ανθισμένες περικοκλάδες τα punk / rock στοιχεία, η παραδοσιακή ρίζα και η αγάπη στους Mastodon, είναι δύσκολο να αφήσει κάποιον ασυγκίνητο. Μάλιστα έχω να προσθέσω ότι η έμπνευση από την παραδοσιακή μουσική έρχεται να μπολιάσει τα τραγούδια τους και όχι να τα καπελώσει ως φολκλορική ατραξιόν. Ο Δήμος Ιωάννου σε κιθάρα – φωνή, με ένα χαμόγελο τατουάζ σε όλη τη διάρκεια του set, μας μετάδωσε τη θετική του αύρα. Από κοντά στο μπάσο και ο Ορέστης Κατσαρός που απέδωσε με ακεραιότητα και στιβαρότητα τα δικά του μέρη. Μια στάση θα κάνω στο νέο τους drummer, τον Ορέστη Μαύρο. Μιλάμε για απίστευτο παίξιμο και δυναμική, που τράβηξε τα βλέμματα. Άξιος πραγματικά!
Χαμός στο ‘Raging Bull’, όπου η θερμοκρασία στο venue ανέβηκε απότομα. Έχοντας πολλούς δικούς τους οπαδούς μέσα στο πλήθος, έπαιξαν ουσιαστικά εντός έδρας, καθώς η συνοδεία του κοινού, στους στίχους τους και οι ένθερμες αντιδράσεις αποτέλεσαν τρανή απόδειξη της απήχησης τους. Προλογίζοντας ο Δήμος τις ‘Συμπληγάδες’ από το δεύτερο δίσκο τους ‘Κυκεώνας’, αναφέρθηκε στην έμπνευση που άντλησαν από το υγρό στοιχείο, το ταξίδι στο άγνωστο και την αγωνία που αυτό επιφέρει. Περισσότερο σύμφωνο, δεν θα μπορούσε να με βρει…Οι ‘Συμπληγάδες’ είναι ένα κομμάτι στολίδι της σκηνής, και οι ελληνικοί του στίχοι τραγουδήθηκαν με πάθος απ’ όλους. Μας αποχαιρέτησαν με το ‘Bukovo’ εν μέσω χειροκροτημάτων και αποθέωσης.
Όταν κλείνεις την εμφάνιση σου ως support και λαμβάνεις την αποδοχή που αρμόζει σε headliner, το μόνο σίγουρο είναι ότι βαδίζεις στο σωστό μονοπάτι. Με αφετηρία το Gagarin και ώθηση από το συγκεκριμένο live, εφορμούν για τη δεύτερη ευρωπαϊκή τους περιοδεία, και θα τους ευχηθώ κάθε επιτυχία από καρδιάς.
Khirki setlist:
Black and Chrome
The Watchers of Enoch
Raging Bull
Medea
Συμπληγάδες
Bukovo
Fu Manchu
Μικρό διάλειμμα για ανασύνταξη και ανεβαίνουν οι Αμερικανοί στο σανίδι. Όχι για να αρχίσουν το live, αλλά για να στήσουν, να κουρδίσουν και να κάνουν τις τελικές ρυθμίσεις στα μουσικά τους όργανα. Έτσι απλά κι απέριττα. Τραβιούνται λίγο στα παρασκήνια και δώστου ξανά, για να εμφανιστούν το ίδιο άνετοι και cool εν μέσω κραυγών ενθουσιασμού. Κι όταν μιλάμε για Fu Manchu, εννοούμε ένα από τα συγκροτήματα ορισμό του λεγόμενου stoner rock. Mε απανωτές δισκάρες από τα μέσα των ‘90s, μέχρι την αυγή της νέας χιλιετίας. Κι ακόμα και αν αραίωσε η δισκογραφία τους, η ποιότητα που εντοπίζεις σ’ αυτή είναι δεδομένη. Εξάλλου όπως σωστά μας τα είπε κι ο συντάκτης μας, Βαγγέλης Νασόπουλος, στο κείμενο του για το φετινό τους album “The Return Of Tomorrow”, η τελευταία τους δουλειά παρουσιάζει τα ίδια υψηλά standards.
Οι πρώτες νότες του ‘Eatin’ Dust’, δίνουν το έναυσμα για ένα χαμό που χρόνια είχα να ζήσω. Moshpits, crowd surfing και ανελέητο headbanging, αποτέλεσαν τον κανόνα όλης της βραδιάς. ‘Evil Eye’ και ‘Clone Of the Universe’ δεν μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα. H φωνή του ηγέτη Scott Hill αναλλοίωτη στο χρόνο, ενώ οι χαρακτηριστικές του πόζες μπροστά από το μικρόφωνο, ανάβλυζαν αλήθεια και αυθεντικότητα. Το ζούσε το live, κι εμείς μαζί του. Στο φρέσκο ‘Hands of the Zodiac’ έγινε υποδοχή κλασικού, απόδειξη των προαναφερόμενων σχετικά με το νέο δίσκο. Sabbath-ικά riffs, παραμόρφωση και ψυχεδελικά σολαρίσματα από τους Hill και Bob Balch, μας έστειλαν να μαζέψουμε βρούβες στο Orange County… Ισάξιοι στο ίδιο βάθρο, η μορφή του Brad Davis που με το αλάνθαστο παίξιμό του έδινε το ρυθμό με το μπάσο, και ο υπερπαιχταράς των drums Scott Reeder, που παρέδωσε μαθήματα ουσιαστικών και καίριων χτυπημάτων.
