Καθυστέρησα σκόπιμα την καταγραφή των εντυπώσεων του έκτου άλμπουμ των progressive rockers από το Μόναχο. Το παρελθόν τους με έχει διδάξει πως ο χρόνος είναι απαραίτητος και η μοναδική γέφυρα που θα αποδώσει δικαιοσύνη σε όλα αυτά που κρύβονται στο σύνθετο αλλά ευαίσθητο μικρό μουσικό σύμπαν των Subsignal.
Τρέφοντας πάντα μια απεριόριστη εκτίμηση στις συνθετικές και εκτελεστικές ικανότητες του κιθαρίστα Markus Steffen, αλλά και στη σπουδαία του σύμπραξη με τον Ολλανδό τραγουδιστή Arno Menses, ήταν μάλλον αδύνατο να αποφύγω τη σκέψη της υποκατάστασης μέρους από το δυσθεώρητο κενό των τεράστιων Sieges Even. Κάποια στιγμή βέβαια αντιλαμβάνεσαι την υγιή αυτονομία ενός νέου μουσικού οχήματος, πρόθυμου να σε μεταφέρει σε νέους ήχους, άλλες συντεταγμένες και διαφορετικές προσεγγίσεις. Αυτό κάνουν οι Subsignal, από το 2008 πια, προσφέροντας μια σειρά από υπέροχες δουλειές.
Υπέροχες δουλειές που μάλλον μοιάζουν να βρίσκονται στον πάγκο μιας έρημης αγοράς, μακριά ακόμα και από το κοινό αυτού του ήχου. Σίγουρα οι Subsignal έπρεπε ήδη να ήταν μεγαλύτεροι. Από όποια παράμετρο και αν το εξετάσει κανείς, οι Γερμανο-Ολλανδοί πια, έχουν δώσει περισσότερα από αυτά που έχουν πάρει. Και το σημαντικότερο με αυτούς είναι η ιδιαίτερη θέση που έχουν στην ευρύτερη σημερινή σκηνή του προοδευτικού rock. Όταν αναλογίζομαι τη φύση και τη δύναμη της λειτουργίας τους, μπορώ να τους φανταστώ μόνο σαν φαροφύλακες σε μια μακρινή, δύσκολη ακτή. Όταν ο ψυχισμός του ακροατή κινδυνεύει να τσακιστεί, θα βρεθεί το φως τους να το αποτρέψει: μια μουσική που κρύβει μια γλυκιά ίαση ακόμα και μέσα στις πικρές της σελίδες. Έτσι ήταν πάντα από το ξεκίνημα, μακριά από θορύβους και εντυπωσιασμούς, λυρικοί υπηρέτες προσωπικών διαδρομών και αναζητήσεων με τις οποίες ένας σκεπτόμενος άνθρωπος μπορούσε να μοιραστεί πολλά.
Δεν θέλω να περάσω σε συγκρίσεις και διαφορές του νέου άλμπουμ με τα προηγούμενα έργα τους, καθώς το σημαντικότερο είναι όλα αυτά που εγγυημένα μας προσφέρουν για ακόμα μια φορά. Μιλώντας για αλλαγές θα περιοριστώ στην προσθήκη του Ολλανδού μπασίστα Martijn Horsten που αντικατέστησε τον Ralf Schwager. Από εκεί και πέρα, έχουμε περίπου 50 λεπτά μουσικής που έχουν φινιριστεί ιδανικά στο στούντιο από τους Kalle Wallner και Yogi Lang των RPWL. Για άλλη μια φορά έχουμε την πολύτιμη συνταγή των οικονομικών, έξυπνων παρεμβάσεων κάτω από μια ελκυστική ροή τραγουδιών που σφραγίζονται από τις ντελικάτες φωνητικές μελωδίες του Menses. Όπως είναι άλλωστε το DNA του γκρουπ, η μελωδία και το συναίσθημα μονοπωλούν τη φύση και τη διαδρομή των τραγουδιών, καθώς είναι ιδανικοί να εκμεταλλεύονται την αποπλάνηση του ποιοτικού AOR, τη ρυθμική φλέβα του προοδευτικού rock, και συχνά πυκνά να ρίχνουν περίτεχνα jazzy ή ακόμα και country μικρά στολίδια, όλα υποταγμένα στη δική τους ποιητική πειθαρχία. Ο Menses ακούγεται ιδανικός εκφραστής αυτού του δρόμου με αυτή την ισορροπημένη, ευγενική και συγκρατημένη εμπάθεια στις φωνητικές του διαδρομές. Η ευρηματικότητα και η ποικιλία της μπάντας συνεχίζουν να χωρούν και να περιφέρονται σε αυτό το πεδίο του νέου δίσκου. Σε μια ακολουθία τραγουδιών που έχουν σημαίνοντα λόγο ύπαρξης και ο καθένας θα ξεχωρίσει τις δικές του προτεραιότητες, μάλλον έμεινα παραπάνω στο “Melencolia One”. Ακόμα και το επιπλέον τραγούδι “A Room on the Edge of Forever” , που είχε ηχογραφηθεί το 2021, πριν τα υπόλοιπα τραγούδια, κλείνει με συγκλονιστικό, ακουστικό τρόπο το άλμπουμ.
Δεν μπορώ να ξέρω πόσες ψυχές έχει σώσει η μουσική των Subsignal από τα βράχια, είμαι βέβαιος πως μπορεί να λυτρώσει πολλές ακόμα, αγωνιώντας σε ποιητική αναμονή, όπως το ευαίσθητο post modern μάτι στο εξώφυλλο που σχεδίασε ο Arno Menses.
Είδος: Progressive Rock
Εταιρεία: Gentle Art of Music/ Soulfood
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 22 Σεπτεμβρίου 2023
Website: https://www.subsignalband.com/
Facebook: https://www.facebook.com/subsignal
