Αν ποτέ υπήρχε μια υποθετική ειρηνευτική πρωτοβουλία μεταξύ των φίλων διαφορετικών μουσικών ειδών και ήχων, μάλλον ο ιδανικός διαμεσολαβητής θα μπορούσε να είναι ο θρυλικός Lemmy Kilmister, ο εμβληματικός γητευτής διαφορετικών φυλών στην ζούγκλα της ατέρμονης μουσικής βιομηχανίας. Ίσως μια αξιόπιστη απόπειρα να ανακαλύψει κανείς το μαγικό φίλτρο που έκανε τους μυθικούς Motorhead είδωλα του σύγχρονου rock & roll, να περνά μέσα από τις παράξενες και μοναδικές βιωματικές περιπέτειες του αρχηγού.
Είναι αυτονόητο και ξεκάθαρο πως δεν αποτελεί το ευκολότερο πράγμα να καταφέρεις να ξεχωρίσεις την υπερβολή από τον ρεαλισμό, τον μύθο και την παραίσθηση από την πραγματικότητα σε όλα αυτά που συχνά δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς για τη ζωή του. Άλλωστε ο Lemmy έχτισε την σχεδόν καρτουνιστική φιγούρα του μέσα στη δίνη της υπερβολης. Ο Ian Lemmy Kilimister υπήρξε από νωρίς ένα ιδιαίτερο εύφλεκτο υλικό που ήταν ικανό, κάτω από ιδιαίτερες περιστάσεις να βιώσει υπερβατικές εμπειρίες. Όταν ήταν λοιπόν ακόμα στους Rock Vicars, στη διάρκεια της δεκαετίας του ’60, και πριν ανακαλύψει τις ξεχωριστές απολαύσεις διαφόρων ουσιών, όπως τουλάχιστον υποστήριζε ο ίδιος, είχε μια εξωπραγματική εμπειρία. Καθώς γύριζαν από το Yorkshire Moors, είδε ένα αντικείμενο να έρχεται από τον ορίζοντα και να παγώνει σταματημένο στη μέση του ουρανού. Μετά από λίγες στιγμές ανέπτυξε μια ασύλληπτη ταχύτητα και χάθηκε, κάτι που δεν μπορούν να το κάνουν ούτε τα σύγχρονα αεροσκάφη. Σε μια εποχή που δεν έπινε καν μπύρα, ήταν μια εικόνα που έμεινε για πάντα στη μνήμη του.
Τρία χρόνια αργότερα, πριν προσχωρήσει στους Motorhead, ένας φίλος του έπεισε μια νοσοκόμα να τους φέρει κρυφά από το ιατρείο όπου εργαζόταν λίγη θειική αμφεταμίνη. Τελικά, από δικό της λάθος, βρέθηκαν με ένα βάζο θειικής ατροπίνης στα χέρια τους, και ο Lemmy πήρε μια γεμάτη κουταλιά, κάτι που ισοδυναμούσε με 200 φορές υπερβολικής δόσης. Άρχισε να μιλά σε μια τηλεόραση που είχε αγκαλιάσει, μέχρι που λιποθύμησε και ξύπνησε στο νοσοκομείο. Αν είχαν αργήσει μια ώρα, θα ήταν νεκρός. Ακόμα και μετά τη θεραπεία, συνέχισε να έχει παραισθήσεις, ανοίγοντας το ίδιο βιβλίο στη σελίδα 42, χωρίς όμως να κρατά ποτέ βιβλίο στα χέρια του.
Την ίδια περίοδο, ενώ ήταν μέλος του road crew των Jimi Hendrix Experience, έκοψε τα δόντια του. Έχοντας μια τραυματική εμπειρία, όταν στα τέσσερα χρόνια του χρειάστηκε να του αφαιρεθούν δέκα δόντια του χωρίς αναισθησία, ο Lemmy σιχαινόταν και απέφευγε τους οδοντίατρους μέχρι τα πενήντα του χρόνια. Ο Hendrix τον μύησε στο να βρίσκει ναρκωτικά στα πιο απίθανα μέρη, καθώς αυτό αποτελούσε μέρος της δουλειάς που έκανε για τον μυθικό κιθαρίστα. Έτσι, μαζί με τη θεατρική γνώση για την μουσική παράσταση, έμαθε και τα είδη του acid. Θεωρούσε τον Jimi αβίαστα cool και τον περιέγραφε συχνά σαν μια “κομψή αράχνη’. Πάντα ασχολούταν με τον κόσμο και συχνά έκανε άσχημα αστεία γιατί ήταν φευγάτος, και ήταν με βεβαιότητα ο μεγαλύτερος κιθαρίστας που είχε δει ποτέ.