Ακολούθησε το παρανάλωμα στο ‘Hell on Wheels’, ενώ στο δυναμίτη ‘King Of The Road’ δημιουργήθηκε το μεγαλύτερο και εντονότερο moshpit. Αλαλαγμοί χαράς και rock ευδαιμονίας, παντού γύρω μου. Ώρες, ώρες με έπιασα να κοιτάζω τα θεμέλια και τα ντουβάρια του Gagarin, για να δω αν θα αντέξουν τη λαύρα μουσικής και κοινού. Αλήθεια τώρα, αν οι υπεύθυνοι του χώρου σκεφτούν μια ανακαίνιση, ας τους φέρουν ξανά και το αποτέλεσμα είναι εγγυημένο. Στο ‘Saturn III’ που έκλεισε το κανονικό set, βγήκα από το σώμα μου, συνάντησα τον εικοσάχρονο εαυτό μου και μαζί κάναμε ανεπανάληπτο αστρικό ταξίδι με όχημα το space παίξιμο του Balch. Υπερβατική εμπειρία, που τα πονεμένα μου κόκκαλα και τα διαλυμένα μου παπούτσια, φρόντισαν να μου υπενθυμίσουν την επόμενη μέρα.
Στο encore και μετά από μια μικρή διαβούλευση όπου άκουσαν τις επιθυμίες του κόσμου, έπαιξαν το ‘Boogie Van’, αντί του προγραμματισμένου ‘Regal Begal’. Η βραδιά δεν θα μπορούσε να κλείσει αλλιώς και το ‘Godzilla’ κατόπιν λαϊκής απαίτησης κατέφτασε να ισοπεδώσει τη Λιοσίων. Δύσκολα θα βρεις άλλο συγκρότημα να έχει κάνει τόσο επιτυχημένη διασκευή (το κομμάτι ανήκει στους θρυλικούς Blue Öyster Cult), που να έχει αντιμετώπιση κλασικού από τους οπαδούς της μπάντας. Το refrain που τραγουδήθηκε από όλους προκάλεσε τοπικό σεισμό και η stoner / ψυχεδελική απόδοσή του, αποτέλεσαν το ιδανικό κλείσιμο μιας ονειρικής βραδιάς. Τελειώνοντας και με την ίδια αντι-star νοοτροπία μάζεψαν τα όργανά τους, ενώ ο Hill με υπομονή υπέγραψε αμέτρητα εισιτήρια, ελλείψει δικού τους merch, και εξώφυλλα βινυλίων των φίλων τους.
Μια αναφορά πρέπει να γίνει στον πολύ καλό ήχο που είχαν και τα δύο συγκροτήματα, συντελώντας στη μεγιστοποίηση της απόλαυσης. Επίσης συγχαρητήρια πρέπει να δοθούν και στους διοργανωτές που συγκράτησαν το sold out σε ανθρώπινα επίπεδα. Όσοι έχουν παραστεί σε αντίστοιχα sold out live, όπου οι θεατές ένιωθαν σαν σαρδέλες σε ψαροκασέλα, θα καταλάβουν τι εννοώ. Αυθεντικότητα, ειλικρίνεια και πάθος όρισαν αυτό το βράδυ. Βγαίνοντας από το club με το φίλο Βαγγέλη, σκουπίσαμε τη σκόνη που είχε κάτσει από την Καλιφορνέζικη έρημο στα μπλουζάκια μας, σταθήκαμε λίγο για να συνειδητοποιήσουμε τι είχαμε βιώσει πριν λίγες στιγμές και φύγαμε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, ίδιο με αυτό του Τζόκερ…Τι άλλο μπορεί να ζητήσεις κανείς, από μια συναυλία…;;;!!!
Fu Manchu setlist:
Eatin’ Dust
Evil Eye
Clone Of The Universe
Hands Of The Zodiac
California Crossing
Cyclone Launch
Laserbl’ast!
Loch Ness Wrecking Machine
Hell On Wheels
Squash That Fly
King Of The Road
Mongoose
Saturn III
Encore:
Boogie Van
Godzilla (Blue Öyster Cult διασκευή)
Φωτογραφίες: Γιώργος Μπατσαούρας
