Ο πονοκέφαλος της λίστας είναι μια μουσική πανδημία που επιστρέφει τέτοια εποχή κάθε χρόνο και απαιτεί τον δικό του εξορκισμό. Οι συντάκτες του Soundcheck μάζεψαν τα κουκιά τους και, κάνοντας τον γύρο του μουσικού χρόνου σε μόλις είκοσι άλμπουμ, μας δίνουν την συνολική εικοσάδα των προτιμήσεων. Όχι απαραίτητα οι πιο δημοφιλείς ή οι πιο ιστορικοί δίσκοι, σίγουρα όμως αυτοί που μίλησαν περισσότερο στην καρδιά και στο μυαλό μας, και τελικά κέρδισαν πολύ από τον χρόνο μας.
Συνεχίζουμε σήμερα την αντίστροφη μέτρηση από τις θέσεις 12 ως και 9.
12. SOROR DOLOROSA: “Mond”
Οι Γάλλοι μετρούν πια 23 χρόνια δημιουργικής διαδρομής, και παραμένουν από τους σύγχρονους πρεσβευτές του gothic/death rock στον 21ο αιώνα. Βαπτισμένοι από το μυθιστόρημα “Bruges-la-morte” του Φλαμανδού συμβολιστή συγγραφέα Georges Rodenbach, αναπαράγουν στην αισθητική τους τη νοσταλγία και το θρήνο που υπάρχουν στο έργο αυτό. Έχοντας τις θεμελιώδεις αρχές τους στην γοτθική αφρόκρεμα των Sisters of Mercy, The Mission και Fields of the Nephilim, δεν παρέλειψαν να αντλήσουν έμπνευση από πτυχές της καταξιωμένης νεοκυματικής μελαγχολίας, χωρίς να αρνηθούν και τα ηλεκτρονικά θέλγητρα στον ήχο τους. Είναι αναμενόμενο και αυτονόητο να ανακαλύπτει κανείς και στο πρόσφατο άλμπουμ τους μια ευπρόσδεκτη νοσταλγία στα ‘80s, κάτι που το γκρουπ διαχειρίζεται με σεβασμό στον ιδιαίτερο χαρακτήρα του. Ο ρομαντισμός και οι καθαρτικές τους ατμόσφαιρες μεταφέρονται πάνω σε ελκυστικά ρυθμικά δολώματα, που εύκολα σε παγιδεύουν για να αποκαλύψουν ένα σκοτάδι και όσα μυστικά παραμονεύουν κάτω από το φεγγάρι τους. Οι Γάλλοι κερδίζουν άμεσα τους φίλους του συγκεκριμένου ήχου με τις αναλογίες τους, αλλά στην πραγματικότητα η γοητεία τους απλώνεται λυγίζοντας αντιστάσεις και πέρα από τα χωράφια αυτά.
Ο Andy Julia είπε: “Με γοητεύει και με ενδιαφέρει πολύ η αγγλική ρομαντική λογοτεχνία. Μου φέρνει πολλά συναισθήματα και έμπνευση. Δεν με νοιάζει τι γίνεται στις μέρες μας σχετικά με τους στίχους, κάνω αυτό που νιώθω και χρειάζομαι για να διαδώσω το όραμά μου γράφοντας τραγούδια. Είμαι σίγουρος ότι λίγοι άνθρωποι θα φροντίσουν για το τι λέγεται στα τραγούδια και θα καταλάβουν την έννοια των λέξεων. Σήμερα, τα λόγια είναι σε ευτελισμό λόγω της υπεροχής των γρήγορων εικόνων, αλλά νομίζω ότι τα σωστά λόγια εξακολουθούν να είναι πολύ σημαντικά στη σύγχρονη μουσική. Δίνουν ένα συγκεκριμένο βάρος και ένα ιδιαίτερο άρωμα στις νότες, όπως μπορεί να κάνει ένα άρωμα στο δέρμα αυτού που το φοράει.