Ο Lemmy πέρασε από ακρόαση για το περίφημο space rock σχήμα των Hawkwind τον Αύγουστο του 1971, ευελπιστώντας να καταλάβει τη θέση του δεύτερου κιθαρίστα. Στη διάρκεια μιας υπαίθριας συναυλίας στην πλατεία Powis στο Notting Hill Gate, ο μπασίστας τους δεν εμφανίστηκε, έτσι ο πληκτράς Dik Mik, που του έκανε συχνά acid με τον Lemmy, του πρότεινε να παίξει μπάσο. Δεν είχε παίξει ποτέ μπάσο στη ζωή του. Ο Lemmy πέρασε την δοκιμασία όπως και τα επόμενα τέσσερα χρόνια παίζοντας μπάσο με τη μπάντα.
Τον Μάιο του 1975, ο Lemmy συνελήφθη στα σύνορα του Τορόντο με ένα γραμμάριο θειικής αμφεταμίνης κρυμμένο στο παντελόνι του. Πέρασε μια νύχτα στη φυλακή, καθώς αρχικά η αστυνομία τον κατηγόρησε για κοκαΐνη ενώ είχε πραγματικά αμφεταμίνες. Τελικά η άδικη κατηγορία κατέρρευσε και τον άφησαν ελεύθερο. Όμως, παρόλο που επέστρεψε στους Hawkwind την επόμενη μέρα, το συγκρότημα τον έδιωξε μετά το επόμενο σόου. Αν τον είχαν πιάσει για acid δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα, ήταν όλα για την ψυχεδελική εμπειρία. Το πιο κοσμικό συγκρότημα στον κόσμο τον απέλυσε επειδή τον έπιασαν με λάθος είδος ναρκωτικών!
Ο Lemmy συνάντησε για πρώτη φορά τον Phil “Philthy Animal” Taylor το καλοκαίρι του 1975, και δεν φαντάστηκε στιγμή τότε πως αυτός ο “χασικλής” θα κατέληγε ντράμερ στο νέο του συγκρότημα, τους Motorhead. Ήταν με τους Hell’s Angels εκείνη την εποχή, και ερχόταν και φτιαχνόταν στο σπίτι τους. Τότε ανέβαινε και μετά λιποθυμούσε και τον ξυπνούσαν το πρωί και τον έστελναν σπίτι. Πάντα τους έλεγε ότι ήταν ντράμερ, αλλά ποτέ δεν τον πήραν στα σοβαρά. Όταν ο ντράμερ που προσέλαβε αρχικά ο Lemmy δεν κούμπωσε καθόλου με το συγκρότημα στο στούντιο, προσέγγισε τον Taylor. Ο Phil δέχτηκε αμέσως και του είπε πως το κάνει πρώτα γι’ αυτόν.
Τα πρώτα χρόνια των Motorhead συνέπεσαν με τη δημοτικότητα του punk, και το γκρουπ ήταν από τα αγαπημένα συγκροτήματα των punkers, που συνήθιζαν τότε να δείχνουν την εκτίμησή τους φτύνοντας τις μπάντες στη σκηνή. Ποτέ δεν τους άρεσε αυτό το ντους με φλέγματα αλλά αποδέχτηκαν την πραγματικότητα πως δεν μπορούσαν να το σταματήσουν. Μια βραδιά είδε κάποιον να φτύνει ένα τεράστιο πράσινο πράγμα που κόλλησε στο μπράτσο του. Το τράβηξε από το χέρι του και το έτριψε στα μαλλιά του, ενώ δανείστηκε μια φράση του Churchill: “Το βλέπεις; Απόψε θα κάνω ντους και θα είμαι καθαρός, αλλά αύριο θα είσαι ακόμα ένας βρωμερός μαλάκας”.
