Η ανακοίνωση των συναυλιών αποχαιρετισμού των The Last Drive γέννησαν ποικίλα συναισθήματα μέσα μου. Τη λύπη για το τέλος της διαδρομής τους, διαδέχτηκε η χαρά ότι το κάνουν αταλάντευτοι και με ακεραιότητα. Όπως δηλαδή πορεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια. Τέλος, σειρά πήρε η προσμονή για τη βραδιά του live. Συστάσεις ιδιαίτερες δεν χρειάζονται, αλλά κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν. Μια από τις σημαντικότερες ελληνικές rock μπάντες, ίσως η κορυφαία αγγλόφωνη, ξεπήδησε μέσα στην έντονα πολιτικοποιημένη και γεμάτη αντιφάσεις δεκαετία του ‘80.
Με το ανεπιτήδευτο garage rock στο οποίο επιδόθηκαν, προσπάθησαν να γεφυρώσουν το μουσικό χάσμα που δημιούργησε, μεταξύ άλλων δεινών, ο χουντικός γύψος και να προσφέρουν μια εναλλακτική πρόταση στους “διψασμένους” φίλους του ήχου. Ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν δίσκους μόνο όταν είχαν κάτι πραγματικά να πουν, έμειναν πιστοί στις αξίες τους και δεν δίστασαν να κάνουν παύση όταν οι περιστάσεις το απαίτησαν. Στάθηκαν πάντα δίπλα στη σωστή πλευρά της ιστορίας, με αμέτρητα live σε καταλήψεις, festival και κινητοποιήσεις για να ενώσουν τα τραγούδια τους με τη φωνή της διεκδίκησης μιας δικαιότερης κοινωνίας. Περιόδευσαν σε Ελλάδα και Ευρώπη, έπαιξαν μαζί με σημαντικά συγκροτήματα του χώρου, ενώ τραγούδια τους συνάντησαν το κινηματογραφικό όραμα του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Πέντε εμφανίσεις λοιπόν στο γνωστό τόπο του “εγκλήματος”, το Gagarin, ισάριθμα sold out ανακοινώθηκαν με χαρακτηριστική άνεση. Άλλες τόσες να ήταν, έχω την αίσθηση ότι θα είχαν την ίδια πληρότητα. Επέλεξα την “εμβόλιμη” Τετάρτη για να παραστώ στη γιορτή τους και φτάνοντας νωρίς έξω από το club, η οδός Λιοσίων είχε ήδη κατακλυστεί από πολυάριθμα μέλη της “φυλής”. Τη νοσταλγία που δημιούργησε η προβολή των φωτογραφιών της μπάντας κατά τη διάρκεια της αναμονής, διέλυσε μονομιάς η πρώτη τους νότα επί σκηνής. Από εκεί και μετά το πάρτι ξεκίνησε…Μας έβαλαν στην υπερφορτωμένη μαύρη λιμουζίνα, οδήγησαν διαμέσου της κοιλάδας του θανάτου έχοντας τον ήλιο πάντα στο πλευρό μας, με προορισμό την αγαπημένη μας Cindy. Στη διαδρομή οι άγγελοι με το διάβολο συναγωνίστηκαν για το ποιος νοιάζεται περισσότερο για την πάρτη μας. Φτάνοντας, έπεσε η νύχτα και όπως κάθε βράδυ, ήρθε η ώρα του φαντάσματος. Στην επιστροφή, το ολόγιομο μπλε φεγγάρι υψώθηκε για να μας κατευοδώσει.