Νομίζω ότι η pop μουσική μπορεί να είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα ακόμα και για σκοτεινές ψυχές, γιατί ένα καλό pop τραγούδι είναι πάνω απ’ όλα ένα καλό γραπτό τραγούδι και αυτό είναι καθοριστικό στη μουσική. Δεν μιλάμε για εμπορικές ανοησίες, αλλά για πολύ καλή electro pop όπως Depeche Mode ή A-ha, ή μουσική με βάση την κιθάρα όπως ο David Bowie ή οι Slowdive. Λοιπόν, ο χώρος μεταξύ της pop και της goth μουσικής δεν είναι τόσο μεγάλος και νομίζω ότι είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον όταν τα σύνορα είναι ασαφή και το στυλ των μουσικών έργων δεν είναι φτιαγμένο από κλισέ, αλλά είναι περισσότερο σε κάποιο πνευματικό DNA.”
Διαβάστε την κριτική του άλμπουμ από τον Γιώργο Μακρή, εδώ.
11. KHIRKI: “Κυκεώνας”
Οι Αθηναίοι τάραξαν ήδη τα νερά με την “Κτηνωδία” τους, που τους έβαλε στο χάρτη εντυπωσιάζοντας σαν ντεμπούτο. Φέτος γύρισαν με υψηλότερες απαιτήσεις, βάζοντας δύσκολα στους εαυτούς τους. Οι Khirki είναι ένα συναρπαστικό ηχητικό όχημα που μεταφέρει αυτούς τους όγκους παραδόσεων σε έναν άλλο τόπο δημιουργίας. Τα ιδιώματα μοιάζει να μπαίνουν πρόθυμα και υπάκουα στους σκελετούς των τραγουδιών τους και να εναρμονίζονται στο δικό τους πνεύμα. Είναι σημαντική η σοφή χρήση της μεσογειακής αύρας σε μια οικουμενική μουσική, και καταλήγει να ακούμε ένα τραγούδι με ελληνικό στίχο που δεν διαταράσσει την ευρύτητα του άλμπουμ και τελικά μας μαγεύει. Άλλη σημαντική επιτυχία τους είναι πως έχουν καταφέρει να αναβιώσουν την εκπληκτική ενέργεια των ζωντανών τους εμφανίσεων σε έναν δίσκο εγκεφαλικό, απαιτητικό, στουντιακά άρτιο και κάθε πιθανή αποστειρωμένη στραβοτιμονιά αναπαύεται στο βυθό της θάλασσας. Με μια πανέξυπνη και ευέλικτη παραγωγή ο “Κυκεώνας” έχει ήδη αποδειχθεί ικανός για μακρινά ταξίδια, και ο μοναδικός πονοκέφαλος είναι πως θα καταφέρουν οι ίδιοι να τον ξεπεράσουν.
Το συγκρότημα έχει πει: “Οι επιρροές μας προέρχονται από metal και rock συγκροτήματα όπως οι Mastodon, Kvelertak, Jethro Tull ή Tool και επίσης από τη βαλκανική και την ανατολίτικη folk μουσική. Συγκροτήματα όπως οι L’Ham de Foc, Gaye Su Akyol, Goran Bregovic και φυσικά πολλά ελληνικά παραδοσιακά λαϊκά τραγούδια. Αν βρεθείτε ποτέ σε κάποιο ελληνικό νησί το καλοκαίρι, πηγαίνετε σε ένα παραδοσιακό φεστιβάλ και ζήστε τη δύναμη αυτής της μουσικής μόνοι σας!
Λοιπόν, θα θέλαμε να ζούμε σε μια κοινωνία όπου η μουσική ακούγεται μόνο στο βινύλιο ή στο ραδιόφωνο, η διάρκεια της προσοχής ενός κανονικού ανθρώπου είναι μεγαλύτερη από 1 δευτερόλεπτο και η ροκ μουσική είναι η πιο δημοφιλής μουσική στον κόσμο. Υποθέτω ότι ο κόσμος ήταν κάτι τέτοιο στη δεκαετία του ’70, οπότε μάλλον γεννηθήκαμε πολύ αργά.
Δεν μπορούμε να παραπονεθούμε, τα έχουμε όλα μπροστά μας εύκολα και γρήγορα, αλλά το μειονέκτημα αυτού είναι ότι η κατανάλωση μουσικής απαιτεί όλο και πιο μειωτικά τραγούδια. Δείτε το πιο δημοφιλές πετυχημένο τραγούδι του σήμερα και συγκρίνετε το με το “Sledgehammer” του Peter Gabriel ή το “Superstition” του Stevie Wonder. Είναι λυπηρό!”
