THRESHOLD: “Dividing Lines”

ALBUM

Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε για τους βετεράνους πια progsters από το Surrey της Αγγλίας να συμπληρώσουν μια δωδεκάδα λατρευτικών προϊόντων για όλους εμάς τους ακουστικούς ειδωλολάτρες που τους παρακολουθούμε με συνέπεια από το μακρινό “Wounded Land” του 1993. Το όνομα που έχει ταυτιστεί με μια απαράμιλλη συνέπεια και σταθερότητα είναι εδώ, πέντε ολόκληρα χρόνια από το “Legends of the Shires”.

Οι Άγγλοι είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που ξεκαθάρισαν από την αρχή τα συστατικά της μουσικής τους ταυτότητας, και μέσα σε αυτό το συγκεκριμένο πλαίσιο χάραξαν πάντα τη δημιουργική τους διαδρομή. Μετρώντας κανείς τις αλλαγές μελών στα 34 αυτά χρόνια, μια δικαιολογημένη ζάλη έρχεται που ταυτόχρονα όμως επιβεβαιώνει πως ο έλεγχος των δυο μόνιμων πυλώνων τους, του κιθαρίστα Karl Groom και του κημπορντίστα Richard West είναι απόλυτος και έχει κρατήσει σταθερό το όραμα κάτω από οποιαδήποτε συγκυρία.

Το δεύτερο άλμπουμ μετά την επιστροφή του Glynn Morgan στο μικρόφωνο, αποδεικνύεται λιγότερο φωτεινό και λυτρωτικό από τον προκάτοχό του. Είναι γνωστό πως οι Threshold είναι από το ξεκίνημα μια μπάντα με άποψη και θέμα σε κάθε δουλειά της, ενισχύοντας τη μουσική τους με σκεπτόμενα στιχουργικά μέρη. Ζητήματα όπως η προπαγάνδα, η λογοκρισία και η διαφθορά που χαρακτήρισαν το “Subsurface” του 2004, έχουν επιστρέψει να ρίξουν τη σκιά τους στο άλμπουμ. Υπάρχει βέβαια και η θετική προτροπή να παραμείνεις πιστός στον εαυτό σου κόντρα σε όλα αυτά, να εμπιστεύεσαι την καρδιά σου και να μην παρασύρεσαι από τα ρεύματα των γεγονότων.

Η μουσική του “Dividing Lines” είναι αυτή που περιμένεις, η ιδανική ισορροπία του γκρουπ ανάμεσα σε ριφ που σε παρακινούν να προπονήσεις εντατικά το σβέρκο σου και σε κτητικές μελωδίες που αναδύονται για να μείνουν. Η έμπνευσή τους εξακολουθεί να μοιάζει συνδεμένη με συγκοινωνούντα δοχεία-αποθήκες γεμάτα με εν δυνάμει pop singles, προσφέροντας αυτή την κλασική απόλαυση υπέροχων φωνητικών γραμμών. Ιδανικό παράδειγμα όλων αυτών η έναρξη με το “Haunted”, όταν δύσκολα δεν θα υποκύψεις στις εξελίξεις των μελωδιών του Morgan. Μαζί του ακολουθεί ένα σερί τραγουδιών που δείχνουν και στον πλέον αδαή πόσο κοντινό και ελκυστικό μπορεί να ακουστεί το progressive metal όταν η ουσία παίρνει τα ηνία, με το υπέροχο “Let it Burn” να υπερτερεί με την αγωνία, την ένταση και τις σκιές του απέναντι στα σπουδαία “Hall of Echoes” και “Silenced”. 

Πιστοί στις μακρύτερες χρονικά περιπλανήσεις τους, απλώνονται πέρα από τα δέκα λεπτά για πρώτη φορά στο άλμπουμ, με το πληθωρικό “The Domino Effect”. Καθώς σχεδόν όλα τα πιθανά τους πρόσωπα κατοικούν εκεί, ίσως και να πλατειάζουν λίγο, ενώ το “Complex”, χωρίς να είναι άσχημο, είναι το πιο συμβατικό και άμεσο τραγούδι του άλμπουμ. Το δυνατό ρεφρέν κρατά ψηλά το “King of Nothing”, ενώ το συγκινητικό “Lost Along the Way” έχει την πιο έντονη ηχητική αίσθηση μοντέρνου AOR, με τον West να πρωταγωνιστεί. Μετά το απλό αλλά φορτισμένο “Run”, με κάποιες πολύ αισθητές στιγμές από τον Groom, το άλμπουμ ολοκληρώνεται με το δεύτερο μακρύ του ταξίδι, το πολυσχιδές “Defence Condition”.

Εφευρίσκοντας ακόμα από το ξεκίνημα αυτό το εξεζητημένο διαβατήριο για τη γοητεία του AOR,  μέσα από το πειθαρχημένο τους metal, εξακολουθούν πάντα να στοχεύουν στην καρδιά και το μυαλό, σερβίροντας το τελικό αποτέλεσμα, όπως μας έχουν συνηθίσει, με έναν πλούσιο ήχο και μια απαιτητική παραγωγή.

Με δώδεκα μικρούς θεούς του prog metal στη φαρέτρα τους, είναι πια δύσκολο ή και εγκληματικό να τους προσπεράσεις.

Είδος: Progressive metal
Εταιρεία: Nuclear Blast
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 18 Νοεμβρίου 2022

Website: https://www.thresh.net/
Facebook: https://www.facebook.com/threshold

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1142 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.