Λίγο πριν ξεκινήσουν τις πρόβες για το ορόσημο άλμπουμ των Motörhead του 1980 “Ace of Spades”, ο Lemmy κατέρρευσε στα παρασκήνια μετά από μια παράσταση στο Stafford Bingley Hall και έπρεπε να τον συνεφέρουν για το encore. Αργότερα στα απομνημονεύματά του έγραψε ότι ήταν εξουθενωμένος όταν δέχτηκε τρεις απανωτές φορές στοματικό έρωτα νωρίτερα εκείνο το απόγευμα. Ήταν περικυκλωμένοι από πρόθυμες κοπέλες από παντού. Ήταν η ίδια περίοδος, όταν υπολογίζοντας ότι 15 χρόνια τακτικής κατανάλωσης αλκοόλ και ναρκωτικών είχαν επιβαρύνει το σύστημά του, ο Lemmy αποφάσισε να κάνει πλήρη μετάγγιση αίματος. Σκέφτηκε ότι θα ήταν κάτι σαν μια αλλαγή λαδιών, αφαιρώντας το παλιό, και βάζοντας το νέο. Ο Lemmy έμεινε άναυδος όταν ο γιατρός του έκανε κάποιες εξετάσεις και διαπίστωσε ότι θα αντιδρούσε άσχημα στο υγιές αίμα. Του είπε ότι δεν είχε πια ανθρώπινο αίμα στο σύστημά. Είχε γίνει τόσο τοξικός, κυρίως από όλο το speed και το αλκοόλ, που το φρέσκο αίμα θα τον είχε σκοτώσει.
Όσο οι ιστορίες μοιάζει να μην τελειώνουν ποτέ, φαίνεται πια σίγουρο πως τόσο ο Lemmy όσο και οι συνοδοιπόροι του στην αρχική σύνθεση του γκρουπ, ήταν και στην πραγματική ζωή οι φαινομενικές “καρικατούρες” που είχαν δημιουργήσει. Δεν υπήρχε ίχνος υποκρισίας ή απόπειρα δανεισμού. Οι Motorhead ήταν μια αυτόνομη δύναμη, δεν έδιναν δεκάρα για όσα έκαναν ή έπαιζαν οι άλλες μπάντες. Κανείς δεν ακουγόταν σαν αυτούς.
Ο ήχος τους ήταν μια αυθεντική εφεύρεση, σχεδόν απρόσμενη και ανεξήγητη αν αναλογιστεί κανείς τις προσωπικές τους επιρροές. Η αγαπημένη μουσική του μεγαλωμένου στα 50’s Lemmy ήταν το rock & roll. Ο Fast Eddie λάτρευε τα blues και ο εκκεντρικός Phil ήταν διαρκώς ένα αίνιγμα που άπλωνε τα δίχτυα του από τη jazz ως το punk αλλά και πολλά ακόμα. Αγνοώντας τα προσωπικά τους γούστα, σε μια διάθεση ξεχωριστής απομόνωσης από δεδομένα, η τριάδα αυτή γέννησε το δικό της ήχο, μια δήλωση διαφοροποίησης που περπατούσε ταυτισμένη με τις ζωές τους. Και αν ο Lemmy άγγιξε τον ορισμό του απόλυτου παράνομου του rock & roll, μπορούσε να γράψει για την κοινωνική αδικία και τον όλεθρο του πολέμου. Ο Lemmy μπορούσε να αφομοιώσει τη χρήση των ναρκωτικών με όλα τα υπόλοιπα υιοθετώντας προσωπικά το ρόλο του σημαδεμένου rocker, της καταραμένης ψυχής που θα τραβούσε αυτή τη διαδρομή ως το τέλος του. Μίλησε συχνά για τους φίλους που έχασε από τα ναρκωτικά, διαχώρισε τον εαυτό του σαν μια μορφή που κουβαλούσε κάποια παραγωγικά υλικά συνεχώς σαν ευχή και κατάρα.
Με την ευγενική ψυχή ενός ιππότη, με την οξυδέρκεια του πνεύματος ενός διαβασμένου ανθρώπου, με τον τόλμη ενός ιστορικά καταρτισμένου που ήξερε να απαντά στις κατηγορίες περί φιλοναζισμού ανάλογα, (“οι κακοί είχαν πάντα τις καλύτερες στολές”), με τον απόλυτο σεβασμό στη γυναικεία φύση, ο Lemmy κουβάλησε μια μοναδική περσόνα στον πολύχρωμο κόσμο του rock & roll, μια μορφή τόσο πολυσύνθετα αντιφατική και πολύπλευρα ανθρώπινη, που είναι δύσκολο να επαναληφθεί ή να αντιγραφεί.
Ο θρύλος του Lemmy ξεπέρασε ακόμα και τους αριθμούς πωλήσεων, και ακόμα και αν δεν έγιναν ποτέ δημοφιλείς στην Αμερική, όλοι γνώριζαν ποιος ήταν. Ένας μοναχικός πρωταγωνιστής μιας επικής ταινίας που δεν γυρίστηκε ποτέ, αυτός που γεννήθηκε για να χάνει, κατάφερε όμως να νικήσει σχεδόν τα πάντα.