Διαβάστε την κριτική του άλμπουμ από τον Γιώργο Γεωργίου, εδώ.
10. RIOT V: “Mean Streets”
Η προσθήκη του σπουδαίου τραγουδιστή Todd Michael Hall, όταν ο Tony Moore αποσύρθηκε, πρόσθεσε το “V” στους ιστορικούς Riot, σε συνδυασμό με την επιθυμία του πατέρα του πρόωρα χαμένου Mark Reale να διαφοροποιηθεί ελαφρά το όνομα. Η ιστορία των Riot συνεχίζεται πια σαν “Riot V” με τον χαρακτήρα του “Thundersteel” να καθορίζει τις τρεις κυκλοφορίες του από το 2013 ως σήμερα. Πέρα λοιπόν από το γεγονός πως τιμούν τη μνήμη και την μουσική προσφορά του σπουδαίου κιθαρίστα, συνεχίζουν να δημιουργούν νέα μουσική στο πνεύμα μιας από τις εκφράσεις και επιλογές του, προσφέροντας υψηλής ποιότητας heavy/power με σπουδαία φωνητικά, και συνθέσεις με θέματα που συγκινούν άμεσα τον κλασικό ακροατή. Έτσι η νοσταλγία και η αφοσίωση στο παραδοσιακό πρόσωπο του σκληρού ήχου, καθορίζουν με ακρίβεια σχεδόν τα πάντα. Την ίδια στιγμή όμως, με το πάθος, την ενέργεια και την αυθεντική αγάπη σε αυτό τον ήχο να ξεχειλίζουν, δεν έχεις να κάνεις με μια tribute παρέα κουρασμένων νοσταλγών, αλλά με ένα κοχλάζον σχήμα που έχει όλους τους λόγους να καμώνεται πως γνωρίζει από πρώτο χέρι όλα τα απαραίτητα μυστικά του old school metal. Το φετινό άλμπουμ είναι άλλη μια επικύρωση αυτής της πραγματικότητας, με μια παράλληλη απόπειρα να αγγίξουν περισσότερες πτυχές της ιστορίας τους.
Ο μπασίστας Don Van Stavern είπε: “ Αρχίζοντας να δουλεύουμε στο Mean Streets, μετά από το μεγάλο διάλειμμα, θέλαμε να καταλήξουμε σε έναν δίσκο που να είναι πραγματικά διαφορετικός όπως έκαναν οι Riot, όχι μόνο σε ύφος power metal. Είπαμε, ας γυρίσουμε πίσω και ας γράψουμε λίγη μουσική όπως τα πρώτα χρόνια, γι’ αυτό είναι έξυπνα στρογγυλεμένο και πολλοί άνθρωποι το ακούν. Έχει στοιχεία από κάθε lineup και υπήρχαν πολλά από αυτά. Σε αυτό το στόχο, ο δίσκος βγήκε καλός.
Προχωρήσαμε με αυτό, και επιλέξαμε το όνομα, “Mean Streets”, γιατί νιώθαμε έτσι… Έγραψα το τραγούδι και τους στίχους. Γράφω όλους τους στίχους μου συνήθως, και σκεφτήκαμε το “Hail to the Warriors”, το πρώτο κομμάτι στον δίσκο για τίτλο, αλλά σκεφτήκαμε ότι μπορεί να ακούγεται λίγο πολύ power metal σε ύφος Manowar. Είμαστε οι Riot. Μοιάζουμε περισσότερο με power metal αλλά και με hard rock. Οι στίχοι του “Mean Streets” αφορούσαν το ξεκίνημα των Riot στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης το 1975, μετά την κυκλοφορία του “Rock City” το ’77 και μετά μετακόμισα εκεί 10 χρόνια μετά. Υπάρχουν στίχοι για το πώς πήγαμε στην πόλη και πήγαμε σε αυτό το κλαμπ και παίξαμε εκεί και ξεκινήσαμε να κάνουμε πράγματα με αυτόν τον τρόπο και διάφορα άλλα. Ήταν για τον χαρακτήρα μας τον “Johnny”, που έχουμε σε πολλά τραγούδια και βασίζεται στη Νέα Υόρκη, οπότε το “Mean Streets” φαινόταν η τέλεια ιδέα. Έτσι καταλήξαμε σε αυτό.”