Ο ιστορικός πυρήνας των Alex Καλοφωλιά, Γιώργου Καρανικόλα και Χρήστου Μιχαλάτου μαζί με τον επί χρόνια έτερο της κιθάρας, Στέφανο Φλώτσιο, υποδέχτηκαν επί σκηνής διαδοχικά τα παλιότερα μέλη της φαμίλιας. Αρχικά ο Πάνος Κασιάρης και στη συνέχεια ο Θάνος Αμοργινός, στην κιθάρα, μαζί με τους υπόλοιπους, υπενθύμισαν και ξεσήκωσαν. Το ορχηστρικό “White Knuckles” αφιερώθηκε στους αντιφασίστες αδερφούς τους (μας), ενώ η διασκευή στο “Alabama Blues” του J.B. Lenoir στα αδικοχαμένα νέα παιδιά – θύματα της αστυνομικής βίας. Αν έκλεινες τα μάτια στη διάρκεια των “Every Night” και “Night Of The Phantom” που παίχτηκαν διαδοχικά, σκηνές από το “Τοπίο στην Ομίχλη” γεννιόντουσαν μπροστά σου. Η διάθεση του κοινού στα ύψη και ο χορός ξέφρενος στο “Have Mercy”, που ήρθε να κλείσει την κανονική διάρκεια του set.
Πρώτο encore με τα “I Love Cindy”, “The Bad Roads”, “Gone Gone Gone” και όπου κι αν κοιτάξω γύρω μου βλέπω χαρούμενες φάτσες. H “Misirlou” δεν ακούστηκε, αλλά δεν μου έλειψε όσο το “Snakecharmer” για παράδειγμα, αλλά πως στο καλό να χωρέσεις σαράντα χρόνια πορείας σε δυόμιση ώρες; Ναι τόσο έπαιξαν οι λεβέντες! Σερί και με ελάχιστες διακοπές. Το φινάλε ήρθε μαζί με τον Πάνο και το Θάνο, με τέσσερις κιθάρες επί σκηνής, σε μια συγκινητική απόδοση του “Blue Moon”.
Χαρούμενος αποχαιρετισμός, χωρίς μελό και δάκρυα. Έφυγαν κύριοι, όπως ακριβώς τους αρμόζει! Με το τελευταίο ομώνυμο studio album τους (αν και μια επταετία πίσω) να συγκαταλέγεται στις κορυφές τους, γεμάτοι από την αγάπη των φίλων τους, ακέραιοι και με το κεφάλι ψηλά. Μας πήραν από το χέρι στην τελευταία τους βόλτα, κι όταν έφτασε η ώρα να πούμε το αντίο μας έκλεισαν πονηρά το μάτι. Έχετε πλέον τα τραγούδια μας ρε μπαγάσες, σας ανήκουν. Παίξτε μπάλα εσείς τώρα…
The Last Drive setlist:
Black Limo
Overloaded
Valley of Death
Devil May Care
Baby, It’s Real
Chain Train
Angel
Time Has Come Today (διασκευή The Chambers Brothers) (με τον Πάνο Κασιάρη)
Flesh Diver (με τον Πάνο Κασιάρη)
It’s All Over Now, Baby Blue (διασκευή Bob Dylan) (με τον Πάνο Κασιάρη)
Revolution (διασκευή Spacemen 3) (με τον Πάνο Κασιάρη)
White Knuckles (με τον Πάνο Κασιάρη)
8Ball (με τον Θάνο Αμοργινό)
Killhead Therapy (με τον Θάνο Αμοργινό)
Blood from a Stone (με τον Θάνο Αμοργινό)
Final Kick (διασκευή Tall Boys) (με τον Θάνο Αμοργινό)
Holy War (με τον Θάνο Αμοργινό)
Alabama Blues (διασκευή J.B. Lenoir) (με τον Θάνο Αμοργινό)
Always the Sun
Every Night (διασκευή The Human Expression)
Night of the Phantom (διασκευή Larry & the Blue Notes)
Have Mercy
Encore:
I Love Cindy
The Bad Roads
Gone Gone Gone
Encore 2:
Blue Moon (με τον Πάνο Κασιάρη & Θάνο Αμοργινό)
Φωτογραφίες: Γιώργος Μπατσαούρας