Διαβάστε την κριτική του άλμπουμ από τον Άγγελο Χόντζια, εδώ.
9. IOTUNN: “Kinship”
Το δεύτερο άλμπουμ των Δανών (και Φεροέζων) prog death metallers μπορεί να διαρκεί 70 λεπτά, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος να θεωρήσει κανείς πως δεν υπάρχει ίχνος υπερβολής στο όνομα “γίγαντας” που έχουν επιλέξει για το γκρουπ. Οι Iotunn είχαν ήδη προειδοποιήσει από το ντεμπούτο τους, πως εκείνος ο πήχης που είχε τοποθετηθεί ήδη ψηλά, ήταν ζήτημα χρόνου να τιναχθεί εντελώς στον αέρα. Και αυτό έγινε. Το “Kinship” είναι ένα τεράστιο άλμπουμ που αναδύεται από μια αρχέγονη θάλασσα. Ένα μυθολογικό μουσικό ταξίδι οκτώ τραγουδιών που εκτείνεται σε τεράστιες σφαίρες μουσικά και στιχουργικά, εξερευνώντας τις βαθιές ρίζες της ανθρώπινης φύσης, τη σύνδεση και την αποσύνδεσή της με τα πάντα και τους πάντες και πώς οι επιλογές μας καθόριζαν πάντα τον εαυτό μας και τις ζωές που ζούσαμε. Η θεματολογική του ευρύτητα και τόλμη παίρνει από το χέρι το συγκρότημα και το οδηγεί σε μια σειρά από μουσικές υπερβάσεις. Τοποθετημένο σε αρχέγονους χρόνους, το άλμπουμ ξεδιπλώνει την ιστορία ενός ιθαγενή που ανήκει σε μια προϊστορική φυλή. Αφηγείται την ιστορία των πολλαπλών συνθηκών της ζωής, καθώς θέματα ενότητας/διαίρεσης, φωτός/σκοταδιού, σώματος/νου, φύσης/πολιτισμού, καλού/κακού, δημιουργίας/καταστροφής και ανθρώπινου/απάνθρωπου ξεδιπλώνονται σε όλο το άλμπουμ. Ένα σπάνιο μουσικό ταξίδι απρόσμενου πλούτου.
Ο Jesper Gräs είπε: “Η δημιουργία του Kinship ήταν το πιο εκτεταμένο και άγριο ταξίδι στο οποίο έχουμε συμμετάσχει ποτέ. Σαν πεζοπορία στο βουνό Galdhøpiggen στη Νορβηγία, διασχίσαμε τη μια κορυφή μετά την άλλη και είδαμε τα πράγματα συνεχώς πιο φωτεινά και ευρύτερα μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή, στο τέλος. Ποτέ δεν ήμασταν πιο περήφανοι και πιο ευχαριστημένοι, και ελπίζουμε οι φίλοι μας, παλιοί και νέοι, να πάρουν αυτό το άλμπουμ στην καρδιά τους και να το αφήσουν να ξεδιπλωθεί εκεί μέσα.”
O Jón Aldará είπε: “Τα πάντα σχετίζονται, και όλα έχουν αντίκτυπο, και όλοι πρέπει να βρούμε τους δρόμους προς τον αληθινό μας εαυτό και τις αληθινές ελευθερίες στις επιλογές μας σε αυτή τη σύνδεση των πάντων. Το άλμπουμ ερευνά θέματα συμμόρφωσης έναντι του να ακολουθείς το δικό σου μονοπάτι και τις συνέπειες που έχουν οι επιλογές σου στις σχέσεις. Είναι επίσης μια θεώρηση της σύνδεσης νου-σώματος, ειδικά σε ότι αφορά το πώς αλληλεπιδρά μέσα μας, πώς επηρεάζει και μας ελέγχει η αρένα της ζωής, καθώς και την αλληλεπίδραση με τη φύση. Όλα αυτά επηρεάζουν την ταυτότητά μας, τις επιλογές μας και την ατομικότητά μας.”
Διαβάστε την κριτική του άλμπουμ από τον Νίκο Κορέτση, εδώ.
